Łapię myśli w słowa…

  Czasem dzieje się tak dużo – wokół nas i w myślach, że nie ma czasu ani ochoty na spisywanie tego. Dzianie, sprawy drobne i większe, zaszłości i obecne troski splatają się w jeden warkocz zabieganej codzienności. A kiedy długo się nie pisze, to słowa wewnątrz zamierają. Chowają się w dziupli jak wiewiórki, które zbyt dużo orzechów zgromadziły na zimę i w bezradności swej nie wiedzą, gdzie to wszystko pochowały. A im dłużej się w tej dziupli przebywa, tym bardziej nie chce się z niej wcale wychodzić…

   Z trudem lepię zdania na nowo – pełna wątpliwości, czy dobrze robię? Czy ciasto, które mieszam urośnie i czy w ogóle mam na nie ochotę…?

   Przeleciał nam wrzesień na pracy i na staraniach o zapewnienie codziennego oraz przyszłego bytu. Tak samo jest z październikiem. Śmiga dzień za dniem a coraz chłodniejszy wiatr nadal popędza do intensywnego działania. Mało jest siły i czasu do podziwiania zmiennych kolorów liści, ostatnich kwiatów, zachodów słońca, księżyców, promieni oświetlających niebo w barwie indygo.

   Trzeba było wreszcie trochę zadbać o zdrowie. Sprawdzić, z czego biorą się uporczywe bóle głowy i kłopoty z pamięcią oraz zebraniem myśli w jakąś sensowną całość.

   Szpital…Rzeczywistość tak bardzo inna od tego, co swojskie. Na początku dziwna i obca a pod koniec bliska poprzez ludzi tam napotkanych, których już pewnie nigdy więcej los nie postawi na mej drodze. Pani Krysia – sąsiadka z łóżka naprzeciwko – osiemdziesięcioletnia staruszka – wyrażająca się przepiękną, staranną, zupełnie niedzisiejszą polszczyzną. Pełna poczuciu humoru, którym pokrywała ogromną samotność i lęk przed powrotem do blokowej, anonimowej codzienności.

Wszystkim nam śpieszyło się bardzo do domu. Do naszych nie cierpiących zwłoki spraw. Do mężów, dzieci, pracy…Jej nie śpieszyło się nigdzie.

- Nikt na mnie tam nie czeka…Czworo dzieci wychowałam. Po świecie się porozjeżdżały. Mają swoje sprawy. Dobrze im się wiedzie. Dzwonią do mnie często. Na święta przyjeżdżają. Ale w domu pusto…I wciąż te zawroty głowy. Upadki ze schodów. Krzaczka, mojego kochanego kotka do schroniska zdecydowałam się oddać. No bo jak się nim zajmować, gdy ja taka nieporadna…?

   Patrzę w jej błyszczące, ciemne oczy. Na ich dnie widzę błaganie o nadzieję, o sens. Chwilę potem pokrywa to kolejnym żartem. Jej chora na cukrzycę sąsiadka – pani Iwonka śmieje się rubasznie. A zaraz potem woła:

- I znowu brzuch mnie boli. Żołądek mi tymi tabletkami szpitalnymi zepsuli, to niech mi teraz kroplówki dadzą. Przecież ja gorzej się czuję po tygodniu pobytu tutaj, niż kiedy tu przyszłam!

I na pociechę wyciąga z szafki batonika, którego pokątnie chrupie ze smakiem.

- Co też ty wyprawiasz znowu! Masz przecież taki wysoki cukier! – beszta ją Zdzisia, pacjentka z kolejnego łóżka, porażona obustronną rwą kulszową pielęgniarka.

- Oj, tam! Oj tam! Jeden batonik nie zaszkodzi! – mruczy czerwona ze wstydu pani Iwonka kończąc pośpiesznie batonika i przegryzając go jeszcze jabłkiem.

- Wciąż mi rodzina tyle tych smakołyków przynosi, że co ja pocznę? – tłumaczy się po dziecinnemu, zapomniawszy zupełnie o tym, iż przecież wczoraj sama nakupiła sobie przeróżnych słodkości w sąsiadującym ze szpitalem sklepie.

- A ja bym takich świństw kupczych do ust nie wzięła! Najlepiej to sobie szarlotki upiec albo drożdżowego placka ze śliwkami. Przynajmniej wiem wtedy, co jem! – oznajmia pani Basia – zażywna gospodyni domowa, chorująca na stawy i skarżąca się na bóle kręgosłupa.

- To daj mi przepis na jaki dobry placek, bo mi się nigdy drożdżówka jeszcze nie udała! – woła jak zawsze najbardziej zainteresowana dobrym jedzeniem pani Iwonka i skwapliwie wyciąga podręczny notesik. Pani Basia przysiada przy niej. Pogrążają się w pełnych chichotów szeptach. Cierpiąca na bezsenność pielęgniarka z sykiem przewraca się na drugi bok i nakrywając głowę poduszką usiłuje się choć odrobinę zdrzemnąć. Ze snem nie mają natomiast najmniejszych problemów moje sąsiadki z lewej i prawej – półgłuche staruszki. Chrapią aż miło. Z korytarza dobiegają nieustanne stukoty klapków, sandałków i chodaków pielęgniarek. Stukoczą wózki z jedzeniem. Klekoczą okiennice w otwartych na przestrzał oknach. Trzaskają jakieś drzwi. Ktoś krzyczy z innej sali. Z kuchni dobiegają zapachy zupy jarzynowej z kalafiorem i mocnej kawy parzonej tam namiętnie przez wszystkich pacjentów po kilka razy dziennie. Najmłodsza rezydentka naszej sali, sympatyczna Alicja czyta kolejną grubą książkę, potrafiąc wyłączyć się ze szpitalnego szumu. Ja też czytam, ale zmęczone oczy nie pozwalają na długie wpatrywanie się w szeregi literek. Przymykam je więc marząc o głębokim śnie, o odrobinie ciszy…

   Dzwonią telefony komórkowe. Znowu jakby się zmówiły. Istna kakofonia melodyjek i dźwięków. Pacjentki z ciekawością i radością przypadają do swoich aparatów. Rodzina się troszczy. Znajomi pamiętają. Życie na zewnątrz upomina się o nie. Jakaż to ulga, że jeszcze tamta rzeczywistość woła, zasysa, nie pozwoli zwiędnąć tu na zawsze. Stać się jednym z tych niepotrzebnych nikomu kasztanów, które w przyszpitalnej alejce leżą rozdeptane i zabłocone pod stopami obojętnych przechodniów.

- Co pan powie?! Mój Krzaczek kochany wciąż tęskni? – pełnym wzruszenia głosem woła do telefonu moja ulubiona pani Krysia.

- Cóż zrobić? Cóż zrobić? Biedne stworzenie! – szepcze, wysłuchując ze smutkiem relacji zaprzyjaźnionego pracownika schroniska.

   Kończy rozmowę i zapada w nerwowe drżenie. Mnie kołdrę i spogląda z tęsknotą w stronę okna, spoza którego październikowe kasztanowce przy pomocy życzliwego wiatru wysyłają w świat swe sekretne myśli zapisane na pozwijanych w złociste ruloniki liściach…

- Pani Krysiu! Przecież pani niedługo wyjdzie ze szpitala. Może jednak weźmie pani kotka z powrotem? – pytam, przysiadłszy na łóżku i łapiąc jej zrozpaczone spojrzenie.

- Ale czy ja dam radę się nim zająć? Pani Oleńko ja mieszkam na czwartym piętrze. Mnie i do sklepu trudno zajść. A Krzak chorował na nerki. Z nim trzeba było często do weterynarza jeździć – odpowiada z westchnieniem staruszka i jakby już sama do siebie bardziej, niż do mnie szepcze:

- Ale to była przynajmniej jedna żywa istota, która zawsze na mnie czekała. Tak lubił na stole w koszyku od chleba siedzieć i mrucząc patrzeć na mnie. A tak rozumnie patrzył, jakby wszystkie moje myśli znał…

- A sąsiedzi nie pomogą? A przyjaciółki? Przecież co chwilę jakieś znajome do pani wpadają. Można je poprosić o pomoc! – mówię i serce mi się kroi. Przypominają mi się moje własne kotki, które tęsknią tam za mną w domu, za pieszczotami, za zwyczajną a tak dziwną teraz beze mnie codziennością.

- Ale nie śmiem…Już i tak tyle mi pomogły. Jakże tu prosić o więcej? Człowiek wciąż sobą tyle kłopotu innym sprawia. A niechby już się to wszystko skończyło. Takie to życie moje puste, bez żadnej radości. Pani jeszcze młoda i nie wie o tym, co to się z człowiekiem na starość wyprawia.  Póki pracuje, to dobrze a potem może całymi dniami siedzieć i nikt się nie zainteresuje nawet, czy ma co do ust włożyć. A nieraz nie ma czym dnia wypełnić. Godziny, minuty wloką się i tylko zegar wciąż tyka, o śmierci coraz bliższej przypominając– odpowiada z goryczą pani Krysia, ale patrzy na mnie jak rozbitek usiłujący chwycić się jakiejś dryfującej deski.

- Myślę, że pani przesadza i wszystko się dobrze ułoży. Przecież czuje się pani już o wiele lepiej a przyjaciele wiedzą, jak bliski jest pani ten kociak – uśmiecham się do niej i widzę, że nieśmiało odwzajemnia uśmiech.

- I jeszcze jedno pani powiem! Pani powinna zacząć spisywać swoje wspomnienia! Opowiada nam tu pani codzienne tak niezwykłe historie! Niejedna z nich mogłaby zainteresować czytelników!  – ośmielam się powiedzieć na głos to, co przyszło mi do głowy już pierwszego dnia mojego pobytu w szpitalu.

- Pisanie cudownie wypełnia czas. Potrafi uporządkować myśli w głowie. Daje dobre chwile skupienia. A poza tym uważam, iż pani dzieci i wnuki byłyby kiedyś bardzo wdzięczne za takie opowieści. Za historie o nieżyjących już krewnych. Za opis ciekawych zdarzeń, które były pani udziałem. Jakże wiele ludzi odchodzi nie spisując bezcennych dla bliskich wspomnień, opowieści z dawnych czasów a choćby i najlepszych kuchennych receptur na jakieś cudowne ciasto czy zupę. Moja babcia trochę pisała, ale to kropla w morzu tego, co mogłaby opowiedzieć…A ja dzisiaj o tyle rzeczy chciałabym ją zapytać! Bo nikt już nie ma pojęcia o tym, co ona wiedziała. Było, przepadło.. – swą pełną entuzjazmu przemowę kończę teraz już nieco łamiącym się głosem, przypomniawszy sobie ni z tego ni z owego pochodzące z lat czterdziestych ubiegłego wieku zdjęcie mojej ślicznej, nic nie wiedzącej jeszcze o trudnej przyszłości babuni Eugenii…

- Gdzieżbym ja potrafiła dobrze to opisać…? – śmieje się z lekką przekorą pani Krysia i z radością dostrzegam, iż mój pomysł zaczyna się jej coraz bardziej podobać. Oczy mojej sąsiadki błyszczą. Spogląda na mnie w rzewnym zamyśleniu a wówczas psotny wiatr wwiewa przez uchylone okno swój sekretny liścik, zaszyfrowany w liściu kasztanowca. Listek upada na kołdrę pani Krysi. Stara kobieta podnosi go do ust. Wącha i uśmiecha się leciutko…

- Och, jak widzę ten liść, to zaraz przypomina mi się biały gołąbek, który przyfrunął do mnie niedługo po śmierci mego męża! – zwierza się wzruszona staruszka i patrząc niewidzącym wzrokiem gdzieś w zachmurzoną przestrzeń za oknem znowu snuje jedną z tych swoich cudnych, melancholijnych opowieści z dawnych lat…Wszystkie pacjentki porzucają swoje ważne sprawy, cichną żarciki i szepty. Słuchamy…

   Jestem już w domu…Październikowy wiatr w zapale miota liśćmi lipy. Szepty coraz bardziej nagiej łąki łączą się z pieśniami bukowego lasu. Głowa boli mnie trochę mniej. Odpoczęłam jednak nieco w tym szpitalu. Nie znalazłam przyczyny moich dolegliwości. Dowiedziałam się za to o innych, o których do tej pory pojęcia nie miałam. Tak to jest…

   W kuchennym piecu pali się ogień. Pachnie suszonymi gruszkami i grzybami. W wielkim garze bulgocze zupa dyniowa. Cezary wciąż dokłada do pieca.  Coraz  ważniejsze jest dla nas to magiczne ciepło... Spokojny odpoczynek...

   Zaprzyjaźnione znowu ze sobą Zuzia i Jacuś leżąc blisko siebie pochrapują na dywanie. I koty śpią spokojnie. Wzdycham i nieporadnie łapię myśli w słowa. Bo przecież pisanie ma sens – przekonuję samą siebie. Dopiero co sama tłumaczyłam to mojej szpitalnej sąsiadce…