Proziaki, czyli wiwat prostota życia!

   

    Od kiedy mam możliwość kuchmarzenia się w naszej nowej kuchni wciąż coś się tam na płycie gotuje, smaży, dusi albo w piekarniku piecze. Pomieszczenie kuchenne jest małe i łatwo je ogrzać naszą kuchenką Jawor. Krzątamy się tam z przyjemnością i łasujemy gorące przysmaki. A to gotowane ziemniaczki przypieczemy na złoto w brandurze, a to chlebek przypiekamy czosnkiem natarty, a to sycimy się upojnym zapachem szarlotki i kruchych ciasteczkek, a w międzyczasie chrupiemy pierogi smażone i kartofelki w kształcie łódeczek z angielska zwane „potato wedges”.

    Ale zdecydowanie królują proziaki! To takie placuszki podkarpackie smażone z dodatkiem sody, czyli po tutejszemu prozy. Kiedyś wypiekano je na Podkarpaciu jako szybki, prosty i tani zamiennik chleba. Są dobre zarówno na gorąco, jak i na zimno. Z masłem albo saute. Smakują wszystkim a są tak proste w wykonaniu, że nie ma co się lenić i po prostu wziąć się za ich robienie zwłaszcza, że po pełnych obżarstwa świętach człowiek łaknie czegoś prostego, lekkostrawnego i swojskiego.

   Jak się robi proziaki? Do ich wykonania potrzebujemy: mąki ( ilość zależna od tego, ile chcecie proziaków zrobić), kefiru albo kwaśnego mleka (ewentualnie jogurtu czy białego sera), dwóch jajek, łyżeczkę sody i soli.

  Wszystko razem pięknie łączymy w misce a potem przekładamy na stolnicę i obficie posypując mąką wałkujemy w cienki placek.

   Następnie kroimy nożem nieregularne kształty naszych placuszków. W tym czasie na piecu rozgrzewa się patelnia z olejem, na którym będziemy je smażyć. I tutaj uwaga! Proziaki można smażyć także bez tłuszczu. Na suchej patelni albo na płycie pieca. I takie właśnie robię najczęściej. Tym razem chciałam wykorzystać olej, który został mi na patelni po smażeniu ryb, dlatego placuszki wyszły z leciutkim, rybnym zapaszkiem, co tylko dodało im ciekawego charakteru!

   Proziaki cudownie rosną! W środku są pulchne i mięciutkie. Rumienią się w try miga, dlatego trzeba pilnować by się nie przypaliły. Zjada się je na wyścigi a ich widok na talerzu tak człowieka kusi by wciąż sięgać po następnego i jeszcze następnego, że po godzinie nie ma śladu po górze proziaków. Tym bardziej, że smakują one także naszym zwierzakom! Koty i Zuzia zajadają je aż miło!

 Proziaki dobrze jest popić gorącą herbatką ziołową, kieliszeczkiem domowej nalewki, czy kefirem.

  A czy w Waszych kuchniach też robicie coś tak swojskiego, taniego i lekkiego by odpocząć po świątecznych, wymyślnych delicjach? Ciekawa jestem, jakie proste smakołyki przyrządzacie miedzy świętami? Podzielicie się ze mną swymi domowymi pomysłami i przepisami? Chętnie wypróbuję coś nowego w mojej kuchni, na przyjaznym piecyku „Jawor”!:-))

   Ach, jak dobrze siedzi się w domowym ciepełku, gdy za oknem snieżnie i mroźno. Przyszła wreszcie prawdziwa zima i chociaż jak zawsze mnie zachwyca, to jak na razie szybko ze spacerów do domu zagania. Muszę się powoli do tego zimna przyzwyczaić. Oswoić je i polubić, tak jak Zuzia które szaleje ze szczęścia na śniegu i nigdy nie dość jej wariackich zabaw i gonitw z capkiem zwanym Łobuzem Kurdybankiem. 

   Cieszę się widząc już z daleka komin naszego domu i unoszącą sie z niego delikatną smużkę dymu, świadczącą o tym, że przywita mnie upragnione ciepło. Ach, jakże skwapliwie chronię sie w zaciszu mojej małej kuchni, znowu do pieca drew dorzucając, coś smakowitego na nim przyrządzając, i przyśpiewujac sobie pod nosem ulubione kolędy...

   Kochani! Życzę Wam w Nowym Roku jak najwięcej takich zwyczajnych, nieśpiesznych, domowych chwil spędzanych z Waszymi bliskimi w spokoju, zgodzie, serdeczności i cichym kontemplowaniu urody prostego życia!:-))***