niedziela, 16 czerwca 2019

Koniec kurzego rozdziału naszej opowieści…




   Wczorajszego  poranka znaleźliśmy na środku naszego ogrodu bezładnie rozrzucony stosik kurzych piór. Kilka metrów dalej leżał następny pęk pierza. A za rabatką zielną jeszcze jeden. Poza tym ogród był zielony, piękny, rozświergotany i pełen słońca. Jak gdyby nigdy nic. Ale my z Cezarym już wiedzieliśmy co się stało. Oto kolejna z naszych kur w jakichś wielce dramatycznych okolicznościach dokonała żywota. 


   
   Jeśli można sądzić po pozostawionych śladach, to zbrodni tej dokonał jakiś lis. Widocznie biedaczka usiłowała mu uciec, wyrwać się z jego pazurów i zębów. Ale nie dała rady. W końcu uległa a my w domu nie słyszeliśmy jej krzyków. Drapieżca wziął następną ofiarę z naszego maleńkiego, bo już liczącego tylko trzy sztuki kurzego stadka. Następną i ostatnią. Zdecydowałam się bowiem, że pozostałą przy życiu kurę oraz koguta oddam mieszkającej nieco dalej od lasu, zaprzyjaźnionej sąsiadce, która ma swoje stadko drobiu a mały wybieg dla kur dobrze zabezpieczony przed atakami lisów i jastrzębi. Też już w przeszłości doświadczyła wiele napaści tutejszych drapieżników, dlatego zrobiła wszystko by zmniejszyć zagrożenie. Podwyższyła ogrodzenie, powtykała w ziemię patyki i nałożyła na nie plastikowe butelki, które stukocząc pod wpływem wiatru działać mają na dzikich łakomczuchów odstraszająco. Jestem przekonana, iż nasz kogut i kurka będą u niej bezpieczne i szczęśliwe. Że szybko przyzwyczają się do nowego miejsca i zapomną o dawnym domu. W naszym ogrodzie dokuczałaby im tylko samotność i nieustanne poczucie zagrożenia z powietrza i zza płotu.


   Od wczoraj zatem nie mamy już kur… Cały dzień sprzątaliśmy kurnik w trzydziestoparostopniowym upale. Rozbieraliśmy tamtejsze drewniane konstrukcje, grzędy i gniazda.  Pomieszczenie zieje teraz pustką. Tylko wiatr w nim na przestrzał hula. To budzi przygnębienie i nostalgię…Trzeba będzie jak najprędzej wymyślić dla kurnika jakieś nowe zastosowanie. A zważywszy na to, że wciąż brakuje nam tu miejsca do składowania drewna opałowego oraz różnych rupieci i przydasi, to pewnie bardzo szybko owo zastosowanie się znajdzie. 



   Dziwnie pusto i martwo zrobiło się też w ogrodzie.Kurzy wigwam nikomu sie już nie przyda. Jakiś kolejny rozdział naszej osiedleńczej, pogórzańskiej opowieści już za nami…Smutno, zanim człowiek przyzwyczai się do obecnego stanu rzeczy…



   Jest jednak ktoś, kto wcale się nie smuci. Oto nasze psy, dla których dotąd teren zielononóżek był prawie całkiem terra incognita a przede wszystkim stanowił ziemię zakazaną nagle stanął przed nimi otworem. Ależ były szczęśliwe mogąc wpaść na tyły ogrodu i wybiegać się tam do syta, wywąchać wszystko, obejrzeć każdy zakamarek, wytarzać się i pogonić wesoło miedzy drzewami i krzewami. Miło było popatrzeć na ich szaloną radość.







   Jednak ponieważ kury były z nami prawie dziewięć lat i przez te lata oboje z mężem bardzo dużo dzięki nim i razem z nimi doświadczyliśmy nachodzą człowieka wspomnienia. Pozwólcie, że na łamach tego bloga powspominam trochę razem z Wami. Naszym kurom należy się przecież ten ostatni, poświęcony im tekst…



   Często pisałam tu o naszym kurzym stadku. Były bardzo ważną częścią gospodarstwa, naszego tutejszego życia. Poświęciliśmy im ogrom pracy i starania. Nauczyliśmy się od zera wielu rzeczy o zwyczajach i potrzebach kur. Nie raz byłam bardzo zmęczona tą codzienną robotą związaną z zielonóżkami kuropatwianymi. Gotowaniem wielkich ilości ziemniaków w parniku. Ubijaniem ich monstrualnie dużą ubijaczką i mieszaniem ze śrutą. Donoszeniem do kurnika świątek piątek , latem i zimą ciężkich wiader paszy i wody. Ocieplaniem kurnika na zimę oraz sprzątaniem go na wiosnę. Jednak nigdy nie żałowałam, że mieliśmy u siebie kury, że mogliśmy być tak blisko ich świata. A co najważniejsze, nie spodziewałam się, iż tak bardzo staną się mi bliskie, że tak mocno będę przeżywać to, co się z nimi dzieje.




   Wszystko zaczęło się od kupionych w Mikołowie czterech zielononóżek i koguta. Zrobiliśmy im wówczas prowizoryczny kurnik w starej sławojce. Otoczyliśmy go plastikową siatką. Jednak w tamtym czasie kury mogły swobodnie wędrować u nas po całym ogrodzie. Nie bały się jeszcze niczego, bo nie miały pojęcia o czyhających na nie drapieżcach. My też nie wiedzieliśmy, że w pobliskim lesie kryje się mnóstwo chętnych na bezpłatny, zielonóżkowy posiłek dzikich zwierząt a cudowny błękit nieba, choć tak czysty i niewinny przynieść może, niestety, wiele zagrożeń z powietrza. Kurki nie bały się też naszej suczki, Zuzi, która nigdy nie zrobiła im najmniejszej krzywdy a nawet nie raz pomagała nam złapać jakąś kurzą uciekinierkę w ogrodzie sąsiada. Wywąchiwała ją w chaszczach bezbłędnie. Przytrzymywała łapą i ziając czekała cierpliwie aż nadejdziemy i zabierzemy ptaka do kurnika. Łagodnością i delikatnością Zuzi można też było się zachwycić, gdy wchodziła do budy i w zębach wynosiła nam stamtąd nienaruszone jajka, które kury-dziwaczki uparły się tam właśnie znosić. Były to radosne, beztroskie nieomal czasy…




  Pierwszy, związany z zielonóżkami smutek ogarnął nas wówczas, gdy zachorował a potem padł nasz pierwszy kogut. Byliśmy wówczas świadkami chwytającej za serce troski zaniepokojonych chorobą koguta kur, które nie odstępowały go na krok, otaczały biedaka kołem, podtykały mu w dziobkach smakowite kąski a nawet ogrzewały własnymi ciałami. Potem  widzieliśmy trwającą wiele dni rozpacz i żałobę jego osieroconych żon. 


   Musieliśmy zatem zrobić wszystko by znowu pogoda wróciła do kurnika. Kupiliśmy następnego koguta i jeszcze kilka zielononóżek. Stado zaczęło się rozrastać. Wydawało się, że kury mogą mieć u nas prawdziwy raj. Gwarantował im to wielki, zielony ogród, swoboda, jakiej tu doświadczały, dobre jedzenie, które im co dnia szykowałam (najbardziej smakował im gotowany makaron i jajka na twardo!:-) Zdecydowaliśmy się wobec tego na rozwinięcie kurzej hodowli. Kupiliśmy mogący pomieścić kilkadziesiąt jaj inkubator i z entuzjazmem zabraliśmy się za rozmnażanie naszego stadka. Były to czasy, gdy jeszcze mało kto słyszał o zielononóżkach i o wspaniałym smaku oraz wartościach odżywczych ich jajek. W naszych okolicach byliśmy pewnie prekursorami w ich hodowli.


   Za każdym razem wzruszeniem napełniało mnie wykluwanie się kolejnego zdrowego i pełnego sił żywotnych kurczaczka. Smutkiem natomiast kolejne śmierci niezdolnych do życia, zbyt słabych piskląt. Jednak zdecydowanie więcej było wtedy radości. Tym bardziej, że niektóre z naszych kur poczuły instynkt macierzyński i zaczęły wysiadywać swoje jaja. Po wykluciu ich potomstwa mogłam dokładać tym troskliwym matkom wyhodowane przy pomocy inkubatora maleństwa. Pozostałym w domu kurczaczkom zrobiliśmy w wielkiej, drewnianej skrzyni po zbożu mini kurnik ogrzewany lampą. W opiece i trosce nad maluchami posunęliśmy się nawet do tego, że na czas pierwszej zimy skonstruowaliśmy w kotłowni ogromną wolierę dla podrośniętych kurczaków. Miały tam wykonane z gałęzi żerdki, gniazdka i półeczki, zawsze pełne poidełka i karmidełka oraz dużo pachnącego siana. Traktowały mnie jak swoją matkę. Ufnie siadały na dłoniach. Wyjadały ziarnka z ręki. Dawały się głaskać. Cieszyły na mój widok i wołały, gdy zbyt długo do nich nie zaglądałam. Przez kilka zimowych miesięcy nasz dom od świtu do zachodu pełen był kurzych świergotów, popiskiwań i zabaw. A także zapachu ich odchodów, które produkowane w ilościach hurtowych i co dzień sprzątane i tak, niestety, wydzielały swą charakterystyczną woń. Dlatego też nie mogliśmy doczekać się wiosny i wyprowadzki kurzego towarzystwa do budynku gospodarczego. No cóż! Jednak dom powinien być domem a nie kurnikiem!:)







   A gdy wreszcie zrobiło się ciepło wszystkie dorosłe i małe kurki nareszcie zamieszkały razem w wielkim kurniku. Mogły wychodzić na spacery do ogrodu. Cieszyć się przestrzenią i wolnością. Rozkoszować zieloną trawą oraz wydziobywanymi z żyznej ziemi dżdżownicami. Kąpać się w promieniach słońca albo w przyszykowanym dla nich piasku i w popiele. Przyjaźnić się ze sobą albo kłócić. No i przede wszystkim znosić coraz więcej jajek, które najpierw sprzedawaliśmy na targu w Rzeszowie a potem zaprzyjaźnionym blogerom przez Internet.






   Kolejnej wiosny do naszych zielononóżek dołączyło kilka cechujących się dużą żywotnością czubatek polskich i znoszących zielono-niebieskie jajka araukanów. Zwłaszcza czubatki szybko weszły one w komitywę z dotychczasowymi rezydentkami.  Wspaniale ozdabiały nam ogród i budziły zachwyt wszystkich sąsiadów i odwiedzających nas znajomych.  




  Ze złożonych do inkubatora jajek zaczęły wykluwać się mieszańce tych dwóch ras. Z jedną z tego typu kurek mam związane kolejne, smutne wspomnienie.  Biało, beżowa kurka Ramona przyszła na świat z niedowładem nóg. Nie mogła tak jak inne kury wskoczyć na żerdkę. Nie umiała nawet samodzielnie wyjść z kurnika. Zdrowe, w pełni normalne kury od razu zauważyły jej inność. Dziobały nieszczęśnicę. Nie dawały przystępu do pokarmu i wody. Musiałam ją wynosić na rękach i sadzać na trawie by tam podtykać jej smakowite kąski. Na noc zabierałam kurkę do domu, gdzie żyła sobie samotnie w wyścielonym siankiem, kartonowym pudełku. Mimo swego kalectwa Ramona była radosnym, rozświergotanym i ufnym ptakiem. Jednak tylko nasza Zuzia dotrzymywała jej towarzystwa. Całe dnie leżała przy niej na trawie i gdy tylko kurka jej zdaniem przemieściła się za daleko na swoich słabych, powykręcanym nóżkach, brała ją delikatnie w pysk i przenosiła na trawnik pod dziką czereśnią. Niestety, pewnego dnia Zuzia odeszła na kilka chwil od swej podopiecznej. Zajęła się czymś w domu. A w tym czasie jakieś drapieżne ptaszysko porwało biedną Ramonę. Zostało po niej tylko kilka białych piór…


   Niedługo potem zaczęły się ataki na pozostałe kury. Rozzuchwaliły się jastrzębie, myszołowy, lisy, tchórze i kuny. Instynkt łowcy odkryły w sobie, niestety, Jacuś, Hipcia  a nawet niewidoma Misia. Podwyższyliśmy zatem siatkę w ogrodzie. Zainstalowaliśmy w nim własnej roboty strachy na wróble i plastikowe ptaki - odstraszacze. Staraliśmy się też spędzać jak najwięcej czasu w kurzej części ogrodu. Niestety, niewiele to dało. Co roku drapieżniki zabijały nam od kilkudziesięciu, do kilkunastu kur. Wreszcie, gdy nasze stadko liczyło już niewiele więcej niż dziesięć sztuk sprzedaliśmy inkubator i zdecydowaliśmy, iż nie będziemy poszerzać naszej hodowli. Była to bowiem walka z wiatrakami. Generowała więcej strat niż korzyści. I niekiedy więcej smutków, niż radości.


   Tego roku kurzy rozdział naszej opowieści nieodwołalnie dobiegł końca. Pożegnaliśmy się z naszymi ostatnimi kurkami – emerytkami. Jedne padły ze starości. Inne stały się łupem drapieżców.  Tak widocznie musiało być. Nie na wszystko człowiek ma wpływ. Z wieloma niemożnościami musi się pogodzić. Zostało nam po naszych kurkach trochę piór i dużo, dużo wspomnień. Pozostał ogrom wiedzy o hodowli zielononóżek, ich codziennym życiu i obyczajach. Najważniejsze, czego dowiedzieliśmy się o nich jest to, że są to bardzo inteligentne, wrażliwe i uczuciowe ptaki. Że nie niepokojone przez drapieżniki mogłyby żyć szczęśliwie wiele lat. Że potrafią wchodzić między sobą w głębokie związki, troszczyć się o siebie wzajemnie, być serdeczne, lojalne i ofiarne oraz długo pamiętać o tych, które odeszły. Czasem myślę, że my, ludzie, wiele moglibyśmy się od nich nauczyć…
  

52 komentarze:

  1. Piękny napisałaś tekst, bardzo emocjonalny i wzruszający. Nie znam się na kurach, na ich chowie i gdybym kiedyś miała mieć jakieś kurki to pewnie się do Ciebie zgłoszę na szybki kurs.
    To był wspaniały i bardzo obfity rozdział w waszym życiu, trochę szkoda, że dobiegł końca, ale z drugiej strony nie dziwię się tej decyzji. Mam nadzieję, że wasz parka szczęśliwie i bezpiecznie dożyje u sąsiadki swoich dni.
    Pozdrawiam gorąco.

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Wszystko zbyt mocno przeżywam. Dlatego też piszę często tak emocjonalne teksty.Czasem mnie samej nie jest ze sobą łatwo...
      Tak, mam ogromną wiedzę na temat kur i kóz.Do niczego już mi ta wiedza już niepotrzebna.Mogę co najwyżej służyć internetowymi poradami!:-)
      Tak, kurzy rozdział, to był kawał naszego życia. Bardzo dużo sie działo. W tym tekście zawarłam tylko mały ułamek tej historii. Reszta jest w mojej głowie i w sercu.
      Będę pewnie co jakis czas dopytywać sąsiadke o moje kurki i zaglądać na jej wybieg, jak się tam mają.Są blisko - zaledwie kilkaset metrów od nas, ale to dla nich zupełnie nowy świat.
      I ja pozdrawiam Cie serdecznie, Luno!

      Usuń
    2. Tak sobie pomyślałam, że to wspaniały pomysł na książkę. Wasza przygoda na wsi. Ja takie książki lubię czytać.

      Usuń
    3. Pomysł na książkę? Może i tak. Dziękuje za życzliwą podpowiedź. Tylko wiesz Luno, napisać ksiązkę, to jedno a wydać ją potem, to drugie...

      Usuń
  2. Bogactwo przeżyć i wnikliwość obserwacji. Życie czasem trudne, z pewnością nie nudne...
    U mnie też kończy się pewien etap, za kilka dni muszę zmienić adres mailowy, numery telefonów, zniknie konto Googla i nie będzie już chyba Maksiuputkowej. Wszystko przez trzy dni zwłoki w przedłużeniu umowy.
    Póki co serdeczne pozdrowienia od całej czwórki!

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. O tak! Życie tutejsze na pewno nie należy do nudnych, choc gdyby spojrzeć z boku, to zdawac by sie mogło, że niewiele sie tu dzieje.
      Iwonko! Cieszę się, że sie odezwałaś i że napisałaś o problemach dostawcą internetu i telefonu. Na szczęście Ty sama nie znikasz przecież. Ani Hania i reszta Waszej gromadki. Odzywajcie się do mnie czasami, proszę, nawet gdy zmieni sie Twój adres, telefon oraz internetowy pseudonim.
      Pozdrawiam Was gorąco i uściski serdeczne zasyłam oraz głaski dla psiaków!:-)*

      Usuń
  3. Och! Bardzo Ci współczuję... oj bardzo.
    Z ogromną przyjemnością przeczytałam twoje wspomnienia. Kury są niesamowite :)

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Dziękuję, Agatko!* Powoli przyzwyczaimy sie do braku kur, bo wiedzielismy, że prędzej czy później tak właśnie będzie.Kiedy sie mieszka w domku pod lasem trudno liczyć na łagodnosc ze strony leśnych drapieżców.Teraz będą musiały sie obejsc smakiem. Jastrzębie mogą krązyc godzinami nad naszym ogrodem i niczego tu jadalnego nie wypatrzą. Taka z tego tylko pociecha.

      Usuń
  4. Kolejne drzwi się zamknęły bezpowrotnie. Kolejne pożegnanie.
    Polubiłam Wasze kurki. Piękne są te złotopióre kogutki zielononóżek. Świetne zdjęcie kurzej pary, jak zdjęcie małżeńskie. Dumny kogut w "męskim" rozkwicie i obok kurka, elegancka, ustawiona jak modelka w hollywoodzkiej pozie do zdjęcia. No zachwycające!
    Oby odana przez Was parka jeszcze sobie bezpiecznie pożyła.
    Pięknie to opisałaś jak zwykle:-)*
    A ja w refleksji po przeczytaniu Twoich wspomnień o kurkach, pomyślałam jeszcze o kogucim budziku i kurzym kwoktaniu w upalny dzień, które pamiętam z pobytów u babci i które tak lubiłam, że swego czasu udało mi się kupić taśmę kasetową z nagranymi odgłosami wsi, no a w szczególności z pianiem koguta i kwoktaniem kurek. Co sobie myśleli sąsiedzi kiedy puszczałam to nagranie? Pianie koguta, gdakanie kur, ryczenie krów, szczekanie psów, kwakanie, gęganie, skrzypienie studziennego żurawia itp. Nie dowiem się i dla psychicznego bezpieczeństwa napewno o to nie zapytam:-) Ale nie zdziwiłabym się gdyby pomyśleli, że mnie nieżle potrzepało:-)
    Pozdrowienia, uściski, buziaki:-)***

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Tak, kolejne pożegnanie. Nie spodziewałam się, gdy kupiliśmy pierwszego koguta i kury, że ich świat stanie mi sie tak bliski, że ich świat okaże sie tak ciekawy, pełen uczuć i emocji. Wydawało sie, że będą tu miały wszystko aby życ długo i szczęśliwie. Ale nie, jak sie nie ma poczucia bezpieczeństwa i spokoju nie można być szczęsliwym.
      Muszę Ci jednak wyznać Marytko, że pozegnanie z kozami było o wiele dla mnie dotkliwsze, smutniejsze. Do dzisiaj za nimi tęsknię...
      Tak, zielononózki są pięknymi i madrymi ptakami. U tej sąsiadki, do której zaniosłam moją parkę jest kilka zielononóżek. Dzieki temu będzie im tam swojsko.
      Odgłosy wsi rzeczywiscie mogą koić.Być jakąś miła dla ucha i serca powtarzalnością. Wyznacznikiem mijającego czasu. Dowodem, że normalnie i spokojnie sie życie toczy. No moze poza szczekaniem psów! Właśnie teraz moje szczekają, bo gdzieś tam daleko jakis obcy pies szczeka. Umarłego by to postawiło chyba na nogi!:-)
      Dziękuje za Twoje życzliwe, ciepłe słowa. Ściskam Cię mocno, Marytko!:-)***

      Usuń
    2. Oluś, myślę, że Wasze kurki mimo wszystko były szczęśliwe, bo otoczone troską i zaopiekowane. Dostały od Was wszystko co najepsze.
      A kózki? Oj pamiętam, przecież wstrzeliłam się z moim pierwszym komentarzem w okresie Twojej po nich ogromnej tęsknoty, jak Filip z konopii:-)
      Co do psiego szczekania, Mieliśmy tylko jednego piesa, ale jak się nagle poderwał z charkotem, jazgotem i z rzucaniem się łapami na drzwi wejściowe, to nieraz mało palpitcji serca nie dostaliśmy. Jak go zabrakło to była taka cisza i tylko ja czasem w tej ciszy wyłam z tęsknoty w poduszkę, żeby sasiadów nie wystraszyć:-) Na szczęście wszystko przemija, ginie powoli w codziennej krzątaninie, nawet największa tęsknota. Życie i zwykła codzienność zazdrośnie upomni się o swoje i dobrze:-) Jest jeszcze tyle rzeczy i zjawisk do podziwiania, tyle istot do kochania!:-)
      Całuskuję mocno serdecznie:-)***

      Usuń
    3. Marytko kochana, kurki dostały od nas wszystko to, co mogliśmy im dać. Na ataki drapieżników na nie, choć bardzo sie staraliśmy, nie mieliśmy niestety wpływu. Dzika natura wygrała.
      Nie wyskoczyłaś jak Filip z konopii. Piszesz sercem do mojego serca. A to jest ważne i cenne.Zawsze!*
      Tak, cisza i pustka po utracie bliskiego zwierzęcia jest czymś smutnym, dotkliwym, trudnym do zniesienia. Też juz w życiu pożegnałam wiele domowych zwierząt( psów, kotów, papug, chomików, świnek morskich, myszek i szczurka), wiem wiec dobrze, o czym piszesz. Na szczęście mija czas, przychodzi nowe dzianie i człowiek otrząsa sie wreszcie ze smutku. Nie z każdego, ale z wiekszosci tak. bo takie jest zycie. I tak jak napisałaś przynosi ono w końcu nowe radosci i olśnienia, a także nowe obiekty miłosci.
      Dziękując za Twoją wrażliwosć i serdeczność posyłam Ci poranne, ciepłe pozdrowienia!:-)***

      Usuń
  5. Ale piekne wspomnienia..choć jestem miastowa to rozumię przywiązanie do kur...ja bym na pewno ryczała po każdej stracie:):) One tego nie docenią ale na pewno należał im się ten post...Dobrego dnia Olu:)

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. No właśnie. Bycie miastowym (bo przecież ja też pochodzę z miasta) sprawia, ze przywiazujemy sie do zwierząt gospodarskich, że widzimy jak niewiele ich świat i uczuciowosc sie róznią od świata kotów czy psów. Choć pewnie łatwiej byłoby się nie przywiązywać i nie przeżywać wszystkiego tak mocno. Ale człowiek jest, jaki jest i nic na to nie poradzi...
      Pozdrowienia serdeczne zasyłam Ci, Pati!:-)

      Usuń
    2. ja przez parę dni pobytu w agroturystyce przywiązałam sie do kotka a co by było gdybym ja miała w domu zwierzaka??? Kochane zwierzaki,,,,,

      Usuń
    3. Tak, człowiek sie przywiązuje, człowiek obdarza uczuciami i wczuwa sie w uczucia innych ludzi i zwierząt. To niesie ze sobą cierpienie, ale tak to już jest, że wszystko ma dwie strony medalu...

      Usuń
  6. Aż mi się łezka w oku zakręciła... Piękny kawałek historii z kurkami za Wami, na pewno tej przygody nie zapomnicie do końca życia, bo dawała ona Wam radość i szczęście z tak małych rzeczy jak jajko, kurczaczek, a nawet to ubijanie ziemniaków teraz wspominacie z uśmiechem na twarzy. Tak pewnie musiało niestety być, ale wspomnienia i cały post przepiękne... Pozdrawiam niedzielnie! ;)

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Mnie też sie łezka kręciła, gdy pisałam ten tekst. Zajrzałam do samych początków naszej kurzej hodowli, obejrzałam mnóstwo zdjec. Niby to wszystko było niedawno a jednocześnie tak dawno. Wspomnień mnóstwo. I wiedzy o kurach, bo najlepiej sie człowiek wszystkiego uczy opierając nie na teorii, ale na własnym doswiadczeniu.
      Dziekuję i pozdrawiam Cie juz poniedziałkowo, Maksie!:-)

      Usuń
  7. Znam to uczucie pustego kurnika... znam - tak to już jest na tej planecie, że nic nie trwa wiecznie i trzeba się z tym pogodzić, choć łatwo nie jest. Piękna historia Olu

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Uczucie pustego kurnika jest chyba troche podobne do uczucia pustego gniazda. Nagle znika cos ważnego, cos co tworzyło znaną i swojską rzeczywistosć. Trzeba sie odnaleźć w tym co jest na nowo. Czymś zastąpić to, czego nie ma. I zyć dalej znajdujac nowe cele i pasje.
      Dziekuję Gabrysiu za Twoje słowa i pozdrawiam Cie ciepło z chłodniejszego dzisiaj Podkarpacia!*

      Usuń
  8. Ależ to stadko pięknie wyglądało, zwłaszcza koguty jak malowane. Z wiekiem i upływem czasu trzeba się żegnać z wieloma rzeczami, choć smutek serce rozdziera.

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Tak, zielononózki prezentowały sie równie pięknie latem i zimą. Nasz ogród tętnił wówczas kurzym życiem i ich intensywnymi kolorami. Lubiłam ten moment, gdy przychodziłam na ich wybieg z jakimis smakołykami a one nieodmiennie biegły do mnie z ogromnym entuzjazmem i ciekawością, co też im tym razem przynoszę...

      Usuń
  9. Pamiętam, że trafiłam do Was szukając informacji o zielononóżkach. Blog mnie wtedy zauroczył i zostałam na długo... I za to dziękuję Twoim kurkom :) A zdobyta o nich wiedza, ogrom emocji i wspomnień może kiedyś zaowocują czymś nieoczekiwanym ?

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Trafiłaś do nas tropem zielononóżek?!Nie wiedziałam! Ale ciesze się, że mi o tym napisałaś, Andziu. Po pierwsze dlatego, że zawsze mnie interesuje jakimi drogami trafiają tu ludzie a po drugie, że i Ty masz miłe skojarzenie z naszymi kurkami!:-)
      Pozdrawiam Cię serdecznie, Andziu!:-)

      Usuń
  10. Jakiś rozdział się zakończył. Ale w Sercu, został jak diament. Zawsze można do niego wrócić. Jest tam na zawsze. Każda kurka i kogucik.
    Ach, czas pożegnań łatwy nie jest, cały czas mam nadzieję, że to wcale nie pożegnania...

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Tak, w sercu jest mnóstwo wspomnień.Nie tylko o kurkach, ale o wszystkich zwierzętach, które były mi bliskie. Cudownie by było kiedyś znowu je spotkać, gdzieś tam, na niebieskich łąkach...
      Uściski serdeczne ślę Ci Aniu!:-)*

      Usuń
  11. Coś się kończy ale może coś się zacznie? Podobno taka kolej rzeczy. Ale bardzo żal mi kózek, które widziałam i spacerowałam z nimi i z Wami i zachwycałam się, że nadajecie im imiona i truchlałam czując, że jak to miastowi, za mocno się do nich przywiązujecie. I kurki widziałam, spore stadko i wigwam i ogrodzenie takie wydawało się solidne. Natura okrutna jest ale sprawiedliwa, tylko trzeba znać i akceptować jej prawa a o to ludziom miastowym i wrażliwym trudno bardzo. Może dlatego ja nie mam żadnych zwierząt i chociaż wiem, że to bardzo zubaża życie, decyduję się świadomie na życie uboższe w emocje ale spokojniejsze dla mojego serducha.
    Pozdrawiam Cię Olu i przytulam.
    A kiedy Cze napisze post! Już najwyższy czas. Zmobilizuj go, proszę!

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Nie mam pojęcia, czy coś sie zacznie, ale pewnie tak, bo życie nie znosi próżni i lubi nas zaskakiwać.Nie zawsze pozytywnie, ale to juz całkiem inna sprawa.
      Tak, my miastowi rzeczywiście zazwyczaj nadmiernie przywiązujemy sie do zwierząt gospodarskich. I moze rzeczywiscie z tego powodu nie powinniśmy ich mieć, a jesli już to liczyć sie z konsekwencjami swych wyborów.Zbyt intensywne czucie rodzi wielką radość, ale i wielki ból. I trzeba być na to gotowym.
      Mojego niechętnego do pisania Cezarego mobilizuję non stop, ale jak na razie bez rezultatu.Nie tracę jednak wiary, że kiedys w koncu chwyci go natchnienie i znowu popłynie na jego fali.
      Dziękuję za przytulenia i pozdrowienia, Krystynko kochana. Oboje z meżem ściskamy Cię mocno i gorąco!:-)*

      Usuń
  12. Jakie jest to życie, nawet kurze trudno przewidzieć. Pięknie opisałaś historię sympatycznych kurek zielononóżek. Za pewne Będziecie uczestniczyć w kolejnej historii. A nawet jakby i nie, to przygód nie zabraknie. Dusze Wasze nie spokojne to i ciało podąży za nową historią. Pozdrawiam serdecznie.

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Ponieważ blog jest jakims rodzajem pamiętnika często piszę tu o sprawach, które sie tu dzieją, które mocno przeżywam. A zielononózki były ważną częścia naszego życia.Ten rozdział jednak już za nami. A co przed nami? Czas pokaże.
      Pozdrawiam Cie serdecznie, Oleńko!:-)

      Usuń
  13. tak, kurze stado należy do rodziny... trzeba to przyznać

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Tak, Alu. Są częścią rodziny, wyznaczają rym codzienności, dają pole do mnóstwa obserwacji. Pewnie sama duzo mogłabyś na ten temat powiedzieć majać własne stadko drobiu.Zresztą piszesz często o nich, wiec wiem, że tak jest.

      Usuń
  14. Cztery psy i jeden lis...no sorry, ale coś tu nie hallo...
    A jaki pożytek jest z kur, a jaki z czerech psów...?Przepraszam, ale dla mnie to totalny dysonans...- nic z tego nie rozumiem! Tzn. , że teraz jajka - mieszkając na wsi - będziecie kupować od sąsiadów???

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Hmm...Spróbuję Ci to wszystko jakos wytłumaczyć. Zacznę może od końca. Jajka już od dawna kupujemy, bo nasze kury-emerytki jajek od dawna nie znosiły. Dożywały u nas po prostu swoich dni i chciałam by były to dni spokojne i szczęsliwe, bo przecież każde zwierzę zasługuje na dobrą starosć.Dośc sie w życiu jaj naznosiły (za co byliśmy im wdzieczni) a w końcu przyszedł czas na zwyczajny, beztroski odpoczynek. Myslę, iż czasem szczęście, które odczuwają zwierzęta jest dla jego opiekuna wystarczajacym pożytkiem i nagrodą za trud i troskę związaną z opieką nad nimi. Wiem, to zupełnie niegospodarskie podejście, ale tak właśnie na sprawy zwiazane ze zwierzętami patrzę.
      Miejsce zamieszkania nie musi przecież okreslać tego, co sie robi, jak sie żyje.Mnóstwo ludzi zyjących na wsi nie hoduje niczego. Mleko i jajka kupują w sklepie. I wcale mnie to nie dziwi, bo hodowla drobiu, czy krów to cięzka, codzienna praca a jej efekty i zyski bardzo często nie są współmierne do tej pracy.
      Mysmy dziewiec lat temu uwierzyli, że uda sie nam tu hodowla kur, że jest to dobre dla nich miejsce, ale życie zweryfikowało szybko nasze naiwne wyobrażenia.Nie tylko my z powodu leśnych drapieżców zrezygnowaliśmy tutaj z rozwijania hodowli drobiu. Okazuje się, że kury są o wiele bezpieczniejsze w centrum wsi - blisko pędzących po szosie, hałaśliwych samochodów, a za to dala od lasu i łąk, wśród których moga kryc się drapieżniki.
      A co do lisa i naszych psów, to być moze czuły go i widziały, być moze szczekały, ale myśmy to zignorowali, bo one tak często szczekają z byle powodu, że człowiek przestał już reagować na to.Poza tym psy nie mogły wchodzić na kurzy wybieg (bo poza najstarszą suczką wszystkie mają niestety zapędy łowne).

      Usuń
  15. Tak, bardzo emocjonalnie podchodzimy do naszych zwierząt, dlatego nie będę miała kóz, jak sobie kiedyś obiecałam;
    obserwowałam niedawno, będąc na grządkach, jak bocian wybiera z trawy padalce, w pierwszym odruchu chciałam go spłoszyć, ale potem pomyślałam, że przecież ma młode w gnieździe i musi je nakarmić; U Ciebie Olu też pewnie lisiczka wybrała kury, bo musiała nakarmić młode, czekające w norze, albo i sama była głodna, a to był najłatwiejszy kąsek; niestety, tak jest urządzona natura, że zjadamy siebie nawzajem w łańcuchu pokarmowym; a że przywiązujemy się bardzo do naszych zwierząt, to już ludzka cecha, i pozytywna, bo świadczy o dobrym sercu:-) pozdrawiam serdecznie.

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Tak, Marysiu - my, typowi osiedleńcy bardzo kochamy nasze zwierzęta (nie rozrózniajac czy to domowe sierściuchy czy gospodarskie zwierzęta), przywiazujemy sie do nich i dlatego tak mocno przezywamy wszystko to, co sie z nimi dzieje.
      Natura jednak ma swoje prawa.I nie wygra sie z nimi. Lisica, wilczyca, jastrząc czy myszołów czyms musi swe młode wykarmić. A im prosciej da sie to zrobić, tym lepiej dla nich. Życie i śmierć w przyrodzie to naturalna kolej rzeczy. A jednak za każdym razem bardzo boli, gdy traci sie jakieś zwierzę albo gdy widzi sie jego strach i cierpienie. Tak samo jest, jeśli chodzi o ludzi. Im bardziej sie kogoś kocha, tym bardziej się cierpi, gdy ten ktos odchodzi. I nie ma na to rady, bo przecież nie da się nie kochać, nie przywiązywać, żyć na zupełnej pustyni...
      Pozdrawiam Cie serdecznie, miła sąsiadko zza Sanu!:-)

      Usuń
  16. Och, tak mi przykro Olgo. Z Waszych tekstów na temat kurzego stadka wręcz biła prawdziwa radość, a za razem troska o te pierzaste stworzenia. Pamiętam jak zachwycałam się Waszymi kogutami, tak dostojnie się prezentowały. A za razem rozumiem Waszą decyzję. Co nie oznacza, że nie uroniłam łzy, czytając ten tekst.
    Przytulam mocno

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Od dziewieciu lat każdy dzień zaczynałam od wyjscia do ogrodu i wypuszczenia kur z kurnika. Teraz dziwnie mi, że tego robic nie muszę. Nawet w tak prozaicznej sprawie jak resztki naszego jedzenia albo po psach będzie mi kur brakowało. Do tej pory nasze kurki wszystko to chętnie zjadały. Nic sie nie marnowało. Teraz będzie musiało lądować na oborniku.Ech, trzeba przywyknąć...
      Dziękuje za przytulenia, Karolinko.

      Usuń
  17. Olu, podjęłaś najlepszą decyzję, teraz są bezpieczne, ciężko byłoby przezywać takie historie jeszcze raz. Teraz jak wyjdziesz rano do ogrodu, to wypuścisz pieski. Abo po prostu zamkniesz oczy i zaczniesz się delektować porannym powiewem świeżości. Nie będzie much! Będziesz miała mniej pracy, a psy już się cieszą z powiększonego wybiegu. Kurki możesz odwiedzić a nawet zanieść im coś, np. suchy chleb. Mam nadzieję, że wkrótce zostaną tylko miłe wspomnienia, sliczny pomiczek już mają wystawiony. Uściski przesyłam:)

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Tę decyzję o oddaniu ostatnioh mych zielononóżek komuś, kto ma większe stadko i lepsze zabezpieczenia wybiegu, podjęłam już kilka tygodni temu - wtedy gdy byłam świadkiem żałoby moich kur po stracie swej towarzyszki. Chciałam je uchronić nie tylko przed nagłą śmiercia spowodowana przez drapieżniki, ale przede wszystkim przed samotnością. Bo samotnosć odbiera radosć życia - nei tylko kurom, ale wszystkim żywym stworzeniom.
      Tak, pieski rozkoszuja sie teraz codziennie byłym, kurzym wybiegiem. Wejscie tam traktują jako rodzaj nagrody, najprzyjemniejszej chwili dna. Nie pozwalam im jednak przebywać tam za długo, bo rośnie tam wiele młodych sadzonek, które Jacuś z upodobaniem obsikuje. Nie chcę żeby mi te rosliny padły.
      A much, komarów i innych niezidentyfikowanych gryzoni u nas multum z powodu tropikalnych, wilgotnych upałów. Wieczorami wręcz nie sposób przebywać w ogrodzie, bo opędzic sie od nich nie sposób.A szkoda, bo wieczory teraz najdłuższe w roku.I maciejka zaczęła kwitnąć i pachnieć bosko.
      I ja ściskam Cie serdecznie, Marylko, dobrego dnia Ci życząc!:-)

      Usuń
  18. Wiesz Olgo -ja na swojej małej podwarszawskiej działce też czasami rankiem spotykam tragiczne wręcz ślady. Są to piórka a czasami o kawałki małych ptaszków. Nie dostają się tu lisy, bo teren jest dwukrotnie ogrodzony, więc to pewnie ślady polowań kotów dla których płot czy siatka nie stanowią żadnych przeszkód.
    Przykre, ale takie jest życie.
    A te malusieńkie kaczuszki na zdjęciach wzruszające.
    Serdeczności.

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Ach, nNawet na podwarszawskiej działeczce dzieja sie małe dramaty? W naturze tak już jest, że silniejszy zjada słabszego.Głód tłumaczy i usprawiedliwia wszystko. My, ludzie, też nie wyłamujemy sie spod tej reguły.Tylko, że u ludzi dochodzi do tego jeszcze najczęściej odarta z wszelkiej moralności i przyzwoitości chęć zysku. I to właśnie najbardziej krzywdzi naszą planetę i zależne od działań człowieka organizmy.
      Na zdjęciach są kurczaczki zielononóżek kuropatwianych!:-)
      Pozdrawiam serdecznie, Stokrotko.

      Usuń
    2. Stokrotko, ja też myślałam, że to kaczusie:-) Dopiero jak spojrzałam na dzióbki zorientowałam się, że to kurczaczki.
      Oleńko współczuję obfitości komarów i innych gryzących, fruwających dokuczników. Znając siebie nosa bym nie wychyliła za drzwi. Zdecydowanie nie lubimy się ja i te owadżie wampiry:-(
      Pozdrawiam letnio-gorąco z mojego balkonu w otoczniu zieleni, wrzasku wróbelków i ciurlikania innego ptaszęctwa, popijając poranną kawkę:-)***
      P.S. Zapowiada się kolejny uoalny dzień:-)

      Usuń
    3. Tak, nastał kolejny, gorący dzionek. Byliśmy dziś na grzybach. Grzybów mało i robaczywe, za to komarów plaga.Szybko trzeba było z lasu do domu wracać.A po południu miłą drzemkę sobie zaserwować. A na dworze tymczasem lało i grzmiało po wielekroć.A po deszczu nadal gorąco.I komary mają bal!:-)
      Pozdrawiam Cie serdecznie Marytko spoglądając na malownicze chmury wędrujące sobie teraz po niebie!:-)***

      Usuń
  19. Odpowiedzi
    1. Kawałek naszego życia...
      Uściski serdeczne, Kocurku:-)♥♥♥

      Usuń
  20. Podziwiam Was, Olu, że zdecydowaliście się na zwierzaki :) Z jednej strony szkoda, że kurza historia się skończyła, ale z drugiej - też już macie coraz mniej sił i stresu związany z drapieżnikami nie można lekceważyć.
    Może napiszesz kiedyś jakiś post jeszcze o kurach? Jakaś historia się Tobie przypomni?

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Zdecydowaliśmy sie na zwierzaki, bo byliśmy pełni sił i wiary w to, że podołamy ich hodowli, że nic nam w tym nie przeszkodzi. Poza tym nawet jak pojawiają sie problemy, człowiek wiele rzeczy robi siłą rozpędu i uporu.Natury jednak sie nie przeskoczy, ani też własnej wytrzymałości fizyczno-psychicznej. Czasem trzeba sie poddać, zrezygnować.A czasem lepiej nie zaczynać, ale, niestety, człowiek zdaje sobie z tego sprawę dopiero po fakcie...
      Czy napiszę jeszcze kiedys o kurach? Nie wiem. Moze. Wiem natomiast, że rozstanie z kozami przed kilku laty sprawiło mi taki ból i do dzisiaj budzi taką tęsknotę, że kozy stały sie dla mnie tematem tabu.
      Pozdrawiam Cię serdecznie Lidko w ten nieco chłodniejszy nareszcie poranek.

      Usuń
  21. Natura ma swoje prawa...ale to wielka strata po takim czasie rozstać się ze zwierzętami. Pozdrawiam Was serdecznie. Marta

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Tak, natura rządzi wszystkim, choćby nawet nam, ludziom, zdawało się żeśmy tacy mocni i mądrzy. Wobec natury jesteśmy pyłkami. Trzeba się jej podporządkować z pokorą.
      Pozdrawiam Cię serdecznie, Marto,

      Usuń
  22. Dzień dobry Oleńko! Wpadłam na chwilę przywitać się z Wami, uścisnąć, piesy wygłaskać, do kotów pokiciać, znaczy się "kici, kici" zawołać:-). Obiegnę szybciutko ogród, grządki, do kuchni wpadnę na poranną kawę i lecę do swoich zajęć. Trochę ich dzisiaj mam. Dobrze, że dzień chłodniejszy.
    Jak się macie? Piesy zdrowe? Trochę oswoiliście ten upał i komary? Czy, co gorzej, one Was?:-)
    Mam nadzieję, że codzienne zajęcia zupełnie Was nie zawojowały i macie też czas na odpoczynek.
    Ściskam serdecznie:-)***

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Dzień dobry, Marytko! Tak, nareszcie i u nas chłodniej. Co za ulga po tych dreczacych upałach. Mieliśmy przez ostatni tydzień ( w tym ukropie lejacym sie z nieba) duzo roboty z nową dostawą drewna. A choć tyle sie napracowalismy, to zastanawiamy się, czy nam go na zime starczy, czy jeszcze trzeba będzie co nieco dokupić. Ech, to taka nasze niekończąca sie historia...
      Piesy i koty zdrowe, w ogródku wszysko pieknie rośnie, choć znowu jakiś deszczyk by sie przydał, bo spieczona ziemia aż pęka.Zajadam sie własnymi porzeczkami. Nareszcie nastał ten czas.A komary wraz z gzami szaleją na całego. Cezary zrobił jakas ziołowo-octową miksturę do psikania na ciało w celu odstraszenia tych krwiopijców i na jakis czas to pomaga. Ale potem zrowu bzyczą koło ucha i kąsają gdzie popadnie.Takie to uroki lata.
      Pozdrawiamy Cie serdecznie i dziekujemy za pamięć, droga Marytko. Dobrego dnia Ci zyczymy oraz spokojnej końcówki miesiaca!:-)***

      Usuń

Serdecznie dziękujemy za Wasze opinie i refleksje!

Etykiety

Aborygeni afirmacja życia apel apel o pomoc asymilacja Australia autoanaliza bajka bal ballada baśń Beksińscy Bieszczady blackout bliskość blog blogi bór Cesarzowa Ki Cezary chleb choroba ciastka czarny bez czas czerwiec człowieczeństwo człowiek czułość Dersu Uzała deszcz dieta dobro dom dorosłość drama drama koreańska drewno droga drzewa trawiaste Dubiecko Dwernik Kamień dwudziestolecie międzywojenne dystopia dzieciństwo dzikie bzy ekologia elektryczność erotyk fajka film flash mob fotografie fotoreportaż glebogryzarka głodówka głód gospodarstwo goście góry Góry Flindersa grass tree grill grudzień grzyby Gwiazdka historia historie wędrujące horror humor humoreska idealizm II wojna światowa informacja inność inspiracja internet jabłka Jacuś Jacuś. gospodarstwo Jacuś. lato jajka Jane Eyre Jawornik Polski jesień jesień życia kalina Kanada kanały kangury kastracja klimat klimatyzm koala kobieta koguty kolędy komputer komunikacja konfitury konflikt koniec świata konkurs konstrukcja kosmos kot koziołek kozy Kraków Kresy kryminał kryzys książka kuchnia kulinaria kury kwiaty las lato legenda lipa lipiec lis listopad literatura los ludzie luty łąka maciejka macierzyństwo magia maj malarstwo maliny mantry marzenie maska metafora mgła miasteczko odnalezionych myśli Michael Jackson Mikołaj miłość Misia mit młodość moda mróz mróż muzyka muzyka filmowa nadzieja nalewki nałóg natura niebezpieczeństwo niezapominajki noc nowoczesność Nowy Rok obyczaje ocean odchudzanie odpowiedzialność odrodzenie ogrody ogród ojczyzna opowiadanie opowiastka opowieść Orzeszkowa osa Osiecka owoce pamięć pandemia Panna Róża park pasja patriotyzm pejzaż pierniki pies pieśni pieśń piosenka piosenki pisanie płot początek podróż poezja pogoda Pogórze Dynowskie polityka Polska pomidory pomysł poprawność polityczna porady postęp pożar praca prawda prezent protest protesty przedwiośnie przedzimie przemijanie Przemyśl przepis przetrwanie przetwory przeznaczenie przygoda przyjaźń przyroda psy psychologia ptaki radość recenzja refleksja relatywizm remont repatriacja reportaż rezerwat Riverland rodzina rok rośliny rower rozmowa rozrywka rozum rymowanka rzeka samotność San sarny sąsiedzi sens życia siano sierpień silna wola siła skróty słońce słowa słowa piosenki słowianie smutek solidarność South Australia spacer spiżarnia spontaniczność spotkanie stado strych susza susza. upał szadź szczerość szczęście śmiech śmierć śnieg świat święta świt tajemnica tekst piosenki teksty piosenek tęsknota tragikomedia trauma truskawki uczucia Ukraina upał urodziny uśmiech warzywnik wędrówka wędrówki węgiel wierność wiersz wierszyk wieś wigilia Wilsons Promontory wino wiosna wiosnaekologia wirus woda wojna wolność Wołyń wrażliwość wrotycz wrzesień wschód słońca wspomnienia wspomnienie współczesność Wszechświat wychowanie wycieczka wypadki wypalanie traw zabawa zabawa blogowa zachód słońca zapasy zaproszenie zbiory zdjęcia zdrowie zielarstwo zielononóżki zielononóżki kuropatwiane zima zioła zmiany zupa Zuzia zwierzęta zwyczaje żart życie życzenia Żydzi żywokost