Jajcany interes…

   Jak to człowiekowi nigdy dogodzić nie można! Najpierw narzekaliśmy, że nasze kurki niosą się bardzo słabo. W grudniu i styczniu znajdowałam w gniazdach zaledwie po kilka jaj. A ewentualnych, chętnych na nie odbiorców musiałam prosić o cierpliwość. I o pojawienie się u nas wiosną. Wiadomo, że gdy zimno i nie ma czego z ziemi wygrzebać, to kury nawet nie mają ochoty z kurników wychodzić. A poza tym one też muszą kiedyś od znoszenia jajek odpocząć. Wypierzyć się i zregenerować przed ciepłymi miesiącami.

   Teraz narzekamy, bo kury obdarzają nas codziennie kilkudziesięcioma jajami i nie bardzo wiadomo, co z nimi robić. Poza nieomalże codziennym zjadaniem na śniadanie jajecznicy z dziesięciu jaj (to zdrowe, naturalne, tanie żywienie) staramy się sprzedawać jak najwięcej kurzych darów. Ale nie zawsze jest komu. No bo przecież nie tylko nasze, ale w ogóle wszystkie wiejskie kokoszki niosą się teraz wspaniale. A dla wielu nabywców liczy się nie wartość odżywcza i zdrowotna przewaga naszych jajek nad innymi, lecz ich wielkość i co ważniejsze – cena! Kilkoro stałych odbiorców nie załatwia nam sprawy. Dlatego, chcąc nie chcąc, wyruszyliśmy wczoraj na targ w Rzeszowie, aby sprzedać to nasze zielononóżkowe bogactwo zgromadzone w liczbie czterystu pięćdziesięciu sztuk ślicznych, biało-beżowych jajek.

   Aby przygotować się marketingowo do tej wyprawy wykonaliśmy wielką tablicę reklamującą nasz produkt. Na ogromny karton nalepiliśmy kilka najładniejszych zdjęć z naszego ogrodu, przedstawiających kurki, kogutki i kurczaczki w ich naturalnym, codziennym środowisku. Nauczeni ubiegłorocznym doświadczeniem, kiedy to częstokroć nie wierzono nam, że to rzeczywiście świeże jajka wiejskie, chcieliśmy pokazać w ten sposób nasze okolice i fragment zwykłego, kurzego, pogórzańskiego żywota. Żywota szczęśliwego, spędzanego z dala od cywilizacji w specyficznym, górskim mikroklimacie, zanurzonego w zieleń bezkresnych łąk, wzgórz i lasów. Rozważaliśmy także możliwość przebrania się za typowego wiejskiego chłopa i babinę, aby być jeszcze bardziej wiarygodnymi dla ewentualnych klientów. Jednak po namyśle zrezygnowaliśmy z tego, ponieważ niechybnie sposób wysławiania zdradziłby natychmiast nasze miejskie pochodzenie i jako podejrzani, dziwaczni przebierańcy stracilibyśmy, zamiast zyskać na wiarygodności.

   Zatem skoro świt, na miejskim targu, obok kiosku zaprzyjaźnionej straganiarki ustawiliśmy sztalugi z ową tablicą, nasz stoliczek turystyczny, a na nim skrzynki z jajkami, obok zaś krzesełko, aby było gdzie spocząć podczas wielogodzinnego handlowania. A potem z ogromnym optymizmem rozpoczęliśmy łowy na klientów, sympatycznie zagadując do przemykających w pobliżu, poziewujących smacznie ludzi. Ten i ów zatrzymał się na chwilę, zerkając z ciekawością na naszą tablicę, ale potem szedł dalej w poszukiwaniu innych atrakcji. Najdłużej gwarzyły z nami gospodynie wiejskie, które same przyjechawszy z kilkudziesięcioma jajkami miały nadzieję na szybkie się ich pozbycie i powrót do domu, do czekającej tam nieustannie roboty. My też mieliśmy podobne marzenia. Mimo zapowiadającego się pięknego, słonecznego dzionka nie zdecydowaliśmy się przed wyjazdem wypuścić kur z kurnika z obawy przez jastrzębiami i lisami, zawsze potrafiącymi umiejętnie skorzystać z naszej nieobecności i porwać sobie z kurzego stadka jakiegoś nie mającego szans w starciu z drapieżnikami ptaka. Także kozy tkwiły w koziarni, mecząc niecierpliwie i spoglądając z tęsknotą przez okno na skąpany w porannych promieniach słońca ogród. Pragnęliśmy sprzedać jajka w tempie ekspresowym i wracać na nasze Pogórze czym prędzej. Zdziczeliśmy bowiem na naszej wsi i trochę odwykliśmy od tego gwaru, tłumu oraz miejskiej, wywołującej ból głowy kakofonii zapachów.

   Ale cóż! Jak zwykle marzenia marzeniami a rzeczywistość rzeczywistością! Musieliśmy jak zawsze odstać swoje i uzbroić się w cierpliwość. A im dłużej staliśmy tym bardziej wrastaliśmy w to środowisko żartujących ze sobą przekupek, sprzedawców i co poniektórych, chętnych do swobodnej konwersacji klientów. I, prawdę mówiąc, czuliśmy się tam coraz lepiej, bo przecież i nam potrzebna jest niekiedy jakaś odmiana od rzeczywistości. Popatrzenie na życie z innego punktu widzenia. Spotkanie ciekawych ludzi.

   Tymczasem na bazarze słońce przyświecało coraz mocniej. Zrobiło się rozkosznie ciepło. I widać było, iż niektórzy kupujący z przyjemnością przechadzają się między barwnymi kramami, rozpinając kurtki, zdejmując czapki i ciesząc się widokiem kolorowych nowalijek, zebranymi w ładne pęczki gałązkami bazi i brzozy a zwłaszcza możliwością lekkiego pogwarzenia w tej wiosenno-familiarnej atmosferze miejskiego targu.

   Chcąc się rozruszać i zrobić trochę koniecznych zakupów, zmieniając się przy naszym stoisku, wyruszaliśmy z Cezarym na obchód bazaru i wracaliśmy po jakimś czasie, przechwalając się naszymi nabytkami. Udało nam się po dość korzystnej cenie dostać m.in. podroby i kości dla naszych mięsożernych zwierzątek, części do czekającego na reperację traktorka, kasze, grochy, pyszne, soczyste jabłuszka oraz parę rzeczy dla Ani i Kuby, młodych przyjaciół z naszej wsi. Ci dwoje, uziemieni w domu z powodu wciąż psującego się auta od jakiegoś czasu zmagają się z poważnym problemem, jakim jest rozległe, otwarte złamanie ręki Ani. Biedaczka trenując konie na padoku w pewnym momencie została przez jednego z nich tak mocno kopnięta, że aż gwiazdy w oczach zobaczyła z bólu! Nie obyło się bez operacji i założonego na dobrych kilka miesięcy gipsu. Teraz to głównie Kuba zajmuje się wszystkim w ich gospodarstwie a Ania robi, co tylko można robić przy użyciu jednej, zdrowej ręki.

   A wracając do wczorajszego dnia na targu, to przy wydatnej pomocy Zofijanny, która jak dobry anioł pojawiła się tam przed południem i kupiła od nas ponad setkę jaj udało nam się sprzedać ponad dwie trzecie z przywiezionych jajek i nawiązać kilka interesujących znajomości z potencjalnymi klientami. Najbardziej zainteresowani naszą ofertą byli rodzice chorowitych dzieci, świadomi kolosalnego wpływu spożywanych pokarmów na stan zdrowia, dbający o siebie emeryci oraz młodzi, wykształceni ludzie, poszukujący zdecydowanie zdrowszej, alternatywnej dla supermarketowych, plastikowych produktów żywności.

   Wróciliśmy do domu tuż przed czwartą. A ponieważ dzień był nadzwyczaj ciepły i jasny wypuściliśmy jeszcze na trochę kury z kurników a ze stęsknionymi za nami Zuzią i kozami poszliśmy na długi spacer polami i lasami. Zachodzące słońce wspaniale oświetlało okoliczne wzgórza. A z kłębiących się na niebie, malowniczych chmur spadł w pewnej chwili rzęsisty, wiosenny deszczyk. Staliśmy na łące i podziwialiśmy w zachwycie ogromną tęczę, malującą się na horyzoncie. Kozy pasły się z ogromną rozkoszą na młodziutkiej trawce. Zuzia kopała doły w poszukiwaniu nornic. A my, nic nie mówiąc, nieomal do zupełnego zmroku syciliśmy się tym spokojem i pełnym blasków pięknem naszego otoczenia. Wreszcie wróciliśmy do domu, napaliliśmy w piecu i odpoczywaliśmy w cieple po tym długim, dość męczącym, ale bardzo ciekawie spędzonym dniu.

    A co z jajcanym interesem? Cóż, pewnie teraz, wiosną trzeba będzie często wybierać się do miasta na targ, bo kury spisują się znakomicie i dzisiaj znowu zebrałam w kurniku kilkadziesiąt jajek. A póki co, by jakoś dać sobie radę z ich nadmiarem, ugotuję kilkanaście z nich na twardo, przygotuję pyszną pastę do chleba, ukręcę majonez, upiekę biszkopt i może jeszcze zrobię ajerkoniak.  A potem? Potem pewnie zaproszę naszych młodych przyjaciół na niedzielną, jajcaną ucztę!