sobota, 24 sierpnia 2013

Jaworowe leczo podczas odmrażania lodówki, czyli jak to z nami w istocie jest



   

  Jakby ktoś myślał, że Jaworowie żyją w tej swojej chałupie w jakichś wygodach i luksusach to by się bardzo pomylił. Tak po prawdzie, to jakby spojrzeć nawykłymi do pewnych standardów miejskich oczami na Jaworowy dom, to rzec by można, iż właściwie to skromnie i wciąż nie najpiękniej w tym naszym wymarzonym siedlisku pod lasem. Ponieważ tyle jest pilnych prac na zewnątrz, w ogrodzie, przy zwierzętach i na polu, to dom zazwyczaj stoi odłogiem i dużo u nas tymczasowości, niepozbierania, zaczętych i nie dokończonych prac remontowych oraz używania w najlepsze kilkudziesięcioletnich sprzętów po poprzednim właścicielu tego domostwa - Staszku. Jak się tu wprowadziliśmy, to myśleliśmy naiwnie, że ze wszystkim uwiniemy się w rok. A wszelkie graty po Staszku wywalimy czym prędzej, kupując sobie nowe i ładne mebelki. O, naiwni optymiści! Do tej pory wyremontowaliśmy samodzielnie trzy pokoje. Pozostały do zrobienia jeszcze trzy oraz łazienka i kuchnia, które wciąż czekają na swój czas.

- Po co był nam taki duży dom? Chyba po to, by było co sprzątać i co ogrzewać – marudzę nieraz.

   A Cezary kiwa głową, bo szukając miejsca na osiedlenie, chciało nam się czegoś przestrzennego, jak w Australii i otoczonego dziką przyrodą a oddalonego od dużych skupisk ludzkich. No to mamy, czegośmy chcieli! Ale co innego wyobrażenia i marzenia a co innego rzeczywistość. Szczególnie, jak się wszystko chce zrobić we dwoje, unikając jak ognia korzystania z pomocy niby to fachowców i miejscowych złotych rączek. Po początkowym, kilkumiesięcznym okresie wzmożonych prac remontowo-budowlanych i po wyjściu z naszego domu tabunu speców i rzemieślników, po olbrzymich, znacznie przekraczających nasze oczekiwania wydatkach, odetchnęliśmy z ulgą, zarzekając się, że odtąd wszystko już postaramy się robić we własnym zakresie.

   Wlecze się więc ta robota i wlecze. A czasem kompletnie stoi. Bo nas zniechęcenie wzięło albo co innego zajęło czas i ręce. A bywa też, iż zamiast pracować w pocie czoła idziemy na długi spacer z psem lub dodatkowo z kozami a wracamy zbyt zmęczeni, by opłacało się za roboty remontowe zabierać. Znacie te gierki ze sobą samym? To naiwne i szyte zbyt grubymi nićmi wyszukiwanie sobie pilniejszych zajęć, niż te, których macie już stanowczo potąd? Jeśli nie znacie, toście herosy, mróweczki pracowite oraz godni pozazdroszczenia osobnicy z żelaza i marmuru. Nam się czasem po prostu nic nie chce, do czego się bezwstydnie niniejszym przyznajemy!



   Mamy dwie lodówki. Jedną dużą i nowoczesną, załadowaną zwykle jajkami zielononóżek a stojącą we wciąż nie wyremontowanej jeszcze kuchni na parterze. A drugą w tymczasowej kuchni na piętrze, małą, starą, żrącą prąd jak smok i uprzykrzającą nam życie koniecznością jej rozmrażania przynajmniej raz na trzy tygodnie. Więcej z nią problemów i pracy, niż pożytku, ale nie wywozimy jej na śmietnisko, bo nadal wygodniej nam jest jej używać, niż latać po byle co na dół. Szczególnie, jak się człowiekowi zachce o dziesiątej wieczorem coś wziąć na ząb. A często się chce, niestety. Wszystko, co trzeba jest w niej po prostu pod ręką.

   Ale znowu ostatnio doszłam do kresu wytrzymałości widząc, że zamrażalnik już się nie zamyka, tak wiele w nim szronu i lodu a poza tym cieknie z niego i zalewa to, co poniżej. Zgrzytnęłam zębami i wzięłam się za odmrażanie tego dziadowskiego zabytku, czyli za przenoszenie wszystkiego do tej większej lodówki na dół, za skrobanie lodu, wstawianie kolejnych garnków z wrzątkiem do wnętrza łakomej paszczy zamrażalnika, podstawianie miednic, wyżymanie ścierek i ręczników z zalewającej podłogę wody. Radio ryczało na cały regulator głosem dziennikarza z „Lata z radiem” oraz natrętnymi reklamami parafarmaceutyków.  Potem, na szczęście, umiliła nam ten domowy czas Irena Santor, śpiewając tę starą, przedwojenną piosenkę „O czym marzy dziewczyna”.

- …O czym marzy dziewczyna, gdy rozmrażać zaczyna
  Gdy z lodówki jej sypie się grad?
  Kiedy w kuchni jej zima, lodem, śniegiem zacina
  Czego chce, aby dał jej świat? – darłam się razem z nią, rozwijając nieco literacko nieśmiertelny, przedwojenny przebój.

- Obiorę w końcu te kabaczki, patisony  i cukinie – mój ukochany mąż zignorował zupełnie moje wycia oraz wyrażone poprzez nie tęsknoty i wypaliwszy kolejnego papierosa oraz dopiwszy kawę wziął się raźno za wymagającą silnej, męskiej ręki robotę. Nie miał dzisiaj siły i ochoty na kontynuację budowy naszej kuchni letniej, natyrawszy sie przy niej przez cały poprzedni dzionek, wożąc po wielekroć ciężkie taczki z piaskiem i robiąc na klęczkach, aż do zmroku betonową posadzkę.


  
   Sierpniowe kabaczki obiera się ciężko, bo skórkę mają twardą i grubą. Dlatego od kilku dni nie mogły się doczekać aż wreszcie zdecyduję się coś z nimi począć.
I oto, ku mej uldze i radości, zgłodniały oraz złakniony kuchennej krzątaniny Cezary zabrał się za przygotowywanie jednej z naszych ulubionych ostatnio potraw, czyli lecza z warzyw, które wciąż obficie owocują w warzywniku za ogrodem. Cezary potrafi świetnie gotować i widzę, że nieraz sprawia mu to dużą frajdę. A ja się cieszę, że mnie wyręcza, bo mogę w tym czasie zrobić coś innego, a równie pożytecznego. Dorzucam tylko wtedy często Cezaremu parę drobnych, cennych, kulinarnych pomysłów, doprawiam na koniec potrawę kilkoma magicznymi ziołami i wreszcie we dwoje zajadamy ze smakiem kolejną pyszotę.

- Podsmaż do tego parę cebulek! Ale tylko je zrumień. Nie spal! – sapnęłam, znad miednicy pełnej lodu, gdy już małżonek uporał się z krojeniem a pełne wiadro obierek i smakowitych pesteczek czekało na wyniesienie ich dla naszych łakomych kóz i kur.

- A idziesz może na dół? – zapytał Cezary, pracowicie mieszając łyżką w rondlu ogromną górę kolorowych, grubo pociętych kawałków warzyw.

- Mogę iść, jak trzeba. Przynajmniej się ogrzeję przez chwilkę na słońcu  – odparłam, szczekając zębami  – A coś ci trzeba przynieść, tak?

- Pomidorków trzeba więcej do smaku. I większy garnek by się jaki zdał! – zauważył mój luby, widząc, z jakim trudem idzie mu to mieszanie.

- Dobra! Ale ten duży, najlepszy gar jest teraz zajęty przez kompot z jabłek. Musisz poczekać aż napełnię nim wszystkie dzbanki a kurom dam jabłkową pulpę! Ale wpierw daj buzi na drogę!– zażądałam, podnosząc się z kucek, podchodząc do męża i obejmując go serdecznie a dotykając przy okazji jego szyi swymi zgrabiałymi z zimna łapkami. Cezaremu aż wielka łycha wyleciała z wrażenia z ręki.

- No wiesz co? – pisnął  wstrząśnięty - Mogłaś mnie ostrzec – poskarżył się, oddając od niechcenia buziaka i otrząsając się od swej trupio zimnej żony, niczym od natrętnej muchy.

- …Ogrzej mnie! Wspólniku mej pracowitości
  Kucharzu mój i twórco sierpniowych pyszności
  Radości ma nie marudź, okaż więcej mi miłości
  Ogrzej mnie! – zachichotałam, podśpiewując znowu do melodii znanej piosenki Michała Bajora i zbiegając po schodach do pomieszczenia gospodarczego, gdzie stygł sobie spokojnie od rana aromatyczny kompot jabłkowy.

  Nakarmiwszy owocami i miąższem po warzywach kury oraz kozy pobiegłam do warzywnika i narwałam wiaderko dojrzałych pomidorów paprykowych. Zapatrzyłam się w sekretów pełne niebo, które chociaż zaciągnięte od rana chmurami, wcale na pewno nie zwiastowało kolejnego deszczu. Ten, który był parę dni temu kapnął wprawdzie suto na grządki, ale teraz ziemia znowu domagała się pilnie nawodnienia. Skubnęłam kilka gałązek lubczyku i pietruszki, gdyż to moje ulubione zioła i dodaję je prawie do wszystkiego poza kompotem, rzecz jasna!


Wreszcie poleciałam z powrotem do domu, czując już w przedsionku boski aromat cebulowo –czosnkowo - paprykowy. Z zamrażalnika tej nowej lodówki porwałam w przelocie kostkę mięsa mielonego, z kuchni na dole wielki gar i już wspinałam się po wąskich schodach na piętro.

- …My z podkarpackich wsi
  My z australijskich miast
  Za lód, za szron, zimowe kry
 Już zemsty nadszedł czas! – nucił pod nosem Cezary, wyskrobując ogromne kawały lodu z zamrażarki i zamiatając te, które rozleciały się dopiero na podłodze.

- Zobacz, ile zrobiłem przez ten czas, jak ciebie nie było – pochwalił się mój duży, pracowity chłopiec, zerkając na mnie w oczekiwaniu hymnów pochwalnych na swoją cześć.

- Och, świetnie Czarek. I widzę, że dorobiłeś nareszcie brakujący uchwyt do drzwiczek? – skomplementowałam zadowolonego z siebie męża, który po trzech latach mocowania się z drzwiczkami od zamrażalnika za pomocą noża przymocował zgrabnie kawał jakiegoś plastiku.

- A zobacz, co ja przyniosłam! – pochwaliłam się i ja – Z mięsem leczo będzie smaczniejsze i pożywniejsze – zdecydowałam, pomagając Cezaremu w przeflancowaniu kopiastej zawartości z małego rondla do wielkiego gara.

- A wiesz, jak cudownie pachnie w domu? – szepnęłam, dając mu tęgiego buziaka – Już jestem głodna!

- No to jeszcze z pół godzinki, może trochę dłużej i będziemy jeść! – zawyrokował mój osobisty kucharz.

 Po piętnastu minutach pyrkania na małym ogniu aromatycznej potrawy oraz moich końcowych walkach z wciąż nie poddającymi się ostatecznej eliminacji kawałkami lodu radio zagrało jeden z naszych ulubionych przebojów Kayah – „Prócz Ciebie nic”. Popatrzyliśmy na siebie z pełnym rozrzewnienia uśmiechem, jaki zawsze ta piosenka w nas wywołuje a następnie otrząsając się z przyjemnych wspomnień kontynuowaliśmy nasze kuchenne dzieła.

- Tylko czegoś by mi jeszcze jakby w smaku brakowało Oleńko! Pewnie soli, ale jeszcze czegoś! Zresztą spróbuj sama – Cezary ze zmarszczonymi brwiami podawał mi do oblizania dużą, drewnianą łychę.

- Tak, czegoś zdecydowanie brakuje i zdziwisz się, czego! – zawołałam tajemniczo i znowu zbiegłam na dół, przynosząc stamtąd już po chwili miseczkę dojrzałych śliwek.



- No coś ty, śliwki?! – skrzywił się nieprzyjemnie mój małżonek, usiłując zakryć i ocalić przed zakusami szalonej kucharki zawartość gara.

- Nie bój się!  Zobaczysz, te owoce będą idealnie pasować! – odparłam, przepychając się i zatapiając w pomarańczowej głębi lecza wypestkowane, pełne soku śliwki.

- Nie zaszkodzi też parę gałązek ziół z naszego ogródka. I dosypiemy jeszcze odrobinę soli, chili i słodkiej papryki – wymamrotałam, mlaszcząc i delektując się kwaśnym smakiem lecza.

- Ale nie przesadź proszę z tą ilością przypraw. Pamiętaj, że czasem mniej znaczy więcej! – poprosił z bolesnym jękiem Cezary, obserwując moje radosne poczynania.

- Wiem o tym, mój kochany. Przecież nasze życie tutaj plecie się właśnie zgodnie z ową zasadą. I co, źle nam tu? – zapytałam retorycznie.

   Cezary nic nie odrzekł, uśmiechnął się tylko po swojemu i zabrał za ostateczne wycieranie wnętrza naszej stareńkiej lodówki.
Ugotowałam jeszcze szybko ryżu i już wkrótce raczyliśmy się naszą wonną potrawą i popijaliśmy ją kompotem z jabłek.

- Będzie tego co najmniej na trzy obiady – skonstatował wreszcie najedzony mężczyzna mego życia, zajrzawszy do wnętrza gara i zaciągając się z lubością dymkiem ze skręcanego osobiście papierosa.

- No i o to chodzi! – przytuliłam się do jego ciepłego boku i szepnęłam – Przynajmniej będzie czas na inne rzeczy...

   Wreszcie najedzeni, ociężali, ale zadowoleni zeszliśmy na dół, słysząc, że rozpuszczone jak dziadowski bicz kozy domagają się usilne kolejnego dziś spaceru, na jeżyny do naszego lasu. 



34 komentarze:

  1. Rzeczywiscie kuszaco pachnie. Poczulam! Naprawde! I zglodnialam. Wprawdzie sliwek do leczo nigdy nie uzywalam, ale skoro twierdzisz, ze dodaja smaku, to pewnie sprobuje. Nie mam tylko dostepu do zdrowych i w pelni ekologicznych warzyw, wszystko musze kupowac, a na bioprodukty nas nie stac.
    Bardzo przypadly mi do gustu Wasze przerobki znanych piosenek, dowcipne i trafne.
    Dobrego weekendu, Kangurki.

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Często sobie śpiewamy piosenki w tym stylu. Wazne jest by jak najdłużej improwizować do znanych melodii i bawic sie tym we dwoje.Zwłaszcza na spacerach w lesie dobrze nam to wychodzi. A leczo jeszcze dojadamy. Fajnie tak mieć czegos w zapasie i nie musieć kombinować co by tu ugotować znowu na obiad!
      I Tobie Panterko udanego weekendu zyczymy!:-))

      Usuń
  2. a gdzie jest zapisane co jest miarą bogactwa i zamożności - dla jednych będzie to kryształowy wazon i czerwone róze z najlepszej kwiaciarni, dla mnie świeżo zerwane polne kwiaty w starym słoiku po kompocie z wiśni.

    Mnie tez Olga nie przeszkadza stara lodówka, czy brak zmywarki w domu - ja mam inne priorytety, za cięzko pracuję, aby martwe przedmioty miały zdominować moje życie...:)
    Spacer z kozami po lesie to jest bogactwo!

    Pozdrawiam i następnym razem dodam śliwek do leczo albo immej potrawki bo brzmi smacznie:)

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Bardzo się ciesze, że mamy podobne zdanie, co do bogactwa. Tez uwazam, ze pewne rzeczy są bezcenne i zadne luksusy tego nie zastapią. A zdrowie i pozytywne uczucia wzajemne najwazniejsze.
      Fajnie napisałas, że martwe przedmioty nie moga zdominowac Twojego zycia. Tez tak uwazam, a szczególnie po śmierci kogos bliskiego, gdy przedmioty zostają, tylko nie ma juz komu z nich sie cieszyc i kontynuowac gromadzenia.
      Śliwki pasują do wielu rzeczy. Mamy ich teraz dużo więc eksperymentuję ile sie da!:-))

      Usuń
  3. Odpowiedzi
    1. Leczo jest dobre na każdy czas a do tego chyba zdrowe!:-)

      Usuń
  4. Ale czasem kłócicie się, co? Nie może być przecież tak pięknie zawsze... :)
    Aż serce rośnie, kiedy się czyta Twoje teksty, Olgo.
    Przeczytałam też opowiadanie od Magdy Kordel, bo dostałam właśnie w prezencie książkę z waszymi tekstami i jestem pod wrażeniem. Pięknie Ci wyszło, jak zawsze.
    Pozdrawiam

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Pewnie, że sie czasem kłocimy! Przeciez nie jesteśmy pomnikami z brązu, tylko normalnymi ludźmi, którzy przeżywają swoje pogody i niepogody oraz niekiedy nawet burze z piorunami!:-)
      Bardzo dziękuję Ci Aniu za Ciepłe słowa o moim pisaniu (ale mi sie zrymowało). Moze nie wiesz, ale ja wciąż nie dowierzam w dobrą jakość tego, co piszę. Dlatego potrzebuję cudzych, szczerych opinii oraz konstruktywnej krytyki.
      I ja pozdrawiam Cię serdecznie!:-)

      Usuń
  5. co za apetyczny post!aż zgłodniałam:)

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. To szykuj Olqo jakąś smaczną kolacyjkę. Najlepiej przy użyciu pomidorów. To w sierpniu smakuje najlepiej a potem ani się obejrzymy będzie addio pomidory!:-)

      Usuń
  6. Oleńko dobrze,że jestem po sutej kolacji i inaczej musiałabym iść do kuchni coś zjeść.Oj jak dawno mnie nie było, ile mam zaległości. Z wielką przyjemnością przeczytałam Twój smakowity post.Po0zdrawiam serdecznie.
    Alina

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Rzeczywiscie, dawno Cię na blogu nie było. Ale czasem trzeba od internetu odpocząć i pozyc rzeczywisty, pełnym zapachów i temperatury zyciem. To przeciez najwazniejsze. To własnie napełnia nas siłą i jest naszym zyciem a blogi to tylko rozrywka, dodatek, erzatz właściwie.
      Mysle, ze leczo jest idealną potrawą na koncówke lata. Warzyw jest obfitośc.i to zarówno na włanych grządkach, jak i w sklepie. Nic, tylko korzystać!
      Uśmiech zasyłam ciepły!:-))

      Usuń
  7. Olu, widze, ze i podobne smaki zielarskie mamy ( jak to my, czarownice), mam tu na mysli lubczyk i pietruszke ktore namietnie dodaje do wszystkich potraw.
    Czytajac jak przyrzadzaliscie leczo jakbym o nas czytala, p. jest od grubszej roboty a ja dosypuje moje magiczne przypawy - tak jak Wy, lubimy to nasze wspolne kucharzenie.
    Sliwki wegierki , to rarytas i ja uzywam sliwek do wielu potraw takich jak sosy a bigos bez sliwek to dla mnie nie bigos.
    Teraz jestesmy na etapie robienia nalewek i oczywiscie sliwkowej nie zabraknie.

    Pieknie na Waszym Pogorzu, wiadomo jednak, ze to nie tylko same przyjemnosci a ciezka praca.
    Dom faktycznie olbrzymi ale co tam, dacie rade pomalutku sukcesyfnie prace posuwaja sie do przodu a to najwazniejsze.
    Pozdrawiam Was serdecznie i moc usciskow przesylam:)

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Wcale mnie juz nie dziwi, ze znajdujemy miedzy nami kolejne podobieństwa Ataner!:-) Po prostu jest miedzy nami jakaś siostrzana więź i obie czujemy to mocno, ciesząc sie tym i z przyjemnościa odwiedzajac nasze bliskie sobie a przeciez geograficznie tak dalekie światy.
      Może jak w końcu kiedyś wyremontujemy nasz domek, to bedzie mozna do niego zaprosic kogoś tak fajnego, jak Ty, albo moze i jaką działalnosc agroturystyczną otworzyć i wówczas nareszcie przydadzą sie te jego gabaryty?

      A jak się robi nalewkę sliwkową? Śliwki uwielbiam pod każda postacia a mam ich teraz od groma. Moze i ja bym zrobiła takiej naleweczki pewnie bardzo pasujacej i rozgrzewajacej na długie zimowe wieczory?
      Serdecznosci mnóstwo zasyłam czarownicy Ataner oraz lubczkiem pachnącego całusa!:-))

      Usuń
    2. NALEWKA ŚLIWKOWA I

      Składniki:
      1 kg śliwek węgierek
      3 dkg rodzynek
      10 dkg suszonych śliwek
      0,4 kg cukru
      0,5 l spir 95%
      0,5l wódki 40%
      1 laska wanilii

      Sposób wykonania:
      Śliwki umyć, wydrylować (10% pestek dodać do nalewki), zasypać cukrem i zalać spirytusem na 3 tygodnie, dodając rodzynki i suszone śliwki.
      Po tym czasie nalew zlać, a śliwki z dodaną wanilią zalać wódką. Po 2 tygodniach zlać wódkę, a owoce odcisnąć.
      Połączyć oba nalewy, odstawić do klarowania.
      Przefiltrować i rozlać do butelek.
      Nalewka powinna dojrzewać w chłodnym ciemnym pomieszczeniu przez pół roku.

      Olu, ja nie dodaje suszonych sliwek i wanilii.


      NALEWKA ŚLIWKOWA II - wytrawna

      Składniki:
      1 kg śliwek węgierek
      1 l spirytus 70%
      0,5 kg cukru - dla uzyskania likieru

      Sposób wykonania:
      Dojrzałe śliwki umyć (nie drylować) i zalać spirytusem. Postawić w ciepłym miejscu. Po 2 miesiącach można nalewkę zlać, ale lepiej przetrzymać 6-12 miesięcy. Po zlaniu, przefiltrować i rozlać do butelek. Dojrzewa minimum 6 miesięcy, w chłodnym ciemnym pomieszczeniu.

      Na owoce pozostałe w słoju można nasypać 0,5 kg cukru i postawić w ciepłe miejsce, częto wstrząsając, aż do rozpuszczenia cukru. Uzyskamy w ten sposób delikatny likier śliwkowy.

      Wytrawna nalewka śliwkowa zwana jest czasem, błędnie "śliwowicą". Prawdziwa śliwowica jest jednak destylatem, uzyskiwanym na bazie przefermentowanych śliwek.


      NALEWKA ŚLIWKOWA II - wytrawna

      Składniki:
      1 kg śliwek węgierek
      1 l spirytus 70%
      0,5 kg cukru - dla uzyskania likieru

      Sposób wykonania:
      Dojrzałe śliwki umyć (nie drylować) i zalać spirytusem. Postawić w ciepłym miejscu. Po 2 miesiącach można nalewkę zlać, ale lepiej przetrzymać 6-12 miesięcy. Po zlaniu, przefiltrować i rozlać do butelek. Dojrzewa minimum 6 miesięcy, w chłodnym ciemnym pomieszczeniu.

      Na owoce pozostałe w słoju można nasypać 0,5 kg cukru i postawić w ciepłe miejsce, częto wstrząsając, aż do rozpuszczenia cukru. Uzyskamy w ten sposób delikatny likier śliwkowy.

      Wytrawna nalewka śliwkowa zwana jest czasem, błędnie "śliwowicą". Prawdziwa śliwowica jest jednak destylatem, uzyskiwanym na bazie przefermentowanych śliwek.

      Olenko, powodzenia w robieniu nalewek :)

      Usuń
    3. Ataner kochana! Serdecznie dziekuję Ci za te przepisy. Najbardziej podoba mi sie ten pierwszy i chyba własnie go wykorzystam. Nie jest tak mocny (bo i wódka i spirytus) a wydaje sie najsłodszy z tych trunków. A słodkie własnie bardzo lubię.Śliwek mam mnóstwo, tylko alkohole musze jeszcze kupić i cała resztę a potem do dzieła, czarownico Olgo!
      Gorące pozdrowienia zasyłam z domu przy sadzie sliwkowym!:-))

      Usuń
  8. Moj ojciec mowil, ze najwieksze i najwazniejsze bogactwo da sie zabrac do trumny, bo jest w nas. I mysle, ze mial racje:)
    A narobilas mi ochoty na leczo takie wlasnie warzywne, musze jutro poczynic jakies zakupy pod tym katem:)))
    Dodatek sliwek wcale mnie nie dziwi, bo ja daje sliwki czesto do roznych potraw np. gulaszu i zawsze dodaja tego nienamacalnego smaku potrawie. A teraz sezon na wegierki i jest ich od groma i ciut ciut, wiec kto wie?

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Podpisuję sie obiema rękami pod maksymą Twojego ojca Star! A chciałam napisac w poscie o tym, że zyjemy skromnie, a nie chwalic sie wielkością domu, jak pewnie niektórzy to odebrali. (A dom był bardzo, wręcz podejrzanie tani, co nas skusiło. Potem wyszło szydło z worka - kto by chciał kupowac wielki dom z duchem, jako stałym wyposażeniem?. Stąd i śmieszna cena kupna!:-)No i do tej pory dom pochłonął juz tyle kasy,czego w ogóle po nim nie widac, bo to studnia bez dna!)
      Leczo jest wspaniała, zdrową i łatwo robiacą sie potrawą, wiec tylko jeść i sie nim cieszyc, póki składników w warzywniku i w sklepach pod dostatkiem!
      Ściskam gorąco!:-))

      Usuń
  9. Sliwki koniecznie nalezy dodawac... do wszystkiego. Podobno poprawiaja doskonale samopoczucie, nie tylko smak 'leczo' :) ale 'leczą' zle humory zamieniajac w wesole. Ja juz od dwu tygodni poprawiam sobie nimi humor z dobrego na jeszcze lepszy, czego i Wam zycze. Nie mam na mysli sliwek w plynie ale takie prosto z drzewa wlasnie takie z nalotem.
    Pozdrowienia usmiechem sliwki.

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Trzeba jeść śliwki, póki są! W każdej mozliwej postaci, a najlepiej te świeże, oczywista. Ja mam w sadzie mnóstwo śliwek, ale ponieważ niczym ich nie pryskam, to w wiekszosci są robaczki. Cóz, dodatkowe źródło białka zwierzęcego!No i jakie dobre trawienie po takich sliweczkach!
      I ja zasyłam fioletowe od sliwek usmiechy!:-))

      Usuń
  10. Wiem coś o domu, który jest studnią bez dna. Zbudowany z miłością i nadzieją, później wyciśnięty do cna jak cytryna.
    Podobno mamy duży dom i sądząc po tym jak go nie ogarniamy, widać, że to prawda. Tylko wschodnią część przystosowaliśmy do zamieszkania, zachodnia leży odłogiem i nic się nie zmienia.
    A jednak wciąż nam brakuje przestrzeni! Mogłabym mieć dwukrotnie większy dom, ale wtedy bałagan (jesteśmy potwornymi bałaganiarzami!) by nas pochłonął całkowicie. Teraz jeszcze nam wystaje czubek nosa :)
    Ha, a więc myślicie o przyjmowaniu gości? To fascynujące, ale bardzo ciężkie zajęcie. I z tego, czego doświadczyłam, wiem, że dla większości przyjezdnych najważniejsza jest atmosfera i dobre jedzenie. Myślę, że w obydwóch sprawach jesteście mistrzami! Ci, którzy szukają sterylnych hotelowych wnętrz i otoczenia całkowicie wyizolowanego z dzikiej przyrody, znajdą miejsce gdzie indziej.
    Leczo wygląda fantastycznie! Nigdy nie dodawałam do żadnej potrawy świeżych śliwek, zawsze suszone. Muszę spróbować.
    Ściskam serdecznie!

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Też jesteśmy bałaganiarzami Magdo, a co gorsza sklerotykami i wciaz cos w tym naszym bałaganie nam się zawierusza.A duzy dom to radość ale i przekleństwo. Bo masz rację, mozna dowolna powierzchnię domu zawalic gratami i manelami, no i już po chwili brakuje miejsca na cokolwiek. Stajnia Augiasza i tyle! Remonty wykańczaja nas nerwowo i fizycznie (nie mówiac o kosztach finansowych). Postanowilismy więc rozłozyc to sobie na lata. I pewnie na długo nam tej roboty wystarczy, o ile zdrowie tylko dopisze. Tak czy siak dobrze nam z tym ,co jest. Człowiek do wszystkiego przywyka i nie zauważa już nawet czegos, co zaszokować moze lub zrazic kogos z zewnątrz. Ale przeciez nie zyje się dla kogos, tylko dla siebie. A dom to nie muzeum, nieprawdaż?
      Czy bedziemy kiedykolwiek przyjmowac gosci? Czas pokaze.Tak, czy siak dom ma potencjał, no i otoczenie piekne. Tylko nie wiem czy znaleźli by sie amatorzy tych porosniętych łakami wzgórz,srebrzystych lasów bukowych, głebokich dolin i szemrzących potoków?Bo tylko takie są w pobliżu atrakcje. No i są zawsze świeże jajka od kur a będzie w przyszłosci mleko kozie.Do Sanu stąd około 10 km a poza tym 70 km stąd zaczynaja sie juz Bieszczady i wszytko wali tam, jak w dym.Tutaj cisza i spokój. Turystów jak na lekarstwo.

      Dziekuję Ci serdecznie za ciepło wyrazoną opinię o dobrej atmosferze w naszym domu i jedzeniu.A jeść rzeczywiscie uwielbiamy oraz częstować gosci pyszną jajecznicą oraz ostatnio ciastem ze śliwkami!Stąd i kilogramy są tu i ówdzie i nie zamierzaja nigdzie zmykac.
      Ciepłe pozdrowienia Ci zasyłamy wdzięczni za dobre słowo!:-))

      Usuń
  11. Czy Was nie ma lodowni czyli ziemianki? zwykle w takich starych gospodarstwach bywała właśnie do jajek warzyw owoców, potem na zimę?
    jeśli nie ma albo jest gdzieś ukryta (zasypana? może starzy sąsiedzi pamiętają)to warto o niej pomyśleć - dobry stary ekologiczny bezkosztowy stan wyposażenia. Czy ja przegapiłam zdjęcia waszego domu i sadu? może pokażesz... A remont w takich starych domach trwa permanentnie, to taki stały element jak odkurzanie i trzeba go pokochać, bo inaczej jest wściekłogenny. ważne, że masz sad.
    ps. śliwki do leczo? świeże śliwki do mięsa? hm... sprobuję.

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Ewuś! Nie ma tu nawet zwykłej piwnicy.Taki dziwny to dom. A na budowę ziemianki, pełniacej role lodówki nie mamy na razie siły, kasy i pomysłu, gdzież by taka mozna wykopać.
      A remont jest, był i będzie. Constans i tyle!
      Mamtakże sad z przeważajacą iloscią śliwek. Są także trzy jabłonie i dwie wielkie grusze. Wszystko pyszne, ale i często robaczywe, bo niczym nie pryskane.
      Chyba nie pokazywałam tutaj jeszcze zdjec sadu (chyba, że były to zimowe zdjecia). A dom, tylko z daleka.Z bliska nie bardzo mam na razie chęc i odwagę, bo wielkie toto, ale póki co, szare i odrapane gmaszysko.
      A sliwki pasują do wielu rzeczy, tak samo jak jabłka i gruszki zresztą!

      Usuń
  12. Uwielbiam dania, które można jeść kilka dni ... bo nie lubię gotować :) Za to powidła, dżemy mogłabym robić całymi dniami. Różnorakie, kombinowałabym ze smakami, dodatkami :)
    Na temat remontu starego domu to bym książkę napisała. I domu za dużego dla dwojga osób :) Remont starego domu to studnia bez dna, tak finansowa jak i czasowa :) :) :) I jak się powie komuś ile już wydaliśmy, to nam się w głowę puka, że to niemożliwe!!!
    Ale jak ma dwa pokoje w bloku to co on wie o remoncie :)
    Żadna z córek nie mieszka i raczej nie zamieszka z nami. Ale z tego to się cieszę, bo nie jestem "matką kwoką" ... może jesteśmy z mężem egoistami ... ale co tam ... kochamy swoją samotność. Ludzie we wsi nawet stwierdzili, że żyjemy jak za betonowym murem. Nie pojęliśmy o co chodzi, przecież mamy ogród ogrodzony siatką :) Potem zrozumieliśmy, że im chodzi o to, że wolimy żyć sami, bez wścibskich sąsiadów. A my mamy kilku znajomych od trzydziestu paru lat i oni nam wystarczą :)
    Czasami się zastanawiamy, że już nie gonimy za nowymi znajomościami ... no chyba, że "pokochamy kogoś" od pierwszego wejrzenia ... bo już na drugie nie dajemy szansy :) Mamy swoje zaprzyjażnione duszyczki i to one nam w pełni zaspakajają potrzeby obcowania z bliżnimi.
    Oleńko, zdjęcia w plenerze cudowne. Na jednym wygladasz jak piękny, błękitny motyl. Zazdroszczę odwagi, bo jak napisałaś w komentarzach, że własna samoocena najbardziej podcina nam skrzydła to tak właśnie pomyslałam o sobie. Może i bym zrobiła sobie takie zdjęcia ale bym ich nie pokazała. Zaraz bym pomyslała, ze takie to mogą sobie tylko smukłe panny robić a nie ja ze swoją nadwagą, która tak się do mnie przyczepiła, że świata po za mną nie widzi :) :)
    I mam takie same chodaczki ... różowe i zieloniutkie ... tak mi się wydaje :)
    Całuski przesyłam ... a i przepis na słodką nalewkę ze śliweczek wykorzystam bo uwielbiam wszelakie słodkości :)

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. No własnie! Też nie przepadam za wielogodzinnym wystawaniem codziennie w kuchni, wiec odpowiadaja mi dania jednogarnkowe, ugotowane na zapas. Potem tylko odgrzać i gotowe. Moze to nie za zdrowe, bo jednak świeze, to świeże, ale jakie wygodne i energoszczędne!
      Co do poznawania nowyc ludzi to rozumiem wasze podejscie Mirko! Macie starych, dobrych, sprawdzonych przyjaciół i po co Wam wikłać sie w jakieś nowe, ryzykowne znajomości?Człowiek z wiekiem staje sie ostrozniejszy, co tylko wychodzi mu na zdrowie. Jednak z własnego doswiadczenia wiem, że niekiedy mozna spotkać zupełnie przypadkiem fantastycznych, pasujacych nam jak ulał ludzi i oni przełamują wszelkie bariery. I chce się goscic ich u siebie jak najczęsciej i gadać godzinami, bo oni jakby z tej samej gliny ulepieni.I poczucie humoru podobne i zainteresowania i wrażliwośc. No sama radosc po prostu z takiego obcowania! Mysle, że z niektórymi osobami z blogów mogłabym sie poczuc w ten sposób, ale co z tego, skoro tak, jak Ty mieszkają na drugim końcu Polski czy świata???
      Te chodaczki wygodniaczki są dobre jako obuwie do ogrodu, na pole, do kurnika i do domu tez. Tylko trzeba je porządnie wytrzeć. Ale i tak sie przecież zaraz naśmieci, bo na wsi tak to już jest, że nigdy nie jest sterylnie. I ja lubię tę swobodę, te wiecznie otwarte drzwi i słomę z sianem pałętajacą sie zawsze na progu!
      A słodkosci są naszą radoscią i zgubą Mireczko!Własnie teraz pisząc podjadam sobie małe co nieco.Sliwki w czekoladzie. Mniam!
      Usmiech serdeczny i słodki rzecz jasna zasyłam!:-))

      Usuń
  13. W końcu dotarłam do Twojego bloga, Olu :) zostawiłam go sobie na wieczorny deser ;)

    Śliwek do leczo nigdy nie dodawałam, ale jest to ciekawy pomysł, skoro z mięsem się dobrze komponują, to z warzywami również :)

    Co do rozmrażania lodówki, ostatnio czynię to wspomagając się suszarką do włosów. Plusem jest to, że zamrażalnik można ładnie wysuszyć, szybko go rozmroziwszy przedtem. Minusem - trzeba przy tym być ;)
    Remonty są uciążliwe, mam nadzieję, że w końcu się ze swoim uporacie, a i tak pewnie jest w nim lepiej aniżeli w czarnogórskich pensjonatach ;)

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Mój mąz preferuje sposób z szuszarką, no ale wtedy, jak sama napisałaś, trzeba wciaz stać przy lodówce a ja lubie robić sto rzeczy naraz!:-)
      Do remontów potrzeba wytrwałosci, siły fizycznej, no i przede wszystkim kasy. A jeśli brak wszystkiego, co powyzej, to sobie na jakis czas odpuszczamy i przywykamy do tego, co jest, bo nam niewiele do szczęścia potrzeba.
      Może rzeczywiście ciut lepiej w tym naszym domiszczu niż w czarnogórskich pensjonatach. Przede wszystkim pyszna, zdrowa woda z własnej studni jest!Tereny wokół też niezgorsze. Tylko takich zapierających dech w piersiach, czarnogórskich widoków z okna brak!:-)


      Usuń
    2. Właśnie, czysta woda to podstawa, zapomnieliśmy już, jakie to ważne.
      Co do widoków, to te Twoje, Olu chyba też w niczym nie ustępują tym zagranicznym :)

      Usuń
    3. Zalezy co sie komu podoba, rzecz jasna!Ładnie tu jest, bo dziko i zielono a przede wszystkim cicho i spokojnie. Turystów brak i dobrze!:-)

      Usuń
  14. Też tak mam, remonty porozpoczynane tu i tam, właściwie to tylko łazienka i sypialnia jako tako. W kuchni bardzo stare szafki od sasa do lasa, co komu zbywało, jeden palnik, zlew na zewnątrz, lodówka stareńka w schowku na narzędzia. Ale ważniejsze spacery po lesie, fotografowanie łąki i ogródka, niespieszne śniadanko pod lipką, gapienie się w niebo i wieczorne ogniska. Remont nie zając, najważniejsze, że dach zrobiony. Pozdrawiam i będę kibicować

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. To fajnie, ze rozumiesz takie rzeczy i prowadzisz podobny do naszego styl zycia!:-)
      Człowiek juz sie dosc w zyciu nabiegał. na opinię ludzka zważał.Gromadził. Troskał sie o byle co. Napędzał sam siebie stresami i koniecznosciami.A przecież zycie nie jest z gumy i wreszcie zabraknie nam czasu na takie proste przyjemnosci, jak gapienie sie w niebo tudzież spacery i fotografowanie.
      Żyjmy zatem i cieszmy sie tym, co jest Krystynko. Bo nareszcie mozemy!
      Serdecznosci zasyłam!:-))

      Usuń
  15. Oj zjadlabym Waszego lecza,ze śliwkami jeszcze nie robiłam ale latem spróbuję.

    OdpowiedzUsuń

Serdecznie dziękujemy za Wasze opinie i refleksje!

Etykiety

Aborygeni afirmacja życia apel apel o pomoc asymilacja Australia autoanaliza bajka bal ballada baśń Beksińscy Bieszczady blackout bliskość blog blogi bór Cesarzowa Ki Cezary chleb choroba ciastka czarny bez czas czerwiec człowieczeństwo człowiek czułość Dersu Uzała deszcz dieta dobro dom dorosłość drama drama koreańska drewno droga drzewa trawiaste Dubiecko Dwernik Kamień dwudziestolecie międzywojenne dystopia dzieciństwo dzikie bzy ekologia elektryczność erotyk fajka film flash mob fotografie fotoreportaż glebogryzarka głodówka głód gospodarstwo goście góry Góry Flindersa grass tree grill grudzień grzyby Gwiazdka historia historie wędrujące horror humor humoreska idealizm II wojna światowa informacja inność inspiracja internet jabłka Jacuś Jacuś. gospodarstwo Jacuś. lato jajka Jane Eyre Jawornik Polski jesień jesień życia kalina Kanada kanały kangury kastracja klimat klimatyzm koala kobieta koguty kolędy komputer komunikacja konfitury konflikt koniec świata konkurs konstrukcja kosmos kot koziołek kozy Kraków Kresy kryminał kryzys książka kuchnia kulinaria kury kwiaty las lato legenda lipa lipiec lis listopad literatura los ludzie luty łąka maciejka macierzyństwo magia maj malarstwo maliny mantry marzenie maska metafora mgła miasteczko odnalezionych myśli Michael Jackson Mikołaj miłość Misia mit młodość moda mróz mróż muzyka muzyka filmowa nadzieja nalewki nałóg natura niebezpieczeństwo niezapominajki noc nowoczesność Nowy Rok obyczaje ocean odchudzanie odpowiedzialność odrodzenie ogrody ogród ojczyzna opowiadanie opowiastka opowieść Orzeszkowa osa Osiecka owoce pamięć pandemia Panna Róża park pasja patriotyzm pejzaż pierniki pies pieśni pieśń piosenka piosenki pisanie płot początek podróż poezja pogoda Pogórze Dynowskie polityka Polska pomidory pomysł poprawność polityczna porady postęp pożar praca prawda prezent protest protesty przedwiośnie przedzimie przemijanie Przemyśl przepis przetrwanie przetwory przeznaczenie przygoda przyjaźń przyroda psy psychologia ptaki radość recenzja refleksja relatywizm remont repatriacja reportaż rezerwat Riverland rodzina rok rośliny rower rozmowa rozrywka rozum rymowanka rzeka samotność San sarny sąsiedzi sens życia siano sierpień silna wola siła skróty słońce słowa słowa piosenki słowianie smutek solidarność South Australia spacer spiżarnia spontaniczność spotkanie stado strych susza susza. upał szadź szczerość szczęście śmiech śmierć śnieg świat święta świt tajemnica tekst piosenki teksty piosenek tęsknota tragikomedia trauma truskawki uczucia Ukraina upał urodziny uśmiech warzywnik wędrówka wędrówki węgiel wierność wiersz wierszyk wieś wigilia Wilsons Promontory wino wiosna wiosnaekologia wirus woda wojna wolność Wołyń wrażliwość wrotycz wrzesień wschód słońca wspomnienia wspomnienie współczesność Wszechświat wychowanie wycieczka wypadki wypalanie traw zabawa zabawa blogowa zachód słońca zapasy zaproszenie zbiory zdjęcia zdrowie zielarstwo zielononóżki zielononóżki kuropatwiane zima zioła zmiany zupa Zuzia zwierzęta zwyczaje żart życie życzenia Żydzi żywokost