Między deszczem a deszczem…

   Już ponad dwa tygodnie nie pisałam, ale tak to już ze mną jest, że czasem następuje cisza w eterze, chęć odejścia od wirtualnej rzeczywistości i zupełnego zanurzenia się w tę bliską, dotykalną, pachnącą dzikim bzem, rozgrzanym od słońca kurzem z polnej drogi albo deszczem niosącym ulgę zmęczonym upałem ludziom, zwierzętom i spragnionym wody roślinom.  To także głębokie przeżywanie tego, co jest, z czym się stykam, zwyczajnych i niezwyczajnych codziennych problemów. Nie wszystko wszak trzeba i wypada opisywać na blogu.  Coś należy zachować dla siebie. A to coś, o czym się tu pisze musi być warte opisania, podzielenia się z czytelnikami,  powinno prowokować do jakichś refleksji. Nie lubię rutyny, powtarzalności, kręcenia się wciąż wokół tych samych tematów a pisząc bloga od sześciu lat nie da się takich rzeczy uniknąć. Dlatego myślę i czuję, iż niekiedy trzeba od pisania odpocząć, nabrać innego spojrzenia, zatęsknić za blogowaniem a potem powrócić do niego z nowym zapasem sił twórczych oraz ciekawości…

   Ostatni post majowy był deszczowo-psi. I dzisiaj, na początku czerwca, mogłabym napisać podobny, bo niebo po tygodniu nieustępliwej spiekoty nareszcie zachmurzyło się porządnie i czekamy jak na zbawienie na kolejny deszcz. Spadnie, czy nie spadnie? Oto jest pytanie. Przydałby się bardzo, bo znowu ziemia sucha jak na Saharze a młode warzywa ogromnie potrzebują nowego zastrzyku życiodajnej energii. I pieski też umęczone są gorącem. Nieomal całe dnie przesypiają w domu albo w cienistych zakamarkach ogrodu. Tylko rano i wieczorem mają ochotę do zabaw i brykania. Patrzymy wtedy na nie z radością, śmiejemy się do nich a one do nas. Nocą wyspane psiaki, szczególnie w czasie pełni księżyca czuwają w nareszcie chłodniejszym, niż za dnia ogrodzie. Obserwują pilnie okolice, nasłuchują, spostrzegają dalekie czy bliskie sylwetki saren albo dzików. Denerwują się, podniecają, szczekają, wyją, odstraszają, jazgoczą niemiłosiernie, budząc nas po wielekroć. Potem człowiek musi w ciągu dnia odespać choć trochę te przerywane harmidrem noce. A poza tym chce się spać, bo upał powala i zniewala. Otępia. Oblepia. Wymiata z głowy myśli. Każe schronić się w zaciszu sypialni i drzemać, śnić jakieś zwariowane, męczące sny, budzić się spoconym i jeszcze bardziej zmęczonym niż przed drzemką.

   A tymczasem w ogrodzie niezmordowanie dojrzewają porzeczki, agrest i czereśnie, pną się ku słońcu kwiaty, warzywa i zioła. No właśnie. Wyjątkowo obfite mam w tym roku zbiory ziół. Ścięłam już raz ogromną ilość lubczyku. Zamroziłam sobie na zimę kilka pudełek po lodach tej ulubionej przeze mnie przyprawowej, pachnącej maggi i sosną rośliny. Teraz z kolei zielenią się obficie koperek i szczypiorek. Dodaję ich do młodych ziemniaków i sałatek, posypuję kanapki i jajka na twardo. Na rozgrzanym jak patelnia strychu ususzyłam sporo pokrzywy, melisy i mięty. Będzie co popijać w chłodne jesienno-zimowe dni. Już teraz raczymy się wystudzonymi herbatkami ze świeżej melisy. Dodaję do niej mięty, pokrzywy, rumianku, kurdybanku albo kwiatów bzu, czasem dorzucam kilka płatków róży albo głogu. Eksperymentuję ze smakami napojów i potraw, to taki wymiar innego rodzaju wolności. Zawsze to lubiłam a mieszkając na wsi i mając do dyspozycji własne warzywa, zioła i owoce mogę w pełni rozwinąć skrzydła jako wiedźma i szalona kucharka!:-) Prawie nigdy nie korzystam z przepisów. Wolę ryzyko, że coś mi się nie uda, niż odtwórcze powtarzanie czynności, niż ograniczające fantazję i wyobraźnię dokładnie mierzenie, ważenie, dodawanie ściśle określonych produktów czy przypraw.

   Bujnie kwitnące w maju dzikie bzy zaczynają już przekwitać i zawiązywać maleńkie, zielone owocki. Kończy też kwitnienie jaśmin. Natomiast w pełni rozkwitu jest ligustr. Zapach jego białych, maleńkich kwiateczków zebranych w podobne do prawdziwego bzu grona jest przepiękny, słodki i tajemniczy, kojarzący mi się z dzieciństwem. Nie spodziewałam się zupełnie tego obsadzając kilka lat temu ogrodzenie tą pospolitą, żywopłotową rośliną. Myślałam, ż będzie nas ona tylko osłaniać przed kurzem i zasłaniać przed widokiem przechodniów. Tymczasem nieprzycinany nigdy ligustr nie dość, że rozrósł się wspaniale, to jeszcze pachnie upojnie. Uwielbiam takie pozytywne zaskoczenia, maleńkie, serdeczne niespodzianki i doceniam je ogromnie, tym bardziej, iż  zdaje mi się, że w życiu więcej jest jednak przykrych zaskoczeń, rozczarowań i cierni, których mimo usilnych starań nie daje się z serca wyjąć ani o nich zapomnieć.

   Udało nam się z Cezarym w maju wyciągnąć z komórki nasze zakurzone prawie dwuletnim nieużywaniem rowery i pomknąć kilka razy w dal. Oj, jak mięśnie i siedzenia bolały nas na początku. Nie obyło się też, niestety, bez przykrych upadków. Jak ciężko było wjechać pod górkę. Jak trudno lawirować sprawnie między kałużami, koleinami i kamieniami. Wiele czasu i starania zabierze nam zdobycie jako takiej sprawności kolarskiej a wiadomo, że nigdy nie będzie już ona taka, jak przed laty. Cóż, człowiek starzeje się, stawy i mięśnie tracą elastyczność i wydolność. Trudno się jednak z tym pogodzić, dlatego staramy się nie dawać za wygraną i nadal pedałować drogą miedzy polami, wzgórzami i lasami. Poza tym miło jest oderwać się trochę od codzienności i poczuć skrzydła u ramion oraz wiatr we włosach. Widzieć ciekawe, przestrzenne widoki, dostrzegać nowości, cieszyć się kwitnącymi wspaniale dzikimi różami i owocującymi po rowach poziomkami. Ale i tu nie da się ustrzec przed rozczarowaniami. Niestety, wielu gospodarzy zdecydowało się ogrodzić pola drutami pod napięciem elektrycznym. I nasza trasa rowerowo-spacerowa tak kiedyś często przez nas wraz z pieskami odwiedzana na czas letni jest dla nich zamknięta. Nie możemy narażać naszych zwierząt na kopnięcie prądem. Zwłaszcza niewidoma Misia byłaby zdana na to niebezpieczeństwo. Ten prąd wprawdzie nie zabija, ale sprawia zwierzęciu ból. A ów ból ma skutecznie odstraszać dziki, sarny i zające przed wkradaniem się na pola i obgryzaniem liści ziemniaków, brukwi albo rzepy. Z jednej strony rozumiem tych rolników, bo jakoś muszą się bronić przed zniszczeniem plonów. Z drugiej przykro mi, że nasza pogórzańska kraina tak dotąd dzika, emanująca wolnością i beztroską powoli traci te cechy i coraz mniej jest miejsc zdatnych do swobodnych, gromadnych spacerów. Pozostają ścieżki leśne. Tam jest nasza enklawa odosobnienia i psiej radości. Tam czai się też niestety mnóstwo kleszczy, much i gzów. Ale lepsze już to, niż elektryczne ogrodzenia dookoła. Cieszmy się tym, co jeszcze jest…

   Piszę i piszę, czekam na deszcz. Chmurzy się coraz bardziej, więc i nadzieja wzrasta, że jednak popada a może nawet poleje i zagrzmi. Pogórze będzie wdzięczne za łyk wody, za chwilę ochłodzenia. My i nasze psy też…

P.S.

Czy i Wy, osoby prowadzące blogi, macie problem z brakiem powiadomień na poczcie o nowych komentarzach na blogu? Nie zmieniałam niczego w ustawieniach a jednak od ponad tygodnia gmail nie informuje mnie o nowych komentarzach. Nie wiem, czy ma to coś wspólnego z RODO, czy z czymś zgoła innym? Czy ktoś z Was ma jakiś pomysł jak uporać się z tym problemem? A może po prostu trzeba się z tym pogodzić i przyzwyczaić jak do wielu rzeczy, na które nie ma się wpływu...?