Listopadowa szadź…

   Zupełnie niedawno odkryłam, iż blog poza zapisywaniem zdarzeń, uczuć, stanów emocjonalnych czy refleksji towarzyszących mi w danym momencie życia spełnia także rolę „przypominacza” o pogodzie panującej w danym roku, miesiącu, dniu. Bo przecież z czasem wszystko się zaciera i miesza, choć wówczas, gdy jest teraźniejszością zdaje się tak ważne, tak niemożliwe do zapomnienia. Jednak czas nieustannie otacza mgłą przeszłość i tylko niektóre fakty czy związane z nimi przemyślenia albo uczucia zdają się po latach równie wyraziste, jak niegdyś. Są oczywiście sprawy, których nie da się zapomnieć, bo były one kamieniami milowymi w naszych losach albo zwrotnicami, po których tory życia pobiegły w zupełnie inną niż do tej pory stronę. Są też takie, których przypomnienie przywoływane jest z mroków głębokiej niepamięci  przez zapach, smak, jakiś widok, słowo – klucz czy skojarzenie. Ogromnie tajemniczy i trudny do pojęcia oraz okiełznania jest świat naszych myśli i wspomnień. Kryją się tam dzikie, niezmiennie bujne ogrody wiecznie żywych uczuć oraz pustynie wymarłych już emocji. Znaleźć tam można słowa, które kiedyś miały moc huku armaty a teraz zdają się nic nieznaczącym brzęczeniem komara. Siedzimy tam my sami w milionach przeszłych wcieleń, masek i odsłon, w radościach, smutkach czy stanach zwyczajnej stabilności, która jest koniecznym tłem i osnową dla wszelkiego dziania.

   Nie miałam dzisiaj zamiaru pisać o czymś więcej poza tym, że od kilku dni oglądać mogę co rano szadź. Jednak nie byłabym sobą, gdybym w zwykłe stwierdzenie tego faktu nie wplotła kilku rodzących się w mej głowie refleksji. Ha! Nic na to nie mogę a chyba i nie chcę poradzić!:-)

   Szadź jest zamarzniętą mgłą a jej ilość i grubość zależy od natężenia owej mgły i niskiej temperatury powietrza. Jej malowniczość zależy natomiast od nastroju obserwatora i umiejętności zauważenia w niej czegoś ciekawego, od słońca, koloru nieba albo od innego sposobu jej oświetlenia. Właściwie, to wiele rzeczy w życiu od tego zależy. Czy widzimy, czy chcemy albo czy staramy się dostrzec coś bardziej wielowymiarowego i fascynującego, niż pospolity obrazek za oknem. Jeśli naszą uwagą „oświetlimy” jakiś fragment tego obrazka mocniej, niż resztę, wtedy nabierze on nowego znaczenia i głębi. Wtedy też będzie trudniejszy do zapomnienia. A gdy nie chcemy na coś zwracać tej uwagi, pamiętać o czymś, przydawać mu znaczenia wówczas zazwyczaj pozostawiamy to w cieniu. Choć, paradoksalnie, bardzo często to, co tkwi w owym cieniu najbardziej jest fascynujące, drażniące, niepokojące, pełne rozmaitych uczuć, słowem - trudne do zapomnienia.

   Ale wróćmy do zwyczajnej szadzi…To, jak wyraźnie widać ją na towarzyszących temu postowi zdjęciach zależy od użycia przeze mnie lampy błyskowej, zbliżenia czy oddalenia obiektywu oraz samego momentu, gdy dane mi było ową szadź fotografować. Duży wpływ na to, co jest utrwalone na zdjęciach ma też, rzecz jasna, samopoczucie fotografującego. A mnie marzły wówczas dłonie, bo z uwagi na wygodę obsługi aparatu fotograficznego nie ubrałam rękawiczek, dlatego po kilkunastu minutach spaceru w lodowatej mgle tak rozbolały mnie skostniałe palce, że musiałam wracać do domu aby rozgrzać się w cieple kuchennego pieca. Na domiar złego tuż po wyjściu z domowych pieleszy zaczęło mnie dręczyć donośne burczenie w brzuchu. Dopadło mnie więc i nie chciało odstąpić wyobrażenie smaku porannej owsianki oraz możliwość trzymania w zmarzniętych dłoniach gorącej miseczki z tą mleczną zupą. Nie spędziłam zatem na dworze tyle czasu, ile wprzódy zamierzałam. Coś mnie przez to ominęło z tych następujących tuż po świtaniu, listopadowych widoków oraz ze zmian zachodzących w nich jeszcze potem. Nie widziałam lśnienia szadzi w świetle księżyca. Ani nie wyszłam na dwór później i nie zrobiłam zdjęć, w tym jednym, krótkim momencie, kiedy mocniej zaświeciło słońce i na tyle ogrzało powietrze, iż  szadź osypywała się z drzew podobna do srebrzystego konfetti.   

   Ale w życiu tak to już jest, że nie można mieć wszystkiego. Nieraz stokroć ważniejsze od zachwytów dla duszy jest proste ciepło i wygoda dla ciała. Dzięki temu chyba udaje się zachować jako taką równowagę, między tym co duchowe i cielesne. Nie odlecieć za daleko w jakieś rejony abstrakcji, fantasmagorii, złudzeń czy mrzonek. Nie odejść za bardzo od tego, co łączy człowieka nitką bezpieczeństwa ze zwyczajnym, prozaicznym, lecz dającym mu poczucie spokoju życiem. A także, jak w tym konkretnym przypadku, nie przemarznąć na kość i nie przeziębić się.  Umieć się zatrzymać i choćby z niemożliwą do zaspokojenia tęsknotą czy z uczuciem niedosytu pójść za tym, co w tym momencie najważniejsze, najkorzystniejsze dla człowieka. I jeszcze, idąc drogą tego typu refleksji, czasem dobrze jest pofantazjować, odfrunąć w rozmowie w rejony poetyczne i anielskie, zagłębić się w psychologiczne dywagacje, popisać albo poczytać coś na blogach, ale niekiedy bardzo potrzebna jest też człowiekowi zwyczajna, prosta rozmowa o życiu, o tym co się dzieje tu i teraz, o tym co dotykalne a nawet przyziemne. Móc się z kimś pośmiać albo popłakać. Móc się kogoś poradzić albo spróbować komuś pomóc.  Popatrzeć w czyjeś oczy, otrzeć się o jego ciepło, zapach, aurę a potem oddalić się by móc znowu wrócić do swojego „ja”. Egzystować w różnorodności dziania i odczuwania. Nie wykluczać niczego, ale i niepotrzebnie nie wartościować. Bo wszystkim można się przecież zmęczyć, gdy trwa zbyt długo, gdy zawłaszcza zanadto. Wszystko też może się człowiekowi przejeść – i niebo i ziemia.

   Nie zmienia to jednak faktu, iż gdybym tego konkretnego poranka wyszła na zewnątrz pół godziny wcześniej albo pół godziny później wszystko mogłoby wyglądać zupełnie inaczej. Ani lepiej ani gorzej, ale na pewno inaczej. Fotografie, które pokazuję Wam dzisiaj robiłam tuż po szóstej rano, w trakcie rozwidniania się. Niebo było wtedy kompletnie zachmurzone a mgła unosząca się dookoła zmiękczała i rozmywała kontury traw, drzew, krzewów i innych szczegółów otoczenia. Było tak wcześnie, że przy naszym karmniku dla ptaszków, gdzie wisiały spore kawałki słoniny nie dostrzegłam jeszcze ani jednej sikorki. Zleciały się doń dopiero kilkanaście minut później, co dostrzegłam już siedząc wygodnie przy stole kuchennym a zdjęć robić wygłodniałym sikoreczkom nie chciałam, żeby nie płoszyć tych niebożąt i nie przerywać im upragnionego i jakże potrzebnego w ten mróz śniadania. Ja też zresztą napawałam się już wtedy smakiem i ciepłem upragnionej owsianki. W piecu, pośród pachnących lasem szczapek drewna buszował wesoło ogień. I nic więcej mi do szczęścia w tamtym momencie nie trzeba było.

   A tymczasem na zewnątrz mgła wciąż upiększała rzeczywistość w kolejne wabiące nieznanymi sekretami zasłony, w warstwy białej, delikatnej jak niepochwytne marzenie szadzi…