Opowieść o Misi, czyli o tym jak słabość można przekuć w siłę…

   Kończąc poprzedni post obiecałam Wam opowieść o Misi, jednej z czterech córeczek Zuzi i Jacusia. Za chwilę podejmę ten wątek, ale na wstępie chciałabym zwierzyć się z czegoś… Otóż zauważyłam ostatnio, że paradoksalnie dzięki chorobie i śmierci mojej Mamy, przynajmniej na razie, nabrałam więcej odwagi by być sobą, by mówić i pisać o tym, co naprawdę myślę, by działać niesztampowo. Jej śmierć uświadomiła mi z całą mocą, jak kruche jest nasze życie, z iloma sprawami możemy nie zdążyć, jak wiele ominąć albo zupełnie niepotrzebnie z nich zrezygnować. Uważam, iż mam prawo żyć po swojemu bez przesadnego przejmowania się cudzymi opiniami i obowiązującymi, nierzadko stereotypowymi wzorcami zachowań. Mam prawo myśleć inaczej i nikomu się z tego nie tłumaczyć. Mam prawo nie wstydzić się swoich wyborów. Mam też, rzecz jasna, prawo do pomyłek i błądzenia.

    Zaczęłam na powrót prowadzić  bloga, choć jeszcze kilka miesięcy temu byłam bardzo od tego daleka. Potrzebowałam odseparowania od blogów, od tego na poły ekshibicjonistycznego odsłonięcia siebie. Chciałam tego czasu milczenia internetowego by uświadomić sobie znowu, czego chcę, jaka jestem, ku czemu dążę. Dzięki temu nie mam oporów by pisać na przykład o rodzinie naszych psów. Niczyje potępiające milczenie ani zupełnie jawnie wyrażone krytyczne opinie nie robią mi krzywdy, nie wyprowadzają z równowagi. Czuję, iż jestem silniejsza niż kiedyś i nie przejmuję się wszystkim tak bardzo. Razem z Cezarym robimy to, co uważamy za słuszne. A moja Mama, jeśli nadal czuwa przy mnie, jeśli mnie widzi, to na pewno jest zadowolona ze swej córki i uśmiecha się przez łzy, jak to zawsze zwykła robić, ilekroć opowiadałam jej o naszym tutejszym życiu, o naszych troskach i blaskach. Acha! I z pewnością patrzy ze wzruszeniem na Misię, swoją jaworową ulubienicę, psinkę, której w życiu prawdopodobnie będzie trochę trudniej niż innym psom, ale która mimo to potrafi być tak jak inne szczęśliwa i radosna.

   Misia, jak przystało na szczeniaka, urodziła się niewidoma. Jednakże, kiedy po dwóch tygodniach jej siostrzyczki bez ociągania otworzyły oczy i zamglonym, błękitnym spojrzeniem zaczęły spoglądać na otoczenie, Misia nadal miała zamknięte powieki… Pomyślałam wtedy, że pewnie są sklejone, że otworzy je z czasem, że mogę jej w tym dopomóc przemywając jej oczka kilka razy dziennie naparem z rumianku. Także Zuzia, czując najwidoczniej,  iż z jej córeczką jest coś nie tak wiele razy wylizywała z troską jej zamknięte oczęta… Ku memu ogromnemu zmartwieniu, nic to nie dawało i gdy Misia skończyła trzy tygodnie pojechaliśmy z nią do weterynarza by sprawdził, w jakim stanie są oczy białej psinki. Miła pani doktor spróbowała ostrożnie otworzyć jej powieki i zajrzeć pod nie. Nie dostrzegła tam niestety nic prócz przekrwionych, niewykształconych do końca gałek ocznych bez śladu tęczówek i źrenic… Spojrzała na nas ze współczuciem. Już wszystko zrozumiałam.

- Szkoda jej…Taka śliczna psina! – westchnęła wreszcie tuląc do siebie trzytygodniowe maleństwo.

- Niestety, dość często u psów zdarzają się takie wady rozwojowe, że brakuje im oczek. Nie ma szans by w przyszłości się one wykształciły. Pies już do końca życia będzie niewidomy, o ile oczywiście właściciele zdecydują, iż powinien w takim stanie żyć… Najczęściej podejmują decyzję o uśpieniu argumentując ją tym, by się pies w przyszłości nie męczył – dodała wręczając mi z żalem nieświadomą niczego, puszystą i niewinną niczym kulka śniegowa sunię.

- Nie będziemy teraz podejmować tej decyzji – odrzekłam, czując bolesną gulę w gardle i tuląc do piersi ciepłe, ufne ciałko. Cezary milczał, lecz na jego twarzy widać było ogromne wzruszenie i przykrość. Musnął dłonią główkę Misi i odwrócił się gwałtownie szukając kluczyków od samochodu w kieszeni obszernej kurtki.

- Pojedziemy jeszcze do innego weterynarza. Skonsultujemy się! Może jakimś cudem powie nam coś innego! – zdecydowałam w drodze powrotnej do domu.

- Dobrze, Oluniu, ale nie liczyłbym na wiele – stwierdził mój mąż obierając natychmiast kurs na gabinet weterynaryjny w odległym od nas o 10 km miasteczku.

- Oczywiście, nie ma co się zastanawiać! Trzeba ją uśpić! – orzekł kategorycznie zaprzyjaźniony z nami, stary weterynarz.

- Wiem, że pani żal psiny, że przykro. Współczuję, ale nie ma wyjścia. Proszę pomyśleć, jakie życie będzie miał ten pies. Ani pobiegać swobodnie, ani widzieć świata bożego. Biedna, nieszczęśliwa kaleka! – dodał gotowy by od razu zakończyć ten problem.

- Ja się jeszcze zastanowię! – szepnęłam, czując zbierające się pod powiekami łzy.

- Na razie jedziemy do domu, Czarek – wycofywałam się w stronę drzwi wyjściowych tuląc do siebie Misię tak mocno, że aż pisnęła.

- Ale proszę nie zastanawiać się zbyt długo! Piesek jest jeszcze mały i głupi. Niczego nie wie, nie rozumie. Potem będzie pani trudniej, bo zacznie się pani do tej ślepotki przywiązywać! – wołał jeszcze za mną stary doktor. Jednak ja siedziałam już w samochodzie i nie pragnęłam niczego innego niż to, by Misia mogła przytulić się do swej czułej mamy Zuzi i poczuć się przy niej jak zawsze pewnie i bezpiecznie. Chciałam także pogrzebać w necie i dowiedzieć się czegoś więcej na temat niewidomych psów. Czy ich życie naprawdę musiało być z góry przegrane?

   Skarbnica Internetu błyskawicznie pokazała mi ciekawe informacje z całego świata. Były to zdjęcia ślepych, ale całkiem szczęśliwych i dobrze radzących sobie zwyczajnych psów. Były to także historie psich przewodników i rehabilitantów. Szlochając czytałam na głos Cezaremu przejmującą opowieść o niewidomym od urodzenia, mieszkającym w Kanadzie golden retrieverze o imieniu Smiley, który potrafił dużo lepiej niż inne psy pomagać niedowidzącym czy starszym osobom, wczuwać się w położenie niepełnosprawnych dzieci, koić je swą czułą obecnością i delikatnym, rozumnym dotykiem. Spoglądałam na fotografie przedstawiające tego dorosłego już psa. Jak kroczy z dumą i pewnością siebie, jak biega, skacze, jak cieszy się i uśmiecha do swych opiekunów. Obejrzałam filmik, na którym inny niewidomy psiak biegał swobodnie po ogrodzie podnosząc przy tym łapy tylko nieco wyżej niż towarzyszący mu widzący pies.

                                                  Smiley - pies bez oczu

- Nie wiem, co Ty o tym wszystkim myślisz, ale ja nie zamierzam usypiać Misi. Przecież to córeczka naszej ukochanej Zuzi. Przecież to skóra zdjęta z Jacusia. Zobaczysz, jaka piękna i mądra sunia z niej wyrośnie. Ile będzie z nią radości! – cała drżąc szeptałam do męża, tuląc się do niego z całej siły.

- Czyli co? Poza Zuzią i Jacusiem zostawiamy sobie Hipcię i Misię? – upewnił się Cezary z miejsca aprobując moją decyzję. Co do Hipci oboje byliśmy od samego początku pewni, ze to właśnie ta sunia powinna z nami zostać jako kontynuacja rodu Zuzi i Jacusia, a także jako najbardziej przypominająca swą wspaniałą matkę psinka.

Po chwili milczenia ostatecznie próbując uporządkować sobie wszystko w głowie mój mąż zapytał:

- Tylko czy damy sobie radę z czterema psami?

- Damy, na pewno damy. Musimy dać!  – westchnęłam spoglądając przez okno, za którym widać było akurat, jak Zuzia z widoczną na pysku błogością karmi swoje cztery pociechy a Jacuś leżąc na studni przygląda się im z ciekawością…

c.d.n.