Kozami lato się zaczyna...

   Usiedliśmy sobie rankiem z Cezarym na ławeczce w ogrodzie. Dziad i baba zmęczeni po całym tygodniu harówki, po atakach upałów, komarów i gzów. Popijaliśmy kawę i napawaliśmy się tą rzadką ostatnimi czasy rześkością i błogim nicnierobieniem. Na naszym pracowicie wyplewionym warzywniku za ogrodem wszystko rośnie nad podziw bujnie. Ze zjadaniem sałaty, rzodkiewek, koperku, czarnej rzepy, brokułów i szczypiorku wprost nie możemy nadążyć, tak szczodrze nam wszystko dojrzewa. Lada chwila zrywać będzie można młodą kapustę, pomidory, ogórki, cukinie i fasolkę szparagową. Mieliśmy też trochę własnych truskawek i poziomek. Za około miesiąc pojawią się pierwsze jabłka, potem śliwki i gruszki. Letnie bogactwo smaków, kolorów i aromatów. Szkoda, że kiedyś przyjdzie zimowa pora, w czasie której z jarzyn dostępne będą w zasadzie tylko kapusta, marchewki i buraki a z owoców jabłka...

  Patrzyliśmy z zadowoleniem na nasz ogród. Zioła, chwasty i kwiaty wokół oczka wodnego wybujały wysoko, tworząc tajemniczy, wabiący gąszcz dla owadów i żabek. Za stawikiem natomiast stał początek uczynionej przez nas konstrukcji, będącej podstawą wymarzonej kuchni letniej. W ziemię wkopanych już było parę solidnych, dębowych słupów i łączących je poprzecznych belek, na których mają być przymocowane krokwie i dachówki. Cezary przetaszczył większość z nich sam, nabawiając się przy tym bólów kręgosłupa i potężnych zakwasów w mięśniach. W związku z tym przez tydzień dawałam mu przepisane przez miejscową lekarkę zastrzyki przeciwzapalne. Mój mąż ma czasem takie zrywy młodzieńczej, herkulesowej wręcz siły a potem sam sobie się dziwi, jak mógł dać temu wszystkiemu radę. Jesteśmy w tym zresztą do siebie podobni. Oboje lubimy porywać się na czyny przekraczające nasze siły a potem jęcząc z bólu jednocześnie cieszyć się, że się nam mimo wszystko udało.

   Z kurników i z tyłu ogrodu dobiegały zwykłe odgłosy kurzej krzątaniny. Pomyślałam któryś tam raz o nieszczęsnej kurce Ramonie, która krótko mogła nacieszyć się wiosną. Któregoś majowego poranka, gdy beztrosko pasła się na trawie pod wiśnią zaatakował ją nagle jastrząb i uniósł bezbronną gdzieś wysoko. Pozostało po niej kilka białych piórek… Teraz w małym kurniku, który był do niedawna jej samotną rezydencją mieszkają dwa pokolenia młodych kurcząt. Ich życie dopiero się zaczyna. Pełne entuzjazmu i ciekawości witają każdy dzień. Nic nie wiedzą jeszcze o niebezpieczeństwach tego świata. O bólu, lęku i niepokoju. Wszystko je cieszy a nam dużo radości przynosi patrzenie na ich radosną, beztroską egzystencję.

    Niedziela…Błogi czas, gdy przynajmniej teoretycznie można troszkę zwolnić, wyluzować. Siedząc z mężem na ocienionej ławeczce nabieramy sił do rozpoczęcia dnia i kolejnego, pracowitego i zapewne tak, jak dotąd, dość obfitującego w towarzyskie spotkania tygodnia. Dużo przewinęło się u nas ludzi ostatnio. Sąsiedzi i znajomi wpadają na pogaduszki, by odetchnąć trochę od swojej ciężkiej roboty. A nasze z reguły ciche siedlisko przeistacza się niekiedy w gwarne miejsce sąsiedzkich spotkań. Miło posiedzieć razem pod czereśnią. Schronić się przed słońcem. Przerwać na moment tok nieustannej pracy i poplotkować. Najlepiej jednak pobyć we dwoje...

   Po gminnej drodze, przy której postawiony jest nasz dom przejeżdża codziennie kilka traktorów i kombajnów by dotrzeć na położone w pobliże pola. Od rana słychać ostrzenie kos, terkot pił spalinowych, szczęk sekatorów, nawoływania rolników.  Tylko w niedzielę zapada błogi spokój…Koi nas teraz ta cudna cisza, możliwość milczącego, lecz pełnego zrozumienia trwania obok siebie, ubrania byle czego i nie przejmowania się niczyją opinią. 

   W pobliżu nas, w parniku gotują się ziemniaki dla kur a wonny dym z lipy i śliwki, którymi palimy w tym jakże przydatnym urządzeniu pieści nasze nozdrza. Na wprost nas stoi nowy nabytek – mały, samodzielnie poskładany przez poprzedniego właściciela traktorek z niewielką przyczepą, którym możemy zwozić siano z pola i drzewo z lasu. Dawno już potrzebowaliśmy czegoś takiego i Cezary od kilku miesięcy bezskutecznie szukał zdatnego dla nas traktora na internetowych portalach ogłoszeniowych. Wreszcie znalazł i odtąd zainteresowani jego ciekawą konstrukcją sąsiedzi oraz nastoletni chłopcy pojawiają się codziennie na naszym podwórku, by obejrzeć owo cudeńko, ponaciskać tajemnicze dźwignie i pedały. Traktorek stoi na miejscu jeepa, którego sprzedaliśmy, mając co do niego mocno mieszane uczucia. Bo przydawał się nam bardzo podczas zimy, ale też pożerał mnóstwo paliwa, wymagał co chwilę różnych napraw i był po prostu zbyt drogi w eksploatacji. Teraz został nam nasz stary mercedes i posłuży nam do jesieni. Może przed zimą uda się kupić jakieś następne auto z napędem na cztery koła i z bakiem na gaz? A może, jak do niedawna, znowu będziemy zakładać łańcuchy na koła i obędziemy się bez kupna nowego samochodu?

   Z bocznego, ogrodzonego wybiegu dobiegały do nas monotonne meczenia dwóch małych kózek, czarnej Brykuski i siwej Popiołki, nowych mieszkanek naszego gospodarstwa. Były z nami zaledwie od tygodnia i wciąż jeszcze nie umiały przywyknąć do nowego otoczenia. Wynikało to głownie z tego, że dotąd, u poprzedniego właściciela przebywały tylko w koziarni, nie znając wolności pod gołym niebem, nie umiejąc paść się na łące. Teraz uczyły się powoli nowego życia, sięgając i smakując wszystkiego, co im tylko w pyszczki wpadło. Najchętniej pozwolilibyśmy im biegać wolno po całym ogrodzie, ale żywioł zniszczenia drzemiący w naszych kózkach szybko wybił nam takie mrzonki z głowy. Parę młodych, owocowych drzewek postradało już zupełnie gałązki. Mnóstwo kwiatków i ziół było pożartych a krzewów bzów i dzikich róż stratowanych. Najczęściej więc nasze kozie huncwoty przebywały teraz w ogrodzonym wybiegu, gdzie miały dostęp do kilku krzewów dzikich bzów, świeżych traw i wybujałych chwastów. Natomiast w czasie największej fali upałów, od południa do wieczora odpoczywały w specjalnie przygotowanym dla nich małym, zawsze chłodnym pomieszczeniu w budynku gospodarczym. Miały tam mnóstwo świeżego siana, zimną wodę, owies i stos młodych gałązek lipy do przeżuwania. 

   Wieczorami, gdy nareszcie straszliwe gorąco nieco odpuszcza biorę kozuchy na spacer po okolicznych łąkach i laskach. Zawsze w takich razach prowadzę je na sznurkach jak średniej wielkości pieski a podekscytowana Zuzia biegnie obok nas, wąchając je raz po raz pod ogonami i liżąc ich pyszczki. Kozy oganiają się od niej i skaczą wysoko albo ni stąd ni zowąd wykonują ogromne susy przed siebie. Ja, pociągnięta przez nie znienacka biegnę za nimi wśród traw albo powstrzymuję ich zapędy, skracając mocno kozie postronki i ucząc się roli pasterza. Cały czas przemawiam do nich by uspokoić nieco zwariowaną trójkę. Popiołka, która jest o dwa miesiące starsza od Brykuski szybko się uspokaja i odnajdując smaczne zioła na polu na chwilę zapomina o brykaniu. Brykuska, to ufne dzieciątko i pieszczoszka przytula się wówczas do mnie, zerkając przy tym słodkim, niewinnym spojrzeniem spragnionego czułości dziecka. Tuż przed zmrokiem wracamy do domu a niepocieszone zbyt krótkim, jak na ich wymagania spacerem kózki wędrują do swojej koziarni.

   W zeszłym tygodniu przeleciała nad naszym przysiółkiem potężna nawałnica. Burza waliła piorunami gdzieś bardzo blisko a my siedzieliśmy przy oknie i ze zgrozą spoglądaliśmy na to, co żywioły wyprawiają z naszym sielskim przed chwilą ogrodem. W pewnym momencie zrobiło się tak ciemno, że myśleliśmy już, iż chyba nastał czas apokalipsy. Wysiadł prąd. Niebo zasnuło się czarno granatowymi, nieprzeniknionymi chmurami. Przez okno nic nie było widać. Wściekłe uderzenia deszczu i gradu sprawiały wrażenie, jakby jakieś złośliwe bóstwa chciały koniecznie zniszczyć znaną nam rzeczywistość. Zuzia schowała się pod stołem i drżała tam, dysząc ciężko i nasłuchując dobiegających z dworu grzmotów, huków, szumów i dramatycznych jęków drzew. Wreszcie, gdy tylko ulewa uspokoiła się nieco zobaczyliśmy, iż droga obok naszej lipy stała się nieprzejezdna. Potężna góra gałęzi i liści tworzyła tam wielką, nieprzebytą zaporę. Pobiegliśmy więc czym prędzej uprzątać zawaloną lipowymi gałęziami drogę. Pracowaliśmy kilka godzin w pocie czoła usuwając wszystko, wycinając piłą ręczną i siekierą, taszcząc ciężkie konary do ogrodu. A gdy już prawie wszystko było sprzątnięte a my ziajaliśmy jak psy ze zmęczenia pojawił się sąsiad i uświadomił nas, że przecież powinniśmy wezwać na pomoc strażaków i oni szybko uwinęliby się ze wszystkim…

   To już za nami a teraz siedzimy na własnoręcznie przez Cezarego zrobionej ławeczce, radując się świętym spokojem i cudowną bezczynnością.

- Jakoś dziwnie szybko minęła nam wiosna. A to przecież niecałe trzy miesiące. Gdzie to uleciało? Cośmy przez ten czas zrobili…? – szepnęłam, patrząc na poranne, siwoszare niebo.

- No właśnie! Biegamy od świtu do zmroku. Krzątamy się na okrągło. Cały czas zajęci.. Mało mamy ostatnio tak spokojnych, leniwych momentów, jak teraz – westchnął Cezary i zaciągnął się rumiankowym dymem ze swej super fajki.

- I wciąż człowiek ma poczucie, że coś musi zrobić, z czymś zdążyć, bo minie chwila i będzie za późno – kontynuowałam myśl męża, gładząc łeb Zuzi przytulonej do naszych nóg.

- Trzeba czasami takiego wyciszenia dziania i myśli żeby nabrać oddechu i lekkiego dystansu do tego, co jest. Bo przecież nie jesteśmy robotami, bo czas to nie tylko bieganina, ale i kontemplacja. Fajnie tak popatrzeć na te wszystkie barwy. Zachwycić sie po prostu. Nic nie musieć – dodałam dopijając kawę.

   Zrobiłam to w samą porę, bo nagle do naszych uszu doszły z wybiegu dla kur zdenerwowane krzyki kogutów i wrzaski przestraszonych kokoszek. Zuzia wystrzeliła w tamtą stronę jak z procy. Jak zawsze, gdy pojawia się w ogrodzie jakieś niebezpieczeństwo. Kilka razy udało się jej w ten sposób odstraszyć jastrzębie, lisy czy kuny. Czasem jednak, gdy psina śpi w domu albo jest z nami na spacerze w lesie, żyjące w okolicznych borach drapieżniki zdążą wziąć swój krwawy łup w naszym gospodarstwie. Tak było w ubiegłym roku z kilkoma zielononóżkami. Tak było kilka tygodni temu z biedną Ramoną…

   Pobiegliśmy i my. Okazało się, że sprytne kozule otworzyły sobie furtkę i wydostały się z małego wybiegu a teraz brykają między kurami, skaczą po żerdkach w kurnikach i szukają, co by tu jeszcze można zbroić.

  Na nasz widok zameczały z zadowoleniem i w radosnych podskokach zbliżyły się, witając nas czułym ocieraniem się o nogi.

- Oj, kozule, niedobre kozule… - wymruczeliśmy serdecznie, drapiąc je między uszkami. A potem, zrozumiawszy ze znowu nadszedł kres błogiej bezczynności powędrowaliśmy z Zuzią i kózkami na pole żeby się nasze kochane, rozbrykane maleństwa wyszalały…