Nigdy nie wiadomo…

 

 

…Był przyjemny bo nieco chłodniejszy niż ostatnio, sobotni, lipcowy wieczór. Pachniało różami, miętą pieprzową, kwitnącymi trawami i rumiankiem. Nad krzesłami w ogrodzie rozciągał się już przyjazny, dający wytchnienie cień. Cezary zajął się rozpalaniem grilla a ja podwiązywaniem rozrastających się w tempie błyskawicznym ogórków. Psy rozłożyły się wokół Cezarego w oczekiwaniu na ulubione kostki oblizując się z apetytem i machając wesoło gonami. I wydawało się, że będzie to zwyczajny, podobny do innych miły wieczór, gdy wtem, pochylona w gąszczu kwitnących ogórków poczułam, że coś nieprzyjemnie łaskocze mnie po karku. Początkowo to zlekceważyłam, ale potem podejrzewając, że to jakiś gryzący owad, który zapewne nie ma wobec mnie przyjaznych zamiarów, strąciłam toto na trawę, nie patrząc nawet co to było, choć dłonią wyczułam, iż było spore. W tym momencie poczułam na szyi piekący, ale niezbyt dotkliwy ból.

 

- Coś mnie ciachnęło! – skonstatowałam i pochyliłam się nad owadzim osobnikiem łażącym wśród trawy. Rozpoznałam w tymże ogromną osę lub też małego szerszenia. Zaniepokoiłam się nieco, bowiem parę lat temu użądlona przez osę w rękę dobrze pamiętałam tamten ból, spuchnięcie, nieprzespane noce.

- Miałoby się to znów powtórzyć? A to pech! – jęknęłam podążając w stronę męża i relacjonując mu to nieprzyjemne zajście. Nadal nie czułam silnego bólu. Ot, trochę mnie piekło i drętwiało. Nic wielkiego a wiec specjalnie się tym nie przejmowałam.

 

   Cezary doradził mi posmarowanie ukąszonego miejsca maścią na ukąszenia, którą dziwnym trafem akurat parę dni temu nabyliśmy, wiedząc, że prędzej czy później może się nam przydać. Tak też uczyniłam. Przyłożyłam sobie też do szyi zimny kompres, żeby zmniejszyć ewentualną opuchliznę i wróciłam do ogrodu, by siedząc w cieniu napawać się zapachem grillowanych skrzydełek kurzych.

Mniej więcej po godzinie zaczęły mnie dziwnie swędzieć pachy. Potem kostki u nóg a następnie pachwiny i nadgarstki. Wprost nie mogłam powstrzymać się od drapania. Miałam uczucie, że obszar swędzenia poszerza się i staje coraz trudniejszy do wytrzymania. Nabrałam też wrażenia, że coś zaczyna mi przeszkadzać w gardle i nieco dławić. Napiłam się wody. Nie pomogło. Zaczął mnie ogarniać trudny do okiełznania niepokój a nawet coś w rodzaju irracjonalnego lęku. Powiedziałam o tym mężowi a on słuchając mnie zauważył dodatkowo, że jakoś dziwnie mówię. Niewyraźnie i na zwolnionych obrotach. Przeraził się i orzekł, że trzeba chyba będzie wezwać pogotowie. Ja jednak nie byłam pewna, że jest to konieczne. Nie chciałam niepotrzebnie panikować ani robić wokół siebie zbędnego zamieszania.

   Pobiegłam do domu żeby łyknąć tabletkę wapna i środek antyalergiczny, który na szczęście zawsze jest w naszym domu. Cezary porzucił grillowanie i poszedł za mną. Ku mojej wielkiej uldze,  Już za parę minut zaczęło mi się robić lepiej. Swędzenie ustało. Zelżał też ten dziwny niepokój we mnie. Zaczęło też znikać uczucie ciała obcego w gardle. Zajrzałam w telefonie do Internetu i poczytałam o możliwych następstwach takich ukąszeń. Wywnioskowałam, że moje samopoczucie było efektem silnej reakcji alergicznej na jad osy. Może też miałam początki wstrząsu anafilaktycznego i zahamowałam go w zarodku.

   Tak czy siak, po  upartych namowach Cezarego, żeby mieć pewność, że nie grozi mi nic poważnego zadzwoniłam na 112 a tam miły i kompetentny pan potwierdził, iż skoro po zażyciu antyhistaminowego leku najgorsze objawy mi minęły, to raczej nic więcej mi nie grozi. W razie, gdyby jednak coś było nie tak, gdyby wróciło opuchnięcie gardła i inne objawy poradził by ponownie zadzwonić na pogotowie albo do lekarza pełniącego dyżur w całodobowej opiece medycznej w Przemyślu. Na szczęście nic dziwnego się więcej ze mną tego wieczora nie działo. Już byłam spokojna a nawet nabrałam apetytu na pieczone skrzydełka. Tylko Cezary nie mogąc pozbyć się lęku o mnie co jakiś czas dopytywał, czy wszystko we ze mną w porządku. Nawet w nocy nachylał się nade mną nasłuchując mego oddechu…

 

   To tyle, jeśli idzie o moją opowieść o spotkaniu z żądlącym owadem. Wszystko dobrze się skończyło, choć nie musiało. Nigdy bowiem nie możemy być pewni, że jad któregoś z owadów nie okaże się dla nas śmiertelnym zagrożeniem. Tak przecież bywa. Dlatego zawsze powinniśmy mieć w domu jakieś leki antyalergiczne, wapno w tabletkach i maść na ukąszenia a osoby wiedzące, że są silnie uczulone powinny mieć także w apteczce zastrzyk z adrenaliną, która w takich sytuacjach może uratować życie. Pamiętajmy też o tym, że dobrze jest przyłożyć na ukąszone miejsca zimny, kwaśny kompres. A w razie, gdy robi się nam słabo, gdy złe samopoczucie narasta położyć się z nogami wyżej niż reszta ciała i czekać na przyjazd Pogotowia Ratunkowego. Są bowiem sytuacje, gdy się niestety bez niego nie obejdzie.

 

   Przy tej okazji od razu przypomniała mi się historia popularnej niegdyś płomieniście rudowłosej aktorki Ewy Sałackiej. Był piękny, lipcowy dzień. Siedząc na dworze w towarzystwie męża i kilkunastoletniej córki beztrosko popijała jakiś słodki napój. Niestety, do owego napoju wpadła jej osa. Kobieta nie zauważyła tego. Osa ją użądliła a chwilę potem Ewa Sałacka w wyniku silnego wstrząsu anafilaktycznego umarła na oczach rodziny. Miała tylko 49 lat.

  Wczoraj zaprzyjaźniony z nami sąsiad podzielił się opowieściami o kilku znanych sobie sytuacjach także związanymi z użądleniami. Słuchając takich historii jeszcze bardziej pojmuje się niebezpieczeństwo takich zdarzeń. Jeszcze bardziej cieszy się, że uniknęło się najgorszego…

   Lata temu pewien mieszkający w pobliżu staruszek został pogryziony przez kilka os. Nie przestraszył się tego, bowiem owady nie raz już go w jego długim życiu pokąsały i nic nadzwyczajnego się nie działo. Ot, pobolało trochę, odrobinę spuchło i po problemie. Tym razem serce zaczęło mu strasznie kołatać. Oblał się zimnym potem i zaczął tracić przytomność. Wezwane przez wnuczkę pogotowie by zdążyć mu z pomocą kilkanaście minut potem przyleciało na naszą górkę śmigłowcem ratunkowym. Cudem udało się ocalić życie starcowi.

   Druga opowieść jeszcze mocniej mną wstrząsnęła. W pewnym tutejszym domu odbywała się jakaś huczna impreza rodzinna. Na parterze ludzie pili, tańczyli, głośno mówili i śpiewali. A na piętrze spał spokojnie kilkuletni chłopczyk i jego zmęczony po pracy tata. W pewnym momencie przez hałas panujący na dole dał się słyszeć straszny płacz owego malucha. Jego zaniepokojona matka szybko pobiegła na górę. Okazało się, że ojciec chłopczyka kona w męczarniach charcząc i tracąc przytomność. Mimo, że śmigłowiec ratunkowy przybył na miejsce bardzo szybko mężczyzny nie udało się uratować. Okazało się, że gdy tak sobie spokojnie spał, przez okno wleciała osa i użądliła go w grdykę…

 

   Na koniec podzielę się z Wami taką oto refleksją. Zdarza nam się obawiać wielu, potencjalnie niebezpiecznych rzeczy. A to wypadków na drodze. A to różnych chorób. A to napaści złoczyńców. A to zarazy i wojny…A okazuje się, że najbardziej groźna może okazać się najzwyklejsza osa. I tak naprawdę nigdy nie wiadomo, kiedy zdarzy się ta chwila, która będzie decydować o reszcie naszego życia, o tym, czy będzie ono trwać, czy tez jego nitka przerwie się nagle i niespodziewanie…Może być różnie i nie wiadomo, co los dla nas szykuje. Tak czy siak, w lipcowym ogrodzie, mimo gorąca i suszy nadal jest pięknie i chce się tam być, patrząc na tę lipcową urodę świata, chłonąc zapachy, kolory, wrażenia. Po prostu żyć pełnią życia, wiedząc iż jest ono chwilą.  Nie przejmować się, że tysiące przeróżnych, pożytecznych owadów obsiada kwiaty zapylając i bzycząc, bzycząc po swojemu…