czwartek, 23 lipca 2020

Psie rocznice.




Cezary pisze…


     Mała Zuzia - wrzesień 2010


A to dorosła Zuzienka.

Ileż to już lat mieszkamy pod lasem? Acha, Zuzia ma 10 lat, a jest z nami prawie od samego początku więc wychodzi dziesięć. Prosta matematyka do celu. Pamiętam pierwszy spacer po lesie z maleńką Zuzieńką. Dzielnie przemierzyła parę kilometrów drepcząc za nami, ale sto metrów przed domem położyła się i ani do przodu ani do tyłu. Wziąłem włochaty kłębek na ręce i idę, aż tu nagle grupka ludzi ukazała się niespodziewanie za nami. Psina nagle ożyła, wyrwała się z rąk i pobiegła w ich kierunku. Po gromkich wołaniach zawróciła i znowu położyła się na ziemi kilka metrów od nas. Chyba testuje moją cierpliwość albo od samego początku pokazuje kto tu rządzi -pomyślałem. Kobieca dominacja w przyjacielskich stosunkach psio-ludzkich? Wtedy po raz pierwszy doznałem dotkliwej porażki. Nie może tak być! Okazało się, że był to tylko pierwszy raz, a potem kolejne i kolejne. Pogryzione worki do odkurzacza, kable elektryczne, kupa na środku pokoju i buty rozwleczone po całym ogrodzie, to tylko czubek góry zwanej lodową ponad jej możliwościami. Zawsze potrafiła mnie rozbroić z doskoku wdrapując się na kolana i namiętnie liżąc po policzkach i za uchem. Skąd psie panie wiedzą co chłopy lubią najbardziej? I to, że zawsze mają rację zostało udowodnione po wielekroć. Dzisiaj dziesięciolatka zachowuje się dokładnie tak samo. Najważniejsze nic na siłę. Konieczny, aczkolwiek wymuszony zabieg zawsze kończy się obrażoną miną i czasem spędzonym na osobności z dala od pana.


                    Hipcia jeszcze ze stojącymi uszami.


                           Misia -zdjęcie dzisiejsze

Cztery lata temu psia rodzina powiększyła się o milusi przychówek. Dzisiaj mając stadko czterech możemy obserwować zachowania psów jakże inne od samotników. Hierarchia, zależności, zachowanie, zwyczaje, obrzędy to kwintesencja życia w mieszanej społeczności na domowy użytek oczywiście. Mama Zuzia jest na samym szczycie w hierarchii. Nikt nie śmie okazać braku szacunku i zawsze jej ustępuje. Poza tym w sytuacji, kiedy podnoszę głos na inne psiaki zawsze interweniuje przymilając się do mnie z uśmiechem na pysku chcąc obłaskawić niedobrego pana. Przeważnie wygrywa, a ja głaszczę ją po zmierzwionej sierści i mówię; już dobrze niedobra suko. Oczywiście w pozytywnym znaczeniu.


               Psy w swoim żywiole.

Często zabieramy psy na spacer do lasu. Bardzo lubią wodę z kałuż i lubią też taplać się w błocie, biegać po łąkach, szaleć, czyli być w swoim żywiole, naturalnym dla nich środowisku. Oczywiście przed wyjściem psiaki nie są o tym fakcie informowane lecz dziwnym trafem zawsze wiedzą na kilka minut przed i zaczynają swoje szaleństwa. Skakanie, bieganie od drzwi do bocznej bramki i tak w kółko aż do momentu, kiedy gospodyni zaczyna zakładać im obroże. Szał. Skąd wiedzą? Przecież nie wymawiamy magicznych słów, zachowujemy się bezobjawowo, a jednak. Misia i Hipcia są siostrami. Zawsze kiedy wybiegają za bramę biegną obok siebie, co powoduje częste starcia, na szczęście niegroźne. Psy szybko znikają pomiędzy drzewami, a Misia staje w pozycji „na zająca” czyli na tylnych łapkach i bacznie penetruje najbliższą okolicę, by potem szybko dołączyć do watahy. 


         Piesiaki jak zawsze przy gospodyni.

Ze względu na linienie psy są bardzo często czesane. Do tego zabiegu używamy dwóch żółtych wiaderek, na widok których psy ustawiają się w kolejce, a właściwie to Jacuś pierwszy nadstawia zadek do czesania pomimo, że obecnie nie gubi sierści. Niestety wypychany jest przez Zuzię, ale nie daje się, dzielnie stawia opór. I tak na początek mam dwa zadki do czesania na dwa grzebienie. Misia leży spokojnie i czeka na swoją kolejkę. Hipcię trzeba przywołać, albo podejść do rozłożonej na trawie i tam dokonać zabiegu. W obecnej chwili czynność ta jest wykonywana codziennie. Niestety!
Popatrzyłem na moją zmierzwioną czuprynę. Mnie nikt nie czesze… biedny Cezary.

Około godziny piętnastej dostają swoją zupkę. Cztery pełne michy. Każdy je grzecznie ze swojej, ale nie zawsze do końca. Wtedy Hipcia robi obchód i dojada z innych misek pomimo, że nie dokończyła swojego posiłku. Oczywiście nikt nie śmie dojadać z jej miski, do której powraca by dokończyć dzieła. Skład zupki jest stały i składa się z makaronu, rozgotowanej wątróbki drobiowej, oraz wątróbki wieprzowej pokrojonej w kostkę, która to musi być na wierzchu. Niekiedy mam ochotę poprosić gospodynię o piątą miskę. Niestety mój obiad jest przeważnie  jarski. Młode ziemniaki z koperkiem, kefir a czasem nawet jajka. A gdzie wątróbki pytam?
Na kolację dostają kości porąbane na malutkie kawałeczki i biorą je tylko z rączki. Kość rzucona na trawę jest niczyja. I teraz rozpoczyna się modlitwa nad nimi. Po chwili któryś z psów zaczyna jeść, słychać trzask rozgryzanych gnatów i wtedy cała hałastra zaczyna biesiadę. Zdarza się, że Misia zabiera kość do domu i uporczywie próbuje schować ją pod narzutę na kanapie.


Ulubiona pozycja Jacusia.


Zawsze na wysokości.


Jacuś ze skruszoną miną nad zamordowaną kurą.

Jacuś jest z nami od pięciu lat i drastycznie zmienił się na korzyść. Nie liże już po rękach, jest bardzo posłuszny, ale pieszczot potrzebuje w nadmiarze. Żaden z naszych psów nie lubi głaskania po głowie, lecz chętnie nadstawiają zadki do klepania. Jacuś też! Zaczyna się rano, kiedy zasiadam do komputera. Zawsze jest pierwszy i molestowanie pana trwa dobrą chwilę. A przecież inne psiaki robią dokładnie to samo. Dobrze, że mój komputer startuje powoli i mam dobrą chwilę na dokonanie codziennych obowiązków. A potem komenda; wystarczy i każdy rozłazi się w cztery kąty pokoju psio-komputerowego.



Psie zabawy- czyli wzajemne zaczepianie się.


Kiedy to było - Zuzia ze swoim przyjacielem Łobuzem.


Misia szusuje leśnym duktem.

Zuzia jednak dziecinnieje pomimo braku oznak zewnętrznych. Bawi się! Przewracanie i podgryzanie się wzajemne, łapanie za nogi czy ogon, gonitwa wokół stawiku. Misia dzielnie bierze udział w zabawach, a wręcz prowokuje do zabawy. Zuzia w gonitwach ma marne szanse, startuje jak powojenny Ursus, a brak szybkości nadrabia sprytem. Nie okrąża stawu, leci na skróty naprzeciwko właśnie pokazującym się psom. Waga i niestety jak my wszyscy wiekowi mamy tak samo. Młodość nie przemija, tylko starzeje się. Ciągle młodzi!


Nasz dom przylega bezpośrednio do drogi. Psy nie lubią traktorów i rowerzystów. Bieganie i jeden jazgot. Nic nie umknie ich uwagi. Dziwimy się, kiedy nic nie widać a psy szaleją. Po paru minutach pokazuje się pieszy lub rowerzysta. Najczęściej jako pierwsza alarm podnosi Misia, daje hasło do szczekania. Wchodzący przez bramkę muszą na nią uważać. Pewnego razu nasz dobry znajomy został boleśnie ugryziony w łydkę. Co prawda krwi nie było, pozostał kilkudniowy ból. Za to Jacuś jest bardzo przyjacielski i ładuje się gościowi mu na kolana gdy ten usiądzie.

Czasem  wyjeżdżamy na krótko i psy zostają w domu. Z relacji naszej sąsiadki wiemy, że przez około dziesięć minut po naszym wyjściu słychać psie wycie. Nie wiem czy cieszą się bo mają wolną chatę czy tęsknota bierze górę. Chyba zainstaluję wewnętrzną kamerę by zobaczyć co dzieje się w czasie naszej nieobecności. A może nie, bo po naszym powrocie słychać przeciągłe ziewanie, więc śpią łasuchy.



Niedługo koniec szaleństw - czas do domu!

To tak w skrócie. Nie da opisać się wszystkiego. A post to nie książka. Myślę, że dobrze jest nam w tym stadzie, wszystkim. Już tęsknimy za tym, co minęło i co dawało nam radość na co dzień. Wyczekujemy kolejnego dnia, kolejnych doznań i przeżyć. Wierzymy w dobro przyszłości, ciągle budując na podwalinach dotychczasowych przeżyć, doznań i niestety, chwilowych rozczarowań.
Zuzia do nogi… nie przyszła. Nie tresujemy psów, nie dają łapy i nie siadają na rozkaz. One same wiedzą, jak mają się zachować, współżyć  z człowiekiem. Dziwne te psiaki albo... albo!



57 komentarzy:

  1. Psinki mają u Was jak w raju. Fajna z Was rodzinka.:) Serdeczności Cezary, uściski dla Olgi i głaski dla piesków.

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Dzięki za ogrom serdeczności. Nikt nie został pominięty. A rodzinka to zwyczajna rodzinka mieszkająca pod lasem. Również pełny koszyk serdeczności dla wszystkich w Zaciszu Lenki.

      Usuń
  2. Dziękuję za cudowną opowieść o życiu Waszej psiej rodzinki, przeczytałam ją z ogromną przyjemnością. Wesoło jest dzięki takim pieszczochom i to w takiej pokaźnej gromadce :))) U mnie zawsze był pies, teraz od jakiegoś czasu nie ma i bardzo mi brakuje, jednak, niestety nie mam możliwości teraz na pieska:( Od początku lata mamy kotkę, przygarnęliśmy ją, bo najprawdopodobniej ktoś ją wywiózł i wyrzucił. Straszna rozrabiara ;))
    Pozdrawiam ciepło, Agness:)

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Cieszę mnie fakt z czytania z ogromną przyjemnością. Gromadka jest rzeczywiście pokaźna. Miało być inaczej, ale pozostawienie niewidomej Misi zmieniło stan faktyczny na dzień dzisiejszy. I dobrze się stało. Misia jest w pełni samodzielnym psiakiem. Przy takiej ilości jest też nadmiar obowiązków, z którymi jak do tej chwili dajemy sobie radę. Jak tu żyć bez psa lub kota? Samych serdeczności.

      Usuń
  3. To jest prawidłowe współistnienie człowieka i psiaka. One są szczęśliwe, no czasami energii zbyt wiele i "krew się leje" (kura, łydka). Straty jakieś muszą być. Jak długo będą miały takie fajne warunki bytowania, będą szczęśliwe a i Wy razem z nimi. Oby zdrowie dopisywało, czego Wam bardzo życzę. Pozdrowienia dla całej wesołej gromadki.

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Staramy się jak możemy, a właściwie dając miłość w tym samym czasie pozyskujemy ją. Proste i przejrzyste relacje są właściwe naszym zdaniem i nie ulegamy stereotypom. Każdy przypadek powinien być traktowany indywidualnie. Dobre relacje to nie tylko dobre żarcie czy wykwintne obroże... Życzymy samych pogodnych dni i nocy!

      Usuń
  4. Warto wiec pomyśleć o książce, opowieści o zwierzętach, szczególnie o psach, idą jak ciepłe bułki!
    Czyta się superowo, poproszę o więcej taki odcinków:-)

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Pisanie książki to wyczyn ponad moje możliwości, a ewentualna korzyść materialna jest pod wielkim znakiem zapytania. Poza tym nietypowe podejście do zagadnienia przeważnie znajduje więcej przeciwników niż zwolenników. Nie mam już siły na walkę z wiatrakami. Czy będzie więcej odcinków, nie wiem. Pozdrowienia...

      Usuń
  5. Piękna opowieść pełna miłości. Pozdrawiam Was kochani.

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Zrozumienie pozycji człowieka narzuca system zachowania się w każdych okolicznościach. Kochajmy, by być kochanymi. Samych serdeczności.

      Usuń
  6. Jak cudnie poczytać o waszej Rodzinie ;) Bo tak, ona są Rodziną. To płynie z każdego słowa postu. Marzy mi się, że wszyscy kiedyś osiągniemy taki stan empatii do wszystkiego. Bo empatia to właśnie danie wolności innym istotom, na bycie takimi, jakimi są.
    Pozdrowienia z Podlasia :)

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Przyjemnie czyta się opinie odnoszące się do sensu postu, jego istoty. Prawidłowo napisałaś - "Marzy mi się". Nam też pomimo małej wiarygodności w zaistnienie. Różnorodność ludzka jest z pewnością ogromną zaletą, ale gdyby wyeliminować geny decydujące o okrucieństwie i tysiącach złych postępków to świat byłyby idealny. Utopia, pomarzyć można. Powinniśmy jednak dążyć do celu pomimo abstrakcji zamierzeń. Pozdrowienia z Podkarpacia.

      Usuń
  7. Też tak myślimy. A co to jest piękno...? Czy dotyczy tylko wyglądu zewnętrznego? Pozdrowienia.

    OdpowiedzUsuń
  8. Piękne te Wasze pieski, pozdrawiam.

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Najpiękniejsze są psie uśmiechy i ich radość, pozdrawiamy.

      Usuń
  9. Przepiękna opowieść o psach i miłości do nich.
    Gratuluję szczerze.

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Gratulacje przyjęte. Wzajemność w tego typu relacjach i nie tylko to podstawa normalnego współżycia nawet przy tak zróżnicowanych charakterach i życiowych potrzebach. Pozdrawiamy.

      Usuń
  10. No tak, psie rocznice, pieski świat, pieskie życie (to akurat teraz trochę u mnie:)), psia radość, psia miłość itp., itd. :)
    Bajeczne zdjęcia, radosna psia rodzinka. Miło było popatrzeć na wesołe chociaż czasem rozabiające futrzaki:)
    Serdecznie pozdrawiam i moc uścisków dla Oleńki***

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Z wypowiedzi wynika, że pieskie życie jest ogólnym określeniem dotyczącym ludzi i zwierząt, nawet robaczków. Język polski chyba świadomie nie dopuszcza określeń; "pieska radość czy pieska miłość". Pełne rozgraniczenie. Ludzie nie są wiązami metalowymi łańcuchami, co nie oznacza, że są wolni, bo i duszę można spętać. Radosna rodzinka - to nie spętana łańcuchami lecz niewidoczną nitką nic nie wymuszających zależności, dobroci...
      Mamy nadzieję, że trochę u Ciebie pieskie życie wkrótce ulegnie zapomnieniu. Oleńka dziękuje za uściski i pamięć. Także serdecznie pozdrawia!***

      Usuń
  11. To już koniec? Ja chcę czytać dalej, tak przyjemnie było. Czułam zapach sierści i radosne dyszenie z wywalonym jęzorem. Pracy przy nich jak widać sporo, ale nadają rytm dnia, potrzebuję takiej watahy, żeby mnie aktywowała. Tyle lat razem, teraz już wiem w jakiej kolejności się pojawiały. Serdeczności dla Was wszystkich.

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Nie ma też końca wyczesywanej sierści! Prawdopodobnie podejmiemy próbę wyrobu kołder z wkładem z pozyskanej sierści. W obecnej chwili robimy badanie rynku. W ten sposób chcemy zrekompensować wydatki i uzyskać zapłatę za naszą pracę. Mając bandę czterech trzeba zrezygnować z wielu innych przyjemności. Mamy też nadzieję, że psiaki ustrzegą nas przed KV. Dobrego dnia...

      Usuń
    2. Psiarze swoją sierść wysyłają do pani Leny Kaczmarek. Tutaj link z jej telefonem(stare ogłoszenie)
      https://www.olx.pl/oferta/skarpety-z-psiej-welny-CID87-ID83pQn.html
      Można się umówić tylko na skręcenie sierści na wełnę albo na gotowy wyrób. Można zadzwonić i pogadać. Pozdrawiam.

      Usuń
    3. Bardzo ciekawe. Świetne skarpety(buty) i inne wyroby z psiej sierści. Na razie kłęby sierści idą do czarnego wora. Zastanowimy się nad propozycją!

      Usuń
  12. Ileż to się nadziało u Was przez te 10 lat, dobrze tak czasem spojrzeć w tył, nie by żałować ale by czule powspominać. Widziałam Waszą Rodzinkę na żywo i łatwo mi ożywić każde zdjęcie jakby to były krótkie filmiki. Zastanawiam się kto tam u Was rządzi, bo że nikt tam nikomu nie służy to się wie. Zazdraszczam niezawistnie.

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Rzeczywiście, te 10 lat to czas ciągłych zmian, imania się nowych "zachcianek". W obecnej chwili uspokoiło się co nieco. Patrzymy na życie bardziej praktycznie i nie nakładamy na siebie nowych obowiązków w biegu. Więcej zajmujemy się ogrodem, podziwianiem rozkwitających roślinek. Poza tym musimy znaleźć czas na troszczenie się o naszą gromadkę. W tym stadzie nikt nie rządzi całościowo, a podejmowane decyzje uwzględniają dobro wszystkich. Te żółte kwiaty otrzymane w prezencie kwitną przepięknie. Dzięki! Samych serdeczności...

      Usuń
  13. Przepięknie napisane, czekam na więcej, Buziaczki dla Oleńki i mizianie po dupkach dla psiaków.

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Dziękuję za uznanie... Z trudnością zasiadam do pisania, kosztuje mnie to sporo wysiłku. Oleńka odwzajemnia buziaczki. Piesiaki z uznaniem merdały ogonami. Na słowo Mirka zwiększały częstotliwość jakby chciały powiedzieć; dawno jej tu nie było. Dziękują za wizytę. Dobrego dnia..

      Usuń
  14. Tak miło się czyta tekst w którym tyle miłosci..jesteście piekną rodziną:):)

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Dziękujemy za pozytywny odbiór. A rodzinka, to w miarę normalne stadko. Pozdrawiamy...

      Usuń
  15. Cudna ta wasza psia rodzinka, po prostu cudna - ciesze sie, ze dzielicie sie waszym zyciem z innymi, ze dzielicie sie wasza radoscia z zycia i bycia czescia przyrody, ktora kochacie, ale z ktorej czesto musicie placic " danine". Jednak to, co z niej czerpiecie jest tego warte. 🌷☀️🌷

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Nigdy nie żałowaliśmy decyzji odnośnie miejsca zamieszkania i trwa to do dzisiaj. Ogrodzony ogród jest stosunkowo duży i psiaki mogą się do woli wybiegać. Oczywiście poza tym są zabierane na długie spacery, co lubią najbardziej. Życie na pod lasem ma jednak swoje i zalety i wady z przewagą tych pierwszych. Dziękuję za miły komentarz.

      Usuń
  16. Wspaniała psia rodzinka. Podrap za uszkiem każdego z psiaków. Pozdrawiam

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Polecenie wykonane i trzeba by było widzieć ich uśmiechy w trakcie drapania za uszami, a nawet chwilę po. Psiaki merdają ogonami w podzięce. Miłego dnia.

      Usuń
  17. Dawno mnie nie bylo, bo czasu brak. A tu prosze trafilam nie tylko na mila niespodzianke w postaci historii pieskow ale tez autorem jest Cezary(!!) Zawsze mowilam i tym razem tez powtorze, ze powinienies pisac czesciej.
    Pozdrowienia serdeczne dla Was wszystkich (zarowno dwu jak i cztero-noznych) z nowego domu w Sodus.

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Myślę, że rozumiem! Sprawdziłem gdzie ten Sodus jest. Tylko do tej pory nie wiem, który to bo jest ich kilka w rozszerzonej pisowni. Point, Central... Mieszkając blisko jeziora Ontario będziesz mogła uprawiać sporty wodne, a Wspaniały pewnie zacznie wędkować(?). Pozazdrościć... chyba tak. Lubię wszystko, co jest związane z wodą. A Cezary może coś napisze ze względu na przedłużający się urlop blogowy szefowej Jaworowa. Samych pogodnych dni w nowym miejscu.

      Usuń
    2. No tak mieszkamy w Village of Sodus zeby bylo jasniej. Sporty wodne w moim przypadku odpadaja, nie potrafie plywac :(( jako dziecko owszem plywalam ale w wieku 12 lat sie o malo nie utopilam i nabralam zarowno szacunku dla sily wody jak i strachu:)) A wiesz, ze Wspanialy juz mowi, ze na wiosne musi sobie zrobic uprawnienia do wedkowania... niech robi ale ja zapowiedzialam ze jak cos zlowi to musi sie nauczyc oprawiac:)))
      Och Olenka wziela urlop od blogowania (!!!) sprytna bestyjka, tak Cie elegancko wrobila i dobrze, bede czekac niecierpliwie na Twoje notki. Dziekujemy za zyczenia i pozdrawiamy Was oboje serdecznie.

      Usuń
    3. Przemieszczamy się nie tylko w kosmosie imaginacji, decyzji, postanowień ale przemieszczamy się fizycznie dopasowując się w ten sposób do chwilowych wymagań. Coś wiem na ten temat. „Nowe” zawsze otwiera worek możliwości, podnosi linię horyzontu, a pozyskana wcześniej baza ułatwia stawianie czoła wyzwaniom. Nasze życie to niekończący się ciąg zmian wartości i wymagań dotyczących nas osobiście ale w obrzeżach wyznaczonych ram zmieniających obszar dowolności. I dobrze.
      I widzę pewną zbieżność. Chętnie poszedłbym ze Wspaniałym pomoczyć kije, A Olga chętnie posiedziałaby z Tobą przy kominku z lampką czerwonego wina. Ot, luźne skojarzenia.
      Niech euforia związana z nowym miejscem trwa wiecznie i niech ciągle będzie tym nowym.
      Uśmiechu nie tylko za dnia ale i nocą do kolorowych snów życzę.

      Usuń
    4. Luzne skojarzenia mowisz;) ja mam je juz od dawna jak czytam Ciebie czy o Tobie to czesto widze wspolne punkty ze Wspanialym. A z Olenka to tez jestem przekonana, ze mialybysmy o czym rozmawiac jak te przyslowiowe dwie baby co to siedzialy w jednej celi wiezienia przez 25 lat i na koniec nie mogly sie rozstac bo tyylllee sobie jeszcze mialy do powiedzenia:)))

      Usuń
    5. Reasumując: mamy identyczne skojarzenia w podobnym okresie czasu. Miło jest wiedzieć, że za oceanem żyje podobna nam para. My pijemy wino z czarnego bzu za Wasze zdrowie i myślę, że i Wy siedząc na tarasie w gwiaździstą noc też wzniesiecie kielichy za podkarpackich osiedleńców.
      Jeszcze raz, wszystkiego naj, naj...

      Usuń
    6. Jeszcze raz i zawsze wszystkiego najlepszego 💕

      Usuń
    7. Wszystkiego najlepszego nigdy za wiele, wzajemnie!

      Usuń
  18. Z tego postu bije prawdziwa miłość do tych piesków. Urocze stadko :)

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Miłość to piękna rzecz w każdej dopuszczalnej formie. Jednak, nie zabijajmy z miłości i nie róbmy sobie krzywdy. A kochać z wzajemnością... jakie to cudowne przenikające się uczucie.

      Usuń
  19. Podziwiam ! Wychowanie takiej gromadki na pewno do łatwych rzeczy nie należy, ale jaka radość i satysfakcja !!! Pięknie opisane psie zwyczaje i na pewno fajnie i przyjemnie Wam z nimi. Ja z jedną sunią czasami nie daję rady, mimo że jest bardzo wesoło. Nasza Samba ma 10 miesięcy. Kochamy ją, a ona nas, ale jak na spacerze złapie trop jakiejś dziczyzny - to nie ma zmiłuj ! Ja nie potrafię jej utrzymać, ma taką siłę...
    Pozdrawiam serdecznie :)

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Do kłopotów związanych z utrzymaniem naszego stadka zdążyliśmy się przyzwyczaić, samowolnie weszły w zakres codziennych obowiązków i są przez to mniej uciążliwe oraz wynagradzane psim uśmiechem oraz dobrowolnym przywiązaniem. Obecnie proponuje się likwidację psich łańcuchów, a być może i smyczy. Więc problem sam się rozwiąże... Natura ciągnie psa za tropem... a może trochę wolności? Życzę sukcesów w wychowaniu Samby...
      Samych serdeczności.

      Usuń
  20. Puk, puk! Czas relaksu czy przetworów?

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Kto tam? I jedno i drugie i po trzecie... oraz walka z różnej maści świrusami, a to ślimaki, a to muchy, a to...

      Usuń
  21. Śliczne te psiaki! Głaskałbym! :)

    OdpowiedzUsuń
  22. Chcialam zapytac czy z Olga wszystko w porzadku? Dajcie znac ze zyjecie, bo ta dlugotrwala cisza jest niepokojaca, tutaj pewnie wiele osob zaglada i sie martwi... 😘

    OdpowiedzUsuń
  23. Zapytam podobnie - czy wszystko u Was O.K.?

    OdpowiedzUsuń
  24. Kochani! Żyjemy, właściwie wszystko u nas jak zwykle. Tylko jakoś pisać się nie chce. Ech! Tyle złego sie na świecie dzieje, że człowiek staje się od tego jakiś odrętwiały twórczo, a nawet wątpiący w sens pisania. Tym niemniej mam nadzieję, że w końcu ten dziwny stan minie i wszystko wróci do normy, w kwestii blogowania, jak i w kwestiach ogólnych.
    A póki co oboje pozdrawiamy Was wszystkich serdecznie, dziękując za pamięć i życzliwosć!:-))

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Oleńko, nie możesz wątpić w sens swego pisania, zobacz ile nas czeka na nowy wpis. Może chociaż jakieś zdjęcia. Buziaki przesyłam :)

      Usuń
  25. Oleńko i Cezary, przecież Wy tam, w tej swojej samotni i pustelni, żyjecie jak chcecie i żaden wirus nie ma prawa się Was imać.
    A właśnie serdeczny kontakt z waszymi wielbicielami byłby wskazany bo i my tęsknimy za wami, za Waszą dobrą energią, za poezją Oli, za filozofią Czarka, za ciepłem futrzarskiego domu na górze, gdzie bliżej Nieba i Źródła.

    OdpowiedzUsuń
  26. Dobrzy ludzie, ale tak nie uchodzi, zniknąć bez śladu.
    Martwię się.

    OdpowiedzUsuń
  27. Udało mi sie w końcu napisać i opublikować dzisiaj nowego posta tłumaczącego nieco szerzej skąd wzięło się to moje długie milczenie. Dziękuję wszystkim za troskę i pamięć!***

    OdpowiedzUsuń

Serdecznie dziękujemy za Wasze opinie i refleksje!

Etykiety

Aborygeni afirmacja życia apel apel o pomoc asymilacja Australia autoanaliza bajka bal ballada baśń Beksińscy Bieszczady blackout bliskość blog blogi bór Cesarzowa Ki Cezary chleb choroba ciastka czarny bez czas czerwiec człowieczeństwo człowiek czułość Dersu Uzała deszcz dieta dobro dom dorosłość drama drama koreańska drewno droga drzewa trawiaste Dubiecko Dwernik Kamień dwudziestolecie międzywojenne dystopia dzieciństwo dzikie bzy ekologia elektryczność erotyk fajka film flash mob fotografie fotoreportaż glebogryzarka głodówka głód gospodarstwo goście góry Góry Flindersa grass tree grill grudzień grzyby Gwiazdka historia historie wędrujące horror humor humoreska idealizm II wojna światowa informacja inność inspiracja internet jabłka Jacuś Jacuś. gospodarstwo Jacuś. lato jajka Jane Eyre Jawornik Polski jesień jesień życia kalina Kanada kanały kangury kastracja klimat klimatyzm koala kobieta koguty kolędy komputer komunikacja konfitury konflikt koniec świata konkurs konstrukcja kosmos kot koziołek kozy Kraków Kresy kryminał kryzys książka kuchnia kulinaria kury kwiaty las lato legenda lipa lipiec lis listopad literatura los ludzie luty łąka maciejka macierzyństwo magia maj malarstwo maliny mantry marzenie maska metafora mgła miasteczko odnalezionych myśli Michael Jackson Mikołaj miłość Misia mit młodość moda mróz mróż muzyka muzyka filmowa nadzieja nalewki nałóg natura niebezpieczeństwo niezapominajki noc nowoczesność Nowy Rok obyczaje ocean odchudzanie odpowiedzialność odrodzenie ogrody ogród ojczyzna opowiadanie opowiastka opowieść Orzeszkowa osa Osiecka owoce pamięć pandemia Panna Róża park pasja patriotyzm pejzaż pierniki pies pieśni pieśń piosenka piosenki pisanie płot początek podróż poezja pogoda Pogórze Dynowskie polityka Polska pomidory pomysł poprawność polityczna porady postęp pożar praca prawda prezent protest protesty przedwiośnie przedzimie przemijanie Przemyśl przepis przetrwanie przetwory przeznaczenie przygoda przyjaźń przyroda psy psychologia ptaki radość recenzja refleksja relatywizm remont repatriacja reportaż rezerwat Riverland rodzina rok rośliny rower rozmowa rozrywka rozum rymowanka rzeka samotność San sarny sąsiedzi sens życia siano sierpień silna wola siła skróty słońce słowa słowa piosenki słowianie smutek solidarność South Australia spacer spiżarnia spontaniczność spotkanie stado strych susza susza. upał szadź szczerość szczęście śmiech śmierć śnieg świat święta świt tajemnica tekst piosenki teksty piosenek tęsknota tragikomedia trauma truskawki uczucia Ukraina upał urodziny uśmiech warzywnik wędrówka wędrówki węgiel wierność wiersz wierszyk wieś wigilia Wilsons Promontory wino wiosna wiosnaekologia wirus woda wojna wolność Wołyń wrażliwość wrotycz wrzesień wschód słońca wspomnienia wspomnienie współczesność Wszechświat wychowanie wycieczka wypadki wypalanie traw zabawa zabawa blogowa zachód słońca zapasy zaproszenie zbiory zdjęcia zdrowie zielarstwo zielononóżki zielononóżki kuropatwiane zima zioła zmiany zupa Zuzia zwierzęta zwyczaje żart życie życzenia Żydzi żywokost