Dzianie, trwanie, życie…

   Pracowity mieliśmy ubiegły tydzień. Jak zawsze, gdy jest pogoda. Jak zawsze, gdy przychodzi wiosna i nie chce się człowiekowi już siedzieć w domu. Coś go pcha do czynu, do słońca, świeżego powietrza i przestrzeni. Do wytężonej roboty aż do bólu wszystkich mięśni i do kolejnej satysfakcji, że znowu dało się radę zrobić tak wiele. A także do następnego westchnienia -  „Jak właściwie damy radę wykonać całą tę konieczną resztę? Ten ogrom, który czeka, aby wziąć się z nim za bary…?

   Teraz na dworze szaro, mokro, chłodno. Ale to dobrze. Taki czas jest odpoczynkiem rolnika. Jest też momentem zwolnienia, nabrania nowego oddechu i dystansu do siebie i pewnych spraw. W duszy spokój. Wyciszenie. Trwamy w tej bezpiecznej cichości i nigdzie nam się nie śpieszy. Sprzyjamy swoim duszom dając im możność swobodnego rozprostowania skrzydeł i zanurzenia się w uwolnioną od jakiegokolwiek przymusu i ciężkiej troski chwilę.

   Wieczorami popijamy z lubością ukręcony własnoręcznie, gęsty jak krem ajerkoniak. Jego zamszowy, delikatny smak sprawia, iż pomrukujemy niczym niedźwiedzie, które dobrały się do miodu. Przymykamy oczy z rozkoszą. Delektujemy się tą słodką mgiełką, która osiada pieszczotliwie na języku, rozgrzewając wnętrza i dodając oczom blasku. Wnikają w nas czule te słoneczne, radosne krople i magia pachnacego wanilią, żółciutkiego deseru. Rozleniwieni jak koty, zawieszeni w bezczasie, nie myślimy o tym, co przedtem i potem.

   Lecz to "potem" przyjdzie i ogarnie nas swoim zachęcającym do działania serdecznym wirem. Zaraz znowu jakiś promienny poranek, jakiś ptaszęcy śpiew, czy powiew ciepłego wiatru wygoni nas z domu. Za dzień, może dwa pójdziemy znów do przodu, ogarniając sukcesywnie to, co jest do ogarnięcia. Nadlecą ptaki przypomnienia o tym, co konieczne, pilne, na nas dwoje zdane. Trwanie zamieni się w dzianie. Polecimy! Ale jeszcze teraz przytrzymujemy z lubością i wdzięcznością tę senną, opiekuńczą porę niepogody.

  A przecież nawet, gdy pozornie nic się nie dzieje, to dzieje się tak wiele. W ogrodzie kiełkują trawki, kwiatki i krzaczki. W głowie nowe myśli, marzenia, tęsknoty…Wkrótce je powitamy. Zagadamy do nich przyjaźnie. Wyjdziemy do lasu i na pole. Pochylimy się wdychając oszałamiający zapach ziemi, podziwiając w maleńkich kwiatuszkach ich wspaniałą wiarę w moc odrodzenia, w niczym niezachwiane prawo istnienia w ich odwiecznych zakątkach. Popatrzymy na nabrzmiałe pąki listków brzozy. Zaraz ubiorą drzewa w romantyczne, jasnozielone woalki nowej nadziei. I droga śródleśna tak bezlitośnie rozjeżdżona ciężkimi traktorami zarośnie świeżą, nieulękłą trawą. A w głębokich, wypełnionych wodą rowach zaroi się od żab i kijanek. Natura ukoi rany. Upiększy po swojemu rzeczywistość. Doda jej blasku, miękkości, lekkości i sensu. Bo to zawsze przychodzi o swojej porze. Mimo i ponad wszystko.

   Dzianie i trwanie zamieniają się miejscami. Mglistość i wyrazisty błękit nieustannymi falami przepływają przez codzienność. Otulam się w ciepły sweter. Myślę o bliskich mi, przyjaznych osobach. O tych, które znam już długo i o nowopoznanych, których szczere, pełne wrażliwości uczucia i myśli splatają się z moimi. Są osobnymi a przecież sąsiednimi, a nawet przenikającymi się krainami empatii i sympatii. Nawet, gdy milczymy przysypani swymi zmartwieniami czy pyłem niemocy niczym płaszczem starych liści, to pod spodem jesteśmy ci sami. Pamiętamy i czujemy nasze wzajemne ciepło, więź, ufność…Nawet, gdy nie wychylamy jeszcze spod ziemi zielonych łodyg i listków, to trwamy, wiedząc o sobie, śląc życzliwość i wiarę…A gdy słońce zalśni mocniej, feerią jasnych barw ożywi się przestrzeń dookoła. Popędzi ku nowemu dzianiu zieleń i nas. Życie rozświetli się całą mocą. Mimo i ponad wszystko...