Przyszła jesień…

   „Przyszła jesień by do serc i do ogródków ponapuszczać melancholii oraz smutku. A smuteczek gdy nieduży, lecz w sam raz równowagi nie zaburzy naszej w nas” nucili kiedyś Jeremi Przybora i Jerzy Wasowski w „Kabarecie starszych panów”. Zawsze o tej porze roku przypomina mi się ta piosenka oraz inne, pełne ciepłej nostalgii utwory tego nieodżałowanego duetu. I nucę sobie, nucę, zamyślam się, uśmiecham, wzdycham, w dal zamglonym wzrokiem się wpatruję. Jestem tu, tam, płynę z nurtem wspomnień, nowych myśli i  dziania…

   Tak, jak obiecałam dwa miesiące temu, gdy znacznie ograniczyłam czas poświęcony blogowaniu zawiadamiam wszystkich wiernych czytelników „Karczmy na rozstaju dróg”, że wznowiłam pisanie tej opowieści a dzisiaj zamieściłam na poświęconym jej blogu nową, trzydziestą ósmą już jej część zatytułowaną „A żyć trzeba dalej”. Mam nadzieję, że jesienna pora pozwoli mi na spokojną kontynuację tej toczącej się w czasie drugiej wojny światowej historii.

   Za nami pracowite, długie lato. Gros czasu poświęciliśmy przetwarzaniu naszych obfitych zbiorów owocowych, ale mocno zajmowało nas także kilkukrotne przygotowywanie drewna na zimę. W spiżarni i drewutni mamy teraz wielkie zapasy i mamy nadzieję, iż dzięki nim zima, jakakolwiek by nie była, nie będzie nam straszna.

   Popatrzcie na naszą spiżarnię. Tak przedstawia się dzisiaj. Nadal pęka w szwach od ogromnej ilości słoików i butelek, mimo tego, iż udało mi się wysłać w Polskę prawie dwieście przeróżnych przetworów!:-)

   Gdyby ktoś z Was reflektował na któreś z moich przetworów nadal jestem chętna na podzielenie się nimi!:-) To dotyczy wszystkiego poza winami, albowiem one choć nadal pracują i bulgoczą, to nie rokują raczej szans na poprawę smaku. Kwaśne są bowiem jak ocet siedmiu złodziei i nie sądzę, by miało się im polepszyć! Trudno! Nie zawsze się wszystko człowiekowi udaje. Nie ponosi wszak ryzyka tylko ten, kto nic nie robi!:-)

   Ostatnie dni lata spędziliśmy na zbieraniu wrotyczu, głogu i kaliny, na rowerowych wycieczkach po okolicy, na leśnych spacerach i zabawach z psami, na  smażeniu powideł śliwkowych, na zamykaniu w słoikach dorodnych gruszek i jabłek, na sprzątaniu ogrodu, na  spokojnym odpoczynku. Pogoda dopisywała, dlatego chciało się nam jak najwięcej czasu spędzać na zewnątrz.

   A w górach już jesień… Zaczyna się wspaniały spektakl płomiennych barw, mgieł unoszących się falami, sennych, tajemniczych oddali i dróg wiodących w magiczne ostępy. Marzy nam się tak jak zeszłej jesieni jednodniowy wypad w Bieszczady. Jeśli jednak nie uda się nam to w tym roku, to przecież i u nas jest pięknie i u nas można się kolorami oraz niezmierzonymi przestrzeniami pogórzańskimi zachwycić.

„A w górach już jesień,
Królestwo niczyje.
A w górach już jesień,
I kruche motyle.
A w górach już jesień,
Śpią w słońcu kałuże.
Świat żyje przez chwilę,
Nie krócej, nie dłużej...”

( piosenka autorstwa Janusza Kondratowicza i Piotra Figla, śpiewana przez Jadwigę Strzelecką.)

Oboje z Cezarym pozdrawiamy Was serdecznie i pięknej jesieni życzymy!:-))