Grudniowe dni...

  Od kiedy pamiętam darzyłam ogromnym sentymentem ten zimowy miesiąc. Jak większości z Was kojarzy mi się on ze świętami, z Barbórką,  Mikołajem, feriami i śniegiem. Kilka dat w kalendarzu grudniowym daje mi jednak dodatkowe powody do świętowania, choć świętować za bardzo nie lubię. Wolę ciszę, spokój, kameralne spotkania osób ciepłych, wrażliwych, umiejących zarówno ciekawie opowiadać, jak i słuchać.

A co my tam mamy w tym kalendarzu? Moje imieniny i urodziny a także urodziny mej ukochanej córki. Tak, obie jesteśmy panny strzelcówny. I wiele cech przypisanych temu znakowi zodiaku rzeczywiście do nas pasuje. Ale nie o tym ma być ten tekst. To opowieść o moich wzruszeniach i skojarzeniach z tym miesiącem związanych…

- Jaka słodziutka! Kruszynka moja śliczniutka! – powiedziała mama, gdy po kilkugodzinnym, przedwczesnym porodzie przyszłam na świat w białe, grudniowe południe.

- Ma główkę jak pomarańcza! – wzruszał się tata, gdy kilka dni potem odwożąc żonę z córką do domu, miał możliwość po raz pierwszy ujrzeć mnie w całej mej maleńkiej okazałości.

Te tatowe słowa tyczyły takoż wielkości mej łepetynki, jak i koloru wiewiórczej szczecinki porastającej delikatnym puchem ową śmieszną głowinę.

Zostałam zawieziona do skromnego, jednopokojowego, górniczego mieszkanka rodziców, które na kilka lat miało się stać i moim domem. Leżałam cichutko zawinięta w becik i żadnego pisku z siebie nie wydałam. Podobno cały czas spałam. Nawet jadłam przez sen! Dlatego rodzice przez dłuższy czas nie mieli pojęcia, jakie mam oczy. Zresztą wszystkie niemowlęta mają na początku niebieskie ślepka. A z tego wniosek, iż nic wyjątkowego mych rodzicieli nie ominęło.

Chorowita, niestety, była ze mnie bestyjka. Jak na dzieciątko urodzone przedwcześnie i niewiele ponad dwa kilo ważące przystało. Wciąż mnie dopadały a to jakieś katary i zapalenia gardła a to krwotoki i ciągnąca się aż do dorosłości skłonność do anemii. Ale przy tym wszystkim nie płakałam i nie skarżyłam się na nic prawie nigdy. Schowana w sobie i w ciepłym beciku jak w dziupli trwałam tak sobie jak nie do końca przebudzona do życia poczwarka.

W czasie skromnej kolacji wigilijnej podawano mnie sobie ostrożnie z rąk do rąk, ciesząc się, że dziecko nareszcie nie śpi i spogląda z ciekawością na te wszystkie bliskie twarze oraz na srebrzyste bombki, w które ustrojona była choinka.

- Oleńka, to najwspanialszy prezent świąteczny, jaki mogliśmy sobie tylko wymarzyć! – szeptali wzruszeni rodzice a zachwycony mną, kochany, starszy brat huśtał mnie w ramionach i śmiał się, że mam nosek jak groszek, a jakby nacisnąć, to pewnie zapiszczę jak gumowa zabaweczka…

Z gramofonu Bambino płynęły kolędy śpiewane przez zespół Śląsk. Babcia, z charakterystycznym dla siebie kresowym zaśpiewem zachwalała zrobioną przez siebie kutię i smażone pierogi z borowikami. Z choinki zwieszała się lameta oraz specjalnie na ten dzień zdobyte cukierki w złotych papierkach. Cudownie pachniały wystane w gigantycznej kolejce pomarańcze.

- Jak mamusia się czuje? – pytał tata, patrząc z troską w błyszczące od emocji oczy swej matki.

- A jak mam się czuć?! Dobrze mi tu z Wami, że i w niebie lepiej by nie było! – odparła roześmiana, kresowa babunia i na potwierdzenie tego poprosiła o podanie kolejnego kawałka makowca. A potem jedząc ze smakiem nie mogła się nadziwić, jakie to wspaniałe czasy teraz nastały. Jak wszystkiego w sklepach pełno! I pomyśleć, że w czasie wojny, na Wileńszczyźnie to szczęśliwi byli, jak ziemniaki z kapustą były a jako słodki smakołyk ulubione przez dzieciaki śliżyki z miodem i makiem.

- Oj, dobre, dostatnie życie będzie miała ta wasza Oleńka! Tylko Ty synuś więcej jeść musisz, boś taki wychudzony! A przecie na kopalni ciężko pracujesz i potrzebujesz siły! – dodała znacząco babunia, patrząc z troską na szczupłego tatę oraz z wyraźnym wyrzutem na mamę, którą według jej mniemania zbyt lekkie obiady gotowała dla naszej rodziny.

- A babcia znowu swoje! Nawet w wigilię mi nie odpuszcza! – żachnęła się mama i jak zawsze, nieco rozdrażniona uwagami babci, poczerwieniała na twarzy od doznanej przykrości.

- Mamusiu najdroższa! Żonka gotuje mi same smakołyki! Na nic narzekać nie mogę! Naprawdę! - A wie mamusia, co jutro będzie na obiad? - pospieszył zażegnać ewentualną kłótnię rodzinną tata.

- Bigos! Cudowny bigos z wędzonką, kiełbasą i grzybami! I kotlety schabowe. No i jeszcze galareta z nóżek. Napracowała się mocno moja czarnobrewa dziewczyna. Ale ja jej dzielnie pomagałem. Prawda?! – zawołał, ściskając mocno zarumienioną mamę i całując ją serdecznie w oba policzki.

- Ja tam i tak bigosu nie zjem. Na wątrobę by mi zaszkodził! – marudziła babunia.

-Ale wy dzieci jedzcie, jedzcie kochane! I dobrze karmcie tę kruszynę, bo to chucherko po prostu, jak opłatek bledziutkie! – sapnęła seniorka rodu spoglądając z troską na me oblicze.

Mama usiadła z boku, odwinęła mnie z ciepłego kocyka i próbowała nakarmić piersią. Popatrzyłam na nią z miłością. Tyle ciepła i słodyczy było w jej ciemnobrązowych, pięknych oczach… Ale jakoś nie bardzo chciało mi się jeść. Kilka razy przełknęłam ciepłe mleko, żeby kochanej mamusi przykrości nie robić a potem westchnęłam i zamarłam w bezruchu.

Zatem położono mnie do łóżeczka, gdzie jeszcze przez chwilę śledziłam odblaski świec tańczące spokojnie na jego metalowych ramach. Potem zasnęłam ukojona głosami bliskich, zapachami grzybów, kompotu śliwkowego i jedzonych w nabożnym skupieniu pomarańczy…

   Dwadzieścia pięć lat potem trzymałam w ramionach moją słodką kruszynę. Także nieco za wcześnie urodzoną i podczas całej kolacji wigilijnej uparcie śpiącą, mimo migających wokół gwiazdkowych ozdóbek i płynących z płyt CD ulubionych kolęd z „Piwnicy pod Baranami”. Kilka dni wcześniej wróciłam ze szpitala, więc teraz wciąż jeszcze obolała i bardzo zmęczona nie miałam siły śpiewać kolęd ani jeść tych wszystkich smakołyków przygotowanych przez moją mamę. Mocno tuliłam swoją córeczkę do siebie, marząc o tym bym mogła położyć się z nią na tapczanie w pokoju obok i wreszcie porządnie wyspać. Jednak, gdy kolacja dobiegła końca i z ulgą schroniłam się w półmroku sypialni moje dziecię najwyraźniej wyspane donośnym głosikiem oznajmiło, że czas zacząć świętować Boże Narodzenie! Owinęłam więc maleństwo mięciutką, różową chustą i wróciłam do pokoju stołowego by razem ze wszystkimi patrzeć w migoczące ognie w kominku i śpiewać kolędy…

 Usiadłam na kanapie i przytuliłam się do babci, która niedomagała ostatnio. Czasem prawie nas nie poznawała. Jak dziecko wciąż dopominała się o uwagę i troskę. A w ten dzień, nie zwracając zupełnie uwagi na to, iż jestem ledwo żywa zażądała bym ugotowała jej na obiad zupę jarzynową z lanymi kluseczkami. Potem nawet jej nie zjadła. Rozdziabała tylko ziemniaki i ni stąd ni zowąd rozpłakała się przepraszając, że tyle wszystkim kłopotu swoją osobą robi.

Nie śpiewała w te święta. Nie miała apetytu. Skręcała nerwowo skraj serwety. Żuła cząstkę pomarańczy, nie czując zupełnie jej smaku. Krążyła nerwowo wokół stołu, usiłując sobie coś przypomnieć. Coś bardzo ważnego…

   Mijały kolejne grudnie…Czas z każdym z nas zrobił swoje. Coś zabierał. Coś dawał. Jak zawsze. Jak wszędzie…

Tyle rzeczy zapomniałam. Tyle wciąż wyraziście pamiętam! Jakby były wczoraj! Jakbym wciąż miała kilkadziesiąt, kilkanaście lat mniej. A tymczasem nadeszły kolejne urodziny i znów zbliża się pora świąt…