Historia naszego koziołka, cz.1 - "Tamto gospodarstwo"

   Parę dni temu stało się to, cośmy sobie kilka miesięcy temu zaplanowali. Otóż pojechaliśmy do sąsiedniej wsi i kupiliśmy ślicznego, dwumiesięcznego koziołeczka. A jak to było?

   Jam to, nie chwaląc się, wymyśliła, że naszym kozim pannom najlepiej będzie, jak dostaną własnego kawalera, który to przy nich się wychowa, wszystkiego od starszych nauczy a jesienią stanie na wysokości zadania i za żony je sobie weźmie. W naszych okolicach właściwie nie ma capów. Stare zabito i zjedzono. Młode są jeszcze niewinnymi koziołkami. Póki jeszcze jeden zdatny dla celów prokreacyjnych cap żył w odległej o kilka kilometrów wsi wybierałam się doń z naszymi kozami po dwakroć. Wędrowałam wytrwale po górach i dolinach. A do czynu pchała mnie przestroga zaprzyjaźnionej gospodyni, pani Nowakowej, że kózki z gwałtownej i nieutulonej potrzeby miłosnego tete a tete z capkiem, z żalu sczeznąć mogą i na wiór całkiem wyschnąć!

   Szłam więc ślizgając się po śniegach, błotach i suchych, bukowych liściach. We mgłach ledwo co widząc i ulewach. Wspinałam się na przełęcz zażarcie i uparcie a mądre kozule, nieświadome tego w jak ważnym dla nich idziemy celu, wraz z nieodłączną Zuzią biegły wiernie przy mym boku.  I cóż! Na nic te długie wędrówki i romantyczne zamysły! Po dwakroć do niczego nie dochodziło, gdyż kapryśne panny nie miały najmniejszej ochoty na zbliżenie z tamtym kawalerem a u kóz tak już jest, że nic na siłę. I dobrze!

   Ale nic nie nadaremno! U gospodyni, właścicielki onego odrzuconego przez wybredne panny capa zamówiłam sobie przy okazji koziołka. Synka jego przyszłego, co to na świat przyjść miał pod koniec lutego. 

   Kilka tygodni temu pojechaliśmy tam z Cezarym w odwiedziny i ujrzeliśmy trzy dumne mamy oraz pięcioro uroczych koźlątek. Cztery dni zaledwie miały. Nieprzytomnie jeszcze na ten świat patrzyły, maminych wymion się trzymając i słodko pobekując. Ojca ich widać nigdzie nie było.

- Och! Jakie śliczne! – zawołałam na ich widok – Co jedno to ładniejsze!

- Tyle, że to w większości koziołki – stwierdziła nieco tym rozczarowana gospodyni. - Tylko jedna kózka się nam urodziła. Koziołka jednego dla siebie zatrzymam. Będzie na miejsce starego capa.

- No właśnie! A co ze starym capem? – zapytałam, karcąc się w duchu za tę dziecinną dociekliwość. Wszak to zrozumiałe samo przez się, co się z kozłami zimową porą dzieje. Na ten przykład cap mieszkający w sąsiednim obok naszego gospodarstwie jeszcze w grudniu dokonał żywota. A zapytany o niego, skolegowany z nami  a pochodzący z tamtego domu wyrostek Filip odrzekł bez najmniejszego drżenia w głosie, iż stała się normalna, gospodarska rzecz…Na święta jego rodzina miała za to mnóstwo swojskiej kiełbasy, którą częstowała niektórych sąsiadów, a ci nachwalić się nie mogli jak dobra i w sam raz naczosnkowana.

   Tymczasem gospodyni popatrzyła na mnie z lekkim zdziwieniem i wzruszając ramionami stwierdziła tylko krótko.

- Zarżnelim!

- To którego dla was koziołka zatrzymać? – zapytała po chwili i roześmiała się nieomal dziewczęco widząc nasze zbaraniałe nieco miny..

 – Po mojemu to najlepszy będzie pierworodny tej burej kozy! Ona bardzo mleczna, to i dobre geny przekaże! – dodała cała zapłoniona, najwidoczniej bardzo dumna ze swej erudycji.

- Zresztą jak państwo sobie chcą! Przyjedziecie to wybierzecie i już!

- A co z resztą koziołków? Ma pani na nie chętnych? – znowu nieopatrznie drążyłam temat.

- A gdzie ta?! Teraz mało kto na wsi kozy trzyma. A jak już mają, to do cudzych capów w czas koziej rui doprowadzają. Capy bardzo dokuczają się! Bo to i śmierdzą i pobodą, kozy męczą i w osobnej komórce trzeba je czasem trzymać a wiadomo! Toć miejsca szkoda!

- Koziołki zarżnie się na mięso i tyle! Mięsko delikatniuchne jak cielęcina! Może by państwo chcieli? – zagadnęła, wietrząc zapewne nowy interes.

Pokręciliśmy przecząco głowami, coś tam bełkocąc w zmieszaniu, że nie przepadamy za koźlęciną. Na duszach jakoś się nam dziwnie zrobiło. Bo to takie na wsi łatwe i normalne. Szast – prast! Było zwierzątko, nie ma zwierzątka…Zwyczajna, gospodarska rzecz…

- A co z ich skórami pani zrobi? – zapytał Kuba, nasz młody sąsiad - przyjaciel, który towarzyszył nam w tym dniu i zrobiwszy zakupy w pobliskim miasteczku chciał obejrzeć wraz z nami kozi przychówek.

- Na gnojówkę wyrzucę albo zakopię, bo mi się tam zaśmierdnie! – zawołała kobieta i poklepała pieszczotliwie beżowe maleństwo, które podszedłszy do bramki koziarni zapatrzyło się na nią wielkimi, ufnymi oczami a zimnym noskiem delikatnie dotknęło jej dłoni.

- A nie dałaby mi pani tych skór? Ja potrafię skóry dobrze wyprawiać. Potem coś z nich szyję albo bębenki robię! – oświadczył Kuba i głośno przełykając ślinę dotknął z tkliwością  ciepłego, puszystego boku kawowego w kolorze koźlątka.

- A ta pewnie, że może pan sobie brać! Jak się to ma na co przydać, to czemu nie?!- przychyliła się do jego prośby sympatyczna gospodyni a potem dała nam numer telefonu, byśmy mogli się z nią umówić na konkretny termin odbioru naszego koziołka oraz skór dla Kuby.

   Chwilkę jeszcze staliśmy patrząc na kozią gromadę stłoczoną w maleńkiej komórce w piwniczce. Ciepło tam zdawało się bardzo i jasno, bo okienko spore pod sufitem było. Słońce zaglądało ciekawsko do środka, oświetlając serdecznym promieniem tę wielobarwną, szczęśliwą, meczącą trzódkę. Westchnęliśmy po raz ostatni a potem pożegnaliśmy się i odjechaliśmy, wyobrażając sobie jak to będzie za dwa miesiące, gdy słodki koźlaczek zamieszka już z nami. Samochód piął się powoli po kamienistej, stromej drodze a wokół nas rozciągały się baśniowe w nastroju, malownicze  wzgórza...

Ciąg dalszy nastąpi…