Od ośmiu do trzech...

   Prawie rok temu stan liczbowy w naszej koziarni wynosił osiem sztuk. Były to trzy dorosłe kozy: Brykuska, Popiołka i Majka, jeden capek - Łobuz Kurdybanek oraz czwórka koźląt: Landrynek, Tofik, Gucio i Szarka. Potem na skutek różnych przykrych konieczności  w koziarni zostały: Popiołka, Szarka, Brykuska, Majka oraz Łobuz. O tym, w jaki sposób pożegnaliśmy się wiosną z koziołkami pisałam na blogu i więcej o tym wspominać nie będę. To nadal dla mnie ogromny ból. Latem natomiast zdarzył się koszmarny incydent z Jacusiem w roli napastnika i biedną Brykuską w roli ofiary. Kózka ledwo wyżyła po tej napaści... Potem długo bałam się o nią, o siebie, o to jak ma się dalej toczyć nasza egzystencja w stadzie...Każde takie przeżycie zostawia w duszy ślad. A myślę, iż nieraz z psychiki przenosi się on na resztę ciała. Jak fala...

    Ponieważ na skutek m.in. wiosennego wypadku samochodowego zdrowie nasze oraz wydolność fizyczna uległy pogorszeniu zdecydować należało o zmniejszeniu pracy i obowiązków w gospodarstwie. Nie chcieliśmy więcej rozmnażać kóz. Coraz gorzej radziliśmy sobie z silnym i pełnym nieutulonych żądz capkiem.  Biedak męczył się ogromnie, będąc tak blisko  swych pachnących rują oblubienic. Rozwalał codziennie swój boks. Bódł nas i gryzł. W oczach miał szaleństwo. Nie mieliśmy już do niego siły...
   Uznaliśmy, iż czasem by ocalić siebie, swe zdrowie, nerwy oraz przyszłość należy zrobić coś, przeciw czemu serce się buntuje. Bo upartemu sercu zawsze sie zdaje, że wie lepiej. A gdy zrobi się coś wbrew niemu, to bywa, iż zalęga się w nim niewyjmowalny cierń...I chyba nie ma złotego środka.
   Daliśmy ogłoszenie o sprzedaży kóz i po kilku miesiącach siedemdziesiąt kilometrów od nas znalazła się miła gospodyni, która potrzebowała capka rozpłodowego oraz mlecznej kozy. I tak oto w grudniu rozstaliśmy się z Majką i Łobuzem. To było dla mnie bardzo trudne i do dzisiaj bolesne przeżycie. Uciekałam od tego tematu, od dojmującej pustki w koziarni, od zaniepokojonych tą pustką pozostałych kóz w pisanie grudniowej baśni na bloga. To trochę pomogło, ale nie do końca. Baśń się skończyła a zwyczajne życie trwa. Codziennie widzę puste, kozie boksy. Codziennie nachodzą mnie wspomnienia. Czasem budzę się w nocy a serce bije mi jak oszalałe, bo znowu mam przed oczami przeraźliwie smutną scenę rozstania z białą, bezradną kózką oraz ze spętanym capkiem patrzącym w me oczy z niemym wyrzutem. Za dużo uczuć wkładam w to wszystko, za bardzo się przywiązuję, ale nie potrafię inaczej. Może wobec tego w ogóle nie powinnam mieć zwierząt...? A przecież życie wciąż zmusza człowieka do podejmowania wielu niełatwych decyzji. Rozsądnych i odpowiedzialnych decyzji. Rozstania są wpisane w życie ludzkie. A serce nadal swoje. Głupie serce...

   Myślałam, iż kozi temat na blogu będzie odtąd tematem tabu. Nie potrafię na razie oglądać starych zdjęć wszystkich moich szczęśliwych i ufnych kóz. Nie wracam do starych postów o nich. To za bardzo wciąż boli...
   Jednak życie trwa i trzeba iść dalej, nie uciekając od niczego, przyjmując to, co niesie los. Teraz mamy trzy kozy: Brykuskę, Popiołkę oraz Szarkę, córkę Popiołki. Szarka jest już prawie tak samo duża jak jej matka. To wesoła, zadziorna, inteligentna kózka. Na spacerach zaczepia Zuzię i Jacusia. Bodzie się z podejrzanie grubą Brykuską. Z Brykuską, która najprawdopodobniej jest ciężarna! Wydaje się nam, że przed odjazdem Łobuz Kurdybanek zakradł się do niej na chwilę i zostawił jej w brzuchu mały prezent. Nie chciałam tego. Strzegłam moje kozy przez zajściem w ciążę, bojąc się powtórki przeżyć wiosennych, ale teraz...
  Teraz chyba ucieszyłabym się, gdyby w koziarni znowu pojawiła się nowa radość, nowe życie. Przecież są dwa puste boksy. Może pojawienie się małych zagłuszyłoby moje wyrzuty sumienia...? Może i Brykusce jest to potrzebne do całkowitego zaleczenia ran w psychice...?Ale z drugiej strony kraczą mi gdzieś w głowie myśli, że skoro dam radę z ewentualnymi maluchami, to dałabym przecież z Majką oraz Łobuzem. Jednak stało się i nie odstanie. Już ich tu nie ma. Muszę sobie w końcu wybaczyć, wiedząc, iż w nowym gospodarstwie moim kozom nie dzieje się żadna krzywda. Mają serdeczną opiekę, ogród do dyspozycji i czyste, ciepłe boksy. Mają nowe, trochę inne od dotychczasowego życie. Na pewno już zdążyły o nas zapomnieć. Taką mam przynajmniej nadzieję...

  A tymczasem zima na Pogórzu pięknie maluje rzeczywistość. Niewinność przeczystej bieli i blask słońca gładzą smutki oraz grzechy świata, zakrywają litościwie szarość bezlistnych gałęzi i nagość uczuć ludzkich, przynoszą odrobinę upragnionej ulgi...
  I oto moje trzy kozy biegną radośnie na spacer, ciesząc się życiem i mimo wszystko ufając mu bezgranicznie. I tak chyba powinno być. Tego się powinnam od nich nauczyć...