Grudniowe zajęcia…

 

 

   ...Na planowany spacer poszliśmy z psami nazajutrz. Wybiegały się do woli po białych, dziewiczych przestrzeniach i radośnie wytarzały w śniegu. Przyniosły do domu na łapach i między palcami mnóstwo lodowych kuleczek, które sobie pracowicie wygryzały leżąc na dywanie a to, czego nie udało się wygryźć roztapiało się powoli tworząc malownicze, mokre plamy tu i ówdzie. Śnieżna aura trwała w najlepsze, mimo zapowiadanej fali ocieplenia. A w czwartek dała nam w podarunku kolejną zmianę dekoracji zimowych. Oto od bladego świtu podziwiać mogliśmy szronem malowane koronki oblepiające drzewa, trawy i krzaczki a także czerwone jabłuszka w ogrodzie sąsiada. 

 

Nie dziwota zatem, że znowu zachciało mi się wyjść raniutko na spacer i z radością utrwalać na fotografiach te oszronione, przystrojone kokosową posypką cuda. Księżyc, któremu jakoś nie spieszyło się by udać się na spoczynek, przypatrywał mi się ciekawie spoza bieluśkich gałązek owocowych drzewek i uśmiechał się do mnie pełnią swej pyzatej, srebrzystej buzi…

 

 

   A około południa, widząc, że promienie słońca w nowy sposób upiększają rzeczywistość, zaraziwszy swym entuzjazmem Cezarego wyruszyłam razem z nim na wspólną, pogórzańską sesję fotograficzną. Wybraliśmy się drogą wiodącą we wschodnie rejony naszego przysiółka. A ponieważ owa droga jest czymś w rodzaju górskiej przełęczy, była duża szansa, iż po obu jej stronach widoczne będą ciekawe pejzaże odległych lasów, łąk i wzgórz. 

 

   Tak też było, dlatego znowu narobiliśmy całą masę zdjęć, zadowoleni żeśmy zdążyli, bowiem dziś już śniegu u nas jak na lekarstwo i nie wiadomo, ile trzeba będzie teraz czekać na jego ponowne odwiedziny w naszych stronach.

 

   A skoro na zewnątrz obecna pogoda nie zachęca do długich spacerów, bo mokro, błotniście, wiatr dmie z całej siły i jęczy potępieńczo, bezlitośnie miotając nagimi gałęziami drzew, siedzimy sobie w czterech ścianach. A tu roboty moc, bo przecież już za trzy tygodnie święta. I nie ma znaczenia, jakie zwariowane czasy trwają teraz na świecie. Swoje trzeba i powinno się zrobić, choćby po to by nie zamartwiać się bez potrzeby o rzeczy, na które i tak nie ma się wpływu. A robiąc swoje należy wkładać  w to całe serce, choćby po to by potem wspominać obecne chwile jako dobre, znaczące i warte pamiętania.

 

   Zaczęło się u mnie od pierników. W sobotę napiekłam kilka blach tych korzennych, chrupiących ciasteczek. A choć schowane są one od tej pory w szczelnych pojemnikach, to i tak całe domostwo pachnie upojnie goździkami, cynamonem, wanilią i kakao. Przepis na owe pyszne pierniki podawałam na blogu rok temu. Zachęcam do zajrzenia tutaj:

 https://wewanderers.blogspot.com/2019/12/pierniki-i-niezapominajki.html

   Wczoraj dołożył się do tego zapach gotowanych grzybów leśnych, bursztynowej, skwierczącej na patelni cebulki oraz smażonych na złoto litewskich pierogów.

 

   Od kiedy pamiętam w moim rodzinnym domu robiło się owe mało znane pierogi zwane grzybowikami. Kontynuuję tę tradycję, połowę grzybowików zostawiając dla nas a połowę wysyłając rodzinie na Śląsku. To samo dotyczy pierników oraz innych świątecznych smakołyków, będących moją specjalnością.

 

   Jak się robi grzybowiki? Podam Wam poniżej przepis na nie, gdyż owe pierogi (czy inaczej „uszka”) są przepyszne, stanowią osobną, ciekawą i prostą potrawę wigilijną, a każdy, kto ich u mnie spróbował wprost nazachwycać się nie mógł. Natomiast mojej przyjaciółce Bożence tak bardzo przypadły one do smaku, że od bardzo dawna są one żelaznym punktem w jej rodzinnym, świątecznym menu.

 

GRZYBOWIKI

Najpierw trzeba przygotować farsz.

Do zrobienia grzybowików potrzeba sporo suszonych grzybów leśnych (30 dag albo i więcej) a z braku takowych grzybów można użyć smażonych z cebulką, pokrojonych drobno pieczarek.

1.       Grzyby suszone namaczamy wieczorem w zimnej wodzie.

2.       Następnego dnia rano odcedzamy je, zalewamy wodą i wstawiamy do gotowania na ok. 2 godziny (woda spod grzybów będzie wspaniałym esencjonalnym wywarem do zrobienia wigilijnej zupy grzybowej!).

3.       Ugotowane grzyby odcedzamy, studzimy a potem mielimy w maszynce do mięsa na drobnych oczkach.

4.       Na patelni podsmażamy na złoto kilka pokrojonych w drobną kosteczkę cebul.

5.       Mieszamy zmielone grzyby z podsmażoną cebulką, niewielką ilością bułki tartej, z solą oraz pieprzem.

 

Teraz przygotowujemy ciasto na pierogi.

1.       Na stolnicę wysypujemy ok. 1 kg mąki

2.       Dodajemy ok. 1 łyżkę soli

3.       Dolewamy bardzo ciepłą wodę i zarabiamy ciasto o konsystencji takiej jak na zwykłe pierogi.

 

 

Rozwałkowujemy ciasto na dość cienki placek i wykrawamy szklanką albo specjalną wykrawaczką krążki, które nadziewamy grzybowym farszem i porządnie zalepiamy.

 

Na patelni porządnie rozgrzewamy olej, na którym będziemy smażyć pierogi (ma go być sporo, tak jak do smażenia kotletów schabowych).

 

Smażymy surowe pierogi z obu stron na złoto-brązowo. Wykładamy je do odsączenia z nadmiaru tłuszczu do wyłożonej papierowym ręcznikiem kuchennej miski.

 

   Voila! Grzybowiki gotowe do jedzenia. Są smakowite zarówno na ciepło, jak i na zimno. Ja uwielbiam je zajadać w pierwszy i drugi dzień świąt.  Wolę je wówczas niż wszelkie inne frykasy. Z grzybowikami łączy mi się wiele serdecznych, rozrzewniających wręcz wspomnień. Na przykład takie, gdy w czasie stanu wojennego w 1981 roku pracująca w służbie zdrowia mama miała dyżur na kopalni Wujek (w której kilkanaście dni wcześniej odbywały się pamiętne, krwawe strajki). Martwiąc się o nią bardzo i czekając na jej powrót przygotowywaliśmy kolację wigilijną z tatą i bratem. Wtedy chyba pierwszy raz w życiu wzięłam się za samodzielne przygotowanie grzybowików. Już nie pamiętam, jakie mi wtedy wyszły, ale wiem, że na pewno wszystkim bardzo smakowały. A najbardziej mojej zmęczonej, zmarzniętej po powrocie z dyżuru, kochanej mamie…

 

…Dziś w moim domu cudnie pachnie kokosem. Piekłam bowiem kruche ciasteczka kokosowe. Mają kształt gwiazdek i na jakiś czas muszą nam zastąpić gwiazdki śniegowe, bo nie zapowiada się by w najbliższym czasie znowu zrobiło się na dworze biało. A ponieważ Cezary oraz psy uwielbiają moje kokosanki, to nie wiem, czy zdołają one dotrwać do świąt. Może trzeba będzie jeszcze piec kolejne? A choćby nawet, to dla tego wspaniałego zapachu i smaku, dla radości i wdzięczności w oczach moich ukochanych istot – warto! 

 

KOKOSANKI - przepis

1. Ucieramy w misce kostkę margaryny z dwoma szklankami cukru oraz z cukrem waniliowym.

2. Dodajemy duże opakowanie wiórków kokosowych, dwie łyżeczki proszku do pieczenia,  duży kubek   śmietany 18 procentowej oraz jedno jajko i dalej ucieramy.

3. Ucierając dosypujemy powoli ok. 1 kg mąki i zarabiamy porządnie ciasto rękami. Ciasto musi być gładkie i nie lepiące się do rąk.

4. Dzielimy sobie ciasto na kilka części i odkładamy na bok. Bierzemy pierwszą z nich i rozwałkowujemy  na stolnicy w cieniutki placek (podsypujemy mąką, żeby się ciasto nie lepiło) i wykrawamy ciasteczka. Im cieniej wykroimy tym szybciej sie potem upieką i tym bardziej będą delikatne i chrupiące.

5. Układamy ciastka na wyłożonej papierem do pieczenia blasze i pieczemy ok. 15 minut w piekarniku nagrzanym do 200 - 220 stopni.

Z tej ilości składników wyszło mi ponad dwa kilogramy ciasteczek! Gdy wystygną można je przyozdobić po swojemu roztopioną czekoladą, lukrem, posypką z kokosa. Ale dla mnie najlepsze są takie bez niczego!:-))

 

   Tak czy siak, wszystkie składniki do mojej paczki świątecznej dla bliskich na Śląsku mam gotowe. Niebawem im ją wyślę a potem wyobrażać sobie będę ich wzruszenie, gdy w wigilię usiądą przy rodzinnym stole i zajadać będą smakołyki przesłane im przez Olę…