Na polu…

   Upał i robota! Robota i upał! Od kiedy ulewne deszcze minęły i dało się wejść na pole nie tonąc po kolana w błocie pracujemy tam co dnia aż do zmierzchu. Kiedyś już pisałam, że zachciało się nam w tym roku większego niż dotychczas warzywnika, no to mamy za swoje! Pole jest wymagające i uparte. A przy tym bardzo zachłanne i o czas człowieka zazdrosne. Jak nas wchłonęło, tak nie popuszcza. Rozpuszczone jak dziadowski bicz! A na nim nieustanna walka z perzem, przekopywanie, tłuczenie motyką, grabienie, sianie, sadzenie, plewienie, ogradzanie, rowów wokół kopanie, znowu chwastów wyciąganie…A to wszystko na połaci wielkości piętnaście na trzydzieści dwa metry. To chyba coś około 480 metrów kwadratowych! Ileż potu z nas się już polało! Ileż kompotów, soków i zwykłej wody z cukrem i kwaskiem cytrynowym wypiliśmy (gdy się już kompoty i soki skończyły!). Ileż kwękania i stękania z siebie wydaliśmy! Jak czarne mamy paznokcie i odciski na dłoniach od grabi i motyki!  A polu wciąż mało!

   Gdera, sarka i marudzi to pole, nasz okrutny władca feudalny: - Róbcie, jak się wam chciało! Nie ma zlitowania! Samiście sobie pańszczyznę narzucili, to macie harować aż mi się spodoba i pozwolę wam na chwilę wytchnienia!

   Oto, co udało się nam zasiać i zasadzić: ziemniaki, kapustę, seler, koper, pietruszkę, pasternak, rzodkiewkę, czarną rzepę, marchewkę, cebule, koper, buraki ćwikłowe i naciowe, majeranek, bazylię, sałat przeróżnych mrowie, ogórki, pomidory, paprykę, fasolę, groch, dynie, cukinię i coś tam jeszcze, ale…mózg mi paruje i więcej nie pamiętam!

   Jak się wiekszość z tego dobra uda, to będzie pysznego jedzonka na świeżo i na przetwory zimowe. Do teraz zjadamy jeszcze zeszłoroczne. Bardzo się przydają wszelkie sosy, kompoty i lecza, mrożonki i suszonki żeby zrobić szybki obiadek i …znowu na pole do roboty lecieć.

   A poza polem jest jeszcze zajęcie codzienne z karmieniem zwierząt związane. Cztery kwoki opiekują się swoimi maleństwami a także zaadoptowały pod swe ciepłe skrzydła pisklęta wyległe w inkubatorze. Dumne matki siedzą w osobnych, wydzielonych w kurnikach, zamkniętych pomieszczeniach, gdzie mają spokój i nie muszą walczyć o pokarm z resztą łakomych, dorosłych kur. Największe kurczęta ma pstrokata czubatka polska. Już wyprowadza je do ogrodu. Już świat im wielki pokazuje. A w porach posiłków wraca do swojego zagrodzonego domku i głośno gdacząc domaga się od gospodyni kolejnej porcji jedzenia. Codziennie rano szykuję wielką michę smakowitości dla kwok i ich małych a poza tym dwa wiadra paszy dla pozostałych kur. Także dla kotów i Zuzi trzeba ugotować jakowego mięsa i kości, ryżu czy makaronu. 

   Nie zapominam też oczywiście o meczącym towarzystwie. Wyprowadzać mus  kozy na pole o wczesnym poranku a około dziewiątej już zabierać, żeby ich słońce nie przypiekło. Potem przez cały dzionek kozie panny oraz ich przyszły małżonek Łobuz Kurdybanek polegują w chłodnym budynku gospodarczym, żując siano i nacięte przez nas gałęzie z dzikich drzew owocowych. A pod wieczór, kiedy się nareszcie ochłodzi kozule wędrują ochoczo na łąkę w strefę cienia. I tam pasą się radośnie aż do zmroku. 

   A my jak mamy chwilkę to przysiadamy na ławeczce pod dębem i cieszymy się przyjemnym chłodkiem spoglądając z dumą i radością na nasze pole, którego gderliwe pomruki ucichają do następnego ranka i zdaje się, że pole nawet śpiewa nam cichutko nareszcie ugłaskane całodzienną pracą naszych rąk. 

  Dzisiaj od rana suche jak pieprz pole świergocze głosami skowronków prostą modlitwą o deszcz. Spogląda ku niebu z pełną wiary nadzieją. Niebo zaś odpowiada melodią wiatru i kłębiastych chmurek. Kto wie? Może wysłucha prośby naszego pola...? A jak nie, to wiadra i konewki pójdą w ruch!