W czas wichury…

- Niby jest dzisiaj ładnie, ale na dworze wietrzysko tak potępieńczo wyje jakby koniec świata zwiastowało! – stwierdziliśmy oboje z Cezarym siedząc przy kuchennym oknie i zajadając na śniadanie gorącą grochówkę ze skwarkami.

    Widok jaskrawo błękitnego nieba, kilku malowniczych chmurek oraz wyraziście świecącego słońca mógłby zmylić człowieka i zachęcić do wyjścia z domu, gdyby nie dziki poświst i jęk wichrzycy w kominie, nieustępliwe klekotanie blach na dachu oraz szalony taniec bezbronnych wobec wichury drzew, krzewów i suchych traw na łące.  

- Zdecydowanie bezpieczniej dla wszystkich będzie dzisiaj nie wychylać nosa z chałupy! W taką pogodę lepiej sobie odpuścić przechadzki! – skonstatowaliśmy zerkając na psy śpiące smacznie w przyległym do kuchni pokoju i nawet nie proszące się o spacer. My z mężem tym bardziej się do tego nie paliliśmy. Po ponad tygodniowym przeziębieniu, które wycisnęło z nas litry potów i kataru, lejącego się z nosa przy każdym pochyleniu głowy nadal czuliśmy się osłabieni i nie chcieliśmy ryzykować nawrotu choroby albo złapania jakiejś grypy.

- Trzeba uważać na siebie. Człowiek coraz starszy i słabszy, coraz bardziej podatny na infekcje. Ale jeszcze zdążymy się nachodzić, napracować, nacieszyć lepszą pogodą i lepszym zdrowiem – sapnął Cezary, znowu kichnąwszy potężnie i ocierając załzawione oczy.

- Mam nadzieję, że zdążymy – odrzekłam – Człowiek tyle rzeczy odkłada na potem, wierząc, że ze wszystkim zdąży, że ma tyle czasu przed sobą a przecież los może mieć wobec niego całkiem inne plany! – spojrzałam ze smutkiem w oczy męża a on doskonale zrozumiał, co miałam na myśli. 

    Kilkoro naszych znajomych i bliskich w ostatnim czasie dopadły ciężkie, nieuleczalne choroby a wszelkie ich marzenia i zamierzenia nagle legły w gruzach. Przeżywaliśmy mocno to, co się z nimi działo i martwiliśmy się, że nijak pomóc im nie możemy. To, co działo się z nimi uświadamiało nam raz po raz jak bardzo wszystko jest niepewne i kruche a każda chwila, gdy człowieka nic nie boli bezcenna. Na dodatek nie opuszczało nas  wrażenie, że choćbyśmy nie wiem jak zdrowo żyli, nie wiem jak bardzo o siebie dbali i tak, to co jest nam przeznaczone nie minie nas...

- A czasem nie trzeba wcale działań losu, tylko zwyczajnej, ludzkiej bezmyślności by zepsuć to, co powinno być chronione! Zobacz, ci dwaj, co krążyli wczoraj po naszych okolicach  i wycinali piłami spalinowymi przydrożne chaszcze nie darowali nawet tym ślicznym sosenkom, co rosły ponad metr od drogi, nawet młodziutkiej kalinie na skraju pola, która nijak nie utrudniała widoczności przejeżdżającym w pobliżu kierowcom! – zdenerwował się Cezary, który poprzedniego dnia nakrzyczał mocno na dwóch najętych przez gminę pilarzy, bez pytania o zgodę wycinających grabowy żywopłot przy naszym płocie. Długo potem nie mógł się uspokoić, krążąc po domu jak lew po klatce i wyrzekając na bezmiar ludzkiej głupoty. 

- Dwóch szalonych Edwardów Nożycorękich! Wandali, tnących bez opamiętania co popadnie. A dopiero się cieszyłam, że jeszcze rok, dwa i będą owoce na tej kalinie. A dopiero co robiłam zdjęcia tym przydrożnym sosenkom. A teraz leży to wszystko pokotem, jak nikomu niepotrzebne śmieci…Ludzkie życie los też przecina tak nagle, tak bez sensu… - westchnęłam dostrzegając z oddali zielone iglaki, jeszcze przedwczoraj cieszące oczy a teraz  porzucone byle jak przy rowie.

- Nawet tu, na nasz skraj świata dociera ludzka nieodpowiedzialność, głupota i żądza zniszczenia. To jak ma być dobrze na świecie? – żachnął się Cezary.

- I co takimi pilarzami powodowało? Przecież łatwo można było odróżnić, co trzeba wyciąć a co nie! Na pewno urząd gminy nie kazał im wycinać wszystkiego. Zdaje mi się, że ci dwaj po prostu wyżywali się na biednych drzewach i krzewach za swoje niepowodzenia życiowe i za swoją codzienną frustrację. A tymczasem tutaj, z tymi warkotliwymi piłami mogli przez parę godzin udawać władców świata. Ciąć, niszczyć, zabijać, nie darować najmniejszemu krzaczkowi wierzby, głogu czy dzikiej róży… - westchnęłam z żalem, myjąc talerze po zupie oraz umieszczając je na suszarce.

- Tylko na moment się uspokoiło! – odezwałam się po chwili usiadłszy znowu przy stole i wsłuchując się w żałosny jęk wiatru - Posłuchaj jak znowu dmie w kominie. Jak coś świszcze złowieszczo w ogrodzie. Zobacz, jak gną się ramiona naszej starej lipy, ile gałązek leży na drodze… - odchyliłam firankę, by widzieć wyraźniej przestrzeń za płotem. 

- I w lesie też pewnie mnóstwo suchych gałęzi pospadało. Nawet niebezpiecznie byłoby dzisiaj tam wychodzić, żeby jakimś konarem w głowę nie oberwać – odparł Cezary, szykując nam jeszcze na przekąskę parę kanapek z masłem i cebulą.

- Ale przyroda da sobie jakoś ze wszystkim radę.  Wiele wichur już tu przecież oglądaliśmy. Coś ginie bezpowrotnie, ale i wciąż powstaje coś nowego. Zawsze tak było i będzie. Spójrz, jakie niebo niebieskie a słońce budzi już do życia trawki, młode pokrzywy i stokrotki.  Odrodzą się jak co roku. Czas przyniesie nowe zdarzenia, da nowe siły do działania. A świeża zieleń pokryje wszystko, ześle ulgę i zapomnienie. I będzie ładnie, prawda?… - uścisnęłam dłoń męża a on w odpowiedzi serdecznie odwzajemnił mój uścisk.

   Potem nic już więcej nie mówiliśmy, tylko zajadaliśmy nasze zdrowotne kanapki patrząc za okno, w pełną lasów, łąk i wzgórz dal, która trwała tu od wieków i pewnie będzie trwać, gdy nas dawno już na świecie nie będzie…