Pasterka i muchy...

  

   Pasę kozy. Jest ciepło i przyjemnie. Siedzę na składanym, rybackim krzesełku (Madziu S. dzięki za przypomnienie o nim). Ustawiłam je sobie na łące, tuż przy ogrodzeniu wybiegu dla kur. Nogi swe uszanować w końcu muszę. Dość już tego stania czy też przechadzania w tę i we wtę. Może to i zdrowe dla nóg, ale jakże męczące. Tym bardziej, że będę jeszcze potrzebowała dzisiaj sporo siły i wytrwałości do biegania po obejściu.

No to siedzę. Nade mną fruwa parę niewinnych, wiosennych muszek. Och! Jest też jeden cytrynowy motyl. Wiosna, wiosna, panie dziejku!

   Mam przy sobie zeszyt i długopis, bo wymyśliłam sobie, że przez te kilka godzin poza przypatrywaniem się kozom oraz obłokom mogę spróbować coś napisać. Ach, może czas na jakiś nowy wiersz, czy cokolwiek…? Łapię rozbiegane myśli a one jak żywa rtęć, znowu umykają niepochwytnie. Tymczasem skowronek zaczął swój beztroski trel. Słucham go w skupieniu i wzruszeniu. Sto lat temu łąka brzmiała takim samym ptaszęcym śpiewem. I dwieście lat. I drzewiej. Tak samo będzie śpiewał jakiś skowronek, gdy już moje prochy wiatr rozwieje. Nic się nie zmienia a pozornie zmienia tak wiele…

   Co i rusz jakaś koza podchodzi by zajrzeć mi przez ramię i sprawdzić, co ja tam piszę. Czy prawdę, aby? Dostrzega same gryzmoły, kwiateczki i niezidentyfikowane esy-floresy. Słowem – nudziarstwo! No to może warto zeszytu spróbować? Pewnie dobre toto. Pani przegania.

- Sio! Sio, kozy! -  niedobra pani! 

 Za chwilę znowu przybiegają. W oczy zagląda mi zwłaszcza mój ulubieniec – Tofik, synek Popiołki. Ciekawski i ufny. Na kolana by się chętnie władował. Na pieszczotki. Na zaczepki. Skupić chce na sobie moją uwagę choćby na chwilę. Zeszyt bodzeniem z kolan zrzucić. Długopis w trawę wrzucić. Niech pani szuka! Przy okazji można jej kitkę poogryzać. Na plecy wskoczyć niczym na pochyłe drzewo. Bodnąć w wypięte cztery litery!Buch!

- Koziołki! Huncwoty jedne! Zostawcie mnie w spokoju! – wstając z klęczek śmieję się i opędzajam od natrętnych maluchów. One okrążają mnie w podskokach. Potem z nagła tracą zainteresowanie, bo coś je tam w rowie zafascynowało. Och, żabka skacze! Gdzie ona jest? Szukajmy!

   A ja, samej sobie znowu zostawiona, rozkładam ponownie zeszyt. Brwi w skupieniu marszczę…Wiersz gdzieś mi się maleńki kluje…Och te muchy! Całe roje mnie okrążają. Macham rękami. Czapkę z daszkiem mocniej na czoło nasuwam. Uparłam się, że coś jednak napiszę. Skowronek milknie. Zmęczył się biedaczek…? Już, już pierwszy wers usiadł ponętnie na czubku moich wiosennych myśli, gdy wtem słyszę nad głową charakterystyczny, ostry, ptasi krzyk. To jastrząb krąży w pobliżu. Oj, porwałby sobie chętnie którąś z moich kurek! Ale nie odważy się atakować, gdy ja tu siedzę, gdy kozy pasą się w pobliżu. Tylko pokrzyczy, postraszy i poleci. Na szczęście! Patrzę z zachwytem na jego szeroko rozpięte skrzydła. Na połyskujące w słońcu pióra. Drapieżnik majestatycznie zatacza pod niebem kilka kół  a w końcu znika za lasem.

  Wiatr nagły się zrywa. Czapkę z głowy mi zwiewa. Kartkami zeszytu mota. W ucho dmucha. Włosy do oczu nawiewa. Biegnę żeby czapkę czym prędzej złapać. Kozy są szybsze. Porywają mi ją a potem skaczą uradowane wyrywając sobie wzajemnie trofeum. Wreszcie mam. Złapałam. Uciekam gagatkom. Zziajałam się. Wracam na swoje krzesełko. Zuzia układa się u moich stóp. Ma tam odrobinę cienia. Chętnie by pospała. Ale gdzie tam?! Łobuz Kurdybanek zaczepia ją do zabawy. Psina nie ma na to najmniejszej ochoty. Odbiega na bezpieczną odległość i układa się wygodnie w zeszłorocznych, suchych trawach.

  Otwieram zeszyt po raz któryś. Muchy bzyczą coraz natrętniej. Czy ja coś w ogóle dzisiaj napiszę? – myślę rozbawiona, bo pamięć podsuwa scenkę jakże podobną, do mojej obecnej. Marek Kondrat jako Adaś Miauczyński w filmie „Dzień świra” usiłuje napisać wiekopomny poemat o królu i królowej. Już nawet wizualizuje sobie bardzo wyraźnie tę dostojną parę, gdy nagle błogie wizje zakłóca mu dźwięk młota pneumatycznego…

Muszki uwzięły się teraz na moje czoło. Swędzi okropnie. Widzę, że roje atakują także kozy. Rozeźlone kozule strzygą uszami, kręcą młynki ogonkami, podskakują niczym w obłędnym tańcu świętego Wita. Bodą się wzajemnie żeby rozładować swoją frustrację. Ja także pogryziona i zirytowana mam już potąd tego siedzenia.

- A miało być tak pięknie! – mamroczę, zbierając manatki i szykując się do ucieczki z tego utrapionego miejsca.

- Kózki, idziemy do lasu! – daję w końcu sygnał do wymarszu. Kozy biegną uszczęśliwione. Zagłębiamy się w młode brzózki. Skowronek znowu śpiewa...