Historia naszego koziołka, cz.3 – „Łobuz Bluszczyk herbu Kurdybanek!”

    Pogoda cudowna naonczas była! Prawdziwie wiosenna, rzeźka i cieplutka. Las i łąka pachniały tysiącami upojnych aromatów a my wędrowaliśmy z uparcie wyrywającym się koziołkiem ku naszym spokojnie pasącym się wśród bujnej, świeżej trawy kozom. Brodate panny dostrzegłszy nas zameczały radośnie. Łobuz na ten dźwięk omalże stanął dęba. A potem odpowiedział im podnieconym, kozim bekiem. Może myślał, że mama tam na niego gdzieś czeka i właśnie do niej prowadzą go ci dziwni ludzie oraz popychający go kudłaty stwór? Ale nie, to nie mama. Ona była beżowo-złota, słodko pachniała mlekiem, spoglądała nań z czułością i zawsze na jego widok meczała coś serdecznie albo strofowała delikatnie, żeby się wreszcie uspokoił. Tymczasem tamte obce i tajemnicze kozy podejrzliwie nastroszyły sierść na grzbiecie a przy tym przyglądały mu się z nieodgadnionym wyrazem pyszczków.

 

    Podszedł do nich bardzo ostrożnie. Wielkie były i piękne! Ta czarna koniecznie chciała powąchać jego nosek. Ta siwa zainteresowała się koziołkowym ogonkiem. I nagle! Ojej! Obie pochyliły łby i dalejże go bóść z całej siły i gonić za nim po łące.

- Ratunku! Ratunku! – zapłakał przerażony, kozi dzieciaczek i podczas gdy ja z Cezarym usiłowaliśmy wyplątać się ze smyczy, którą okręcił wokół nas spanikowany koziołek nasza mądra Zuzia błyskawicznie odgoniła od niego wojowniczo nastawione kozy. A nawet dała im nauczkę, goniąc je i gryząc po nogach. W ten sposób skarcone już po chwili stały w bezpiecznej odległości, spoglądając tylko spode łba na małego intruza.

- Nie będziecie dokuczać mojemu dzieciaczkowi! A jak się wam nie podoba, to ze mną będziecie mieć do czynienia! – zaszczekała psina i stanąwszy między kozami a koźlaczkiem osłoniła go własnym ciałem. A on jakby zrozumiał, bo przylgnął do niej ufnie i tak schowany zerkał na niedobre kozule spoza ciepłego boku opiekuńczej psiny.

   Byliśmy bardzo dumni z naszej mądrej Zuzi, ale jednocześnie mocno rozczarowani zachowaniem tak sympatycznych przecież dotąd i zupełnie bezproblemowych kozich panien. Co to im się stało? Czyżby były o koziołka zazdrosne? A może to normalne u kóz, że bodą wszelkich nowych w stadzie, chcąc w ten sposób ustalić hierarchię i pokazać, na co kogo stać? Spędziliśmy wówczas na łące około pół godziny bezustannie uważając na podstępne zakusy na Łobuza nieustępliwej Brykuski i Popiołki. Wciąż mając oczy dookoła głowy i wraz z sunią odganiając smyczą i patykami zawzięte kozule.

   Mieliśmy nadzieję, iż to niechętne nastawienie im przejdzie a wszystko jest kwestią czasu. No tak! Ale odpadało wobec tego umieszczenie teraz wszystkich razem w koziarni. Przecież silne i zdumiewająco wysokie przy naszym nowym maleństwie kozy mogłyby dotkliwie poranić biednego Łobuza albo i co gorszego mu zrobić. Przed kupnem Bluszczyka Kurdybanka planowaliśmy sobie, iż dopiero za kilka miesięcy, gdy koziołek podrośnie przeniesiemy go do osobnego boksu. I dlatego jego budowa była jeszcze w lesie! A tu tymczasem już teraz, na poczekaniu trzeba było wymyślić, gdzie zamieszka nasz capuniek. 

   Po chwili zastanowienia postanowiłam ulokować Łobuza w przedsionku dużego kurnika. Było to niewielkie, wysłane słomą pomieszczenie w sam raz dla takiego malucha. W czasie, gdy Cezary wraz z nieodłączną Zuzią prowadzali koźlaczka po ogrodzie ja wymościłam mu legowisko świeżym siankiem. Wcisnęłam go też sporo między deseczki oddzielające przedsionek od kurnika a w kącie postawiłam jedno wiaderko z wodą a drugie z owsem. Nie miałam, niestety, buraczanych wysłodków, za którymi podobno przepadał nasz Łobuziaczek. W zamian postanowiłam ugotować dla niego ziemniaczków z marchewką.

   Na szczęście koziołek szybko rozsmakował się w trawie, ziołach, mleczach, niezapominajkach i w młodych gałązkach z drzew owocowych. I nie wygląda na to, by brakowało mu w diecie czegokolwiek.

   A ponieważ pogoda nadal dopisuje pasie się odtąd codziennie na łące w bezpiecznej odległości od wciąż niechętnie nastawionych do niego kóz. Cała trójka zawsze przypięta jest łańcuchami i linkami do osobnych kołków. Maluch może podchodzić bardzo blisko do budzących jego fascynację przyszłych narzeczonych a w razie czego odbiec na bezpieczną odległość. Zresztą zawsze w pobliżu czuwa Zuzia gotowa by bronić go i osłaniać własną piersią!

   Ach, jakąż ciekawską i pełną energii okazuje się nasz Łobuziak istotką! Niekiedy spuszczony z linki wędruje swobodnie po całym obejściu. Zagląda do kurników i drewutni. Wpatruje się w śpiące w swej koziarni starsze kozule a mecząc głośno wyrywa je ze snu i sprawia, że koniecznie chcą się do niego dostać i nareszcie spuścić mu porządny łomot. On tymczasem, bezpieczny za bramką naigrywa się z ich złości i w kozim języku obiecuje im, że gdy urośnie, to na pewno pokaże wrednym damom, gdzie raki zimują! A gdy je już podrażni do syta biegnie w radosnych podskokach do ogrodu by bezceremonialnie budzić koty śpiące dotąd bezpiecznie na ławach albo na budzie Zuzi.

   Wchodzi też do domu i obwąchuje nasze buty i kurtki wiszące w przedpokoju. Usiłuje otworzyć worki ze śrutą i owsem ustawione pod schodami. Rozsypuje trociny z kocich kuwet. Płoszy się jednak szybko i ucieka na jakiś głośniejszy dźwięk. Biegnie w pobliże wiaty by skubać rosnące tam kolorowe, ozdobne trawy, kwiatki albo obgryzać pączki z czereśni i wiśni. 

   Uwielbia wciskać się między ławę a budynek gospodarczy i tam układać w bezpiecznej ciasnocie albo podtykać główkę do pieszczot. Wyspany usiłuje wskoczyć na tę ławę, ale jeszcze mu się to nie udaje. Przewraca się więc i toczy wokół zdziwionym spojrzeniem łyżwiarza, co ni stąd ni zowąd zapomniał jak się jeździ.

   Reaguje na wszystkie imiona, jakimi go obdarzamy i przybiega chętnie, z czego wnoszę, iż jest mądrym zwierzaczkiem a najważniejszy dla niego jest ton głosu oraz spojrzenie osoby wołającej. Pieszcząc koziołka szepczę do niego:

  -Bluszczyku Kurdybanku, capuniu słodziuniu, dzieciaczku łobuziaczku…

A innym razem, wołając go, gdy gdzieś się schowa a ja niepokoję się, czy aby czegoś nie broi wołam zazwyczaj:

- Łobuz! Gdzie jesteś drapichruście?! Co znowu wyczyniasz Kurdybanku pacanku?!

   Maluch był już prawie wszędzie, gdzie to tylko możliwe – nawet w naszej kuchni i w pokoju komputerowym! Gdzieniegdzie zrobił siusiu i kupkę, ale żadnej tym szkody nie uczynił. Wciąż jeszcze pachnie niemowlęciem, spojrzenie ma niewinne, więc wszystko mu wybaczamy a każdą jego nową umiejętność witamy z podziwem i radością.

   Ostatnio byliśmy wszyscy razem na pierwszym wspólnym spacerze w lesie. Kurdybanek radził sobie całkiem dobrze! Prowadzony na smyczy przez Cezarego szedł bez ociągania, ciekawie rozglądając się dookoła i podjadając takie leśne smakołyki jak:  listki jeżyn i malin, młodą miętę, pączki paproci, jasnozielone odrosty na sosenkach i szmaragdowe krzaczki jagód. Dzielnie przeskakiwał przez potoki. Zręcznie omijał kałuże. Obserwował ptaszki, muszki i biedronki. Gonił za motylami. Uskakiwał przed złośliwymi kozami, wciąż niezaspokojonymi w swych żądzach pobodzenia go. 

   Zmęczony, ale i chyba bardzo usatysfakcjonowany kilkukilometrowym spacerem sam pobiegł do swojego mieszkanka w przedsionku kurnika i umościwszy się tam wygodnie na sianku zasnął smacznie, śniąc pewnie o koziołkowych przygodach i o tryumfalnym poskromieniu dwóch złośnic, przyszłych swych kozich żon. Kury pogdakiwały na grzędach, szykując się do snu. Zachód słońca malował niebo pomarańczowo-różowymi smugami, chmury złotymi obrzeżkami a mały koziołek trojga imion odpoczywał przed następnym, pełnym ciekawych wydarzeń dniem...