Z daleka i z bliska…

   Zaczęły się dni obfitujące w burze, a przy tym gorące, parne, pełne kumkania żab, bzyczenia komarów, gzów i much. Czas intensywnego wysypu kleszczy. Świetnie miewają się teraz wszelkie rośliny. Czują się pewnie niby w wielkiej szklarni. Niczego im nie brakuje do szczęścia. Deszcz je podlewa, słońce ogrzewa, wilgotne powietrze otula ciepłym, pachnącym tchnieniem. Co dzień to wszystkiego więcej w ogrodzie. Kiełkuje wreszcie to, co do tej pory uparcie pochowane było w mrokach ziemi.  Zieleń pnie się wyżej i wyżej, bujniej i bujniej. Ogród, łąki, las i pola – kipią chęcią życia, wytrwałym, radosnym parciem ku słońcu. Tylko my, ludzie zazwyczaj nie za dobrze czujemy się w czasie takiej pogody. Niewiele człowiek zrobi, ot pochyli się nad grządką czy kwiatkiem i już się cały potem zlewa. Tylko o poranku jest jeszcze przyjemnie, rzeźko i energetycznie. Im bliżej południa, tym bardziej chce się człowiekowi cienia szukać a w końcu i do domu się chronić, bo tylko tu jeszcze duszny upał nie dotarł. Jeszcze! Bo za parę dni pewnie i w czterech ścianach stanie się gorąco. Cóż, takie są uroki późnej wiosny i lata. Cieszmy się zatem tym, co jest. O takiej wspaniałej bujności, obfitości barw i woni, o długich dniach i krótkich nocach marzyliśmy wszak zimą, kiedy do ciepłej pory roku było jeszcze daleko. Teraz ta właśnie pora jest tuż obok wraz ze swymi plusami i minusami, czaruje, dotyka nas, ogarnia swoim trudnym nieraz do zniesienia ciepłym oddechem i uśmiecha się ostrym błękitem nieba…

   Rzecz jasna,  mimo amazońskiej duchoty, nadal nie brakuje nam z Cezarym inspiracji i chęci do robienia nowych zdjęć. Mój mąż najczęściej fotografuje wszystko z bliska. Ma lepszy ode mnie aparat ze świetnym obiektywem i nieźle wychodzą mu zbliżenia kwiatów, liści, szczegółów, które oku mojego aparatu często umykają. Jego zdjęcia ukazują często niesamowity mikrokosmos kształtów, faktur, nitek łodyg i pajęczyn czy skrzydeł owadzich. Natomiast ja lubię złapać w teleobiektyw kawałek jakiegoś szerszego pejzażu, z niebem, drzewami w tle albo wzgórzami. Patrzę na widoki wokół trochę jak na gotowe obrazy, stworzone przez genialnego, choć nieznanego z nazwiska pejzażystę. Próbuję też oddać jakiś ulotny nastrój chwili, tak, żebym nawet patrząc po latach potrafiła przypomnieć sobie jak się w tamtym momencie czułam, o czym myślałam. Bywa jednak, że zamieniamy się rolami i Cezary robi zdjęcia widokowe a ja zbliżeniowe. Ot, zależy wszystko od ochoty i potrzeby. Potem, oglądając fotki publikowane na blogu nie sposób wytypować przypadkowemu obserwatorowi, które zdjęcia są czyje. Zresztą, czy to ważne? Ot, po prostu nasze…

   Mnóstwo fotografujemy tu, na miejscu, ale zdarza się nam niekiedy pójść, czy pojechać gdzieś dalej, żeby zobaczyć i uwiecznić obiektywem coś nowego, by zaspokoić ciekawość jak jest tam, gdzie nas nie ma, czy też zobaczyć z bliska to, co przeważnie widuje się z daleka. I właśnie tak było z wyjazdem w okolice Dynowa, gdzie w odległości mniej więcej 20 km od nas stoi kościół, przy sprzyjającej pogodzie widoczny ze wzgórz rozsianych wokół naszego siedliska. Do niedawna mogliśmy go tylko zobaczyć na zdjęciach autorstwa Cezarego (mój aparat nie ma tyle zoomu by ściągnąć go tak wyraźnie), wykonanych w dużym zbliżeniu podczas naszych wędrówek po okolicach. Bardzo jednak ciekawiło nas, gdzie właściwie położony jest ów kościół i jak się dostać  do niego. Zabawiłam się w detektywa i przy pomocy Internetu znalazłam informację, że jest to zbudowany pod koniec XX w. kościół pod wezwaniem św. Bartłomieja położony w dzielnicy Dynowa, zwanej Bartkówka. Następnie, pewnej słonecznej, lecz chłodnej kwietniowej niedzieli pojechaliśmy na przejażdżkę w tamte strony i przy pomocy mapy oraz podpowiedzi przechodniów dotarliśmy na miejsce. Do środka kościółka nie wchodziliśmy, ponieważ głównie interesowała nas zewnętrzna bryła tego obiektu sakralnego oraz widoki znajdujące się w jego bezpośrednim sąsiedztwie.

   I znowu coś nas tam zafascynowało. Oto wyrastała na wprost nas góra z dwiema wieżami antenowymi na szczycie. Po jej zboczu wiło się kilka żółtych, polnych dróżek i wprost zapraszało by je poznać. Jedna z wychodzących z kościółka parafianek wytłumaczyła nam, że to najlepszy punkt widokowy w okolicy zwany górą Winnicą i że na pewno warto tam pojechać. Coś nam jednak tamtego dnia przeszkodziło w realizacji tego pomysłu, dzisiaj nie pamiętam już co to było. Tak czy siak w pierwszym tygodniu czerwca, w zupełnie innej już aurze wybraliśmy się w tamte strony ponownie. Okazało się, że nie sposób wjechać polną drogą na sam szczyt wzniesienia, bo pełna była rozpadlin i ostrych kamieni. Zbyt stroma dla naszego rumaka. Nic to. Zostawiliśmy auto na poboczu i ruszyliśmy z energią w górę. Cezary wspinał się kamienistym szlakiem a ja wybrałam wejście na skróty porosłym trawami, kwiatami polnymi a później łanami rzepaku i żyta wzgórzem.

   Dobrze mi się szło, bo podejście nie było strome ani długie (Winnica ma zaledwie 333 m n.p.m.).  A porywisty wiatr dodatkowo z całej siły dął mi w plecy, czym wydatnie pomagał w drodze. Po raz już nie wiadomo który uświadomiłam sobie, jak lubię górskie wspinaczki, poczucie wolności i lekkości, które mnie wówczas zawsze ogrania, wrażenie, iż jestem częścią wszystkiego, co mnie otacza, że nie istnieją żadne smutki i troski, bo liczy się tylko i wyłącznie ta właśnie chwila, gdy jest się wysoko, coraz wyżej, coraz dalej od tego, co gdzieś tam w dole…Przy okazji znowu zamarzyły mi się Bieszczady! Ciekawa jestem, czy i w tym roku uda nam się tam wybrać…

   Wróćmy jednak do Winnicy. Widoki rzeczywiście rozpościerały się stamtąd wspaniałe, choć tamtego akurat dnia powietrze zdawało się lekko zamglone a zwariowany wiatr mocno utrudniał sprawne fotografowanie. Cieszyłam się jednak tym wiatrem i przestrzenią. I oczy śmiały mi się do widocznych w oddali wzgórz, dolin, meandrów Sanu, kolorowych domków posadowionych na zboczach, do zabudowań Dynowa, do kwiatków, zbóż i kamyków na polach. Patrzyłam na malutką sylwetkę Cezarego kamienistą drogą wytrwale wspinającego się jeszcze ku szczytowi. Ciekawa byłam jego wrażeń z podejścia. Coś tam z daleka do mnie wołał, ale nie byłam w stanie zrozumieć ani słowa, bo wiatr wiał coraz mocniej. Wreszcie stanęliśmy oboje na szycie, usiłując wypatrzeć nasze wzgórze, to, skąd zazwyczaj obserwowaliśmy z dala kościół w Bartkówce. Ale nie sposób było go rozpoznać. Ginęło w morzu zieleni i łąk. Zbyt dalekie teraz dla nas, choć na co dzień tak bliskie, tak dotykalne. Możliwe do błyskawicznego przemierzenia myślą, uczuciem, ale nie pozbawionym skrzydeł ludzkim ciałem…

   Znalazłszy się znowu w aucie postanowiliśmy pojechać przed siebie wijącą się wzdłuż Sanu drogą. Wartkie i głębokie po ostatnich ulewach wody tej górskiej rzeki toczyły się błękitną wstęgą gdzieś w dal. A wśród nadrzecznych rozlewisk brodziły sobie leniwie dwa bociany, które zanim odleciały w przestwór nieba dały nam się jeszcze sfotografować z dość bliskiej odległości…

   A potem już czas był wracać do domu. Kiszki rozgłośnym burczeniem przypominały nam o porze obiadowej a zaschnięte na wiór gardła ogromnie potrzebowały już kilku łyków pysznej wody studziennej z Jaworowa. Czekały tam na nas stęsknione psy, czekał ulubiony fotel ustawiony pod dachem kwitnących, bzowych baldachów, w zacisznym, pachnącym dzikimi różami cieniu, jakże bliskiego sercu  jaworowego ogrodu…

P.S.
Lada dzień przywiozą nam całą górę drewna do pocięcia na opał. Zima niby daleko, ale już trzeba o niej myśleć. W ten upał!:-)