Łąka sierpniowa

  „ W życiu piękne są tylko chwile” – jako rzecze jeden ze współczesnych bardów ludowych. Owóż zgadzam się z nim w zupełności. Czasem zdarza mi się tylko nie zauważyć tych chwil w czasie ich trwania. Dostrzegam, że były długo, długo po nich, żałując iż nie doceniłam, przegapiłam. Jednak w ostatnim czasie doznałam zupełnie świadomie i pełną piersią kilku takich cudownych momentów. Dzięki nim przeżyłam swego rodzaju katharsis, co było mi szczególnie potrzebne po lipcu pełnym zmartwień, niewesołych zamyśleń i zwątpień.

   Każda z tych chwil wiąże się z moją wielką łąką. Opowiem Wam o tej łące i o czasie na niej spędzonym.  To niecały hektar na lekkim spadku terenu. Wokół rozciagają się lasy mieszane, głownie bukowe. W oddali przebiegają niteczki polnych dróg i wznoszą się malownicze wzgórza. Tej wiosny wydarliśmy łące kilkanaście arów i urządziliśmy tam warzywnik, który już kilka razy Wam tutaj pokazywałam. Póki był czas siania, plewienia, przycinania i podlewania mało miałam czasu by zwracać uwagę na łąkę i poświęcać jej więcej czasu. Ot, wyprowadzałam na nią niekiedy kozy albo mijałam ją w drodze do lasu. Wciąż w zabieganiu i napięciu. Wciąż daleka duchem. A łąka była i czekała cierpliwie...

   Jak wiadomo w gospodarstwie zawsze jest mnóstwo roboty. A robota ta zabiera każdą sekundę, zaprząta umysł i ręce, odbiera siły i ochotę na inne działania. Takoż  stało się i ze mną. Wessana w codzienny młyn nie pozwalałam sobie na chwile wytchnienia i zatrzymania, odejścia w rejony mniej praktyczne, przestrzenią swą wabiące a zarazem odstraszające.

   Na dodatek ostatnio było potwornie gorąco, czego każdy z nas zapewne doświadczył na własnej skórze i wie, jak taki upał wyciska z człowieka ósme poty i siły.I naprawdę mało sie wówczas chce.Jak tu wykrzesać z siebie dodatkową energię i ochotę na beztroski spacer?

   Jednak ja w jeden z tych upalnych dni przed południem, gdy Cezary zajęty był kładzeniem dachówek na naszej wiecznie rozrastającej się altanie w ogrodzie wybrałam się na zbiory ziół i kwiatów na pobliskie łąki. Nagle poczułam w sobie ten zew, tę przemożną potrzebę. I porzucając wszelkie pilne zajecia po prostu poszłam przed siebie. Kóz ze sobą nie wzięłam, bo spokojnie pasły się w cieniu pod dębem. Także Zuzia wolała zostać w budynku gospodarczym, gdzie jest zawsze przyjemny chłodek. Byłam więc pierwszy raz od bardzo dawna sama. Dobrze jest niekiedy pobyć tylko ze sobą, o czym często zapominam a może powodowana wyrzutami sumienia wobec męża i zwierzątek, nie chcę nawet pamiętać? Tamtego sierpniowego przedpołudnia wzięłam ze sobą duży kosz wiklinowy oraz nożyk i po prostu wyruszyłam na te pachnące, kolorowe przestrzenie pól i łąk skąpane w południowym, palącym słońcu.

   Szłam sobie nieśpiesznie. Tu nacięłam dziurawca, tam kocanki, gdzie indziej skrzypu polnego. Koszyk miałam już prawie pełen ziół a wciąż jeszcze chciało mi się buszować między wysokimi trawami i badylami. Weszłam na naszą łąkę za ogrodem. Narwałam tam dzikiego rumianu, chabrów, ostów i błękitnej cykorii. Spod nóg wyskakiwały mi spłoszone koniki polne i świerszcze. Nad głową unosiły się gdzieś het wysoko jakieś malutkie, świergotliwe ptaszki. W oddali kołował bocian. Pachniało upojnie i słodko. Wówczas zatrzymałam się i westchnęłam głęboko a wraz z tym westchnieniem napłynęło do moich piersi poczucie zupełnego spokoju i dawno nie odczuwanego niezmąconego niczym szczęścia. Aż w głowie zakręciło mi się od tego zdumiewającego doznania.

- Przecież wszystko jest takie proste. Wszystko potrafi być takie piękne i dobre. Jestem częścią tej łąki a ona daje mi odrodzenie… - pomyślałam, a w oczach pojawiły mi się łzy wielkiej ulgi. I uśmiechnęłam się do tego, co mnie otaczało, dziękując za tę niezwykle błogą, błogosławioną chwilę jedności z naturą. A jednoczesnie, jak to zwykle ja poczułam lęk, że ten czarodziejski, rzadki u mnie stan uszczęśliwienia przeminie szybko jak żywot ostatnich, sierpniowych chabrów i maków.

   W obrębie warzywnika zebrałam do koszyka kilka dorodnych cukinii, kabaczków, patisonów, pomidorów i ogórków. Dorzuciłam też wiązkę kopru.Potem wróciłam nieśpiesznie do ogrodu. Pokazałam mężowi imponującą zawartość mojego kosza i pochwaliłam go za postępy w robocie. Wygłaskałam Zuzię i koty. Zaprowadziłam kózki do ich chłodnego pomieszczenia. Rozniosłam kurom wodę do poideł. Wstawiłam kwiaty do wazonów po czym część ziół rozłożyłam na płachtach na strychu, inną zaś część, przeznaczoną na suche bukiety zebrałam w pęczki i powiesiłam do wyschnięcia na sznurkach od prania. Wewnątrz mnie trwała nadal ciepła słodycz i spokojna radość z tego, że jestem i mogę kochać to wszystko, co mnie otacza.

   Minęło kilka dni. Nadeszła pora sianokosów. Na drugi dzień po nich w pocie czoła przewracaliśmy z mężem siano na naszej łące by przeschło zupełnie i by na następny dzień można je było zbierać a potem zwozić na strych budynku gospodarczego. Pracowaliśmy blisko siebie, uzupełniając się wzajemnie i tworząc długie, puszyste węże stosów jasnozielonych, suchych, wonnych traw. Takie właśnie sianko najbardziej lubią nasze kozy a więc ofiarnie przygotowywaliśmy dla nich zapas jedzenia na całą następną zimę i wiosnę. Słońce paliło niemiłosiernie, na termometrze dostrzegałam, iż słupek rtęci przekroczył czterdzieści stopni, ale mimo to dobrze się nam pracowało. Było nam radośnie i jakaś dziwna energia w nas buzowała. Łąka dodawała nam siły i wiary w siebie. Od czasu do czasu popijaliśmy wodę mineralną i odpoczywaliśmy na ławeczce w cieniu. Wspominaliśmy upały w Australii, stwierdzając, że te polskie w niczym im nie ustępują. 

- Zobacz Czarek, wszyscy myślą, że w tej Australii, to jest nie wiadomo jak gorąco, a przecież w Melbourne ani razu nie doświadczyliśmy takiego skwaru, jak tutaj – zauważyłam, ocierając pot z czoła.

- No właściwie Oluniu, to masz rację! – westchnął Cezary.

- Tylko w w South Australii, w Adelajdzie było nam goręcej. Ileż to tam wtedy pokazywał nasz termometr w jeepie? –mój mąż otarł czoło rękawem koszuli i na chwilę zdjął czapkę z daszkiem by głowa mu przeschła.

- Tam było 50 stopni Celsjusza i miałam wrażenie, że zaraz wypalą mi się gałki oczne. A w porównaniu z tak strasznym upałem dzisiejszy jest zaledwie przyjemnym ciepełkiem! – zaśmiałam się.

- A poza wszystkim tam nie ma takich łąk, jak tu! – uświadomiłam sobie, któryś z kolei raz tę dziwną prawdę. Bo rzeczywiście, mało widziałam w Australii tak ukwieconych i pachnących pól, jak tutaj. Myślę, że wynika to tam z braku wyraźnych rozgraniczeń na pory roku, które to pory dają przyrodzie czas i powód do odpoczynku a potem tak bujnego jak u nas odrodzenia. Idzie się australijskimi polami a tam wciąż tylko trawa i trawa a na obrzeżach pól eukaliptusy i jakieś nieprzebyte chaszcze.

   Pogadaliśmy, odpoczęliśmy kapkę a potem wróciliśmy na łąkę. Patrzyliśmy z dumą na ogrom wykonanej przez nas roboty i zakrywając oczy przed promieniami słonecznymi spoglądaliśmy na to, co jeszcze przed nami. I znowu kontynuowaliśmy nasze zbożne dzieło. Aż przyszła godzina siódma wieczorem i już wiadomo było, że nie zdążymy ze wszystkim choćbyśmy przewracali to siano do północy. Zmartwiliśmy się. Czuliśmy już mocno w mięśniach całodzienny wysiłek. Z powodu zapowiedzi nadciągającego deszczu śpieszno nam było by ukończyć robotę tego dnia a następnego poranka zwieźć wszystko pod dach. I wówczas niczym wszystkowiedzący, dobry anioł pojawił się nastoletni chłopak z sąsiedztwa. Zaprzyjaźniony z nami sympatyczny Filip, który za kilkadziesiąt złotych obiecał nam skończenie całej roboty i pomoc w zwózce siana nazajutrz. Cudownie! Kamień z serca! Łąka zadzwoniła wieczornym śpiewem świerszczy, jakby cieszyła się razem z nami, a może jakby już wcześniej wiedziała, że wszystko będzie dobrze?

I tak, jak chcieliśmy zwieźliśmy trzy wielkie wozy siana. A czwarty jako bonus i dodatek do zapłaty podarowaliśmy owemu uczynnemu wyrostkowi za robotę.

   Ale deszczu, jak nie było, tak nie było. Już w całej chyba Polsce pojawiły się burze, nawałnice i ulewy. U nas nadal ziemia sucha, jak pieprz. Kolejnego poranka wzięłam więc kozy, Zuzię oraz wielkie grabie i worki i wybrałam się na łąkę by zebrać resztki siana, które pospadały z wozu a wciąż w ogromnej ilości zalegały tu i ówdzie. Dla kóz ta wyprawa okazała się wspaniałą zabawą. Porywały mi na wpół napełnione worki, nadziewały je sobie na rogi albo po prostu łapały je w pyszczki i uganiały się z nimi po całej łące. Za kozami biegła uszczęśliwiona Zuzia, chcąc także przyłączyć się do zabawy. Biegłam i ja za gagatkami, wygrażając huncwotom grabiami. Dopadałam jednej czy drugiej, zabierałam worek a w tym czasie dostrzegałam, że rozbrykane kózki oraz żyjąca z nimi w coraz lepszej komitywie psina wyżywają się, jak mogą, rzucając kolejnymi workami, szarpiąc je, żując i wydzierając sobie wzajemnie. Bieganina trwała tak i trwała. A ja niby to gniewałam się na to zwariowane towarzystwo, ale śmiałam się do rozpuku i czułam się, jakbym miała co najwyżej dziesięć lat. Łąka cichutko i łagodnie szeleściła pod stopami, słonko życzliwie głaskało moją ogorzałą twarz. 

   Padłam wreszcie zmęczona na ziemię. Głowę oparłam na jedynym ocalałym worku i patrzyłam na radosny, upstrzony białymi smugami błękit, niczym z obrazków rysowanych niegdyś przeze mnie świecowymi kredkami. Kilka chmurek na niebie przybrało kształty wesołych owieczek, które zderzały się różkami. Słońce schowało się za nimi i nie raziło mnie wcale. Jakieś suche trawki kłuły mnie w bok. Jakiś badyl wlazł w sandały. Jednak było mi po prostu dobrze. Chciałam by ten moment trwał jak najdłużej, bo znowu doznawałam wewnątrz siebie poczucia zupełnego szczęścia i beztroskiej, szampańskiej wręcz radości. Przyszły jednak zaniepokojone mą pozycją horyzontalną kozy i nachyliwszy się nade mną zaczęły ciągnąć mnie za koszulkę i spodenki. Wraz z nimi pojawiła się nieodłączna Zuzia i polizała zamaszyście moją twarz, odtrącając zazdrośnie kózki. Wreszcie poganiana przez nieustępliwą menażerię wstałam, pozbierałam worki, którymi w międzyczasie moje zwierzątka zdążyły się już znudzić.  I skończyłam swoją robotę, popatrując z zadowoleniem na Brykuskę i Popiołkę, które nareszcie odszedłszy polną drogą nieco na bok, zajęły się spokojnym pasieniem w cieniu naszych śliw i dębu a Zuzia spała pochrapując w ich pobliżu.

   „W życiu piękne są tylko chwile…” Jak dobrze, że są. To przecież najcenniejsze podarunki od losu. A szczęście to bardzo kapryśny i trudny do okiełznania, nieprzewidywalny w swych zamiarach płomyk świecy. Raz płonie jasnym, wysokim płomieniem, ale szybko się wypala. Innym razem chybocze się niepewnie, ale pokonawszy lęki i zwątpienia pali się mocno i długo. Czym była moja łąka? Czas pokaże, lecz dzisiaj po prostu dziękuję Ci sierpniu za tę łąkę!