Muzyka otwiera worek wspomnień…

    Słucham mistrzowsko napisanych, inteligentnych, zapadających w pamięć tekstów piosenek, ciepłej, emanującej wrażliwością poezji, społecznej satyry autorstwa wnikliwego obserwatora ludzkich słabości i uniesień - Wojciecha Młynarskiego… Choć właśnie odszedł, choć Go już nie ma, to jednak Jego głos nadal pełen jest energii, teksty zawsze prawdziwe i aktualne, muzyka im towarzysząca kipiąca mocą, zapraszająca do wspólnego z Nim śpiewania oraz do wspominania czasów minionych, niby tak nieodległych jednak jakże już dalekich jakby w jakimś innym życiu, na innej planecie się działy. Nic tak jak muzyka nie otwiera worka ze wspomnieniami…

Ogrzej mnie – słowa W. Młynarski, muzyka W. Korcz

Dzień, czy noc, czy to skwar, czy
też mróz, jednaka treść
nieodmiennie rozbrzmiewa w tej piosence:
memu ciału wystarczy
trzydzieści sześć i sześć,
mojej duszy potrzeba znacznie więcej.
Memu ciału wystarczy
coś wypić i coś zjeść,
trochę pospać na boku czy na wznak
i nasz cud gospodarczy
zapewnia mi to, lecz
moja dusza codziennie prosi tak:

Ogrzej mnie
wierszyku pełen cudowności,
wspólniku mojej bezsenności
ogrzej, ogrzej mnie!
Rozżarz mnie
niedokończona zdań wymiano,
cudowna kłótnio, w pół urwana
rozżarz, rozżarz mnie!
Ach, życie rozpal ogrzej duszę mą, bo skona,
do stu, do dwustu, do tysiąca, do miliona,
wsłuchaj się w duszy mojej prośby natarczywe:
Chcę mieć gorączkę! Give me fever!
Rozpal mnie
blada kuzynko Melpomeno,
jedną zagraną dobrze sceną,
rozpal, rozpal mnie.
Ogrzej mnie,
świecie utkany z głupich marzeń,
akordeonie w nocnym barze,
ogrzej, ogrzej mnie.

A świat na to odpowiada:
normalny duszy stan,
to nie musi być stan podgorączkowy,
pana trzeba przebadać,
przedsięwziąć jakiś plan
by te bzdurne problemy raz mieć z głowy!
Kombinują, badają
czy pies to, czy to bies
a mej duszy radości ciągle brak,
po staremu nadaje uparte SOS
po staremu codziennie błaga tak:

Ogrzej mnie
zażarta na ten świat niezgodo,
z którą rozstałem się tak młodo
powróć, ogrzej mnie!
Rozżarz mnie
chwilo szaleństwa i radości
mej tożsamości, niezmienności
dowiedź - rozżarz mnie!
Mój świecie rozpal duszę moją aż do końca,
mój świecie zamień duszę mą w cząsteczkę słońca,
niech świeci w mroku, niech rozjaśnia dni parszywe
chcę mieć gorączkę! Give me fever!
Rozpal mnie,
słonecznikowa kresko krzywa,
złota Van Gogha perspektywo
rozpal, rozpal mnie.
Ogrzej mnie
miłości, której nie znam jeszcze
z wiosennych bzów liliowych deszczem
przyjdź i ogrzej mnie!

…Druga połowa lat osiemdziesiątych.  W sklepach pustki.  Przechodnie na ulicach jacyś bezbarwni, zgaszeni, przytłamszeni siermiężną rzeczywistością. Ale dla mnie świat odkrywa właśnie swe blaski. Jeszcze wszystko przede mną! Jestem dość nietypową dwudziestolatką obojętnie omijającą dyskoteki  oraz młodzieżowe prywatki a zauroczoną piosenką poetycką i aktorską a szczególnie utworami Młynarskiego śpiewanymi przez Michała Bajora. Słucham w jego wykonaniu pieśni Brela i Brassensa tłumaczonych mistrzowsko właśnie przez Młynarskiego.  Zdobywam płyty, kasety. Pożyczam książki z poezją oraz tekstami piosenek. Przepisuję je. Piszę też własne. Nieudolne, ale pełne młodzieńczego żaru. Nagrywam ulubione utwory z radia. Wyłuskuję w telewizji interesujące programy muzyczne. Wrocławskie festiwale piosenki aktorskiej. Recitale. Okazjonalne składanki muzyczne. Słucham i śpiewam. Zupełnie niedotknięta szarością tamtych późnych, socjalistycznych lat. Otoczona jakimś wielobarwnym kloszem intensywnych uczuć, emocji, silnych doznań. Razem z dzielącą moje zainteresowania Mamą jeżdżę na koncerty do domów kultury w pobliskich miastach. Dąbrowa Górnicza, Zabrze, Sosnowiec, Chorzów. Na żywo oglądamy tam Młynarskiego, Bajora, Kalinę Jędrusik, Alicję Majewską, Dorotę Stalińską, Krystynę Jandę, Wiesława Gołasa, Zbigniewa Wodeckiego i wielu innych popularnych w tamtych czasach aktorów i piosenkarzy… Razem z Mamą siedzimy na widowni i z zapartym tchem słuchamy ulubionych wykonawców. Oczy tętnią wzruszeniem, dłonie oklaskami… Otaczają nas równie przejęci, zbliżeni wspólnotą podobnie głębokiego przeżywania ludzie. Pewnego wieczoru po zakończonym koncercie odważnie biegnę za kulisy.  Zamieniam parę słów z napotkanym tam, zmęczonym i spoconym po występie, ale wciąż buzującym energią Młynarskim. Z radością ściskam Jego dłonie.  On śmieje się zadowolony. Prowadzi mnie do garderób pozostałych artystów. Przedstawia. Tam zbieram ich autografy. Entuzjastycznie wyrażam swój podziw i zachwyt. Jednego razu przynoszę nawet swym ulubieńcom własnoręcznie upieczony kruchy placek z truskawkami. Bajor, Młynarski i chyba Stalińska (nie umiem sobie dzisiaj tego przypomnieć) z apetytem zjadają go na spółkę, chwaląc mój pierwszy w życiu wypiek. Uszczęśliwiona, że trafiłam w ich gusta żegnam się i jak na skrzydłach wracam do Mamy. Cierpliwie czeka na mnie przy szatni. Taka jeszcze wówczas młoda. Czarnowłosa. Uczesana na gładko w koński ogon. Bardziej przyjaciółka niż matka. Otulona w swój ulubiony niebieski prochowiec. Pachnie perfumami „Być może”. Uśmiecha się do mnie. Przypomina, że za dziesięć minut mamy autobus. Trzeba się pośpieszyć. Pomaga mi ubrać czarną, sztruksową kurteczkę kupioną okazjonalnie w pierwszym w naszym mieście butiku. Z zainteresowaniem wysłuchuje mojej nieco chaotycznej relacji ze spotkań z tak cenionymi przez nas obie, znanymi dotąd tylko z radia i telewizji wykonawcami. Czułym gestem poprawia moje rozwichrzone, rude włosy. Trzymając się za ręce biegniemy na przystanek. Zziajane wpadamy do autobusu. Jest późny, październikowy wieczór.  Mijamy ciemne, oświetlone nielicznymi neonami miasta aglomeracji śląskiej. Patrzymy na krople deszczu osadzające się na szybach autobusu.  Cichutko nucimy nasze ulubione piosenki. Dobre, wspólne chwile…

Lubię wracać tam, gdzie byłem – słowa W. Młynarski, muzyka Z. Wodecki

Co dzień nas gna
W nowe strony zadyszany czas.
Sto dat, sto spraw
Wciąga nas, gna nas.

I moje dni
Wszechobecny pośpiech, czasu znak
Naznaczy mi,
Może przez to tak lubię:

Lubię wracać tam, gdzie byłem już
Pod ten balkon pełen pnących róż,
Na uliczki te znajome tak.
Do znajomych dni
Pukać myśląc, czy,
Czy nie stanie w nich czasami
Ta dziewczyna z warkoczami.

Lubię wracać w strony, które znam,
Po wspomnienia zostawione tam,
By się przejrzeć w nich, odnaleźć w nich
Choćby nikły cień, pierwszych serca drżeń,
Kilka nut i kilka wierszy z czasów,
Gdy kochałaś pierwszy raz.

W samym środku zdyszanego dnia
Oglądasz się tak jak ja, jak ja.
Oglądasz się
Tam, gdzie miłość zostawiłaś, swą
Ty jedna mnie umiesz pojąć, bo lubisz:

Lubisz wracać tam gdzie byłaś już
Pod ten balkon pełen pnących róż,
Na uliczki te znajome tak.
Do znajomych drzwi
Pukać myśląc, czy,
Czy nie stanie w nich czasami
Tamten chłopak ze skrzypcami.

Lubisz wracać w strony, które znasz,
Do mej twarzy zbliżyć twoją twarz,
By się przejrzeć w niej,
Odnaleźć w niej
Choćby nikły cień, pierwszych serca drżeń
Kilka nut i kilka wierszy z czasów,
Gdy kochałaś pierwszy raz…