Serce...

Tylko serce się nie myli, tylko sercu ufaj

Ono bije w każdej chwili, nie duś go, wysłuchaj

Wszelkie inne głosy, rady są diabelskim szeptem

Tylko serce wie, co dobre, niewinne i święte

Czemu stale je zagłuszasz? Czemu mu nie wierzysz?

Spośród gruzów się wynurza i bardzo chce przeżyć

Podtopione nadal bije, zranione wciąż stuka

Bądź mu wierna póki możesz, bóstw innych nie szukaj

Nie zrozumie cię rozsądek, z czasem pogodzenie

Tylko serce, co wie wszystko, jego płacz i drżenie…

   Powyższy wiersz napisałam kilka dni temu, tuż po tym, gdy pożegnałam się z ostatnimi naszymi kozami -  Brykuską i Kruszką. Pisałam i szlochałam... A psy czując mój smutek garnęły się do mnie, stawały na tylnych łapach i lizały moje mokre od łez policzki, pocieszały po swojemu… Kochane, wrażliwe stworzenia…Najdroższe pocieszanki...

   Kozi rozdział w naszym życiu trwał dobrych kilka lat. Wiele się przez ten czas nauczyłam o kozach, ale chyba najwięcej o sobie. Wszystko było i jest po coś… Widocznie musiałam przeżyć na własnej skórze bezbrzeżną radość związaną z narodzinami koźlątek i rozpaczliwy smutek związany z ich odejściem. Każdym odejściem, nie tylko tym drastycznym na drugi brzeg tęczowego mostu… Musiałam związać się z kozami emocjonalnie, przeżywać ich dobre i złe chwile… Szaleńcze biegi przed siebie, gdy poczucie wolności napełniało je szampańską, zaraźliwą i dla mnie radością… Dni rui, kiedy nie obchodziło ich nic poza seksualnym zaspokojeniem a w braku tegoż owocowało nerwowością i złością.  Wiele razy zmuszona byłam przerywać kłótnie między kozami, bijatyki związane z walką o dominację w stadzie, sama przy tym nieraz mocno obrywając. Towarzyszyłam im podczas spacerów do lasu, spokojnego pasienia się przy mnie na łące, w czasie którego podchodziły na pieszczoty, na czułe spojrzenia w oczy… Leczyłam je, gdy chorowały, opatrywałam rany pogryzionej przez Jacusia Brykuski.  Co roku ścinałam dla kozich panien ogromne naręcza gałęzi wierzby, bukiety kwitnącego ziela wrotyczu. Karmiłam mlekiem z butelki małą Kruszkę, gdy jej mamie Brykusce zabrakło instynktu macierzyńskiego, aby w równym stopniu móc zadbać o potrzeby swoich dwojga koźląt… Wszystko to było po coś…

   Mogłabym tak wymieniać i wymieniać kolejne wspomnienia…. Ta wyliczanka sprawia mi ból, bo wciąż tęsknię, mam wyrzuty sumienia i czuję smutek widząc puste, kozie boksy albo ogladając kozule na zdjęciach... A jednak wiem, a raczej mój rozsądek wie, że dobrze zrobiliśmy rozstając się z kozami. Nie chcieliśmy już ich rozmnażać, nie mieliśmy dość siły na coroczne sianokosy, na sprzątanie ich boksów z zalegających tam po zimie ton słomy i siana posklejanych obornikiem. Poza tym obecność kóz i konieczność codziennego ich wyprowadzania na łąkę, dojenia, pojenia oraz karmienia sprawiała, że nie mogliśmy z Cezarym nigdzie ruszyć się z Jaworowa na dłużej. Kiedy jechałam na Śląsk, do rodziców, zawsze robiłam to z wyrzutami sumienia, bo zostawiałam całe gospodarstwo na głowie męża. Wracałam więc tak szybko jak się dało a dzisiaj żałuję, że tak mało czasu poświęcałam swojej mamie… Gdybym mogła wrócić czas. Gdybym wiedziała jak się to wszystko z nią potoczy… Mam jeszcze tatę. Nie popełnię drugi raz tego samego błędu. Dam mu tyle z siebie, ile tylko będzie trzeba…

   Wszystkie nasze kozy poszły do dobrych gospodarzy, gdzie pod pewnymi względami będzie im nawet lepiej niż u nas. Pierwsza była wzięta od zielarki Majka – biała, do końca dzika i nieufna. Kilka lat temu zamieszkała kilkadziesiąt kilometrów stąd u prostej, ale serdecznej gospodyni, która traktuje zwierzęta z szacunkiem i troską. Trafiła tam razem z kozłem, Łobuzem Kurdybankiem.  Mądre to było i przywiązane do nas, ale i bardzo silne zwierzę. W chwili, gdy zdecydowaliśmy, że nie będziemy już rozmnażać więcej kóz jego obecność w naszym gospodarstwie stała się, niestety, problematyczna. Niezaspokojony popęd seksualny był powodem ogromnej agresji i depresji capka oraz zdenerwowania sąsiadujących z boksem Łobuza kóz.

   Srebrzysta Popiołka w zeszłym roku trafiła do leśniczego, który ma dzieci cierpiące na skazę białkową a więc niemogące pić krowiego mleka. Jej mleko bardzo się tam przyda. A prosto z koziarni, w której poza nią mieszkają jeszcze dwie inne kozy Popiołka może wybiegać wprost na wielką łąkę i paść się tam w ciepłych miesiącach, ile tylko dusza zapragnie. Nikt jej tam nie przypina do kołka, nie denerwuje się, że obgryza mu cenne krzewy i kwiaty w ogrodzie.

   

    Jej córka – Szarka wraz z synkiem Brykuski Kleksikiem pół roku temu zamieszkała w gospodarstwie sympatycznego, młodego małżeństwa kilka wiosek stąd. Pewnie ma już swoje małe i cieszy się nowym życiem.

   A Brykuska i Kruszka przed kilkoma dniami powędrowały do rodziny ze Śląska, która przejąwszy gospodarkę po ojcu i zamieszkawszy na Podkarpaciu kontynuuje ojcowską, kozią hodowlę. Do tej samej hodowli jakiś czas temu trafił synek Popiołki – Tofik. I dobrze mu się tam dzieje.

   A co z kurami? Jest ich w Jaworowie już niewiele. Kurze staruszki niosą się coraz mniej, ale w spokoju dożyją u nas swoich lat…

   Olga i Cezary Jaworowie uczą się wreszcie mierzyć siły na zamiary i we właściwej kolejności ustawiać swoje priorytety. Muszą to zrobić, aby nie zaharować się, w imię udowodnienia sobie, że choć miastowi to siłacze. Tych dwoje musi dbać o siebie, bo zdrowie coraz bardziej im szwankuje. Wiek i choroby cywilizacyjne robią swoje…

   Nie jest mi łatwo o tym wszystkim opowiadać, bo człowiek nie lubi przyznawać się do słabości. Słabość i rezygnację z czegoś traktuje się przeważnie jako porażkę. A jednak czułam, że powinnam szczerze napisać, bo skoro kiedyś otworzyłam w życiu jakiś rozdział i zwierzałam się tutaj z towarzyszących mi wówczas uczuć,  tak teraz aby być w porządku wobec siebie i wobec Was, czytelników tego bloga, powinnam opisać to, co czuję, gdy pewien rozdział w naszym życiu się skończył. 

   Pewnie wiele jeszcze dobrych, pięknych chwil przed nami. Wiele wyzwań, niespodzianek, zaskoczeń. Taką mam przynajmniej nadzieję...

    Trzeba jednak pogodzić się z upływem czasu, nie ma rady… Trzeba słuchać głosu rozsądku, choć serce wciąż się buntuje, wciąż wie swoje. Cicho bądź już serce…