Na łące życia, na łące słów…

   Pod poprzednim postem pojawiło się dużo szczerych, pełnych refleksji komentarzy, za które jestem moim czytelnikom bardzo wdzięczna.  Szczególnie jednak obszerny, tętniący namysłem, serdeczny komentarz Maksiuputkowej dał mi do myślenia i sprawił, że odpowiedź na niego postanowiłam zawrzeć w ramach poniższego posta.Ta odpowiedź nie wyczerpuje oczywiście tematu...

A oto ów komentarz:

„Witaj, Oleńko! Kilka razy czytałam Twoje przemyślenia i coś mnie wstrzymywało od napisania komentarza. Mam nadzieję, że była to właśnie odpowiedzialność za słowa. Zastanawiałam się też nad powiedzeniem, że mowa jest srebrem, a milczenie złotem. I nad tym, że są piękne, ale puste słowa, za którymi nie zawsze idzie uczucie. I w końcu doszłam do wniosku, że tym właśnie tekstem pomogłaś mi uświadomić sobie, dlaczego ja się już do blogosfery nie nadaję. Zdarza mi się zajrzeć na jakiegoś bloga, czytam ze zrozumieniem, wczuwam się w czyjeś życie. Najczęściej wówczas w myślach coś do tej osoby mówię ze swojego punktu widzenia. Nie mam tendencji do krytykanctwa, ale po ponad trzydziestu latach pracy z ludźmi jako nauczycielka miewam tendencje do udzielania rad. A to bywa różnie odbierane. Na pewnym etapie życia "dobre rady" są uznawane za krytykę. Między innymi dlatego młodzież i rodzice są często po przeciwnych stronach, bo zagrożone jest ego obu stron.
Używając słów natrafia się na wewnętrzne konflikty. Idąc na zebrania z rodzicami zawsze miałam dylemat w stylu "mam być miła, czy szczera?". Czy mówić to, co ktoś chce usłyszeć, czy pewne sprawy lepiej przemilczeć, czy też zareagować, choćby to mogło popsuć komuś dobre samopoczucie, a mnie narazić na atak furii z czyjejś strony. Ludzie są różni jak powszechnie wiadomo, i dobrze, bo nawzajem od siebie się uczymy. Ale jak to z nauką bywa, popełniamy błędy i czasem dobrze jest, by ktoś je skorygował. Chyba, że ktoś chce tkwić w swoich błędach i cierpieć z powodu ich konsekwencji...
W realnym życiu za słowami idzie spojrzenie, ton głosu, można wyczuć intencję mówiącego. Słowo pisane już nie ma tego życia. Interesuje mnie, w jaki sposób ludzie prowadzący blogi odbierają skierowane do nich komentarze. Czy potrafią odróżnić szczerą pochwałę od pochlebstwa, konstruktywną krytykę od złośliwości? I czy tej rady nie odczują jako napaści na swoją osobę?
Nie wiem, jak inni, ale ja tak mam, że kiedy kogoś polubię (tak jak Ciebie na przykład:))to chciałabym ułatwić mu życie garścią dobrych rad i muszę się szczypać w rękę i gryźć dotkliwie w język, żeby tego nie robić. Przecież na końcu posta nie było napisane: "A teraz poproszę o rady", tylko o komentarze. A co to takiego jest komentarz, tego dokładnie nie wiem. Więc zamiast komentarza przesyłam serdeczne uczucia!”

   Czym dla mnie jest komentarz na blogu?  Sposobem na danie sobie znaku, że przekaz trafił do odbiorcy, że wzbudził u niego jakąś refleksję, emocje czy uczucia. To rodzaj nagrody za trud tworzenia. To swoiste porozumienie, które mając ciągłość w następnych i następnych postach wytwarza między piszącym a czytelnikiem jakąś bliskość oraz chęć jej podtrzymywania. Oczywiście, że w porównaniu z rozmową, gdzie ludzie mogą się widzieć, słyszeć, dotykać dialog blogowy wygląda na niedoskonałą, ograniczoną formę porozumienia. Ale ma on nieraz ten rodzaj przewagi nad rozmową, że daje obu stronom dużo czasu na namysł, na wyważenie słów, na napisanie czegoś, czego by się może nie powiedziało stojąc oko w oko. Często tak wszak jest, że w zwyczajnej rozmowie jesteśmy zbyt pośpieszni, nie umiejący się należycie skupić na cudzych sprawach, pobieżni i znudzeni, spragnieni by wreszcie sie wygadać a w związku z tym zanadto monologujący. Ciężko o prawdziwe, obustronne wysłuchanie. O należyte poświęcenie sobie czasu. Tymczasem w blogowaniu, czy korespondowaniu przeważnie więcej jest spokojnego namysłu i uważności niż w bezpośredniej rozmowie. Czy blogowanie odbiera jej spontaniczność i szczerość? Pewnie trochę tak, ale niekoniecznie. Poza tym dobór tematów poruszanych na blogach oraz tych w zwyczajnym życiu często jest zupełnie różny. Na blogu można dotknąć więcej tematyki związanej z duchem ludzkim. W życiu, w codziennym zabieganiu i w uwikłaniu w przetrwanie ciężko znaleźć rozmówców i ochotę na otwarcie przed kimś duszy, na poruszenie delikatnych, trudnych czasem do wysłowienia kwestii. A na blogu przeciwnie – jak duchy trochę wszyscy tu jesteśmy, bo niewidzialni dla siebie i dalecy i właśnie nasz duch, sprawy naszej duszy są tu na pierwszym miejscu. Możemy tu roztrząsać te kwestie, które na ogół pomijane są w codziennym życiu, które chowane są wewnątrz, pod skorupą zapracowania i rutyny, pod maską, którą prawie każdy z nas nosi na potrzeby świata…

   Komentarz ma wiele znaczeń dla prowadzących blogi. Poza tym co napisałam powyżej blogujący nie piszą sobie a muzom, ale dla ludzi i zdanie czytających ma dla nich znaczenie. Jest rodzajem lustra, w którym wiele rzeczy widać o wiele wyraźniej niż gdyby się w nie nie zaglądało.

   I nie chodzi tu o puste i powtarzające się pochlebstwa – choć z boku mogłoby to tak wyglądać. Chyba nikt myślący  nie pragnie pustych, słodkich słówek, które znaczą tyle co spadające, jesienne liście, jak piana na fali. W czasie, gdy zaczynałam blogowanie wręcz żenowało mnie to jakimi towarzystwami wzajemnej adoracji wydają się być blogi. Potem wszedłszy głębiej w to środowisko zaczęłam trochę inaczej na to patrzeć. Zaczęłam widzieć wyraźniej, co jest szczerością a co pustą konwencją czy zwykłą interesownością. Nie znaczy to jednak, że zawsze potrafię te zjawiska właściwie rozpoznać. Nadal zdarza mi się pomylić…Tak jest jednak i w zwyczajnym życiu i na blogach. Blogi są jak krople, w których odbijają się wszystkie prawidłowości świata i doznajemy tu podobnych uczuć, jak na co dzień…

   Cenię sobie szczerość, otwartość i nieszablonowość. Wciąż staram się wychodzić poza rutynę blogowych tekstów i komentarzy (bo przecież sama też jestem osobą komentującą), gdyż człowiek jest skomplikowaną, złaknioną wolności i prawdziwości istotą a wszelkie samoograniczenia albo męczące nawyki w końcu odbijają mu się czkawką. Jednak wieloletnie blogowanie choćby się nie wiem jak przed tym uciekało skutkuje wytworzeniem pewnej rutyny, znużenia a nawet zniechęcenia. Dlatego m.in. na wielu blogach posty pojawiają się coraz rzadziej a z czasem zupełnie ustają. Jeśli blog zaczyna przypominać stojącą w stawie wodę, gdzie pływać się już nie da, a jeśli nawet, to robi się to bez przyjemności, to naturalne jest, że szuka się innych strumieni, jezior i mórz, gdzie znowu będzie można pływać z entuzjazmem i ciekawością.

   Co z tą szczerością na blogu? Jest szczerość życzliwa, pragnąca otworzyć komuś oczy na coś po to, by mu pomóc, razem rozwiązać jakiś problem. Jest też szczerość złośliwa, żywiąca się przykrością odbiorcy. Ten pierwszy rodzaj szczerości cenię, gdyż dostrzegam, że płynie ona z dobrego serca, że jest wyrazem jakiejś bliskości między piszącymi. Czasem jednak, gdy temat jest zbyt trudny, aż dławiący potrzeba z drugiej strony właśnie tego milczenia, które jest złotem, albo tylko paru słów, dających mi znać, że nie jestem w podejściu do tego tematu odosobniona. Te parę słów jest dla mnie wówczas jak przytulenie, jak ciepłe spojrzenie, jak pełen wspierającego porozumienia uścisk dłoni.

   Oczywiście, że czasem czyjeś życzliwe słowa odbierane są jak dobre rady. I bywa, że w danym momencie człowiek wcale tych rad nie potrzebuje, bo uważa, że musi sam się z czymś zmierzyć, bo chce się czegoś nauczyć na własnych błędach, bo cudze rady zdają mu się irytującym mędrkowaniem albo pustosłowiem. A poza tym bezustannie kształtujące się ludzkie ego musi się czasem samo zmierzyć z jakimś wyzwaniem, musi znaleźć swoją drogę, nawet kosztem cierpienia i osamotnienia.  Są takie chwile, gdy trzeba odsunąć się od innych by zachować własne status quo, kiedy trzeba się wsłuchać w swój instynkt. Potem znowu przychodzi czas, gdy łaknie się cudzej bliskości, czyjegoś ciepła i wyrażanego nawet w dobrych radach zrozumienia. Wszystko to jest w człowieku płynne, zmienne niczym prądy w oceanie, nieprzewidywalne i dziwne. Trzeba mieć nie lada wrażliwość i rozum by to wszystko pojąć i nie wpadać wciąż na rafy…Jednak to wpadanie na rafy we wzajemnym zrozumieniu jest przypisane losowi ludzkiemu a więc mimo poobijania, mimo bólu ogarniamy się jakoś i płyniemy dalej. No chyba, że postanowi się raz na zawsze ukryć na jakiejś wyspie i nigdy więcej już nie wypływać z lęku przed bólem, z niewiary w sens dalszego pływania albo z chęci utrzymania spokoju ducha.

   Tu, na blogach nasza szczerość może być poczytywana za ekshibicjonizm a zwierzanie się ze swych namysłów i problemów za dziecięcą naiwność. Coraz więcej nas w Internecie a coraz mniej zwyczajnie, między ludźmi. Takie to czasy, takie obyczaje…Wciąż szukamy człowieka w człowieku. W tej anonimowej masie, w tej tajemniczej, wirtualnej mgle. Kiedyś spędzało się godziny siedząc przy kuchennym stole albo przy kominku, snując opowieści, razem wspominając, wzdychając, śmiejąc się i płacząc. Dziś takim wirtualnym miejscem serdecznych spotkań bywają coraz częściej blogi i fora internetowe…Może to  i smutne, ale niestety prawdziwe zjawisko…A propos, to bardzo lubię słuchać na YT  piosenek w wykonaniu Leszka Orkisza, zupełnego amatora w śpiewaniu, ale amatora czyniącego to z uczuciem i tym rodzajem ciepłego romantyzmu oraz nostalgii, które trafiają mi do serca. Z tego, co widzę ma on w necie sporą publiczność. Ludzie gromadzą się w cieple jego głosu, tak jak kiedyś gromadzili się przy ogniskach i nucili coś razem zapatrzeni w ogień... 

   A wracając do blogów. Czytelników na blogach jest wielu. Coś ich tu przyciąga. Większość ich jest i pozostanie na zawsze nieznana, milcząca. Takie ich prawo, choć każdy blogujący chciałby usłyszeć czasem ich głos, dowiedzieć się dlaczego wpadają w odwiedziny, czy i w jaki sposób jego słowa znajdują oddźwięk w duszy odbiorców, znaleźć nić bliskości, popatrzeć na sprawy z innego niż swoje punktu widzenia.

   Komentarze są niczym ptaki pojawiające się na naszym niebie wiosną. Przynoszą ze sobą swoje opowieści, swoją energię, swoją prawdę i sens. A gdy jesienią odlatują pozostawiają po sobie żal i tęsknotę, ale i nadzieję, że znowu powrócą i znowu ożywią nasze niebo…

   Otacza nas ogromna łąka słów. Codziennie  na nią wkraczamy. Kusi nas jej przestrzeń oraz piękno, zapach, różnorodność i tajemnica. Przyciąga naszego ducha, który doznaje w kontakcie z nią ukojenia, uczucia wolności i bliskości z całą naturą. Jednakże, jak napisałam w poprzednim poście – choćbyśmy byli nie wiem jak wrażliwi i uważni, to i tak depcząc po łące niszczymy jakieś mikroświaty a i sami nie raz doznajemy bólu, gdy potkniemy się, upadniemy albo ugryzie nas kleszcz czy giez, gdy oparzy pokrzywa czy Barszcz Sosnowskiego. Łąka to nie ożywiona baśń, choć czasem tego byśmy właśnie pragnęli. Zdając sobie z tego sprawę cierpimy a bywa, że i oddalamy się na jakiś czas od tych pełnych skomplikowanego życia miejsc. Ale czy powinniśmy zupełnie przestać odwiedzać łąki? Czy powinniśmy nie wybierać do lasu, w którym zamieszkały wilki i niedźwiedzie i istnieje pewne ryzyko ich napotkania? Przecież jesteśmy częścią tych łąk i lasów. Jakże tu więc żyć zupełnie z dala? Jakże rezygnować z siebie…?

Zajrzyjcie tutaj, proszę:  Jak zainstalować miłość?