Święta w naszej nowej kuchni...

   Od kilku tygodni trudziliśmy się we dwoje z Cezarym by mimo braku gotówki, umiejętności oraz nawracających ataków zmęczenia i lenistwa zrobić coś, co od czterech lat doczekać się nie mogło na zrobienie. Aby nasz dom miał nareszcie takie miejsce, gdzie miło byłoby wejść zaprzyjaźnionym sąsiadom i gościom. Usiąść i poczuć się tak dobrze by nie chciało się stąd wychodzić. By oko było na czym zawiesić. By było funkcjonalnie, ciepło, swojsko i przytulnie. I oto nareszcie wykuta ogromnym, wspólnym wysiłkiem, wytrwałością i wiarą w powodzenie na parterze naszego domu pojawiła się kuchnia z prawdziwego zdarzenia. Z piecem na drewno, z szerokim blatem, zlewem i kafelkami. Do tej pory egzystowaliśmy w prowizorce, czyli w pokoju na piętrze udającym kuchnię. Bez zlewu. Z wysłużonymi meblami i stareńką, rosyjską lodówką po poprzednim właścicielu. Kto u nas był, ten wie, jak to marnie wyglądało. 

   Ale oto teraz nastała tak totalna zmiana w Jaworowym domu, że uszczęśliwieni jak dzieci wciąż się do siebie uśmiechamy i momentami niedowierzamy, że to nasze nowiuteńkie, długo planowane pomieszczenie nie zniknie nagle jak senna zjawa, lecz będzie nam służyć na co dzień i od święta. Zostało nam wprawdzie jeszcze trochę prac wykończeniowych, ale najważniejsze, iż kuchnia nadaje sie już do użytku. Cały remont zrobiliśmy w niej sami i jesteśmy z siebie dumni, że nam się to tak udało! Wszelkie potrawy i wypieki świąteczne będę mogła zrobić już tutaj, dokładając tylko drewienek i chrustu do paleniska a nie martwiąc sie jak zwykle o zbyt duże zużycie gazu.

   No właśnie – święta! Ta kuchnia jest naszym wzajemnym prezentem świątecznym. To w niej będziemy spędzać teraz najwięcej czasu. Grzać się przy piecyku o wdzięcznej i skądś znajomej nazwie „Jawor”!:-)) Piec w jego piekarniku ziemniaki, jabłka i dynię. Gotować nasze ukochane zupy. Smażyć na płycie podpłomyki i proziaki. Zaparzać w imbryku herbatki ziołowe i dzięki trzymaniu ich na gorącym piecyku wciąż mieć je, gotowe do popijania na rozgrzewkę. Zajadać dżemy, konfitury, marynaty, musy, kiszonki, sosy i kompoty, których takie mnóstwo narobiłam jesienią, że moja spiżarnia wygląda niczym mały sklepik! 

   Przyjmować miłych sercu gości przy plackach ziemniaczanych oraz winie domowej roboty, naleweczce ze śliwek albo z pigwy. Słuchać ich opowieści. Śmiać się. Wzruszać. Śpiewać i szeptać. Składać sobie serdeczne życzenia…

   Kochani nasi czytelnicy i goście bloga „Pod tym samym niebem”. Pokazując Wam tutaj naszą nową kuchnię czujemy się trochę tak, jakbyśmy realnie zapraszali Was w nasze progi. Jakbyście mogli usiąść z nami przy kuchennym stole i podzielić się z dwojgiem osiadłych wędrowców – Olgą i Cezarym opłatkiem, życząc sobie wszystkiego najlepszego. A potem byśmy kosztowali prostych smaków zupy grzybowej, pierogów, barszczu i pierniczków a patrząc przez okno, poprzez firankę gałązek naszej starej lipy dostrzegali gwiazdkę, która zawsze świeci na tym samym niebie dobrym, przyjaznym sobie ludziom!

Dwoje odwiecznych wędrowców
Para łazików zmęczonych
Opłatek sobie daje
W domu pod lasem schronionym

A szli przez krainy zamglone
Biegali za złudą, za cieniem
Mylili swą drogę i stronę
Miast szczęścia znajdując cierpienie

 A teraz, choć skromny byt wiodą
To cieszą sie życia urodą
Dziękują losowi z wdzięcznością
Że przywiódł ich tutaj...Miłością

Wędrowcy na białym obrusie 

Składają serdeczne uczucie

Życzenia ślą w dale mroku

By lśniło dobro i spokój 

 By wszyscy strudzeni tułacze

Znaleźli swe miejsce jak z marzeń

I mogli odetchnąć nareszcie

Odczuwszy znów proste szczęście... 

   Wesołych Świąt kochani!:-))***