Jak przetrwać w ten mroźny czas...?

   Za nami okres świąt. Było, minęło i tylko dekoracje świąteczne nadal przypominają o tym fakcie. Lodówka wyczyszczona a jeść coś trzeba. Wyprawę do sklepu ze względu na mrozy odkładamy jak tylko się da. Nie wiadomo jakby nasz stary rumaczek zniósł te ekstremalne temperatury. Czekamy na jakoweś ocieplenie, chcąc uchwycić najlepszy do jazdy moment przed opadami sniegu, które są lada dzień zapowiadane. Bo poruszanie się samochodem osobowym górskimi, nieomalże pionowymi drogami w śniegu i lodzie nie należy do przyjemności. Ileż to razy zakopaliśmy się, w rowie wylądowaliśmy albo leżąc w lodowatej mazi czy w brudnych zaspach usiłowaliśmy zgrabiałymi dłońmi założyć łańcuchy.  Nie jest to wcale prosta sprawa a stres przed ową czynnością męczy człowieka przez całą wyprawę, ponieważ  łańcuchy należy zdjąć dojeżdżając do gołego asfaltu a potem, gdy opuści się cywilizowane rejony ponownie założyć.

   W ostateczności pozostają jeszcze piesze wędrówki po prowiant. Najkrótsza trasa do jakiegokolwiek sklepu wiedzie przez malownicze góry i lasy do odległego mniej więcej od nas o 4,5 kilometrów miasteczka. To w obie strony prawie trzy godziny marszu.  Ileż człowiek zdoła przytaszczyć w plecakach? Ile zniosą jego biedne, nękane przez ostrogi stopy albo przeciążony kręgosłup? Po takiej wędrówce dobrze byłoby paść na łóżeczko i do końca dnia nic już nie musieć robić.

   A tymczasem drewna na opał trzeba donosić, bo nasze piece pożerają go błyskawicznie. Kozom i kurom dwa razy dziennie jedzenie należy przynieść i ciepłej wody do wiaderek dać, bo stara zamarza im wewnątrz budynku. Chociaż pozatykałam sianem wszelkie możliwe szpary w koziarni i w kurnikach, to siarczysty mróz i tak sprytnie znajduje sobie wejście, hula po kątach i ozdabia okna swymi delikatnymi rysunkami, za nic mając to, że dla ciepłolubnych istot zimnica obecna coraz cięższa jest do wytrzymania.

   Dobrze, że kozule mają zimowe futerko. Inaczej kiepsko by z nimi było. Jest ich teraz w drewutni przerobionej na koziarnię trochę mniej (w grudniu nowy dom znalazł Łobuz Kurdybanek oraz Majka) a trzy pozostałe u nas kozy nie dają rady ogrzać sobą pomieszczenia. Biedaczki dużo polegują, chroniąc w ten sposób nagie wymiona, ale podczas dojenia moje zmarznięte dłonie dotykają ich jeszcze zimniejszych sutek.
   Nawet Zuzia z Jacusiem zrezygnowały na razie ze spania w budach. Przy minus siedemnastu stopniach ich gęsta sierść to już stanowczo za mało by było im ciepło. Pieski od kilku nocy śpią z nami grzecznie w sypialni i dopiero o poranku biegną do zmrożonego ogrodu. Po nocy świat lśni srebrzyście od szronu i śniegu. Wschód słońca maluje drzewa i niebo na różowo-brzoskwiniowe odcienie. W powietrzu wirują pojedyncze śnieżynki. Jest cicho i pięknie. Nic tylko robić baśniowe zdjęcia, ale niestety, wiele ich zrobić się nie da bo przy takiej temperaturze palce boleśnie drętwieją a aparat fotograficzny zacina się i odmawia posłuszeństwa...

   Oto są zimowe przyjemności zamieszkiwania w wiosce na krańcu świata! Tak, nadal lubię zimę, ale i coraz bardziej mnie ona przeraża ze względu na stan naszego zdrowia i coraz słabszą wydolność fizyczną czy zdecydowanie mniejszą podatność na stres.

   A jeść coś trzeba...Fajnie by było rozpocząć rok jakąś zdrową dietką bo kilogramów znowu przybyło i coraz ciężej je na sobie nosić. Jednak w czas zimowy trudno wyrzekać się kalorii albo kręcić nosem na to, co jest do jedzenia, podczas gdy trzeba się nieźle nagłowić, by z tego, co znajdzie się w lodówce i w zamrażalniku wymyślić coś pożywnego dla nas i zwierząt.
   Co też wykombinowałam zatem na dzisiaj i na jutro? Bo jak już  coś robić, to na zapas, żeby nie stać godzinami przy kuchni i nie maltretować nóg! Chociaż z drugiej strony to właśnie nasza kuchnia jest najprzyjemniejszym, bo najcieplejszym miejscem w domu. Co byśmy niebożęta w ten zimowy, groźny czas poczęli bez naszego kochanego piecyka "Jawor"?
   A wracając do przyjemności dla podniebienia - otóż na dwóch kurzych ćwiartkach wyciągniętych z zamrażalnika ugotowałam gar krupniku ryżowego z lubczykiem i marchewką. A poza tym ulepiłam ponad setkę pierogów z kaszą gryczaną. Ja lepiłam a Cezary smażył. W ten sposób przyrządzane pierożki są pyszne i chrupiące zarówno na ciepło, jak i na zimno.Wygodnie się je zajada trzymając po prostu w rękach. Nawet psy i koty za nimi przepadają - zresztą, na szczęście dla nas, im smakuje prawie wszystko to, co i nam.

   Takie smażone pierogi są ulubioną potrawą wigilijną w mojej wywodzącej się z Kresów rodzinie. Tyle, że na świąteczną wieczerzę nadziewa się je nie kaszą a farszem wykonanym z gotowanych, suszonych, doprawionych cebulką i pieprzem grzybów. Dlatego też zwie się owe smakołyki grzybowikami. Jednakże idea, by smażyć miast gotować pierogi dobra jest także do wykorzystania z każdym innym nadzieniem. Gdyby brakowało Wam pomysłu na nietypowy a tani i dość szybki w wykonaniu obiad, to służę podpowiedzią.

   W skład farszu dzisiejszych pierożków poza ugotowaną na sypko kaszą gryczaną, weszło kilka usmażonych na złoto cebulek, pieprz ziołowy, suszony lubczyk i pietruszka, sól oraz surowe jajko. Zrobienie nadzienia łącznie z ugotowaniem samej kaszy zajęło mi ok. 40 minut. Następnie zaniosłam garnek z farszem w najzimniejsze miejsce w naszym domu, czyli na mroźny ganek, by tam ostygło i nadawało się do użycia.

   W tym czasie wzięłam się za wykonanie ciasta na pierogi. Na stolnicę wsypałam  kilogram mąki, łyżkę soli oraz łyżeczkę proszku do pieczenia. Dolewając bardzo ciepłej wody wyrobiłam elastyczne, miękkie ciasto. Rozwałkowałam. Kubeczkiem wycięłam krążki. Każdy krążek napełniłam łyżeczką farszu i dokładnie zalepiłam.

   Ponieważ praca to dość monotonna a poza tym dla nóg męcząca, dla rozrywki słuchałam piosenek Jacka Kaczmarskiego i co jakiś czas przysiadałam sobie, zapatrzając się na bawiące się za oknem pieski polarne. A Cezary smażył, słuchał i też za okno zerkał, drew dużo do pieca dokładając, żeby się porządnie hajcowało i pięknie na złoto smażyło.

   W tym czasie olej szybko ściemniał  a wkrótce zaczął nieprzyjemnie pachnieć. W try miga zadymiła się nam kuchnia, trzeba było więc drzwi do przedpokoju otworzyć. Stamtąd natychmiast wionęło na nas lodowate powietrze. Brr! Już nie wiedzieliśmy, co gorsze, czy ten dym czy zimno? Zaczęlismy kichać i parskać, nosy oraz oczy łzawiące gwałtownie ocierać. Na szczęście była to już końcówka smażenia pierogów. Uff - nadszedł upragniony finał! Cała pierogowa robota zajęła nam około półtorej godziny. Ta dam!:-))

   Pozostało juz tylko posprzątanie w kuchni oraz zajadanie na wyścigi. Mniam, mniam i jeszcze raz mniam! Do tego mocna, gorąca herbatka. A krupniczek w sam raz do zjedzenia dzisiaj na kolację i jutro na obiad.
   A tymczasem za oknem mróz odrobinę odpuścił. Termometr na ganku wskazał jakże miłe ciepełko - minus dziewięć stopni! Byłożby to już przedwiośnie...?!:-))