Magicznie poza matrixem…

 

 

   Ponieważ poprzedni post nazwałam „Prawdziwa zima”, to już nie wiem jak nazwać mam ten, kiedy przedstawiona tutaj zima jest moim zdaniem jeszcze prawdziwsza, mroźniejsza, bardziej magiczna. No bo tak. Zgodnie z prognozami wydarzył się wczoraj u nas cudownie pogodny dzionek.  Słonecznej pogodzie towarzyszył, rzecz jasna, silny mróz. A ponieważ w przeddzień padał deszcz ze śniegiem wszystko malowniczo pokryło się grubą warstwą lodu. I śnieg i gałązki drzew i jagody kaliny i sznurek na pranie i płoty i metalowe zasuwki w bramach oraz furtkach.

  

   Do tego stopnia świat tu pozamarzał, że nie dało się otworzyć żadnej z naszych furtek. Byliśmy oto uwięzieni w zaczarowanej zimowej krainie lodu i śniegu. Jednak świat za płotem kusił zmiennymi barwami i złoto-srebrzystymi błyskami.  Wołał by natychmiast wyjść w ten zmrożony poranek i powędrować w dal, bo gdzieś tam, za kolejnym zakrętem cuda prawdziwe się chowały. Cuda zimowego świtania a potem spektakle tryumfującego na wielokolorowym niebie słońca.  Musiałam zatem wymyślić sposób na wydostanie się z naszej samotni pod lasem. Właśnie teraz. Koniecznie. Nie czekając na żadne ocieplenie ani odwilż. Gdyby nie było innego wyjścia przystawiłabym pewnie drabinę i przelazła przez płot. Na szczęście wystarczyło przynieść czajnik gorącej wody i polać nią obficie żelazny łańcuszek oraz skobelek. Wówczas furtka odskoczyła i oto roztoczył się przede mną widowiskowo piękny, pełen oddechu wolności i radości poranek. Odniosłam do domu czajnik a potem nacisnąwszy mocniej ulubioną, pomarańczową czapkę na uszy wyruszyłam przed siebie.

   Jak zwykle zdawało się, że wieś jeszcze śpi albo dopiero budzi się do życia. Nikogo bowiem nie spotkałam na swej drodze. Nawet żaden samochód obok nie przejechał. Mogłam sobie wędrować w tej baśniowej krainie sama wyglądając też pewnie niczym nazbyt wyrośnięty krasnal:-)

   O dziwo, na drodze wcale nie było ślisko. Lód chował się pod cienką warstwą świeżego śniegu i pewnie dzięki temu szło się całkiem łatwo i przyjemnie. Ale więcej w tym było zatrzymywania się, przykucania i pochylania, niż wędrówki naprzód. Bo jakże tu się nie zatrzymać i nie zachwycić spektaklem kryształowych lśnień i tajemniczych migotań rozgrywającym się na okolicznych polach i w zagajnikach, w gałęziach każdego mijanego krzewu czy drzewka, na dachu kapliczki, na kablach elektrycznego napięcia? Wszędzie dokoła było coś, co zaciekawiało, zapierało dech w piersiach. Co budziło skojarzenia z baśniową krainą Królowej Śniegu.  I sama już nie wiedziałam, czy łzy, które płynęły po moich policzkach wywołane są silnym wzruszeniem, czy może tylko mrozem. A pewnie jednym i drugim.

   Szłam więc obcując z tym czystym pięknem, zapominając o całym świecie, tak dalekim teraz ze swoimi bolączkami, problemami, lękami i frustracjami. Liczyło się tylko to zaklęte w czasie tu i teraz. Miałam przejmujące wrażenie, jakbym tak naprawdę żyła właśnie w tamtych chwilach swobodnej, samotnej wędrówki w bezkres. Jakby wszystko to, co dotąd wydawało mi się życiem było tylko jakąś symulacją komputerową, narzuconym matrixem. Jakbym nagle, wbrew zamysłom i scenariuszom twórcy tej gry (a może dzięki jego przyzwoleniu?) wydostała się poza obowiązującą planszę. 

   Nie pierwszy już raz nawiedza mnie takie wrażenie. To trochę tak jak bywa ze snem. Bardzo rzadko zdarza się bym we śnie rozumiała, że to tylko sen. Niekiedy jednak zdarza mi się taki przebłysk i wówczas albo budzę się gwałtownie albo śnię nadal świadomie. Tym bardziej, jeśli sen jest piękny i pragnęłabym by nigdy się nie kończył…A myślę też, że w tym wyjściu poza matrix najważniejsza jest wola wydostania się. I ciągłe szukanie, zadawanie pytań, niegodzenie się na narzucone schematy i toki rozumowania. Niezgoda, na to, co wciska się nam do głów, na to, w co bezkrytycznie każą nam wierzyć. Ważne jest  zaufanie swojej intuicji, ciągłe drążenie i próby zajrzenia tam, gdzie nie chcą abyśmy zaglądali. Kto? Kim są owi tajemniczy „ONI”?  To oczywiście twórcy tego matrixa. Ci, którzy chcą rządzić i narzucać swą wolę. Którzy nie znoszą żadnych odstępstw od normy i próbują zagłuszać, ośmieszać, karać tych, którzy ośmielają się mieć odmienne zdanie, inaczej postrzegać rzeczywistość.

   Przeczytałam wczoraj pod jednym z oglądanych vlogów komentarz, który wyjątkowo mocno do mnie przemówił. Brzmiał on mniej więcej tak: „W wirtualnej rzeczywistości, w której żyjemy coraz częściej zdarzają się awarie”. A więc nie tylko mnie nawiedza takie uczucie, że żyjemy w ułudzie, że w coś się komuś wymyka spod kontroli, że nie wszystko toczy się tak, jak według twórców tej wirtualnej gry powinno się toczyć. Coraz więcej pojawia się nielogiczności, dziwacznych a nawet bezsensownych zdarzeń i wiadomości, coraz trudniej znaleźć w naszej rzeczywistości solidne oparcie. Ale czy może istnieć jakiekolwiek oparcie w świecie, którego tak naprawdę nie ma a tylko się nam wmawia, że jest? Czy naprawdę potulnie musimy się zgadzać na bycie bezwolnymi „ludzikami” z jakiejś szalonej, ogłupiającej gry? Czy powinniśmy dać się przestawiać na tej planszy, jakbyśmy nie mieli własnej woli, własnej sprawczości? Ech! Takie i inne rozważania rodziły się w mej głowie podczas tej porannej wędrówki. I nie zakłócały one mojego spokoju a wręcz przeciwnie. Miałam wrażenie, że korespondują one z otoczeniem i z tym jakże rzadkim i cennym uczuciem wyzwolenia. Być może to zlodowacenie wszystkiego wokół i ta poranna niemożność wydostania się z naszego siedliska była takim symbolicznym uświadomieniem mi, iż z całym życiem tak właśnie jest. Że jeśli tylko się postaram, jeśli nie poddam się niemocy, to potrafię wyjść z lodowego więzienia, z tego matrixa w matrixie…

   Rozważania rozważaniami a tymczasem słońce wspinało się coraz wyżej i coraz mocniej lśniło na błękitniejącym niebie. Jednak mnie wciąż mało było cudownych doznań i widoków. Postanowiłam zrobić wszystko, by móc wydostać się jeszcze dalej i zobaczyć jeszcze więcej malowanych lodem i śniegiem przestrzeni. Pragnęłam też dzielić ów zachwyt z Cezarym. Wiedziałam jednak, że owo postanowienie okupić będę musiała bardzo ciężką pracą. Chodziło bowiem o to, że nasz stojący przed domem samochód pokryty był grubą, twardą warstwą zlodowaciałego śniegu. I podjazd wokół niego prezentował się podobnie. Trzeba było zatem zagonić Cezarego do odmrażania autka a siebie do odśnieżania przestrzeni przed i za bramą. Już wkrótce zabraliśmy się oboje do zgodnej, wytężonej roboty. I oto po dwóch godzinach machania szuflą, łopatą, szczotką i skrobaczką dzieło było skończone. Ogromne kawały lodu wylądowały w przydrożnym rowie a zaspy śniegu w naszym ogrodzie przypominały małe Himalaje.  Psy od razu z radością zaczęły po nich skakać, wiercić w białym puchu nosami i gonić się dokoła samochodu. Teraz oboje z Cezarym musieliśmy się szybko przebrać w domu, bo od tego odśnieżania cali byliśmy mokrzy od potu. Wzmocnieni gorącą herbatką z miodem, cytryną i imbirem zamknęliśmy wytarzane w śniegu psy w domu. A potem  ubrani cieplutko oraz uzbrojeni w aparaty fotograficzne wsiedliśmy do naszego srebrzystego rumaka aby pomknąć w dal.

   

   Chciało się nam pojechać nad San. Dawno tam bowiem nie byliśmy a pamiętaliśmy, że zimą bywa tam magicznie. Rzeka oddalona jest od nas o kilkanaście kilometrów, ale gdy w sąsiednim przysiółku stanie się w odpowiednim miejscu na przełęczy można bez trudu dostrzec w dole pobłyskującą tam szarosrebrną nitkę Sanu.

   Ależ to był zjazd! Z górki na pazurki! Jechaliśmy tak wolno, jak tylko się dało a samochód sam się toczył a właściwie ześlizgiwał po stromej i kiepsko odśnieżonej wąskiej, asfaltowej dróżce. Ta wyprawa była sporym ryzykiem, bo przecież okazać się mogło, że będziemy mieć problem z wjazdem w drodze powrotnej. Jednak jak to my, lubiliśmy samym sobie oraz rzeczywistości rzucać śmiałe wyzwania. I jeśli postanowiliśmy jechać za swoim marzeniem, nic nie mogło nas od tego odwieść. Tym bardziej, iż realizację tego marzenia okupiliśmy naprawdę morderczą pracą przy odśnieżaniu. Należała się nam przecież za to nagroda!

   W ciągu kilkunastu minut dojechaliśmy nad San. A tam okazało się, że droga jest jeszcze bardziej śliska, niż w naszych okolicach. Lód błyszczał na niej malowniczo a zaspy po bokach uniemożliwiały zatrzymanie się gdziekolwiek albo zawrócenie. Wreszcie udało nam się dojechać do dwóch zielonych kładek nad rzeką. W ich pobliżu znaleźliśmy odrobinę miejsca dla samochodu, zatem nareszcie mogliśmy wyruszyć na fotograficzne łowy. Jednak słońce grało z nami w kotka i myszkę. To ukazywało się ponad drzewami i posrebrzało wspaniale okolice, to chowało się za chmurami i wówczas wszystko wokół gasło, szarzało, stawało się pospolite i zwyczajne.

   Jednak mimo wszystko parę ciekawych zdjęć udało nam się zrobić. Udało się zajrzeć w ciemne tonie rzeki, zapatrzeć na odległe wzgórza i łąki.  Zatem plan był wykonany i można było wracać do domu.

   Udało nam się cudem jakimś wjechać do naszej wioski. Obyło się bez zakładania łańcuchów albo zostawiania samochodu na dole i wspinaniu się nogach pod górę. A nieraz w przeszłości już tak bywało. Zatem pogratulowaliśmy sobie wyczynu i w świetnych nastrojach zajechaliśmy przed dom stwierdzając jak zwykle, że wszędzie dobrze, ale u siebie najlepiej. Psy wyskoczyły na nasze powitanie witając się tak entuzjastycznie jakby nie było nas cały dzień a przecież minęło niewiele ponad godzinę, od kiedy wyruszyliśmy.

   Chciałabym zakończyć ten tekst konstatacją, że dobrze jest wracać, ale i dobrze wyruszać. Bo przecież życie to ciągła wędrówka a tylko my sami możemy i powinniśmy decydować, gdzie są granice naszej odwagi, granice poznania. Poza tym wyrwanie się z matrixa chociaż na chwilę zawsze dobrze człowiekowi robi…