Wyjdź ze mną na deszcz…

  Lato zaczęło się na Pogórzu Dynowskim deszczowo i chłodno. A nawet jak spod grubej warstwy chmur przebije się jakiś promień, to za parę chwil znika przegoniony przez nagły wiatr i kolejne, ogromne okręty obłoków przemierzających nieboskłon. Specyficzny blask, który trwa przez moment w nowy sposób oświetla przestrzeń, sprawia iż barwy stają się jaskrawsze, wyrazistsze, zanim znowu rozmyją się w odcieniach szarości, granatu i indygo. W mgle sprawiającej, iż nieważne stają się kontury zwyczajnego dziania na jaw wychodzą ukryte dotąd warstwy zamyślenia, ożywają bardzo dawne nawet wspomnienia.  I znowu pada, leje, mży, ciurka, kapie…Jednak ja na to nie narzekam. Susza dość już się nam naprzykrzyła a pewnie nie raz jeszcze tego lata dokuczy. Deszcz nie dość, że nareszcie gasi pragnienie ziemi, to daje człowiekowi czas na inne działania i refleksje, niż te w czasie pogody, poi jego duszę. Deszcz bywa najlepszą inspiracją do tworzenia, wymiany myśli, wejrzenia głębiej w siebie, kluczem, który otwiera i koi duszę. Wsłuchuję się w ten życzliwy deszcz. W jego monotonny szept, w łagodną rozmowę z wiecznością, w wołanie kropel bębniących uparcie o parapety, o ważnych sprawach opowiadających.  Niepogoda pozwala spojrzeć inaczej na świat poprzez zapłakane szyby  Podziwiam zmienny pejzaż malowniczych chmur oraz monolityczną metaliczność nieba, które skrywa swoje tajemnice a zbliżyć się do nich można chyba tylko  snem, piosenką albo wierszem…

Siąpi, pada, deszczem gada przestrzeń, ziemia, serce

Strugami płyną w  poszumie myśli i pragnienia

Wzgórza i doliny w deszczowej piosence

Kropla za kropelką, wzruszenia, wspomnienia…

  Gotując ulubioną w tym roku przez nas zupę z botwinki słucham deszczowych piosenek. Tych z dawnych lat i współczesnych. Wszystkie mi się podobają. Wszystkie mają w sobie to coś, co lubię – zamyślenie, nostalgię, delikatność, spokój, tęsknotę. Tytuł tego posta, jest jednocześnie tytułem jednej z najmocniej wpadających w ucho i serce piosenek Korteza, współczesnego poety i kompozytora, który swoją niebanalną, pełną refleksji twórczością zwraca mi wiarę w możliwość zaistnienia czystego piękna w dzisiejszej przeżartej komercją i tandetą masowej rozrywce.

Wyjdź ze mną na deszcz,
podnieś głowę,
nie bój się.
Weź głęboki wdech,
niech swobodnie spływa z rzęs...

Wyjdź ze mną na deszcz,
niech nam gęsto spływa z rzęs.
Weź głęboki wdech,
podnieś głowę,
nie bój się....

   Mam kilka dobrych wspomnień związanych z deszczem…Na przykład takie…

   Są lata osiemdziesiąte. Socjalistyczna szarość i pustka w sklepach. A tymczasem moja rodzina niedawno wprowadziła się do małego domku między lasem i parkiem. Po wieloletnim bytowaniu w ciasnym, dwupokojowym, ulokowanym w bloku z wielkiej płyty mieszkaniu na śląskim, robotniczym osiedlu, ogromnie cieszyliśmy się tym nowym miejscem do życia. Każdy krok, każde słowo wyraźnie było słychać w tej niezagraconej jeszcze niczym przestrzeni. Koniecznie czymś ją trzeba było umeblować a tak trudno było zdobyć cokolwiek…Wówczas jakaś dobra znajoma dała mojej mamie telefoniczny cynk, iż w pobliskich Siemianowicach w dużym, osiedlowym sklepie na peryferiach rzucili właśnie dywany. Tak się wtedy mówiło „rzucili”. Polowało się wówczas na jakiekolwiek dostawy towaru. Stało się godzinami w kolejkach, często nie mając pojęcia, co rzucą. Czasem przekazywało się pocztą pantoflową cenne wieści o tym co i gdzie można kupić. I kupowało się cokolwiek, nie wybrzydzając. Ucieszone wsiadłyśmy z mamą do autobusu i pojechałyśmy po wymarzony dywan. Był bardzo ciepłe, letnie przedpołudnie. Wyglądu samego dywanu już dzisiaj nie pamiętam. Pamiętam jednak, że gdy wytaszczyłyśmy go z autobusu niosłyśmy go we dwie na ramionach powoli przemieszczając się asfaltową, śródleśną dróżką w kierunku naszego oddalonego o dwa kilometry domu. Dywan okazał się bardzo ciężki, więc często zatrzymywałyśmy się by odpocząć, przysiąść na drewnianej, pomalowanej na zielono ławeczce, odetchnąć. A potem znowu ruszałyśmy w drogę. Dwie kobiety z dywanem, niczym „Dwaj ludzie z szafą” z filmu Polańskiego. Leśna dróżka była pusta o tej porze. Nikt nas nie mijał. Cała zielona przestrzeń należała tylko do nas, dwóch upartych siłaczek. Idąc śpiewałyśmy sobie marszowe piosenki, żartowałyśmy, zadowolone z siebie i z tej niesionej na ramionach niespodzianki, którą miałyśmy wkrótce zamiar ucieszyć resztę rodziny. Nagle, ni stąd ni zowąd zaczął padać deszcz. Ogromne krople padały na nasze rozgrzane głowy, na spocone twarze, na asfalt i przydrożne brzozy. Przyśpieszyłyśmy kroku. Nasiąkający szybko dywan stał się jeszcze cięższy. W końcu zaczęłyśmy biec. Coraz szybciej i szybciej. A opanował nas przy tym nie wiadomo czemu jakiś wariacki chichot. Biegłyśmy i śmiałyśmy się jak szalone. A potem jeszcze śpiewałyśmy refren bardzo popularnego w tamtych czasach przeboju grupy Pod budą pt. „Bardzo smutna piosenka retro”.

„… Kap, kap płyną łzy
w łez kałużach ja i Ty
wypłakane oczy
i przekwitłe bzy.
Płacze z nami deszcz
i fontanna szlocha też
trochę zadziwiona
skąd ma tyle łez…”

   Ale nam absolutnie nie było smutno. Przemoczone do nitki, rozśpiewane zapomniałyśmy zupełnie o zmęczeniu. Opętane magią ciepłego deszczu radośnie przemierzałyśmy las niczym dwie, beztroskie dziewczyny. Młoda, śliczna, czarnowłosa, zupełnie zdrowa jeszcze mama i ja, nieśmiała zazwyczaj nastolatka w okularach, która nic jeszcze o życiu nie wiedziała. Wieczność otulała nas swoim życzliwym ramieniem a żaden smutek ani najmniejszy cień rozstania jeszcze nie zagrażał. Dzięki niezwykłym czarom letniej ulewy bardzo szybko dotarłyśmy do domu…Mokre, ale szczęśliwe. Tylko zmoczony dywan trzeba było potem długo suszyć…

   

    Wyjdź ze mną na deszcz, drogi czytelniku i szepnij mi, jakie są Twoje ulubione piosenki o deszczu? Która z nich wzrusza Cię szczególnie? A która kojarzy Ci się z jakimś niezapomnianym momentem w Twoim życiu…?