Wyspa świtu, czyli małe radości zwyczajnej codzienności...

…Jakoś trudno było mi się zebrać do napisania pierwszego w 2018 roku postu. Najpierw, bo byłam zmęczona i trochę przeziębiona a potem, bo mi się zdawało, że skoro pierwszy to powinien być w jakiś sposób znaczący. Ale w końcu poszłam po rozum do głowy i doszłam do wniosku, że blog to w końcu tylko blog a nie miejsce na wyłącznie poważne teksty. Może nazbyt serio podchodziłam dotąd do blogowego tworzenia? Może narzuciłam sobie niepotrzebnie jakiś reżim i za bardzo podwyższyłam oczekiwania względem samej siebie? A przecież czasem trzeba móc sobie odpuścić, wziąć na luz, pobawić się słowami, napisać o błahostkach, o chwilkach beztroskiego uśmiechu, o małych tęsknotach, o przemijających natchnieniach, zauroczeniach i porywach, o spontanicznych działaniach i dziecinnych nawet pomysłach. Bo i z tego wszystkiego składa się w końcu życie. A może nawet jest jego kanwą?

   Zacznę tę opowieść od sylwestrowej nocy. Nasza wioseczka do niedawna tak cicha i oddalona od cywilizacji w tę noc zmieniła swój charakter i za sprawą jakichś wyrostków czy innych bezmyślnych osobników rozbłysła wieloma fajerwerkami, zahuczała od wybuchów petard i innych potężnych rozbłysków. Może i wyglądało to ładnie, ale wrażenie, że ktoś wali nam kamieniami po szybach było przejmujące. Aby chronić psy przed panicznym lękiem (czego świadkami byliśmy wcześniej w dzień wigilijny, gdy ktoś z młodocianych piromanów zrobił sobie generalną próbę przed sylwestrem i okropnie wystraszył tym nasze psiska) postanowiliśmy zagłuszyć te zaokienne hałasy muzyką. Muzyką puszczoną nieomal na cały regulator, co na dłuższą metę było dość męczące, ale przynajmniej ustrzegło psy przed strachem.

    Najpierw z YT grała nam swoje nieśmiertelne przeboje Abba a potem jakoś samoistnie przeskoczyło to na nowsze utwory i oto naszym uszom ukazał się w całej pełni tegoroczny hit Portorykańczyka o wdzięcznym nazwisku Fonsi. Nie uwierzycie pewnie, ale do tej pory pieśń owa nie była nam znana, albowiem nasze zainteresowania oscylowały wokół zupełnie innego gatunku muzyki rozrywkowej. Być może gdzieś tam usłyszeliśmy ją przypadkowo, ale nie zajęła szczególnie naszej uwagi, nie oszołomiła. Jednak gdy nadeszła ta magiczna, sylwestrowa noc nagle wszystko się zmieniło prawie jak za dotknięciem czarodziejskiej różdżki. Oto naszą spokojną chatką pod lasem zawładnęło głośne, radosne i wielce rytmiczne „Despacito”. Nieznudzeni i niezniechęceni doń jak większość, zaczęliśmy sobie nucić i podrygiwać a nawet tańcować w radosnych niedźwiedziowatych podskokach oraz chichotliwych obrotach, czym natychmiast zainteresowały się psiska i dalejże nas obskakiwać, pod nogi się pchać i próbować jakoś powstrzymać ten zwariowany pląs świętego Wita! Doprowadzeni w ten sposób do porządku przez naszych kochanych stróżów ładu domowego zasiedliśmy przy komputerze aby z radosnym zdumieniem i fascynacją odkrywać internetową krainę despacitowej manii, parodii i pastiszów powstałych na bazie tego portorykańskiego przeboju.

   Nie mieliśmy pojęcia, że tyle tego jest! W necie można znaleźć „Despacito” we wszystkich chyba językach świata! Coś widocznie ten utwór w sobie ma, że tak ludzi zaczarował, że tak świat cały opętał! Swoją drogą tajemnicze jest to, że pewne melodie tak do człowieka pod każdą szerokością geograficzna trafiają, że tworzą jakiś rodzaj przedziwnej wspólnoty między ludźmi, że są ponad podziałami, ponad urazami czy utartymi szlakami. Czy to tylko kwestia mody, rozbuchanej reklamy i promocji, a może  też jakiejś ponadprogowej manipulacji umysłami? Trudno to pojąć, bo przecież zazwyczaj w tych hitach nie ma nic nadzwyczajnego – ot parę zgrabnie ze sobą zestawionych nutek, trochę wpadającego w ucho rytmu, jakiś motyw przewodni, łatwa do powtórzenia melodia czy słowo. Niby nic a jednak w jakiś niepojęty sposób właśnie ta piosenka a nie inna staje się przebojem. Właśnie tę a nie inną nucą miliony. A jak jeszcze ludziska mogą obejrzeć na żywo jej twórcę i wykonawcę w jednej osobie to już zapanowuje istna euforia i szał. Coś takiego chyba się stało podczas sylwestra w Zakopanem. Szkoda tylko, że Luis Fonsi śpiewał tam z playbacku, ale to w sumie nieistotny detal. Grunt, że ludzie się cieszyli, nucili i tańczyli. I że tak jakoś to wszystkim duszę wesoło rozkołysało, że na chwilę udało się zapomnieć o barierach, niesnaskach i politycznych obsesjach. A to, moim zdaniem, wszystkim bardzo jest w obecnym czasie potrzebne.

   Kiedyś w „Rejsie” Piwowskiego usłyszałam stwierdzenie, które mocno zapadło mi w pamięć i do dzisiaj sobie wiele rzeczy nim tłumaczę. „Ludzie lubią te piosenki, które znają”. Coś w tym chyba jest, bo i nam z Cezarym tak się porobiło, że im więcej „Despacita” słuchamy, tym bardziej się nam ono podoba. A włąściwie to podoba się nam teraz już nie tyle oryginał tej pieśni co jej liczne, znalezione na YT śmieszne przeróbki. Zazwyczaj operują one onomatopejami i podobieństwami brzmienia niektórych polskich słów do tych hiszpańskich, oryginalnych. Jedna z nich nosi tytuł „Wieśka tico”, druga (moja ulubiona!) „Dejta cicho”.

   Przy okazji podzielę się z Wami moją nowoodkrytą fascynacją śląskim zespołem wokalnym „Frele”.To trzy, posiadające wyższe wykształcenie muzyczne dziewczyny w pełen humoru sposób przerabiające polskie i światowe hity oraz wykonujące je z brawurą w śląskiej gwarze. Pękam ze śmiechu słysząc śpiewane przez nie takie smakowite strofki jak: „Dejta cicho Lepij idźcie do dom bo już ledwo dychom. Kto wos tukej wpuścioł jo sie ino pytom. Chyba wom się ślunsk pomyloł z Amerykom.” Posłuchajcie zresztą sami! A żeby zrozumieć o czym śpiewają te gryfne dziouchy dobrze jest przeczytać sobie zawarty w opisie śląski tekst piosenki oraz jego tłumaczenie pod spodem. I w ogóle zachęcam do posłuchania innych sparodiowanych świetnie przez” Frele” utworów. W grudniu udało im się wydać płytę z przeróbkami znanych wszystkim przebojów. Mam nadzieję, że te dziewczyny (moje krajanki, zresztą!) zrobią karierę i nie raz jeszcze o nich usłyszmy. Uważam, iż są tego jak najbardziej warte!

   Od tego namiętnego słuchania „Despacita” i mnie w końcu naszła ochota by napisać do niego własne słowa i pośpiewać sobie po amatorsku,  tak jak lubię i potrafię - bez zbędnego wstydu i niepotrzebnej nieśmiałości. Z doświadczenia wiem, że dotąd męczyć mnie będzie jakaś melodia póki nie wysłucham jej po raz tysięczny, póki jej aż do zdarcia gardła nie wyśpiewam, póki się nią nie zmęczę (a odkąd mam bloga, póki się z Wami tą piosenką nie podzielę i do wspólnego śpiewania nie zaproszę). I właśnie do tego punktu doszłam. Mogę zatem już zupełnie spokojnie przedstawić Wam Olgową przeróbkę „Despacita” i tym samym uznać ten temat za odfajkowany!:-)

Oto link do podkładu muzycznego, poniżej moje słowa i wykonanie tejże piosnki!:-))

Wyspa świtu…

Hej, raz jeszcze odrzuć za siebie nawyków rój

Stado lęków, co Ci mówią  - stój!

Patrz, hen za horyzont, gdzie czeka swobody ląd

Zostaw swej rutyny duszny kąt

Już rusz się  z Twojej grzędy, gdzie za długo tkwisz

Spontanicznie poleć w wyspy rajskiej dzicz

Skrzydła masz cudowne przecież, zapomniałaś?

Bądź, stań się dzisiaj ptakiem, w końcu weź na luz

Niech Cię tu nie trzyma żaden cień i mus

Życia znów się upij smakiem tak, jak chciałaś!

Wyspa świtu

Tu marzenia zapomniane mocno przytul

Idź pogodnie i odważnie do zenitu

Nie bój się krytyki wiecznej monolitu

Wyspa świtu

W Nowym Roku się wyłania się z mgieł niebytu

Z Twego serca, które pragnie chwil zachwytu

I kolorów całej feerii rodem z kiczu

Choćbyś sto lat miała, choćby nic Cię nie bawiło

To by chyba było miło

Się napełnić nową siłą

Choćbyś była głazem nie wierzyła w żadną zmianę

Możesz trosk rozwalić ścianę

I otworzyć wyspy bramę

Nic złego się nie zdarzy i nic Cię nie przerazi

Bo w Twojej wyobraźni jest jak w cudownej baśni

Możesz tutaj znaleźć siebie, całkiem się zapomnieć

Mówić to co myślisz albo śmiać się nieprzytomnie

Wyspa Cię roztańczy w tęczach, fajerwerkach

Niebo, plaża, łąka śpiewem się rozćwierka

Nie będziesz się bała i wstydziła ciała

W falach szalonych zalśni sens zgubiony

Kobieto, kobieto, skrzydlata syreno

Śpiewaj i się nie bój, bo życie jest sceną

Czego nie wyśpiewasz, czego nie wytańczysz

Nikt Ci nie da darmo, nikt Ci nie wywalczy

Kobieto, kobieto, razem dobrze brzmimy

Tyle w nas nadziei i tyle w nas siły

A na wyspie świtu weźmy się za ręce

I wołajmy głośno – chce się nam żyć więcej!

Wyspa świtu

Tu marzenia zapomniane mocno przytul

Idź pogodnie i odważnie do zenitu

Nie bój się krytyki wiecznej monolitu

Wyspa świtu

W Nowym Roku się wyłania się z mgieł niebytu

Z Twego serca, które pragnie chwil zachwytu

I kolorów całej feerii rodem z kiczu

Może boisz się, że głazem spadniesz w nurt z wysoka

Że powinie Ci się noga

Dawna Cię ogarnia trwoga

Ale w oceanie zanurkujesz tak,  jak foka

Młoda, sprawna, bystrooka

Co przegoni nawet smoka

Wyspa świtu

Tu marzenia zapomniane mocno przytul

Idź pogodnie i odważnie do zenitu

Nie bój się krytyki wiecznej monolitu

Kobieto, kobieto, skrzydlata syreno

Śpiewaj i się nie bój, bo życie jest sceną

Trosk rozwalisz ścianę

I otworzysz wyspy bramę

Kobieto, kobieto, razem dobrze brzmimy

Tyle w nas odwagi i tyle w nas siły

Znów młode,  bystrookie

Wygramy bój ze smokiem

Wyspa świtu…

P.S. "Despacito" już u nas pomału w odwrocie, ale nadal od czasu do czasu, ku utrapieniu piesków,  chce się nam z Cezarym wesoło potańcować, z czego się cieszę, bo to dobry sposób na rozruszanie kości i zrzucenie nadmiaru kilogramów!:-))