Przesilenie...

   Od jakiegoś czasu dostrzegam u siebie coraz mniejszą chęć pisania nowych postów na bloga. Tak się dzieje z wielu przyczyn. Po pierwsze zdaje mi się, iż wszystko już było, że spowiła mnie rutyna i kręcę się wciąż wokół tych samych tematów a dawna świeżość spojrzenia gdzieś znikła. Po drugie mam spore trudności ze skupieniem uwagi. Po trzecie brakuje mi tak silnej niegdyś wiary w zwycięstwo dobra nad złem i w jakiś sensowny zamysł albo równowagę wszechświata. Dostrzegam za to coraz więcej chaosu, bólu i niesprawiedliwości. I trudno w tym wszystkim odnaleźć się w sobie. Odganiać chmury i zauważać błękit nieba czy drogocenny promień, który wciąż przecież jest, ale nie zawsze i nie dla każdego zsyła nadzieję i uśmiech…

   A tymczasem wiosna przyszła jak zawsze. Jak gdyby nigdy nic. Za nic mając ludzkie spadki formy, życiowe problemy, ciężkie choroby i zmienne nastroje po prostu robi co do niej należy. Zmienia to, co trzeba zmienić. Za oknem ptaszęta śpiewają od świtu. Pączki na drzewach i krzewach nabrzmiewają. Pierwsze kwiatki rozkwitają. Wszystko się odradza. Wszystko się śpieszy żeby przejść przez wyznaczone cykle rozwoju. Słońce świeci coraz mocniej. Inaczej dokoła pachnie. Dni coraz dłuższe. Wiosna wprowadza swoje porządki każąc człowiekowi ruszyć się, działać mimo wewnętrznej niemocy i ataków niewiary w sens działania. Bo istota ludzka, czy to rozumie czy też nie, chyba także jest częścią wielkiego kręgu życia. I dobrze jest poczuć się elementem jakiejś większej całości, jakiegoś mądrego planu Opatrzności. Popłynąć z tą falą, która zagarnia, która budzi i nie daje czasu na zbędne dywagacje. Bo teraz, właśnie teraz trzeba zrobić to i tamto, bo ta maleńka wysepka, na której przyszło człowiekowi żyć, wymaga jego troski, siły, zdecydowania, uwagi i czułości. Bo póki ma się jeszcze choć trochę energii, trzeba z niej korzystać. Wyznaczać sobie cele i iść za nimi. I umieć się cieszyć tym, co jest, póki jest…

   A dużo w tej mierze zależy od kondycji ciała.  Jeśli ono jest słabowite i zardzewiałe trudno odczuwać także i duchowy wigor. A zatem żeby przezwyciężyć w sobie pozimowe bóle w skrzypiących stawach, odegnać gnuśność i opieszałość, zrzucić parę zbędnych kilogramów a przede wszystkim mieć energię do nowych, wiosennych wyzwań jak co roku wprowadziliśmy z Cezarym do swojej diety dużo warzyw, owoców i soków. Zrezygnowaliśmy z cukru, produktów mącznych i czerwonego mięsa. Zajadamy pyszne, jarzynowe zupki, sałatki warzywne albo owocowe, pijemy ziołowe wywary. I pomalutku, pomalutku coś pozytywnego zaczyna się w nas dziać. Odrobinę przejaśnia się w głowie i w ciele. Jest więc nadzieja, że i w tym roku damy radę ogarnąć to, co konieczne i o ile nie przydarzy się nic nieprzewidzianego, będziemy mogli cieszyć się zwyczajną, prostą codziennością w naszym ukochanym Jaworowie. Kopaniem, sianiem, kiełkowaniem, plewieniem, kwitnieniem, zielenią, owocowaniem, zbiorami a w końcu i przetworami…Radością naszych czterech psów, spacerami i zabawami z nimi. Czasem wspólnego, popołudniowego odpoczynku pod wiatą, gdzie można się schronić przed ostrymi promieniami słońca, obserwować ogród, łąki i las albo i drzemać wśród ciepłych powiewów wiatru…

  Kilka dni temu zdarzyło się coś, co dało nam obojgu solidnego kopa, wyrywając z codziennej rutyny i po raz kolejny każąc docenić to, co tworzy naszą bezpieczną, zwyczajną rzeczywistość.  Piątkowy świt zmusił mnie i Cezarego do błyskawicznego ubrania się i wyjścia z domu pośród przystrojone szronem i pełne ptaszęcego świergotu pola. Ale to nie podziwianie natury było naszym celem, lecz nawoływanie seniorki jaworowej, psiej rodziny – Zuzi, która poczuwszy przemożny zew wiosny rozerwała zębiskami siatkę w ogrodzeniu i wraz ze swą córeczką Hipcią pobiegła w siną dal. Jacuś, o dziwo nie poszedł ich śladem. Być może nie miał ochoty na poranne wycieczki a może po prostu nie zauważył sposobności do wyjścia na zewnątrz. Także Misia z uwagi na swoją ślepotę nie zorientowała się, że istnieje dziura w płocie i pozostała w ogrodzie. Natomiast Zuzia z Hipcią szalały nie wiadomo gdzie a my z mężem daremnie zdzieraliśmy gardła krążąc w okolicy i wypatrując śladów beztroskich uciekinierek. 

   W końcu Cezary postanowił pójść w stronę lasu i tam poszukać gagatków. Baliśmy się czy goniąc za jakimiś sarnami nie wpadły gdzieś w kłusownicze sidła, tak jak to się przed paru laty już biednej Zuzi zdarzyło. Ja zamierzałam czekać na psiny w ogrodzie. A żeby szybciej przeleciał mi czas zajęłam się łataniem dziury w siatce ogrodzeniowej. Po kilkunastu minutach usłyszałam od strony lasu  charakterystyczny huk. Jakiś czas temu ktoś doradził nam kupno paczki małych petard i odtąd zabieraliśmy je ze sobą zawsze na spacery  do lasu, gdyż w razie niebezpieczeństwa można odgonić ich hukiem wilki, dziki, czy niedźwiedzia. Petardy nie raz też przydawały się nam do przyzywania niesfornych psów, które odbiegłszy za daleko nie reagowały na wołanie. Ten przypominający wystrzał ostry, przenikliwy dźwięk działał na nie niezawodnie i zawsze w try miga zjawiały się przy nas. Także i tym razem Cezary próbował w ten sposób przywołać uciekinierki. I oto parę minut potem zziajana Hipcia pojawiła się przy furtce naszego ogrodu. Jednak Zuzi nadal nie było a tymczasem słońce świeciło coraz mocniej cały poranny szron dawno zdążył stopnieć a żółte płatki  pierwszych wiosennych podbiałów otworzyć.

   Zamknąwszy wszystkie psy w domu i pozostawiwszy dla Zuzi uchyloną  furtkę wyruszyłam na pomoc Cezaremu i przez kilka godzin razem przemierzaliśmy drogi i bezdroża szukając zaginionej psiny, gwiżdżąc i nawołując a także co jakiś czas odpalając kolejne petardy. Z każdą chwilą baliśmy się o nią coraz mocniej. Przychodziły nam do głowy najczarniejsze scenariusze, że dusi się gdzieś w sidłach, że rozszarpały ją wilki albo stratowały dziki, że wpadła pod samochód. W naszych gardłach pojawiła się bolesna gula a serca dudniły niepokojem.  

- Zuzieńka w sierpniu skończy dziewiąty rok życia i jak dotąd cieszy się świetnym zdrowiem. Nasza ukochana Zuzieńka, która jest najmądrzejsza ze wszystkich psów, a przy tym pełna słodyczy i empatii miałaby zginąć tak nagle, tak marnie…? – to nie mogło się nam pomieścić w głowie.

- A jeszcze wczoraj wytarzała się beztrosko w truchle żaby i trzeba było wylać na nią kilka wiader wody, szorować i szorować…

- A jeszcze wczoraj Cezary wyczesał z niej całe wiaderko liniejących kłaków…

- A jeszcze wczoraj położyła nam głowę na kolanach i patrzyła w ten charakterystyczny, pełen oddania i czułości sposób, w taki, w jaki tylko ona zwykła to robić…

- A jeszcze wczoraj przytknęłam nos do jej zimnego nosa a ona popatrzyła na mnie z miłością…

- Och, jakimi szczęściarzami byliśmy do tej pory, gdy wszystko było na swoim miejscu a powtarzalna codzienność gwarantowała bezcenne poczucie bezpieczeństwa i spokoju! – biadaliśmy czując, że tracimy resztki sił i nadziei.

   Wreszcie ogromnie strudzeni, wlokąc się noga za nogą wróciliśmy do domu wierząc, że marnotrawna psina będzie już na nas czekać w ogrodzie. Niestety, płonne to były nadzieje…Zmartwieni usiedliśmy przy stole kuchennym i zwilżając gardła kawą wpatrywaliśmy się w pustą drogę i w to miejsce przed furtką, gdzie powinna pojawić się Zuzia, ale z nieznanych przyczyn się nie pojawiała…

- To co robimy? Masz jakiś pomysł? – zapytał po paru minutach Cezary spojrzawszy na mnie z mieszanką rozpaczy i determinacji.

- Możemy wziąć Jacusia, Hipcię i Misię i wyruszyć z nimi na poszukiwania. Może one znajdą Zuzię po zapachu? Może zauważą coś, czego myśmy nie zauważyli? – odparłam zerkając na leżące u naszych stóp pieski, które spoglądały wyczekująco w nasze oczy. One też czuły, że stało się coś złego. Im też udzielał się nasz niepokój. Wprawdzie nigdy nie szkoliliśmy psów tak by umiały znaleźć coś a następnie nam to pokazać, ale istniała przecież słaba nadzieja, że zrozumieją nasze intencje i staną na wysokości zadania.

- Też o tym myślałem! – rozpromienił się mój mąż.

 - Ale wiesz co? Może najpierw wsiądziemy w samochód i objedziemy okolicę, popatrzymy po polach i podwórkach, popytamy ludzi? – zaproponował.

   I tak właśnie zrobiliśmy. Jechaliśmy powolutku rozglądając się pilnie dokoła i próbując wypatrzeć  charakterystyczną, wilczą sylwetkę Zuzi, jej jasną główkę i podobny do pióropusza piękny ogon.

   I nagle, jakiś kilometr od naszego domu, przy starej chacie stojącej przy drodze ujrzeliśmy naszą uciekinierkę łaszącą się do nieznanego nam staruszka i usiłującą wejść przez uchylone drzwi do jego domu. Tenże głaskał ją po głowie i próbował delikatnie odsunąć natręta. Zbaranieliśmy na ten widok. Zdawało się nam do tej pory, że dobrze znamy naszą najstarszą suczkę i niczym już nas ona nie może zadziwić. A jednak! Po co tu przyszła i czego chciała od tego człowieka? To pozostanie jej słodką tajemnicą.

- Przepraszam pana za naszego psa. Już ją zabieramy! – zawołałam wysiadając z samochodu i wołając absolutnie nie zdziwioną naszym pojawieniem się Zuzię, która posłusznie wskoczyła na tylnie siedzenie auta i już za chwilę wjeżdżała jak gdyby nigdy na teren naszego siedliska. Och, z jaką radością przyjęła ją reszta psów! Jak ją obskakiwały, oblizywały, jak popiskiwały ze szczęścia. A potem trzeba było wszystkie wypieścić, wygłaskać, wytarmosić, smakołykami ulubionymi poczęstować by doszły w końcu do siebie i zapomniały o dziwnych zdarzeniach tego poranka. A ledwie nam z Cezarym zniknął bolesny ucisk w gardle, od razu zalśniły spojrzenia, od razu pojawił się apetyt na gorącą zupkę jarzynową, od razu pojawił się apetyt na życie.

   I mam nadzieję, że będzie trwać…