Donos…

 

                                       zdjęcie ze strony internetowej: pl.freepik.com                   

   Jak słownik PWN definiuje słowo donos? Według niego to zgłoszenie do władz, zwykle tajne, o dokonaniu przez kogoś jakiegoś wykroczenia lub przestępstwa.

   Zwyczajowo składanie przez kogoś donosów odbierało się jako czyn nieetyczny, godzien potępienia, niehonorowy. Dlatego też donosiciele nazywani byli  denuncjatorami, informatorami, szpiegami, agentami, konfidentami, szpiclami, wtyczkami, skarżypytami, paplami czy też kapusiami.

   Obecnie jednak donos traktuje się jako najwyższą formę odpowiedzialności obywatelskiej i obowiązek społeczny. A donosicieli nazywa się jakże szlachetnie sygnalistami. Mnie jednak nie wiadomo dlaczego przychodzi na myśl były bohater Związku Radzieckiego, komsomolec Pawlik Morozow, który zasłynął tym, że ślepo wierząc w nakazy ideologii komunistycznej wydał na śmierć własnego ojca…

   Po co o tym piszę? Otóż dosięgła mnie właśnie niewidzialna ręka anonimowego sygnalisty. Owa tajemnicza osoba kierowana zapewne właśnie ową odpowiedzialnością społeczną zgłosiła do władz bloggera mój post pt. „Zaufać”  jako naruszający wytyczne o tym, co jest dozwolone a co niedozwolone na bloggerze. A owe władze po zapoznaniu się z tym tekstem usunęły go z mojego bloga. Poinformowały mnie również, że każde kolejne naruszenie przeze mnie owych wytycznych skutkować może usunięciem całego bloga.

   Nie dziwcie się więc, że nie ma już w archiwum bloga tamtego tekstu traktującego o popularnych preparatach, Zielonym Ładzie i braku zaufania do władz. O tych sprawach pisać mi nie wolno, gdyż nazywane jest to szerzeniem teorii spiskowych.

   Do tej pory czytałam, że takie sytuacje przydarzają się innym. Cenzura, donosy, ograniczająca wolność wypowiedzi poprawność polityczna. To wszystko sprawiało, że z dnia na dzień blogowiczom i autorom vlogów na YT znikały posty, filmy, a czasem całe kanały, strony internetowe i blogi. A na facebooku onegdaj zamknięto nawet stronę partii Konfederacja, bo zbyt śmiało i otwarcie wyrażała się tam o pewnych sprawach. Teraz podobna sytuacja przydarzyła się mnie. Mieszkance cichego siedliska pod lasem oraz mało komu znanej autorce bloga „Pod tym samym niebem”. Wynika z tego, iż czujne oko Wielkiego Brata widzi wszystko i zrobi wszystko by uciszyć pewne tematy, by maksymalnie ograniczyć wolność wypowiedzi. A usłużni sygnaliści skwapliwie mu w tym dopomogą. Mnie jednak naprawdę zdumiewa, że tak potężna instytucja jaką jest Google i należący do niej Blogger zajmuje się cenzurowaniem bloga o tak małych zasięgach i znaczeniu jak mój.

   Co ja na to wszystko? No cóż. Do tej pory nieco naiwnie sądziłam, że mój blog jest mój. Że wolno mi tu poruszać wszystkie ważne i ciekawe dla mnie tematy. Teraz przypomniano mi, że zależę od władz platformy Blogger. A to blogowe miejsce jest mi tylko łaskawie użyczane. I to tylko dopóki swym pisaniem będę mieścić się w ściśle oznaczonych ramach.

   Muszę się zastanowić, co z tym dalej zrobię, jak postąpię. Bo niestety trochę odechciewa mi się blogowania, jeśli wolno mi pisać tylko o ptaszkach, motylkach i kwiatkach…Nie wiem także, czy ten tekst nie stanie się dla Bloggera powodem do likwidacji tego bloga. Być może znowu zupełnie niechcący, czy nieświadomie napisałam o czymś zakazanym. Wszystko jest przecież możliwe w tych dziwnych czasach a zakres niepoprawnie politycznych zagadnień stale się poszerza a do tego regulujące to wszystko przepisy są niejasne i nazbyt ogólne. Sprawia to, że nieomal każdy tekst może być oceniony przez współczesnych cenzorów negatywnie. Dlatego też liczę się z tym, że to może być mój ostatni post.