Fanaberie i zabawy Australijczyków

…Czyli nas, bo taką właśnie ksywę nadano nam na wsi, gdzie mieszkamy. Któż by tam spamiętał nazwisko? Przecież drugich takich wariatów, co by się sprowadzili do małej, podkarpackiej wsi z samego końca świata, tutaj nie ma. Czy jesteśmy tu akceptowani i uznawani za swoich? Nie sądzę, bo te trzy lata, które dane nam było tu spędzić są niczym w porównaniu z wieloletnią ciągłością pokoleń osiadłych tu z dziada pradziada tubylców. Jesteśmy obcy i wciąż budzimy jakieś zainteresowanie, zdziwienie, kpiący uśmieszek a może nawet zgorszenie! Czy nam to przeszkadza? Nie bardzo! No chyba, że ktoś złośliwą obmową robi nam zwyczajną krzywdę, co sie już w przeszłosci zdarzało.

   Cóż my takiego dziwacznego tu wyprawiamy? Ano na ten przykład dwa leżaki w ogrodzie posiadamy, na których w wolnych chwilach lubimy polegiwać i gapić się na niebo i ogród. Jak na złość, co poniektórzy właśnie w takich pozach widzą nas najczęściej. Stąd fama o nas, żeśmy pewnikiem lenie patentowane a w gospodarstwie wszystko chochliki robią albo duch Staszka, byłego właściciela domu, nocami za nas tyra! U nikogo z naszych sąsiadów bliższych i dalszych leżaków nie widziałam. Tu odpoczywa się w przelocie albo w zaciszu domowym a to na schodkach przysiadając, a to przy płocie sąsiedzkie pogawędki godzinami tocząc.

   Swego czasu Cezary miał tutaj quada i pomykał na nim niekiedy dla czystej przyjemności niczym beztroski nastolatek. A jego najlepszym kolegą i towarzyszem takich przejażdżek stał się wtedy jeden z naszych nastoletnich sąsiadów, sympatyczny Filip.  Fakt posiadania takiego pojazdu nie jest jeszcze niczym dziwnym, ale żeby w tym wieku?! No a poza tym robota przecież czeka!
   Co jeszcze? Z kozami codziennie rano chodzimy teraz na długie spacery po lesie. W lasach jest jeszcze wielka obfitośc krzewów i traw a na łąkach wszystko poschło. Na takim spacerze szczęśliwe kozy biegną bez żadnych postronków a Zuzię traktują jako przewodnika stada. Uwielbiają paść się wśród jeżyn. A my razem z nimi! Niekiedy spotykamy okolicznych mieszkańców, którzy znowu przystają zadziwieni tym nietypowym traktowaniem bydła hodowlanego. Kozy mają stać na uwięzi i paść się przez cały dzień. A że wciąż meczą rozpaczliwie i nas w ten sposób przyzywają? Po to są przecież kozami, by meczeć. Któż by się tym przejmował?!

   I tak jest stale. Co się jakoś u nas uśredni życie i jako tako upodobni do tutejszych standardów, to znów wpadnie nam do głowy coś nowego, co w jakiś sposób poruszy opinię tutejszej społeczności.

   Jednak nie napisałabym tego tekstu, gdyby nie fakt, że ostatnio zadziwiłam samą siebie swym niezwykłym, jak dla mnie, zachowaniem. A zadziwiwszy siebie zupełnie niechcący rzuciłam się w oczy miejscowym, co zapewne wywoła nową falę plotek na nasz temat.

   Otóż zachciało mi się niedawno wyjść z mojej zwykłej roli gospodyni wiejskiej i przeistoczyć się w kobietę eteryczną, powabną, rozmarzoną i nieco rusałkę przypominającą. Zapomnieć się po prostu i spontanicznie zaszaleć! A co? Raz się żyje przecież!

   Któregoś słonecznego popołudnia ubrałam na siebie zupełnie niepraktyczną, bo długą aż do ziemi powiewną, romantyczną sukienkę w kwiatki. Rozpuściłam zebrane zazwyczaj w kitkę włosy. Wzięłam aparat fotograficzny i pobiegłam do Cezarego zajętego właśnie oczyszczeniem naszego szamba, by prosić go o wykonanie mi serii zwariowanych zdjęć na łące.

- Kochany mężu! – zagadnęłam głosem lekko uroczystym i przejętym, stojąc za drewnianą bramką, zakrywającą prawie całkiem moją niewielką postać.

- Chciałabym cię prosić byś przerwał na chwilę tę chwalebną robotę i udał się ze mną na nasze pole – rzekłam, rumieniąc się od stóp do głów. Nie byłam pewna, czy aby mój Cezary nie odburknie mi czegoś w stylu:

- A co ty znowu wymyślasz?! Lepiej chodź tu do mnie i mi pomóż.

   Cóż, nie bardzo byłoby mi na rękę taplanie się wówczas w szlamowatych nieczystościach. Stałam więc niepewna i zmieszana, zaczynając już żałować, iż wpadłam na głupi pomysł z sesją fotograficzną. Jednak Cezary zareagował, o dziwo, bardzo pozytywnie. Widocznie coś niezwykłego było w moim głosie. A może wiatr uniósł nieco rąbek kwiecistej sukienki a ujrzawszy go zaintrygowany małżonek postanowił ulec ciekawości i pójść za swą nieobliczalną nieco żoną? Może też być, iż sam miał już dość gmerania widłami w szambie i z ulgą powitał moje nadejście, gdyż dałam mu odpowiedni pretekst do oddalenia się z miejsca nie bardzo pachnącego fiołkami?

- O! – zdziwił się przyjemnie Cezary, ujrzawszy mnie w całej mej kwiecistej okazałości.

- Skąd masz tę sukienkę?

- Jak to skąd?! – obruszyłam się – Przecież razem kupowaliśmy ją w przeddzień naszego wyjazdu z Australii.

- Wisiała sobie dotąd w szafie nie oglądając światła słonecznego, bo przecież nie mam tutaj okazji, by coś takiego na siebie włożyć – wyjaśniłam, wyobrażając sobie siebie, jak człapię po błocie do kurnika, odziana w nieodłączne gumowce i w ową australijską sukienkę właśnie, niosąc w dłoniach ciężkie wiadro z karmą dla kur. Pominąwszy absurdalność ubrania do obrządku w gospodarstwie takiego ciuszka, to przecież idąc tak z obiema rękami zajętymi niesieniem wiadra, z miejsca rymnęłabym na twarz, przydeptując sobie niechybnie rąbek tej obfitej, rozkloszowanej sukni. Na samo wyobrażenie tej scenki zachichotałam.

- Czyś ty się aby winka jakiegoś w domu nie napiła? – zagadnął z troską mój mąż, idąc za mną posłusznie w stronę łąki.

- Jeszcze nie! – zawołałam wesoło – Ale wieczorem, czemuż by nie?! – dodałam wyzywająco i ni stąd ni zowąd okręciłam się wokół własnej osi.

- Upiłam się chyba tym latem, tym wiatrem i niepowstrzymaną chęcią by stać się jeszcze raz, choć na moment, młodą, beztroską dziewczyną – szepnęłam bardziej do siebie samej, niż do Cezarego, dostrzegając kątem oka, że memu mężowi zaczyna chyba podobać się ta zabawa, bo ustawił aparat na robienie szybkich, sportowych zdjęć i pstrykał mi je raz za razem komenderując jak za dawnych, australijskich czasów:

- Potrząśnij włosami! Stań tutaj! Twarzą do słońca! Unieś ramiona! Zakręć się!I jeszcze raz! Nie przestawaj!

   W to mi było graj. Śmiałam się, szalałam, tańczyłam, podskakiwałam i kręciłam się jak dziecięcy bączek. A sukienka powiewała wokół mnie pięknie i łopotała niczym żagle okrętu. Czułam się radośnie i swobodnie, gdyż wiedziałam, iż małe są szanse by ktoś niepowołany mnie zobaczył. Łąka znajduje się bowiem między naszym ogrodem a lasem i rzadko uczęszczaną, polną drogą. Na zupełnym skraju wsi.

Cezaremu oczy śmiały się do mnie. Wokół nas uganiała się szczęśliwa i jak zwykle skora do igraszek Zuzia. Natomiast łąka grała nam głosami świerszczy, ptaszków polnych i poszumem sierpniowego wiatru.

   I gdy tak beztrosko zabawialiśmy się w tę szaloną sesję fotograficzną na łonie natury, ni stąd ni zowąd podjechał tam na swoim hałaśliwym, szybkim quadzie Filip. Ten sam wyrostek, który niedawno pomógł nam przy sianie,  a który ogólnie jest dość z nami zaprzyjaźniony i odwiedza nas często, aby wymądrzać się i droczyć z nami.

I oto tamtego popołudnia ujrzał szacowną, stateczną dotąd gospodynię podskakującą na łące niczym koza, co to się szaleju objadła! Gospodyni na jego widok w okamgnieniu zniknął szampański nastrój, pęknąwszy jak delikatna, tęczowa bańka mydlana. Najchętniej by się gdzieś schowała. Jednak skoszona łąka nie dawała teraz żadnego schronienia i trwała pogrążona w swych pogodnych poszumach i wirowaniach rozgrzanego upałem powietrza.

Tymczasem Cezary zupełnie nie straciwszy rezonu, jak gdyby nigdy nic kontynuował fotografowanie i w dalszym ciągu zachęcał gospodynię do zmiany póz i ruchu.

- Filip, przyjedź potem! – rzekł do młodzieńca, który z otwartą ze zdziwienia buzią i, jak mi sie zdawało, z nieco kpiarskim wyrazem twarzy obserwował zaskakującą dla siebie scenkę.

- Teraz chcę zrobić żonie jeszcze parę zdjęć, póki jest dobre światło! – oznajmił jeszcze Cezary zdecydowanym głosem, po czym nie zwracając już na tamtego uwagi zawołał tonem zawodowego fotografa:

- Oleńko! Podejdź do słoneczników. Tam powinny wyjść fajne ujęcia!

   Przemogłam zatem swoje idiotyczne zawstydzenie i już bez większego entuzjazmu dałam się namówić na kolejne zdjęcia. Dla mnie, niestety, magia tamtego sierpniowego, szalonego popołudnia zniknęła bezpowrotnie. I czułam się teraz jak nieco śmieszna, egzaltowana, starsza pani z lekką nadwagą, której zachciało się nagle poudawać elfa.

   Wieczorem tego dnia siedzieliśmy sobie z mężem na ławeczce w ogrodzie. Było spokojnie i cicho a nadciągający chłód sprawił, że kury poszły wcześniej niż zwykle spać. My zaś mieliśmy trochę czasu dla siebie.

Cezary, widząc że mi zimno przytulił mnie i pocałował serdecznie.

- Powinnaś Oluniu częściej wpadać na takie, jak dzisiaj pomysły – rzekł ciepłym, rozmarzonym głosem.

- Pamiętasz jak w Australii lubiliśmy fotografować się w przeróżnych miejscach i sytuacjach? A poza tym na pewno masz jeszcze kilka ładnych sukienek – szepnął mi do ucha czule mój równie jak ja zmarznięty małżonek.

- Jakieś sukienki by się znalazły – odrzekłam – Tylko nie wiem, czy bym się w nie teraz zmieściła! – dodałam z przekąsem, dobrze zdając sobie sprawę, iż na pysznym, polskim jedzeniu przybrałam zanadto tu i ówdzie.

- Czas się za siebie wziąć – westchnął Cezary – Mój brzuch też mi już przeszkadza! - Trzeba nam porzucić chrupiący chlebek ze smalczykiem na rzecz pomidorów, kapusty i kabaczków.

- Ale póki co, chodźmy do domu na gorącą herbatę i na kieliszek czerwonego wina – rzekłam kusząco, podnosząc się z ławki.

- Bardzo chętnie! A czy ostał się jeszcze chociaż kawałeczek tego pysznego ciasta ze śliwkami, które ostatnio piekłaś? – zapytał mój niepoprawny łakomczuch, wędrując za mną do domu w szybko zapadających ciemnościach.

- Jest go całkiem sporo – zaśmiałam się – Ja zaparzę herbatę a ty w tym czasie skopiujesz zdjęcia z aparatu na komputer. A potem sobie razem pooglądamy. Dobrze?

- Dobrze Oleńko! Bardzo jestem ciekawy, jak wyszły – odrzekł Cezary, po czym przywoławszy Zuzię, która lubi ostatnio spać w domu, zamknął za nami drzwi.

Podczas oglądania fotografii z łąkowej sesji z bólem serca dostrzegłam, że choćbym nie wiem jak chciała i tak już nastu lat mieć nie będę.
- A tak bym chciała jeszcze dobrze wyglądać! - westchnęłam, spoglądając z nadzieją na mężczyznę mego życia i naiwnie oczekując od niego czegoś w rodzaju:
- Dla mnie zawsze jesteś piękna!
lub
-Dziesięć lat temu też tak marudziłaś a dzisiaj, ogladając stare zdjęcia nadziwić się nie możesz jak młodo i szczupło wtedy wyglądałaś!

Jednak Cezary, opychając się kolejną porcją ciasta ze śliwkami mruknął tylko z bezwzględną szczerością:
- To się odchudź!

- Wiśta wio! Łatwo powiedzieć! - parsknęłam i zerkajac z zazdrością na jedzącego z wielkim smakiem męża i ja, pewnie z rozpaczy, dołożyłam sobie malutki kawałeczek słodkiego wypieku.

Post scriptum

    Do dzisiaj boli mnie pięta po owych skokach na łące. Cóż, nie w moim wieku już chyba takie kozie brykania. A co z Filipem? Otóż odwiedza nas nadal i wydaje mi się, że o dziwo, jego sympatia dla dziwacznych Australijczyków wzrosła. Hmm...Ciekawe dlaczego?!