Fragment kwietniowego życia...

 

 

   Kwiecień. Godziny przedpołudniowe.  Błotnista łąka pod lasem. Jakaś korpulentna i rozczochrana od wiatru istota ubrana w dresowe spodnie, stary sweter oraz zielone gumiaki biega w tę i we w tę. Znosi naręcza suchych gałęzi do ogniska.(*) Dorzuca je i migiem rusza po następne. Z błyskiem w oczach, z bojową pieśnią na ustach. Jej piegowatą twarz zdobią liczne, rozmazane sadze a rozwiana grzywka zdążyła się od bliskości ognia nadpalić tu i ówdzie. Ale nic to. Ruchliwa owa istota niestrudzenie, bez żadnego marudzenia nadal taszczy kolejne stosy gałęzi. I tak przez kilka godzin. Pod koniec roboty czuje wyraźnie, że kończy się jej już zapas energii. Bolą nogi i kręgosłup. Pot leje się po plecach. Zwalnia więc i przystaje częściej. Zamyśla się. W niebo albo w ziemię na chwilę zapatrza.  Tam zawsze przecież coś ciekawego można zobaczyć. A to śliczny kawałek błękitu jaśniejący pośród gęstych chmur a to jakąś młodą roślinkę przebijającą się dzielnie spośród twardych grud gliniastej ziemi. Uśmiecha się na ten widok, cieknący nos rękawem ociera i znowu do roboty rusza. Trzeba wszak skończyć to, co się zaczęło. Przy całym tym utrudzeniu jest zadowolona z siebie, bo zrobiła to, co sobie założyła. A tak właśnie lubi – coś zacząć i skończyć za jednym zamachem a nie rozwlekać się z robotą przez kilka dni. Wszak jutro czekają kolejne wyzwania, do których też będzie potrzebować nowego zapasu energii.

   Dopiero po powrocie do domu czuje jak jest zmęczona. Drżącymi dłońmi wyjmuje z szafki szklankę i łapczywie wypija sporo zimnej wody z kranu. Strasznie jej gorąco, wiec rozbiera się do podkoszulka. Siada przy kuchennym stole i raptem nie ma już siły na nic. Jakby ktoś wyłączył jej wtyczkę z kontaktu. Odpoczywa, próbując znaleźć dla siebie jakąś wygodną pozycję, co nie jest łatwe, bo w każdej coś ją boli albo uwiera. Mogłaby się położyć, ale wie, że gdy to zrobi, to nie da rady już dziś wstać. Rozleniwi się całkiem, rozbije na kawałki a obolałe mięśnie i stawy gwałtownie zaprotestują, gdy będzie zmuszała je do jakiejkolwiek aktywności. Siedzi więc, cierpliwie ładuje swoją wewnętrzną baterię i tępo spogląda przed siebie, lewą ręką podpierając głowę a drugą machinalnie głaszcząc ufnie podtykającego swój grzbiet białego psa.  Ledwo przestanie głaskać już czuje łapę psa namolnie przypominającą jej o pożądanej pieszczocie. Jaskrawozielone, kupione onegdaj na ciuchach dresowe spodnie upstrzone są w malownicze, błotniste plamy a brudna psia łapa jeszcze dopełnia dzieła zostawiając na nich kolejne bure smugi. Przychodzi drugi pies. I trzeci. Wciskają się pod stół i zazdrośnie odpychają tamtego. Teraz już dwie ręce mają zajęcie, bo przecież całej trójce tak samo należą się pieszczoty. W końcu usatysfakcjonowane psiska pokotem pokładają się wokół i zapadają w sen. Także ją ogarnia coś w rodzaju chwilowej drzemki. Opada jej głowa, więc budzi się gwałtownie i spogląda wokół nie bardzo wiedząc czy to nadal sen, czy już jawa.  Przeczesuje palcami sztywne, posklejane od potu i nadpalenia włosy.

- Ależ ja muszę wyglądać! – parska śmiechem i mimowolnie zerka w stronę stojącego naprzeciw na kuchennym blacie lusterka. Dostrzega w nim fragment swojego odbicia. Spogląda stamtąd pogodna, rumiana jak jabłuszko krótkowłosa i siwowłosa istota w nieokreślonym wieku. Wokół ust ma siateczkę zmarszczek a po nosem i na policzku ciemne smugi od popiołu z ogniska. Zaparowane okulary nie pokazują wyraźnie innych szczegółów.

- Może to i dobrze.  Wszak w pewnym wieku ważniejsza jest uroda duszy, niż ciała! – pociesza samą siebie a potem poczuwszy, że już jej lepiej wstaje z głośnym stęknięciem i rozpalanie w piecu kuchennym a zaraz potem za obieranie ziemniaków się bierze. Wszak najwyższa pora jakiś obiad uwarzyć!

 

 (* )( A skąd te gałęzie? Z wycinki, której dokonał jesienią ubiegłego roku okoliczny tartak. Zatrudnieni tam drwale przez ponad miesiąc wycinali w pobliskim lesie ogromne ilości srebrzystych buków a potem na owej łące obrabiali je, obcinając gałęzie a w końcu cięli pnie na metrowe kawałki,  żeby zabrać do tartaku tylko gołe, gotowe do sprzedaży albo dalszego przerobu drewno. I właśnie po ich robocie na owej straszliwie zrytej przez ich traktory i ciężarówki łące zostało mnóstwo niepotrzebnych im gałęzi.  Grubych, średnich i całkiem cienkich. Zalegało to wszystko w ogromnych stosach a robotnicy odjechali nie troszcząc się o to, co się dalej z nimi stanie a pewnie licząc na to, że z czasem gałęzie owe  zbutwieją, rozpadną się albo zarosną chaszczami. A tymczasem sporo z owych gałęzi nadawało się jeszcze do użytku, więc szkoda było je tak zostawić na zmarnowanie. Wymagały tylko przesortowania, poodcinania z nich najcieńszych gałązek a potem zwiezienia na podwórze i przy pomocy piły stołowej pocięcia ich na zgrabne, nadające się do pieca kawałki.)