Czerwcowe wieści spod trześni…

 

   Gwałtowna burza z ulewą zakończyła na razie królowanie upałów na Pogórzu Dynowskim, za co owej burzy bardzo jestem wdzięczna. Ledwo już dychałam w tej spiekocie. Natomiast komary, muchy, gzy i inne latające wampirki miały się całkiem nieźle. Dziwna jest wiosna tego roku. Tropikalna nieomalże. W lesie mnóstwo jest niewysychających nigdy kałuż, w których chmarami mnożą się te wszystkie, dręczące nas insekty. Jednakże ta wilgoć bardzo pozytywnie wpływa na nadzwyczaj bujne rozrastanie się paproci i wszelkich innych, uwielbianych przez nasze kozy roślin.Wszystko więc ma jakiś sens i porządek w przyrodzie...

   Co u nas słychać? W czasie gorących dni nie byliśmy w stanie wiele wytrzymać na polu toteż chwasty rozrosły się niemiłosiernie i trzeba będzie wielu dni w pozycji na klęczkach albo w pochyleniu z motyczką by zrobić z tym jako taki porządek. Nie wszystko z posianych warzyw nam wykiełkowało a wiele z tego, co rośnie, jakieś jest w tym roku słabowite i mikre. Od wielodniowych upałów występujących naprzemiennie z sążnistymi ulewami ziemia zrobiła się dziwnie twarda, ubita i spękana niczym afrykańskie błoto. Nie pomaga podlewanie i spulchnianie motyką. Mam nadzieję, że czas, sprzyjająca pogoda oraz cierpliwe plewienie poprawą nieco kondycję naszego warzywnika. A jak nie, to będziemy się cieszyć tym, co rośnie i dojrzewa. Dobrze, że chociaż na małych, ogrodowych grządkach sałata, szczypiorek i czosnek rosną jak marzenie!

   W trosce o bezpieczeństwo warzywnika (watahy dzików grasujące w okolicy!) postawiliśmy płotek na jego tyłach, tam gdzie graniczy on z łąką oraz lasem. Leszczynowy ów płotek zrobiony jest w małym, rodzinnym zakładzie produkcyjnym w Rudniku.  Wykonują tam takie rzeczy głownie na eksport, bo za granicą modne jest teraz to, co ekologiczne i rustykalne. U nas tymczasem wciąż królują płoty z siatki metalowej albo z gotowych paneli. Pewnie przy dużej dozie pracowitości i wytrwałości można by zrobić sobie takie leszczynowe ogrodzenie samemu, jednak nam udało się je dostać w prezencie od siostry Cezarego (raz jeszcze dziękujemy Ci bardzo kochana N!***). Teraz każdy, kto idzie do lasu przechodzi obok i podziwia leszczynowe cudeńko, bo w okolicach nikt inny takiego nie ma. Może kiedyś uda nam się dokupić więcej takiego płotka i wówczas ogrodzimy cały nasz warzywnik! Przydałoby się, bo zające kicają coraz bliżej naszej kapusty!

   Co z moją dietą i samopoczuciem? Wszystko w porządku. Codziennie gotuję pięciolitrowy garnek zupy jarzynowej z kaszą jaglaną. Są to różne wariacje na temat tej zupy a różnią się one dodatkami, smakiem i kolorem.. A to z kapustą, a to z kalafiorem. A to z grzybami a to z przecierem pomidorowym. A to z koperkiem a to ze szczypiorkiem. A wszystkie z lubczykiem! Jemy te zupki oboje z mężem i bardzo nam one smakują. Poza tym wcinam jabłka, truskawki, biały ser i jogurt, sałatę, marchewki i buraczki. To dieta bezmięsna, bezcukrowa oraz bezglutenowa i trawienie mam przy niej rewelacyjne. Na pewno pomaga też to, że warzywa i owoce zawierają sporo wody i błonnika. Poza tym w ogóle piję sporo wody natomiast Czarek opija się wprost słodko-kwaśnym napojem na bazie syropu z kwiatów bzu. W upały te soki oraz napary z ziół bardzo się nam przydają. 

Chudnę teraz bardzo powolutku, jednak nie zniechęcona tym cierpliwie trwam w swych postanowieniach. Muszę jednak wyznać, iż o wiele łatwiej było mi głodować, niż tak, jak teraz samoograniczać się w jedzeniu. W czasie głodówki, po pierwszych czterech dniach nie miałam już w ogóle apetytu a żołądek znajdował się aż do siódmego dnia w stanie miłej hibernacji. Teraz, odkąd powrócił do normalnej kondycji wciąż mam jakieś chętki, które usiłuję w sobie zduszać pogryzaniem marchewek, kiszonych ogórków, rzodkiewek czy truskawek. Jednak po prostu tęsknię bardzo za chlebem i jak widzę objadającego się nim z ogromnym smakiem Cezarego, to mnie aż zazdrość bierze. Tym bardziej, że i on chudnie pięknie a wkrótce osiągnie wymarzoną wagę! Widok coraz mniejszej liczby na wyświetlaczu naszej łazienkowej wagi tak go uskrzydla, że robota wręcz pali mu się w rękach i co chwilę ma jakieś nowe pomysły na konstrukcje, przeróbki czy wykopy melioracyjne w ogrodzie i na polu.

   Popatrzcie, jaką ładną ławkę ogrodową wykonał mój mąż ostatnimi czasy! Siedzi się na niej bardzo wygodnie a odwiedzający nas goście nadziwić się nie mogą, że to nie siedzisko z Ikei, ale ława wykonana ze starych, podłogowych desek przez mojego uzdolnionego majster klepkę przy pomocy piły ręcznej, heblarki, szlifierki oraz kilku śrub. Kolor ma kasztanowy. I wspaniale lśni w słońcu!

   Wszystkie posiłki jadamy w ogrodzie pod dziką czereśnią, zwaną po tutejszemu trześnią. A odpoczywamy zazwyczaj na leżakach albo na starej kanapie wyniesionej niedawno ze świeżo uprzątniętej drewutni. Tam mamy przez większość dnia cień a poza tym widok na wszystko i możliwość baczenia na nasze zielononóżki kuropatwiane. To dla nas szczególnie ważne, ponieważ obecnie przynajmniej dwa lisy czają się wokół naszego gospodarstwa. Dostrzegamy je bardzo często. Jeden jest jasnorudy. Drugi ma kolor soczyście kasztanowy. Zuzia co i rusz podnosi alarm widząc gdzieś wśród wysokich traw ich specyficzną, płomienną kitę czy podejrzany ruch w łanie gęstych pokrzyw. Lisy wcale się nas nie boją. Czasem przechadzają się bezczelnie po drodze obok i oblizując się łakomie spoglądają nam wyzywająco w oczy, naigrywając się z nas oraz z nie potrafiącej ich dopędzić Zuzi. Nie możemy nigdzie ruszyć się stąd we dwoje bez zaganiania wszystkich kur do kurników, co nie jest sprawą łatwą, gdyż kury najchętniej łaziłyby po ogrodzie od świtu aż do zmierzchu. Strzeżemy naszych pierzastych jak tylko się da, a one biedactwa, tak mocno są zestresowane częstymi alarmami oraz ostatnimi upałami, że z tego wszystkiego zbijają się w struchlałe stadka, znoszą zdecydowanie mniej jajek i z byle powodu podnoszą straszny rwetes, stawiając na baczność nas oraz Zuzię.

   A propos Zuzi, to już ostatecznie muszę stwierdzić, iż z jej kwietniowego romansu nie będzie jednak żadnych szczeniaków. Pewnie jednak jej kawaler Puszek był trochę zbyt niski dla niej a może te słodkie niewiniątka niczego na osobności nie zmajstrowały? Chociaż po wyrazie ich pysków i niezwykłej tkliwości, jaka ich połączyła w tę romantyczną, gwiaździstą noc można by sądzić, że tamto miłosne tete a tete było więcej niż udane. No cóż! Może kiedyś znajdziemy dla Zuzi odpowiedniejszego kawalera i nasza psina zostanie wreszcie mamą. Co się odwlecze, to nie uciecze! A w tym roku, to nawet dobrze, że się nam rodzina nie powiększy, bo tyle jest tutaj roboty i bieganiny codziennej, że nie wiem, jak dałabym radę jeszcze z baczeniem na stado przeuroczych piranii, czyli rozkosznego, Zuzinego potomstwa.

Zuzia jest coraz lepszym, gospodarskim psem. Uwielbia nam pomagać. Pilnować kur i kóz. Zaganiać pierzaste do kurników a także tropić lisy i zające. Rozumie prawie wszystko, co się do niej mówi i przeważnie jest niezwykle usłuchana. A przy tym pieszczocha z niech niesamowita. Odrywa nas często od pracy tylko po to, by ją wygłaskać, wymiętosić, wyczesać czy choćby pogmerać za uchem. A spojrzenie ma przy tym tak rozkoszne, tak rozczulające, a pozy przybiera tak urocze, że nie mamy nic przeciw temu, by te słodkie chwile trwały i trwały. Gorąco jej tylko biedaczce w upale. Nie dziwota! Wszak sierść ma gęstą jak baranek. Dlatego przy kazdej okazji psina kładzie sie w kałużach i chłodzi ile sie tylko da rozgrzany brzuszek.

   Co u naszych kóz? Były biedne ostatnimi czasy, bo z powodu upału oraz gryzących insektów prawie całe dnie spędzały w koziarni a tam z nudów zajadały się świeżutkim, pachnącym siankiem albo godzinami spały. Czarek zrobił dla koziołka Łobuza Kurdybanka nowe, bardzo przestronne pomieszczenie sąsiadujące z mieszkankiem kóz. Teraz we trójkę mogą sobie gwarzyć, pobekując i wąchając się poprzez drewniane bramki. Często o poranku zabieramy kozy na długi spacer po lesie. Jest jeszcze wtedy rzeźkie powietrze a komary i gzy nie tak dokuczliwe, jak w godzinach późniejszych. Koziołek podobnie jak kozule biegnie za nami bez żadnej smyczy. Pilnuje by się nie zgubić i nie zostać bodniętym znienacka przez wciąż wojowniczo nastawione w stosunku do niego kozy.

 Zwłaszcza czarna Brykuska rada by spuścić niezłe łubudu koziołkowi. A wykoncypowałam, iż zrobi tak z powodu swych kompleksów. Otóż zauważyłam, iż starsza od niej i nieco roślejsza Popiołka zdecydowanie rządzi w ich koziarni. Pozwala Brykusce jeść dopiero wówczas, gdy sama się naje. O byle co ją strofuje i wciska w kąt. Potulna Brykuska przełyka w sobie jakoś to upokorzenie, ale potem szuka kogoś, na kim mogłaby wyładować swoje frustracje. Tym kimś jest rzecz jasna Łobuz Kurdybanek. Ale, na szczęście, koziołek coraz mniej się już jej boi. Jest coraz większy i mądrzejszy. Odważnie staje do walki z diabelską kozulą. Często sam inicjuje potyczki. A gdy już się zmęczy albo przestaje mieć ochotę na kolejny wstrząs mózgu chowa się za nami (obserwując walące w siebie z całej siły albo w pnie drzew czy też w drewniane bramki koziarni kozy stwierdziliśmy z Czarkiem, że ich specyficzną przyjemnością są czaszkowe turbulencje i grzmoty!).

   W lesie pojawiło się trochę prawdziwków, maślaków, czerwonych kozaków i kurek. Czekamy na prawdziwy wysyp. Mnóstwo jest na łąkach różnych kwiatów i ziół, które suszę w dużych ilościach na strychu a potem używam do sporządzania herbatek. 

   Jedne kwiaty przekwitają, np. moje ulubione łubiny i dzikie róże, a inne dopiero zakwitają, jak np. maki, chabry, jaskry, fioletowe dzwonki i rumianki. Na śliwach, gruszach i jabłoniach spokojnie dojrzewają owoce. Poziomki w ogrodzie czerwienią się i zapraszają do skosztowania. Czas płynie spokojną strugą i zbliża nas powoli do lata…