niedziela, 8 stycznia 2017

Po nitce wspomnień…






    Cezary pisze...
   
   Kilka lat temu opublikowałem na tym blogu opowiadanie w dwóch częściach pt. "Lubieżne kobiety i bezbronni mężczyźni". Bohaterem owego tekstu był niepozorny chłopak z pociągu zwany Johnem. A ponieważ Olga od dawna uparcie namawiała mnie na kontynuację tego cyklu w końcu uległem i napisałem kolejne, nieco inne od poprzednich części krótkie opowiadanie… Inspiracją dla niego były ulubione przeze mnie i Olgę piosenki Łucji Prus.


...Wejdź powiedział John do kobiety z pociągu.

…A wokół panowała niczym niezmącona cisza. Usiadła skromnie na przeciwległym łóżku zaciskając kolana. Po obu stronach drżących nóg ustawiła walizkę i torbę podróżną, jakby chciała zminimalizować widzialność swojego stanu emocjonalnego. Próby wydobycia artykułowanych dźwięków nie miały szans na przebicie się. Z akademickiego kołchoźnika leciała właśnie piosenka ...

Nic dwa razy się nie zdarza i zapewne z tej przyczyny zrodziliśmy się bez wprawy i pomrzemy bez rutyny”

  Zdecydowanie podniosła wzrok podążając za słowami. John, który wpatrywał się przenikliwie w postać z pociągu zwątpił na chwilę. Przecież znam ją, znałem, to już kiedyś było…

   Nie, to niemożliwe, a skupienie myśli w laserową wiązkę przemykało się pomiędzy luźno ułożonymi zwojami. Przecież ona została tam… w mieście odległego dzieciństwa, bardzo odległego. Popatrzył na nią, na jej puszyste, wijące się w śmiałych płomieniach włosy i wpatrując się w jej drżące usta przypomniał sobie słowa innej piosenki:

 Tak bardzo mi do ciebie blisko. 
   Ta cisza zrozumiała wszystko.
  Poprowadziła nas od gniewu, ku krzewom.
 W ptaków śpiew…

 A poezja tej ciszy otworzyła bramy jego następnemu wspomnieniu…

…Studiowała polonistykę na jednej z wyższych uczelni. Filigranowej postury, z burzą miedzianych loków i ciągle roześmianymi oczyma sprawiała wrażenie osoby zupełnie oderwanej od otaczającego marazmu codzienności. John lubił przebywać w jej obecności coraz bardziej i coraz częściej. Spacerowali trzymając niewypowiedziane uczucia w zaciskających się dłoniach. Świadomy i niczym nieograniczony przepływ natężeń potęgował się z każdym wymuszonym krokiem. Oboje wiedzieli, że spacer to nie wszystko, że istnieje potrzeba zatrzymania czegoś, co mogłoby okazać się ulotnością i zamknąć się w przeszłości. John, uczeń maturalny potrzebował kobiety z portretu, tego, który malował w samotnej ciszy niemych wyobrażeń. Ileż blejtramów zostało już wyciętych czy zamalowanych kolejnym wizerunkiem? Rama robiła się coraz cięższa od nakładających się wyobrażeń, a i coraz bardziej odrapane drewno zdecydowanie kontrastowało z misterium jego dążeń. Poczuł tak bolesną tęsknotę, że musiał ją jakoś wyrazić. Powiedzieć na głos to, co tętniło mu w żyłach coraz bardziej przemożnym pragnieniem…

„Nachyl się ku mnie, mów
Milczenie boleśniejsze niż słowa
Wokół słów oplatam myśli
Jak zielony bluszcz…”

- Ach! Przecież to ty jesteś ten John, John - poeta !  -  szepnęła zawisając nad nim na bliskość rąk. Znał jej zapach z pociągu, znał zapach ciała i przenikliwość penetrujących powierzchniowo ust, delikatnie, lecz stanowczo szukających wzajemności.
Teraz dotknął palcem jej wyschniętych ust, jakby zamarłych i czekających na nasycenie rozpływającą się rozkoszą połączenia. Oplotła go niczym bluszcz…

„Dookoła noc się stała, księżyc się rozgościł
 Jeszcze ci nie powiedziałam wszystkich słów miłości…”

Zanuciła wtulając się w jego ramiona i uśmiechając z taką tkliwością, że choć John nie widział tego uśmiechu, to poczuł go jak rozlewającą się falę ciepła biegnącą z serca do serca…

 A potem znowu zanurzyli się w siebie podążając za mocą tego dzielonego wspólnie uśmiechu. Swymi ciałami i duszami malowali akty sztuki dziedziczone chyba po rozwiązłych aniołach. Było im z sobą tak dobrze…

 - John, pamiętasz łapanie ryb i raków w naszej rzece? -  Pytanie to słyszał zawsze, kiedy zbaczał ze ścieżki i przypatrywał się innym możliwościom. Rozmarzenie sięgnęło apogeum, jak wtedy… nad rzeką. Kapryśne lato tylko niekiedy dawało szanse na przejaśnienia ciągle uwodzącej się parze. Wtedy rozebrani ciałami rozbijali leniwe fale. John pamięta, jak został rzucony na płyciznę i ją stojącą w rozkroku tuż ponad jego twarzą. Z mokrego ciała woda skapywała rozbryzgującym się strumykiem prosto w jego usta, oczy. Widziana na tle stabilnych chmur stawała się niebiańskim obiektem pożądania z twarzą rozmytą wszędobylskim cieniem. Rozpalony w mnogości wyobrażeń nie zauważył, kiedy uklękła tuż przy nim. Nawodnionymi dłońmi przeczesywała mu poplątane włosy, by kolejno przesuwać je po policzkach, stwardniałych oczekiwaniem sutkach, tęsknych udach. Ich ocierające się piersi z wzajemnością wywoływały ciągle windujące się uczucia. John podniósł się i objął ją ściśle ramionami. Postacie z kamienia, nierozłączne w uczuciach falowały zgodnym ruchem z prądem i pod prąd rzeki.  W końcu utulony przez nią jak niewinne dziecię przymykał oczy i odpływał w błogi sen. Wówczas ona znowu nuciła, wplątując w znaną piosenkę nitki babiego lata i sploty czułych wierszy…

„Ale teraz z moich marzeń zrobię ci kołyskę
Niech cię miły nie poranią leśne trawy niskie…”

   Po przebudzeniu John długo nie otwierał oczu. Choć czuł ją tuż obok siebie, to bał się, że to jednak sen, który pierzchnie, gdy odważy się zerknąć na bóstwo. Jej poruszane wiatrem włosy łaskotały jego policzki. Czułość jej obecności wypełniała wszystkie komórki jego ciała. Znalazł ją. Ona jego znalazła. Tylko ten moment się liczył… Potem ona wstawała i tańczyła. Bosa na pokrytej rosą przedświtu trawie. A widział ją tylko księżyc. Serce Johna tętniło tak mocno, jakby wyrwać się chciało z piersi. Nie chciał, za żadne skarby świata nie chciał przerywać tego snu, bo przecież, gdy raz kiedyś przerwał… Łąka, tylko łąka śpiewała mu wspomnieniem bliskości i czułości…

Nie chcę cię dotknąć
Boję się, boję się twego bólu
Chcę ci zostawić twoją samotność
A swą obecność zmienić w czułość
Jesteśmy inni, każde z nas
Ma swoje tajemnice ciemne
Kolczasty, dziki, suchy chwast
Nadzieje nadaremne
Spotkali się któryś tam raz
Śpiąca królewna z ślepym królem
Chcę dać ci to, co mogę dać
Czule, czulej, najczulej


Kobieta z pociągu usiadła blisko, by następnie objąć go ramionami. Bezbronny John nie oponował.

W powyższym tekście wykorzystane zostały fragmenty następujących piosenek Łucji Prus:

„Nic dwa razy się nie zdarza” – słowa Wisława Szymborska
„Bliskość ciszy” – słowa Jonasz Kofta
„Dookoła noc się stała” – słowa Agnieszka Osiecka
„Godzina cienia” – słowa Jonasz Kofta
„Czułość”  - słowa Jonasz Kofta

Poniżej do posłuchania piosenka z ostatniej, wydanej juz pośmiertnie płyty tej artystki:



P.S.
W powyższej opowieści panują ciepłe nastroje letnich dni. A tymczasem na naszym drugim blogu: nitkilosu.blogspot.com kolejne nitki rozwija zimowa opowieść Olgi pt. „Okiem pajęczycy”. Zima i lato splotły się ze sobą w wielobarwnych niciach wspomnień…

10 komentarzy:

  1. Ciekawie wykorzystana inspiracja.
    Piosenka piękna, bardzo lubię jej piosenki.

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. A to wszystko dlatego, że kiedyś autorzy piosenek byli mistrzami słowa, a i wykonawcy potrafili bawić się nimi w prawdziwie artystycznym wykonaniu.

      Usuń
  2. Ja również lubię piosenki Łucji Prus.

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Dzisiaj nie lansuje się tego typu twórczości, choć i młode pokolenie często sięga po nie, co widać choćby po wpisach na youtube. A może to my zestarzeliśmy się nazbyt szybko.

      Usuń
  3. Cezary, po co motać i komplikować jak można prosto i wprost.
    Albo inaczej - po co pisać wprost i po prostu jak można poetycko i nastrojowo.

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Jasne. Wybór należy do nas i jest w pewnym stopniu odzwierciedleniem naszego zapotrzebowania(duchowego?). Rzeczy na wskroś proste są łatwo przyswajalne i trawienie nie zabiera czasu. Przelatuje bez echa.

      Usuń
  4. to bardzo miło do WAs wpadać na tekst i przysiąć na chwilkę..

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. To miłe, że przysiadłaś na wirtualnej ławeczce, choćby na chwilę.

      Usuń
  5. Dziękuję także tym, którzy przesłali komentarze drogą emailową.

    OdpowiedzUsuń
  6. Bardzo poetycko i nastrojowo pozdrawiam.

    OdpowiedzUsuń

Serdecznie dziękujemy za Wasze opinie i refleksje!

Etykiety

Aborygeni afirmacja życia apel apel o pomoc asymilacja Australia autoanaliza bajka bal ballada baśń Beksińscy Bieszczady blackout bliskość blog blogi bór Cesarzowa Ki Cezary chleb choroba ciastka czarny bez czas czerwiec człowieczeństwo człowiek czułość Dersu Uzała deszcz dieta dobro dom dorosłość drama drama koreańska drewno droga drzewa trawiaste Dubiecko Dwernik Kamień dwudziestolecie międzywojenne dystopia dzieciństwo dzikie bzy ekologia elektryczność erotyk fajka film flash mob fotografie fotoreportaż glebogryzarka głodówka głód gospodarstwo goście góry Góry Flindersa grass tree grill grudzień grzyby Gwiazdka historia historie wędrujące horror humor humoreska idealizm II wojna światowa informacja inność inspiracja internet jabłka Jacuś Jacuś. gospodarstwo Jacuś. lato jajka Jane Eyre Jawornik Polski jesień jesień życia kalina Kanada kanały kangury kastracja klimat klimatyzm koala kobieta koguty kolędy komputer komunikacja konfitury konflikt koniec świata konkurs konstrukcja kosmos kot koziołek kozy Kraków Kresy kryminał kryzys książka kuchnia kulinaria kury kwiaty las lato legenda lipa lipiec lis listopad literatura los ludzie luty łąka maciejka macierzyństwo magia maj malarstwo maliny mantry marzenie maska metafora mgła miasteczko odnalezionych myśli Michael Jackson Mikołaj miłość Misia mit młodość moda mróz mróż muzyka muzyka filmowa nadzieja nalewki nałóg natura niebezpieczeństwo niezapominajki noc nowoczesność Nowy Rok obyczaje ocean odchudzanie odpowiedzialność odrodzenie ogrody ogród ojczyzna opowiadanie opowiastka opowieść Orzeszkowa osa Osiecka owoce pamięć pandemia Panna Róża park pasja patriotyzm pejzaż pierniki pies pieśni pieśń piosenka piosenki pisanie płot początek podróż poezja pogoda Pogórze Dynowskie polityka Polska pomidory pomysł poprawność polityczna porady postęp pożar praca prawda prezent protest protesty przedwiośnie przedzimie przemijanie Przemyśl przepis przetrwanie przetwory przeznaczenie przygoda przyjaźń przyroda psy psychologia ptaki radość recenzja refleksja relatywizm remont repatriacja reportaż rezerwat Riverland rodzina rok rośliny rower rozmowa rozrywka rozum rymowanka rzeka samotność San sarny sąsiedzi sens życia siano sierpień silna wola siła skróty słońce słowa słowa piosenki słowianie smutek solidarność South Australia spacer spiżarnia spontaniczność spotkanie stado strych susza susza. upał szadź szczerość szczęście śmiech śmierć śnieg świat święta świt tajemnica tekst piosenki teksty piosenek tęsknota tragikomedia trauma truskawki uczucia Ukraina upał urodziny uśmiech warzywnik wędrówka wędrówki węgiel wierność wiersz wierszyk wieś wigilia Wilsons Promontory wino wiosna wiosnaekologia wirus woda wojna wolność Wołyń wrażliwość wrotycz wrzesień wschód słońca wspomnienia wspomnienie współczesność Wszechświat wychowanie wycieczka wypadki wypalanie traw zabawa zabawa blogowa zachód słońca zapasy zaproszenie zbiory zdjęcia zdrowie zielarstwo zielononóżki zielononóżki kuropatwiane zima zioła zmiany zupa Zuzia zwierzęta zwyczaje żart życie życzenia Żydzi żywokost