Psy na śniegu…

 

 

   Dawno już nie pokazywałam na blogu naszych trzech piesków, nieprawdaż?  Jednak w końcu nadeszła na to pora. Ponieważ w ubiegłą środę pogoda była słoneczna i śnieżna, a do tego nie przesadnie mroźna, postanowiliśmy z tego skorzystać i wyruszyć z psiakami (jakże ładnie zwanymi przez Drevniego Kocurka "wilczarami") na długą przechadzkę po lesie. A przy okazji, rzecz jasna, zrobić im trochę zdjęć!:-)

   Psy jak zawsze ogromnie uszczęśliwione były pomysłem wyjścia na spacer. I zaraz w szaleńczej radości, na łeb na szyję wybiegły za bramkę ogrodu a potem przez pola pognały niczym strzały w stronę lasu. Dziewiczy śnieg rozpryskiwał się na boki pod wpływem ich szybkiego biegu a ich emanujące euforią psie pyski co chwila zanurzały się w puszystej bieli. Pełna entuzjazmu Misia podskakiwała wysoko, tarzała się wesoło, popiskiwała od nadmiaru emocji i  przybiegała do nas by koniecznie podzielić się  radością i entuzjazmem.

   Równie szczęśliwi byli Hipcia i Jacuś, jednak im o wiele trudniej było zrobić zdjęcia, bo w amoku radości nie za bardzo chciały do nas przychodzić a do tego często ich sylwetki chowały się między drzewami i krzewami.

   Tymczasem oświetlony przedpołudniowym słońcem bukowy las rozpościerał się przed nami  w całej swej krasie i wprost zapraszał do zagłębienia się w nim...

  W pewnym momencie wszystkie psy odbiegły w brzozowy zagajnik. I długo nie dawały się stamtąd wywołać. Zupełnie jakby odkryły tam dla siebie coś bardzo fascynującego. I już po chwili przyczyna ich zainteresowania stała się dla nas jasna. Oto Misia znalazła w krzakach coś ciekawego i zmierzając w naszą stronę tryumfalnie niosła owo "coś" w pysku. Była to noga sarny wraz z raciczką kompletnie obgryziona z mięsa. Albo raczej pozbawiona owego mięsa przez człowieka, ponieważ widać było na niej równą linię cięcia. Nie pierwszy to raz, gdy któreś z naszych psów znalazło pozostałości po kłusowniczym procederze...

   Zabrałam Misi ową kość i zawiesiłam ją wysoko na drzewie aby żaden z psów nie mógł po nią sięgnąć. Obawiałam się bowiem zażartej kłótni między nimi. Każde z nich popatrywało łakomie i zazdrośnie na trofeum Misi i wiedziałam, iż prędzej czy później dojdzie między nimi do próby kradzieży "cennego" znaleziska.  Szybko odeszliśmy stamtąd, byleby znaleźć się jak najdalej od feralnego miejsca, gdzie zapewne spoczywało jeszcze wiele innych szczątków nieszczęsnej sarny. 

Wędrowaliśmy w stronę wzgórza, skąd rozciągał się malowniczy widok na Jawornik Polski. 

   Stamtąd rozpoczęliśmy już drogę powrotną.  Była już na to najwyższa pora, bo chociaż przeszliśmy dotąd zaledwie kilka kilometrów, to stwierdziliśmy, iż wspinanie się pod górę a do tego brnięcie w śniegu wymaga jednak sporej siły. Ani my ani psy nie możemy się poszczycić zbyt dobrą kondycją. Zwłaszcza Jacuś - mocno już starszy pan wykazywał duże oznaki zmęczenia a momentami nawet utykał. Dlatego zwalniał, przysiadał co i rusz, kładł się a jego ogonek tak radośnie uniesiony do góry na początku spaceru, teraz oklapł mu zupełnie. Także Hipcia miała kłopoty z chodzeniem, bo śnieg, który dostał się jej między palce zamarzł i w postaci twardych, lodowych kulek mocno ją uwierał. Wszystkie psy skwapliwie korzystały z każdej okazji, w której mogły odpocząć. A i my coraz chętniej przystawaliśmy by odetchnąć, rozejrzeć się dokoła, nabrać ochoty do kontynuacji spaceru.

   A mimo utrudzenia chciało się iść bo słońce cały czas świeciło mocno i było po prostu cudnie a do tego energetycznie. Las migotał milionami diamentów a błękitne niebo optymistycznie przebłyskiwało spomiędzy drzew. Taka wspaniała, idealna do wędrowania aura nie zdarza się wszak co dzień. Trzeba było zatem wykorzystać ten dobry czas i cieszyć się na zapas przyjazną pogodą, a zwłaszcza mrozem, słońcem i obfitością czystego śniegu. Tym bardziej, iż prognozy na najbliższy czas zapowiadały spore ocieplenie, roztopy i deszcze...

   Dzielny Jacuś szedł przed siebie uparcie, choć widać było, iż sprawia mu to coraz większą trudność, że chociaż tak lubi nasze wspólne wędrówki, to chyba jego wiek oraz postępująca niedołężność coraz bardziej mu w tym przeszkadzają. Szkoda Jacka. Dopiero co był taki młody, pełen wigoru i nieskończonej ochoty do biegów. Nie wiemy, ile nasz biały piesek ma lat. Trafił do nas jako znajda w 2015 roku.  Wówczas równie dobrze mógł mieć trzy, pięć albo i więcej lat. Tak czy siak dzisiaj to staruszek...

   Ale Misia i Hipcia, jego niespełna ośmioletnie córeczki, choć bardzo już dorosłe z nich panie to zazwyczaj zachowują się jak radosne, rozbrykane dzieciaki. Im jeszcze ani w głowie jest starość. Oby taki stan trwał u nich jak najdłużej...Bo wiadomo, jak krótkie jest psie życie. Wciąż boli nas brak nieodżałowanej, ukochanej Zuzi - mamy Misi i Hipci...

    A tymczasem minąwszy ostatnią leśna polanę ujrzeliśmy przed sobą łąki, poza którymi widać już było nasz ogród i dom...