Pachnący figami prezent od Pantery!

  

   Było to kolejne mgliste i dość chłodne, październikowe popołudnie. Z drzew opadało coraz więcej liści. Miękko i poszumnie brodziło się w nich teraz. Pachniało wilgotną ziemią, grzybami i zbutwiałą korą. Wracałam właśnie z Cezarym, Zuzią i kozami z długiego spaceru po lesie, gdy na szutrowej drodze, wiodącej do naszego domu zatrzymał się tuż mnie biały samochód listonosza.

- A ja tam paczuszkę dla pani zostawiłem. Leży na budzie Zuzi! – zawołał przez uchylone okno a widząc, że kozy korzystając z chwilowego zagapienia swej pani pochłonęło przeżuwanie moich sznurówek zawołał jeszcze z rozbawioną miną:

- A to z nich huncwoty! Dobrego dnia życzę! –  i odjechał w dal, wioząc przesyłki oraz, mam nadzieję, same dobre nowiny i serdeczne listy, innym mieszkańcom przysiółka.

   Kozy zajęły się tymczasem nieśpiesznym obgryzaniem pożółkłych listków przydrożnej wierzby - iwy. Zuzia pobiegła w pola, węsząc gdzieś tam jakieś sarny czy zające. W pobliskich zaroślach buszował beztrosko Cezary wytrwale poszukujący grzybów.

   A ja najchętniej od razu pobiegłabym do domu wiedząc, iż to wyczekiwana przeze mnie z niecierpliwością przesyłka od Pantery, serdecznej, blogowej koleżanki, która zorganizowała jakiś czas temu u siebie konkurs sprawdzający wiedzę czytelników na temat ważnych faktów z jej życia. A ponieważ Pantera pisze niezwykle ciekawie a stylu pisania oraz lekkiego pióra mógłby jej pozazdrościć Passent na spółkę z Żakowskim, toteż ponowne przeczytanie prawie całości jej bloga, w celu znalezienia odpowiedzi na podchwytliwe pytania konkursowe, było dla mnie naprawdę dużą przyjemnością!

   Owa przesyłka z wielce tajemniczą zawartością stanowiła jedną z głównych wygranych w tymże konkursie. Doczekać się nie mogłam jej otwarcia i nacieszenia oczu prezentami. A przyznam, iż wcale niełatwo było odpowiedzieć poprawnie na wszystkie pytania Pantery. Z niezwykłą pasją prowadzi ona swego bloga "Świat to dżungla" już od trzech lat i prawie codziennie zamieszcza na nim kolejny, interesujący wpis. Znaleźć tam można mnóstwo ciekawych, wyszperanych w necie szczegółów i faktów, nazw miejscowości oraz zwierząt a przede wszystkim rozważań na tematy społeczne, psychologiczne, historyczne i po prostu życiowe. To cały ogrom wiadomości! Dlatego ucieszyłam się bardzo, dowiedziawszy się, iż udało mi się zostać jedną z laureatek owego konkursu.  Ważne też dla mnie było to, iż nagroda w konkursie będzie kolejnym po spotkaniach z poznanymi przez blogi osobami, materialnym dowodem na to, iż Internet to nie tylko wymiana myśli i słów między nie znającymi się bezpośrednio ludźmi. Porozumienie przez Internet może być furtką do pogłębiania znajomości. Do większej bliskości i nadania zwyczajnej, ludzkiej cielesności tym nieco tajemniczym, żyjącym nieraz bardzo daleko od siebie, wirtualnym bytom.

- Cezary! – wrzasnęłam, ile sił w płucach – No wyłaźże już z tych krzaczorów! Paczka od Pantery przyszła. Ja lecę do domu!

   W chaszczach coś zaszeleściło, zaszumiało jakby wielki niedźwiedź się w nich przetaczał a potem ów zwierz głosem mego własnego męża poskarżył się zbolałym głosem:

- Po kiego ja w te jeżyny wchodziłem? Cały jestem pokłuty! A żadnych grzybów tu nie ma!

- No wyłaź, już wyłaź! – krzyknęłam niecierpliwie, nie przejąwszy się zbytnio losem upartego grzybiarza.

- Mówiłam ci przecież, żebyś tam nie właził! Nigdy mnie nie słuchasz, to masz nauczkę!

- Brykuska, Popiołka, Zuzia! Idziemy do domu! No szybko kozy! Bez ociągania! Zuzieńko niedobra! No przestań już obgryzać kózkom nogi! – popędzałam niesforne towarzystwo, któremu jakoś wcale nie spieszyło się z powrotem do domu.

   Wreszcie pchnęłam naszą skrzypiącą przeraźliwie furtkę, dobiegłam sprintem do budy Zuzi i porwałam w ramiona czekające tam na mnie sporych rozmiarów pudełko. Następnie z pudełkiem owym zaczęłam trochę bezładnie biegać po ogrodzie, aby znaleźć jakieś zaciszne miejsce, gdzie mogłabym je nareszcie otworzyć i nacieszyć oczy jego zawartością. Niestety, kozy też były bardzo ciekawe, co jest w środku i skakały za mną, nieustępliwie wpychając pyszczki w moje dłonie i bodąc bezczelnie zapakowaną elegancko paczkę. Wreszcie nie zdzierżyłam i zamknęłam uparte, kozie towarzystwo do komórki a ujrzawszy dochodzącego do furtki Cezarego wraz z Zuzią oznajmiłam mu, że paczkę od Pantery położyłam właśnie na stoliku przy budynku gospodarczym, ja natomiast lecę do domu po coś do rozcinania taśmy klejącej, którą zabezpieczone było pudełko. Mąż zaś ma czekać grzecznie z otwarciem paczki na mnie. Powróciłam po paru minutach, bo przypomniało mi się, że przecież fajnie by było uwiecznić na zdjęciach ów podniosły moment rozpakowywania a zatem muszę znaleźć aparat fotograficzny. Znalazłszy go, zziajana zbiegłam na podwórze i moim oczom ukazał się Cezary beztrosko unoszący wieko paczki i ciekawsko zaglądający do środka!

- No wiesz co!? – parsknęłam oburzona – Gagatku jeden! Czemu na mnie nie poczekałeś?! Zamykaj pudełko z powrotem! Będziemy się delektować razem kolejnymi etapami rozpakowywania a nie tak szast prast i po krzyku!

   Cezary nie chcąc się wdawać w dyskusję ze swą nieco zbyt egzaltowaną i podnieconą żoną westchnął i zajął się wykładaniem na stolik ogromnych prawdziwków, które znalazł na dzisiejszej przechadzce. Ja zaś pstrykałam zdjęcia i cieszyłam się jak dziecię wydobywanymi na światło dzienne kolejnymi skarbami z przesyłki. 

   Najpierw mym oczom ukazała się zielona koperta zaadresowana do mnie i Cezarego. Wewnątrz znalazłam śliczną kartę z odręcznie napisaną przez Panterę dedykacją. Potem zobaczyłam opakowanie gustownych serwetek stołowych. Pod spodem chowały się trzy apetyczne czekoladki z motywem różanym na papierkach. Obok nich leżała plakietka-magnes z nazwą miasta, w którym mieszka Pantera. Z boku ukrywało się delikatne, różowe mydełko o subtelnym zapachu fig. A owinięte pracowicie w folię bąbelkową były trzy urocze, oprawione w ciemnowiśniowe ramki, obrazki z motywem deszczu w tle i historii zakochanej pary na pierwszym planie. Zaparło mi wprost dech z zachwytu! 

   Ustawiłam wszystkie prezenty na stoliku, dokopawszy się jeszcze na dnie pudełka do pięknego kalendarza z różami na 2014 rok i wąchając go, jak zwykłam zawsze to czynić z nowymi książkami i tego typu wydawnictwami. A gdy już wszystko było pięknie na stoliku ułożone po prostu stałam i podziwiałam a mydełko figowe do nosa przykładałam i uśmiechałam się z lubością. A Cezary podziwiał wraz ze mną i doczekać się nie mógł, kiedy wreszcie pożremy owe apetyczne czekoladki!

   I wiecie, co się wówczas stało? W tym momencie zamglony dotąd dzień zdecydował się rozchmurzyć swe niewyraźne oblicze i rozjaśnił się w promienistym, październikowym uśmiechu! Oświetlił przy tym wspaniale wszystkie prezenty. A zakochaną parę na deszczowych obrazkach spontanicznie ubrał w taki oto wierszyk:

Idę w deszcz, idę w mgłę

Wiatr tarmosi parasolem

Gdzieś ty jest? Szukam cię

Serca ci niosę pogodę

Mą nadzieję, ciepły blask

Dostrzegł samotny pan na ulicy

Wstrzymał oddech, wstrzymał czas

Nic więcej już się nie liczy

Osłoniły nas przed chłodem

Nasze myśli i marzenia

Jest dwoje pod parasolem

A miłość nas opromienia…

- Ech! Mówiłeś coś?!  -  ocknęłam się wreszcie z deszczowo-promienistego rozmarzenia, usłyszawszy ponaglające chrząknięcia Cezarego.

- No to co? Zjemy wreszcie te czekoladki? – zapytał z lekką nieśmiałością mój mąż a ja również mając na nie wielką chętkę sprawiedliwie podzieliłam pomiędzy nas trzy różane smakołyki, byśmy mogli w try miga spałaszować te Panterkowe słodkości.

   Potem musiałam zająć się szykowaniem jedzenia dla kur oraz obiadem dla nas. W planie była pyszna zupa z prawdziwków. Najadłszy się wzięłam trzy deszczowe obrazki od Pantery i ustawiłam je na półeczkach w niedawno wyremontowanym przez nas pokoju gościnnym na piętrze. A gdy zawołałam na oględziny Cezarego oboje stwierdziliśmy, iż puste dotąd półeczki w jasnych meblach, jak gdyby czekały na takie właśnie, pasujące do nich, delikatne obrazki. I się doczekały! Dziękujemy Ci kochana Panterko!:-))