Historia kózki Brykuski

   Tegoroczna wiosna jest wielce kapryśna i po dwóch dniach słonka znowu postanowiła obdarzyć nas chłodem i deszczem. Przed chwilą zaledwie mżyło.Teraz leje jak z cebra! Niebo zaciągniete sinymi chmurami. A jeszcze wczoraj pod wieczór siedziałam sobie w błogim ciepełku na łące i opalając piegowaty nos obserwowałam moje kozie stadko. Dostrzegajac po raz kolejny jak złośliwe jest zachowanie Brykuski względem jej córeczki, jak szczypie ją, bodzie i brutalnie odtrąca przypomniałam sobie o napisanej przeze mnie jakiś czas temu historii. Rzecz o dzieciństwie mojej czarnej kózki Brykuski. O jej przygodach, o czasach kiedy musiała przejść wiele ciężkich a nawet smutnych chwil odtrącana przez własną matkę, samotna w koziarni pełnej wrogich czy też obojętnie nastawionych kóz. A ponieważ to dość długa opowieść dzisiaj pokażę Wam pierwszą jej część. Mam nadzieję, iż w nawale wiosennych prac i porządków, znajdziecie chwilę aby poczytać trochę i mieć ochotę na więcej!:-))

                               Historia kózki Brykuski, cz.1

- Pierwsze moje wspomnienie?

- Leżę mokra i drżąca w stajni na sianie. Właśnie się urodziłam. Czuję zapach mojej mamy. Czekam na nią. Ona zajmuje się moim wcześniej urodzonym braciszkiem. Wylizuje go dokładnie. Mówi mu, że jest śliczny i słodki. A on przy pomocy mamy stawia swoje pierwsze kroki. I chwilę potem zaczyna ssać mleko. Przełykam głośno ślinę. W pustym brzuszku burczy mi głośno. W półmroku panującym wokół dostrzegam, iż jest tu wiele innych kóz. Żadna z nich nie zwraca na mnie uwagi. Jedne zajmują się swymi maleństwami. Inne żują siano albo drapią się po grzbietach rogami. Niektóre z koźląt są już na tyle duże by biegać, bawić się ze sobą i skakać wesoło. Meczą, gdy nie uda im się wskoczyć na żłób czy dosięgnąć do paśnika z sianem. Większość maluchów śpi zagrzebana w sianie. Ich matki są blisko.

- Mamo, mamusiu! Zimno mi! – wołam wreszcie, bo chyba mama całkiem o mnie zapomniała. Próbuję wstać, ale jestem na to zbyt słaba. Mama skończywszy karmić mego brata zerka na mnie niechętnie i mruczy zirytowana.

- Teraz karmię. Musisz poczekać.

   Ale ja nie mogę dłużej czekać, bo chociaż leżę na miękkim sianku chłód przenika mnie na wskroś. Wreszcie brat najadł się i mama z ociąganiem podeszła do mnie. Obwąchała dokładnie pod ogonkiem. Trąciła pyskiem. A potem powiedziała:

- Nic z ciebie nie będzie! – i odeszła, nie wylizawszy mnie tak jak brata, nie dając mi się napić mleka. Zadrżałam z głodu i chłodu. Zapłakałam żałośnie.

Moja piękna, czarno-biała mama nie zwracała już jednak na mnie uwagi. Lizała z zapałem mojego szaro-czarnego braciszka.

- A Jagoda znowu urodziła takie czarne brzydactwo, jak w zeszłym roku! – usłyszałam szept kozy z sąsiedniego boksu.

- Nie dziwota, że patrzeć na tę małą nie może! – odrzekła inna koza a potem z dumą zajęła się swym białym koźlaczkiem.

Aż dech zaparło mi z przerażenia. To chyba ja byłam tym „czarnym brzydactwem”! A więc to dlatego mama mnie nie chciała…

Zrobiło mi się tak bardzo smutno, że zamknęłam oczy i nie chciałam ich już nigdy więcej otworzyć. Wówczas usłyszałam głos gospodyni.

- Ach, ty biedaczko! Toż ty ledwie dychasz! Mama cię nie wylizała. Nie wiem, czy coś z ciebie będzie! –  gospodyni wzięła mnie na ręce i troskliwie wycierała miękką szmatką. A kiedy już się rozgrzałam i poczułam silniejsza ta dobra kobieta pomogła mi się podnieść i podstawiła pod brzuch mamy, bym mogła napić się mleka. Jednak ona natychmiast bodnęła mnie z całej siły. Och, jak to zabolało!

- O ty paskudo! Ty niedobra kozo! – krzyknęła gospodyni – Własne dziecko krzywdzisz? Taka z ciebie matka?! – a potem ciężko wzdychając wzięła mnie na ręce i owinęła swoim mięciutkim swetrem. Z daleka słyszałam jeszcze pełne złości meczenie mojej mamy i ciche pobekiwanie braciszka...

                             * * *

   Gospodyni niosła mnie idąc szybko po chrzęszczącym, białym puchu leżącym na podwórku. Powietrze pachniało tu zupełnie inaczej niż w koziarni. Było lodowate i pełne kłujących mnie w nos igiełek. Drżąc przylgnęłam mocniej do ciepłych ramion niosącego mnie człowieka.

Wreszcie dotarłyśmy do ciepłego wnętrza ludzkiego domu. Tam przywitała mnie jaskrawa jasność i gwar. Kilka osób siedziało naprzeciwko wielkiego, grającego pudełka i wpatrywało się z ciekawością w migające tam obrazki.

- No i co tam? Skończone już nareszcie wykoty? – nie odrywając nawet wzroku od owego pudła zapytał starszy mężczyzna.

- Skończone! Urodziły się ostatnie bliźnięta! – odparła gospodyni – Ale wyobraź sobie, że koza Jagoda, tak jak w zeszłym roku nie chciała przyjąć jednego ze swoich koźląt. Oj, niedobry charakter ma ta kozula. Pozbyłabym się jej chętnie, gdyby nie była taka mleczna!

- Dzieciaki, patrzcie, jaką śliczną czarnulkę do domu przyniosłam! – zawołała wesoło trzymająca mnie mocno kobieta i odwinęła sweter, by było lepiej widać, co jest w środku.

Wtedy podbiegła do mnie mała, ciemnowłosa dziewczynka i nachyliwszy się nade mną zawołała:

- Jaka cudna kózka! Cała czarna! Mamo, daj mi ją na ręce!

- Pokażcie i mnie! – krzyczał biegnący za nią pyzaty chłopiec.

- Brzydula! Czarna jak noc! Baśka! Jeszcze ci tylko czarnego kota trzeba i już będziesz mogła zostać czarownicą! – zaśmiał się drwiąco na mój widok.

- Nieprawda! Jest słodka! A ty Wojtek jesteś głupi! Mężczyźni nic a nic się na urodzie nie znają! – orzekła dziewczynka i ucałowała mnie prosto w guza, którego nabiłam sobie przy upadku w koziarni.

- No dobrze, weź ją Basiu! Tylko delikatnie! Nie wiem, czy przeżyje, bo ją Jagoda tak bodnęła, że aż się w główkę uderzyła – westchnęła z troską jej mama.

- Mamusiu! Ona nie ma żadnej rany na głowie! Patrzcie, jaka ślicznota z niej!– piszczała nazwana Basią dziewczynka i ściskała mnie mocno. Jej brat natomiast znudziwszy się mną przysiadł się do ojca i znowu razem wpatrywali się w ryczące głośno pudło z ruchomymi obrazkami.

- Trzeba ją napoić mlekiem, bo słaba. Pójdę udoić trochę od jej mamy a ty Basiu poszukaj tej butelki ze smoczkiem, co nam się w zeszłym roku przydała – rzekła gospodyni i wziąwszy ze sobą wiaderko wyszła z domu. Tymczasem dziewczynka pobiegła ze mną na rękach do małego pokoiku, gdzie zabrała się za przeszukiwanie pudła z zabawkami. Wywaliła na podłogę cały ich stos a butelki jak nie było, tak nie było.

- Polecę na strych. Na pewno tam znajdę butelkę ze smoczkiem! – zdecydowała wreszcie kładąc mnie pośród tego bałaganu.

Leżałam cichutko spoglądając ze strachem w wielkie, nieruchome oczy lalek i w błyszczące ślepia dużego, puszystego stwora z wielką, pełną zębów paszczą.

- Dzień dobry państwu! – szepnęłam wreszcie, bo dziwnie mi tak było, gdy wpatrywali się we mnie bez słowa.

Nic nie odrzekli. W ich spojrzeniach była zupełna obojętność. Zadrżałam. Przypomniało mi się, że i mama tak właśnie dzisiaj na mnie popatrzyła.

- Mamo! Gdzie jesteś? – zapłakałam a potem wytężywszy wszystkie siły, wyswobodziłam się ze swetra gospodyni i pierwszy raz stanęłam na swych drżących nogach. Ale nie widział tego nikt poza porozrzucanymi po pokoju zabawkami. Nikt nie usłyszał też mojego wołania. Z drugiego pokoju dobiegał tylko szum tego wielkiego pudła. Słychać też było głos tamtego chłopca, który wołał raz po raz:

- Gol! Nareszcie gol! Prawda tatusiu, że nasi wygrają? Muszą wygrać!

Kiwając się i upadając kilka razy nieporadnie podeszłam do drzwi. Postanowiłam koniecznie znaleźć drogę do mamy. Pewnie mamusia teraz tęskni za mą. I gdy wrócę wyliże mnie i nakarmi. Pozwoli położyć się przy swoim boku. Zaśniemy razem, we troje z braciszkiem.

- Mamusiu! Idę do ciebie! – zameczałam głośno. Wówczas coś zatupało głośno i ze stromych schodów naprzeciwko zbiegła ta dziewczynka Basia. W jednej rączce niosła butelkę a w drugiej wielki koszyk.

- A ty kózko, gdzie się wybierasz! – zaśmiała się na mój widok i pochwyciwszy mnie znów w ramiona poszła do kuchni, gdzie już czekała już na nas jej mama.

- No dawaj, szybko butelkę, póki mleko ciepłe! – rzekła gospodyni. I już po chwili wkładała mi w pyszczek miękki przedmiot, z którego po naciśnięciu poleciało słodkie, ciepłe mleko.

- Mamusiu! A dlaczego to mleko jest takie żółte? I czemu kózka nie leży przy karmieniu jak dzidziuś? – dopytywała się Basia przejmując od matki butelkę i podając mi ją w ten sposób bym stojąc na jej kolanach wyciągała pyszczek ku górze, ku temu wspaniałemu mleku.

- Na początku mleko zawsze jest gęste i żółte. Na takie mleko, które matka wytwarza dla swojego dziecka tuż po porodzie mówi się „siara”. To płyn pełen witamin i różnych składników odżywczych potrzebnych dla noworodka. Ale po kilku dniach zmieni odcień i będzie tak białe, jak mleko od krowy – odrzekła mama Basi.

- Trzeba karmić koźlęta w takiej właśnie, pionowej pozycji, bo one mają inaczej zbudowany przełyk niż ludzie. A gdyby je poić tak, jak ludzkie niemowlęta, czyli na leżąco, zakrztusiłyby się i udusiły – wytłumaczyła córeczce a potem widząc, że opróżniłam całą butelkę uśmiechnęła się i powiedziała:

- Ależ z tej małej żarłoczek! Ale to dobrze! Znaczy, że zdrowa. Teraz na pewno będzie chciała pospać.

- No właśnie znalazłam na strychu taki stary koszyk wiklinowy po kocie! Teraz przyda się dla naszego maleństwa!- oznajmiła radośnie dziewczynka.

- A gdzie ty chcesz go postawić? Mam nadzieję, że nie w swoim pokoju?! – kobieta zmarszczyła brwi i zerknęła na mnie podejrzliwie jakbym miała zaraz coś zepsuć albo spsocić.

- Myślałam, że właśnie przy mnie będzie jej najlepiej. Pozwól mamusiu! -  dziecko spojrzało w oczy matki tak błagalnie, że tamta natychmiast zmiękła.

- Zgoda, ale tylko na jedną noc. Musimy wymyślić dla małej coś lepszego. Nie można przecież z domu zrobić koziarni! – zawołała a potem cmoknąwszy w czoło swoją córkę znowu zajęła się mieszaniem.

- Na razie Basiu włóż kózkę do koszyka i postaw tu, przy piecu, żeby jej było ciepło. I rozłóż talerze na stole. Kolacja już prawie gotowa.

Rzeczywiście, bardzo już byłam senna. Zwinęłam się w kłębek, chowając nos w sianku, którym wyścielony był koszyk i zapadłam w długi, męczący sen.

W jakiś czas potem Basia wyniosła mnie do swego pokoju. Tam ustawiła koszyk obok swojego łóżka a potem rozebrała się i wskoczyła pod kołderkę.

- Śpij mała kózko! Jutro wymyślę Ci imię! A teraz dobranoc! – szeptała, głaszcząc mnie po główce.

   Westchnęłam i zasnęłam prawie natychmiast. Byłam bardzo zmęczona. Niedługo potem jednak obudził mnie szloch tej dziewczynki, która spała bardzo niespokojnie. Miotała się na łóżku i płakała, powtarzając raz po raz:

- Mamusiu, nie zostawiaj mnie… - zrobiło mi się jej strasznie żal i chciałam tę Basię jakoś uspokoić. Liznęłam czule, wystającą spod kołdry rączkę dziewczynki i zameczałam głośno:

- Nie płacz dziewczynko! Jestem tutaj, przy tobie!

Wtedy do pokoju weszła mama Basi i zapaliwszy lampkę, usiadła przy córeczce a potem obudziła ją potrząsając i przytulając mocno.

- Basieńko! Miałaś zły sen. Nie płacz, kochanie!

- Śniło mi się, że mnie nie chciałaś. Tak, jak nasza Jagoda swego dziecka nie chciała. Jak dobrze, że jesteś! – szeptała dziewczynka i ściskała ręce matki.

- Czemu kozy czasem nie kochają swoich dzieci? – pytała i pochlipując jeszcze nachyliła się by głaskać mnie po główce.

- Sama nie wiem, córeczko. Może koza czuje, że nie da rady wykarmić dwojga maleństw? Tak się niekiedy zdarza i nic nie można na to poradzić. W świecie zwierząt panują surowe prawa. Przetrwają tylko najsilniejsi.

-Ale nie martw się. Wykarmimy tę małą kózkę. Zaopiekujemy się nią i wszystko będzie dobrze, tak?

- Tak, mamusiu! – wyszeptała radośnie dziewczynka a potem uściskała mocno swoją mamę i ułożyła się wygodnie na boku.  Gospodyni okryła ją troskliwie kołderką a potem zgasiła światło i odeszła, cichutko zamykając za sobą drzwi.

                           * * *

    Karmiona pysznym mlekiem szybko nabierałam sił i już po kilkunastu dniach biegałam po całym domu, ciekawa wszystkich jego zakamarków. Wskakiwałam na schody i krzesła. Zaglądałam do piwnicy i na strych. Próbowałam wcisnąć się w każdy kąt. Dostać się najwyżej jak tylko to było możliwe. Na stół kuchenny i na kredens. Na komodę, na której stało owo grające, hałaśliwe pudło. Rozpierała mnie energia. Basia biegała razem ze mną i śmiała się z moich wyczynów.

- Wciąż brykasz, ty moja zwariowana kózko! Nazwę cię wobec tego Brykuską! Czy to dobre dla niej imię, mamusiu? – śmiała się dziewczynka ściągając mnie po raz nie wiadomo już który z kuchennego stołu.

- Och, myślę, że to dla niej imię w sam raz! A weźże ją ze stołu, bo przecież pierogi będę robić a ta mi tu znowu włazi! – śmiała się gospodyni, umączonymi dłońmi ściągając mnie z taboretu.

- I zobacz! Znowu wszędzie są jej bobki! Mówiłam Ci, że dom to nie jest miejsce dla kozy! – dodała widząc, że znowu nabrudziłam.

- Ja już posprzątam, mamusiu! Przecież ona jest jeszcze malutka i nie rozumie, że tu nie wolno robić kupki! – wołała Basia, biegając za mną ze szczotką i szufelką.

- Proszę, zgódź się, by jeszcze tu ze mną została! – prosiła matkę.

   Gospodyni zgodziła się niechętnie, ale denerwowała się widząc mnie w kuchni czy w dużym pokoju. Starałam się wobec tego nie wchodzić jej w oczy i bawiłam się z Basią w jej pokoju albo na strychu. I to właśnie strych był naszym ulubionym miejscem. Pełno tam było wielkich skrzyń, w których można było się chować, wskakiwać na nie i zeskakiwać. Szalałyśmy tak z Basią wesoło do czasu, gdy dziewczynka upadła i skaleczyła się w nogę. Wówczas jej mama ostatecznie zdecydowała, że już czas bym zamieszkała z innymi kozami.

- Przecież możesz codziennie odwiedzać w koziarni swoją Brykuskę. Proszę jednak, byś nie przynosiła jej do domu. Zobacz, jak wygląda twój pokój po miesiącu mieszkania z kozą!

- Ja wiem, że Brykuska potargała mój zeszyt, ale już go przepisałam i wszystko jest w porządku. Pogryzła też gumowe kaczuszki do kąpieli, ale przecież ja i tak się już nimi nie bawiłam! Jestem już za duża na takie zabawki! – wołała Basia, która stając na palcach, tak by wydać się wyższą niż naprawdę była, z szybkością karabinu maszynowego wyrzucała z siebie wszystkie pamiętane a ukrywane dotąd przewinienia Brykuski.

- Och, no widzisz, czego ja się tu dowiaduję! Ale córciu! Mnie nie chodzi nawet o twoje zabawki, Basiu! Kózka włazi na twoją pościel, siusia tam, robi kupki. Zrywa zasłony i firanki. A teraz jeszcze omal nie złamałaś przez nią nogi na tym strychu! Czy to mało?! – orzekła mama robiąc bardzo srogą minę, ale jednocześnie nie umiejąc powstrzymać uśmiechu rozbawienia na myśl o łobuzerskich wyczynach kózki.

- Mamuniu! Ale przecież Brykuska jest taka słodka i kochana!I taka biedna bez swojej mamusi! Zobacz sama! – piszczała dziewczynka podnosząc mnie do góry i całując między różkami, które rosnąc sprawiały, że czoło mnie swędziało i wciąż musiałam je o coś pocierać. By przypodobać się gospodyni zrobiłam wówczas najsłodszą ze swoich minek, ale jednocześnie przypomniałam sobie, że przecież różki znowu mnie swędzą. Muszę koniecznie znaleźć coś, o co mogłabym się poskrobać. Wczoraj pocierałam różkami o róg torby na zakupy. Wysypały się wtedy z niej jabłka, bułki i warzywa. Och, jak wspaniale było porwać wielkiego pora i chrupiąc go ze smakiem wskoczyć na meble kuchenne. Przewrócić stojące tam szklanki, zrobić susa na lodówkę a potem rozbić kopytkami wszystkie leżące w koszyku jajka!

   A ponieważ znowu nie mogłam czekać i natychmiast musiałam podrapać się między różkami, to podeszłam do wiaderka z kozim mlekiem, które gospodyni dopiero co przyniosła z porannego udoju i bodnęłam w nie z całej siły. Wiadro przewróciło się z głośnym brzdękiem. Mleko wylało się na drewnianą podłogę kuchni i bystrą strugą popłynęło pod kredens i piec. Tego już było dla gospodyni za wiele!

- No widzisz, Basiu?! Tak dalej być nie może! –  krzyknęła wzburzona kobieta gospodyni a potem złapała mnie na ręce i idąc ze mną szybko do koziarni zawołała:

- Powycieraj to wszystko, Basiu! Ja już naprawdę nie mam siły!

   W koziarni powitał mnie półmrok oraz znajomy, słodki zapach siana, kóz i mleka. Kobieta zaniosła mnie na sam koniec wielkiego, wysłanego sianem pomieszczenia i postawiła przy korytku pełnym owsa.

- Zobacz Brykusko, jakie tu masz smakołyki. Tu ci będzie dobrze – szepnęła, głaszcząc mnie na odchodnym.

- Zostań tutaj! – przykazała, gdy widząc, iż odchodzi rzuciłam się za nią w pogoń.

   Nim zdążyłam dobiec do drzwi już zamknęły się za gospodynią. Zostałam sama. A właściwie nie sama, bo przecież z każdego kąta tego podzielonego na wiele boksów pomieszczenia spoglądały na mnie uważnie oczy dorosłych kóz i ich małych. Kilka ciekawskich koźląt zbliżyło się do mnie i zaczęło obskakiwać, próbować mnie bóść dla zabawy. Nawet mi się to spodobało i byłam gotowa by pobiegać z nimi, aby zawrzeć bliższą znajomość. Wówczas jednak zainteresowały się mną dorosłe kozy. Nastroszyły sierść i zaczęły podchodzić z wojowniczymi minami. Pierwsza z nich, wielka, brązowa koza powąchała mój pyszczek i zawołała z oburzeniem:

- To jakaś obca koza! Nie chcemy tu żadnej obcej kozy!- a potem z całej siły bodnęła mnie w bok, więc szybko uciekłam i wcisnęłam się pod betonowy żłób.

Kiedy kozy zapomniały o mnie wyszłam stamtąd. Chciałam wrócić do domu Basi. Przy niej czułam się zawsze tak bezpiecznie i swobodnie. Nie udało mi się jednak zbliżyć do wyjścia, gdyż nagle, tuż przede mną pojawiła się piękna, czarno-biała koza. Popatrzyła na mnie z namysłem. Tak, jakby skądś mnie znała. I mnie też się wydało, że już kiedyś ją przecież widziałam. Moje serce zabiło mocno ze szczęścia. Tak mocno, iż nie bacząc na nic otarłam się z radością o jej bok a potem instynktownie poszukałam pyszczkiem jej wymienia. Och! Przecież to była moja mama…

- Idź precz! – mama krzyknęła z gniewem. A potem bodąc dopchnęła mnie do samej ściany. Wywinęłam się jakoś i uciekłam z piskiem a następnie schowałam w mojej kryjówce pod żłobem. Tam na pociechę zjadłam kilka źdźbeł siana, zwinęłam się w kłębek i zasnęłam.

   Tego samego dnia wieczorem Basia przyszła razem z mamą do koziarni żeby wydoić i nakarmić kozy. Z radością przybiegłam do dziewczynki i wskoczyłam jej na ręce a ona karmiła mnie, pieściła i szeptała serdecznie.

- Kocham Cię Brykusko, ale musisz tu zostać wraz z innymi kózkami. Zobaczysz, przyzwyczaisz się! Ja też jak poszłam do szkoły to dziwnie się czułam z obcymi dziećmi, ale teraz lubimy się i bawimy razem.

   Ale ja nie chciałam zostać. Pchałam się, z całej siły wciskając pyszczek między jej nogi i futrynę drzwi, gdy wkrótce potem odchodziła z koziarni. Dziewczynka jednak odsunęła mnie delikatnie i nie zważając na moje protesty, głośno pociągając nosem wyszła.

   Westchnęłam ciężko. Popatrzyłam na kozy, które obserwując mnie i pobekując przy tym groźnie oznajmiały, że nie życzą sobie mojego towarzystwa. Cóż mogłam poradzić? Pozostało mi wcisnąć się w siano i próbować zasnąć, mając nadzieję, iż rano Basia wróci i zmieni zdanie. I kiedy tak leżałam sobie cichutko a sen wciąż nie nadchodził nagle usłyszałam dobiegający gdzieś z boku zirytowany szept.

- Hej, mała! To moje miejsce. Nie pozwoliłam ci przecież tu leżeć! – natychmiast zerwałam się na równe nogi, chcąc dojrzeć tego, kto do mnie przemawiał. Księżyc, który wyjątkowo mocno świecił tego wieczora oświetlił sylwetkę szczupłej, niewiele starszej ode mnie kózki. 

- Tu jest tak dużo miejsca! Starczy dla nas obu! – powiedziałam z nadzieją. Na wszelki wypadek odsunęłam się jednak na bezpieczną odległość, bojąc się ataku tej nieznajomej kozy.

 Tamta stała nieruchomo i patrzyła na mnie, jak gdyby się nad czymś zastanawiając.

- No dobrze! Pozwolę ci tu zostać pod warunkiem, że będziesz mnie zawsze słuchała. Ja jestem od ciebie starsza, większa i mądrzejsza. Jeśli chcesz przetrwać w tej koziarni musisz trzymać się blisko mnie i robić tylko to, na co ci pozwolę – rzekła w końcu a potem, żeby pokazać mi jak jest silna ni z tego ni z owego bodnęła mnie w zadek.

- No dobrze! Dobrze! Tylko już zostaw mnie w spokoju! Proszę! – pisnęłam i wcisnęłam się w kąt pomieszczenia, zerkając z lękiem na swą starszą koleżankę. Tamta uśmiechnęła się z zadowoleniem a potem powiedziała łaskawie:

- Możesz się popaść! Pozwalam!

- Hej! Cicho tam młodzież! Noc jest od spania a nie od gadania! – zamruczała śpiąca tuż za drewnianym płotkiem stara koza.

- Bo zaraz tam przyjdę i zrobię z wami porządek! – dodała jeszcze a drzemiące gdzieś dalej kozule zameczały coś cicho z niezadowoleniem.

- Cicho już bądź! Słyszałaś? Nie ma co zadzierać ze starymi! Kładziemy się już. Teraz śpij! – rozkazała moja nowa znajoma a potem ułożyła się wygodnie w dołku z siana i nie zwracając już na mnie uwagi zasnęła.

   Ja długo nie umiałam zasnąć. Wsłuchiwałam się w oddechy śpiących kóz. Łowiłam panujące tu, jakże przyjemne dla mnie zapachy siana, mleka, słomy i kozich bobków. Rozmyślałam, jakie będzie teraz moje życie? Czy zdołam zaprzyjaźnić się z tą kózką? A czy Basia nie zapomni o mnie? Tak bardzo za nią tęskniłam…