Zawsze jest ten pierwszy dzień

  

 No tak,  mamy nie tylko jesień kalendarzową, ale i w sercach zaczyna kiełkować pędami lenistwo. Jako usprawiedliwienie powtarzamy, jak mantrę:

Nic nie musimy

Nic nie musimy dzisiaj (poza oczywiście koniecznym, codziennym obrządkiem gospodarstwa! - Olga.J.)

Nikt nam nic nie każe

Nikt nam nie może nic kazać

Robimy wedle nastroju

Robimy wedle naszego widzimisię

... a że nastrój mamy przeważnie „kiepski”, więc „przekładki” są na porządku dziennym. 

   Początki były entuzjastyczne. To nic, że dojście do drzwi wejściowych trzeba było wycinać maczetą, to nic, że sad wyglądał, jak najdzikszy busz australijski.

To nic...

   To nic – te słowa, co chwilę znajdowały nowe implikacje. W desperacji tłumaczone na wszystkie języki świata grzmiały w naszych głowach, jak dzwony na trwogę. To nic, to nic...

   W niedzielę pamiętnego dnia zajechaliśmy załadowanym po brzegi samochodem z przyczepą. Były tam rzeczy z dwóch walizek oraz zdobyte dobra -  dla początkujących na wagę złota. Uff..

   Wszystko było fajnie do czasu, kiedy musieliśmy przenieść do domu materac. Pomimo wielu podejść nie dawaliśmy rady. I wtedy na drodze ku naszej chałupie pojawił się człowiek. Szedł z rękoma w kieszeniach kurtki i oczywiście w czapce z daszkiem. Zapytał – pomóc? Kiwnąłem tylko głową na znak aprobaty. Był to jeden z dwóch naszych sąsiadów. Uścisk jego dłoni wyrażał nieprawdopodobną siłę, cechującą ludzi żyjących z pracy rąk. W nie tak odległym czasie czekało na mnie wiele podobnych doświadczeń. Nazwałem takich ludzi „żylaści” i słowo to przyjęło się w naszym otoczeniu. 

Małomówny i życzliwy, przyjaznym wyrazem twarzy wrażał niedowierzanie na moje utyskiwania. A narzekać lubię nawet, jak nie mam do tego powodu. Przekrętna natura daje o sobie znać w sytuacjach najmniej spodziewanych. Do dzisiaj o mojej Pani wyrażam się „moja obecna żona. W ten sposób szukam dla siebie tych małych rzeczy, które mogą rozjaśnić szarość polskiego nieba. 

   Przywiezionymi gratami zawaliliśmy jeden z pokoi. To właśnie nimi zakryliśmy dziury w podłodze. 

   Zmęczeni, lecz pełni desperacji zdecydowaliśmy po długich targach, gdzie złożymy nasze członki. Wybór padł na pokój tuż przy kuchni. Mecyje! Był w nim stojak do grzania, a w kuchni stylowe wiejskie meble pełne mysich odchodów i kuchnia kaflowa z dziurami wielkości głowy. Ale była! Był też zdobyczny stół i cztery krzesła. Na stole wyszczerbiony krzyż i dwie nadpalone świeczki.

Wtedy jeszcze nie rozumieliśmy znaczenia tych eksponatów. I na to przyjdzie czas.

   Pośpiesznie zmontowaliśmy łóżko. Zaraz potem zapaliliśmy w kuchni resztkami drewna. Herbaty, herbatki... najlepiej smakują w takich okolicznościach. Nigdy wcześniej i potem nie piłem tak orzeźwiającego napoju. Powoli umysł wracał na swoje miejsce, lecz nieuchronnie zbliżał się czas na wypoczynek. Pierwsza noc w nieznanym domu... dziwne uczucia zagłuszał trud minionego dnia. Potem okazało się, że nie tylko pierwsza...

Cezary Jawor