Pogórzańska opowieść świąteczna...

 

   Siedzieliśmy tego wieczora z Cezarym dość długo w poczekalni u lekarza specjalisty w leżącym około 20 km od nas pogórzańskim miasteczku. Cieszyliśmy się, że udało nam się szczęśliwie doń dojechać, że lody i śniegi na naszej górce nie okazały się tak straszne, jak się nam zdawało. Dotarliśmy do miasta już po zmroku. Przywitały nas tam świąteczne dekoracje, szopka stojąca w centrum rynku, delikatny śnieżek osiadający pieszczotliwie na końcach rzęs. Poczułam się jak olśnione baśniową rzeczywistością dziecko. Z wiekiem coraz rzadziej zdarza mi się tak czuć, a więc zaskoczona i ucieszona kontemplowałam w ciszy ten miły dla mnie stan. Dawno już w żadnej miejskiej rzeczywistości po zmierzchu z mężem nie byliśmy. Dawno nie widziałam takich lampek, ozdobionych łańcuchami latarni ulicznych i klonów, wyłaniających się spośród kolorowych ozdób kamieniczek i błyszczących wewnątrz mieszkań świeżo ustrojonych choinek. Patrzyłam olśniona i wzruszona na tę odmienioną czarodziejsko rzeczywistość.Pragnęłam aby czas stanął, abym mogła tam trwać i trwać bez końca. Ale że zimno było a dujawica grudniowa wzięła we władanie ryneczek z ulgą schroniliśmy się z Cezarym w położonej nieopodal naszej przychodni specjalistycznej. Zdjęliśmy z siebie kurtki i czapki i rozglądając się z ciekawością po wnętrzu (bo i tam pełno było ślicznych ozdób świątecznych) usiedliśmy pod ścianą gabinetu lekarskiego w pogodnym oczekiwaniu na naszą kolej. 

   Wraz z nami czekało wielu innych pacjentów, którzy jak widać było z ich znękanych fizjonomii byli tu już od dłuższego czasu a uwięzieni w korytarzu przychodni na kilka godzin jakoś dawać musieli sobie radę z nudą, zmęczeniem, zniecierpliwieniem oraz sennością. Jedni ziewali. Drudzy rozwiązywali krzyżówki. Trzeci coś tam wstukiwali w telefony komórkowe. Inni próbowali nawiązywać między sobą jako taką rozmowę. A wszyscy zdawali się przymuleni, zawieszeni w bezczasie, szarzy i dziwnie bezosobowi. Z głośników płynęły kolędy, których zdawał się nikt nie słuchać. Zgromadzeni nie reagowali też zbyt entuzjastycznie na jak zwykle żartującego Cezarego. Mój mąż dwoił się i troił, ale prócz kilku bladych uśmieszków i półsłówek ze strony zgromadzonych nie osiągnął żadnej, wyraźniejszej reakcji. Popatrzyliśmy na siebie porozumiewawczo, z bezradnym westchnieniem. Odechciało się nam na razie prób rozruszania tej gromadki. Wlokące się nieznośnie minuty płynęły nadal w chorobliwej drętwocie…Lekarka co kilkanaście minut zapraszała w czeluści gabinetu kolejnego pacjenta. Reszta ożywiała się na moment a potem znowu popadała w mglisty stan niemocy. Gdzieś tam na zewnątrz zmęczeni ludzie gnani wewnętrznym przymusem oraz wymogami tradycji biegali po sklepach w poszukiwaniu prezentów gwiazdkowych oraz masy wiktuałów koniecznych do świętowania. A tutaj, w poczekalni półsenne trwanie…

   Zauważyłam w pewnym momencie, iż pani siedząca obok z dziwnym zainteresowaniem przygląda się moim dłoniom, jednocześnie swoje chowając w przydługich rękawach swetra. Spłoszyłam się i poczułam, że oblewa mnie rumieniec. Co z moimi rękami jest nie tak? Uśmiechnęłam się do sąsiadki z nieśmiałym oczekiwaniem a ona poradziła mi życzliwie bym kostkę, która od dzieciństwa wystawała mi na prawej dłoni masowała cierpliwie aż zniknie. Bo jej znikła. Odetchnęłam i odrzekłam wesoło, że właściwie owa kostka wcale mi w niczym nie przeszkadza. Co więcej jestem z niej zadowolona, bo to mój znak szczególny i w razie czego będę mogła po niej być rozpoznana w prosektorium albo w czasie ekshumacji. A poza tym, ale tego już kobiecinie nie powiedziałam, Cezary ma identyczną kostkę, sterczącą śmiało na tej samej, co moja ręce! To nasz tajemny, magiczny znak. Niezwykły dowód naszego wzajemnego przeznaczenia!       

    Hmmm…Zaskoczona mą pogodną odpowiedzią kobieta wprawdzie odwzajemniła uśmiech, ale zrobiła to z lekkim zmieszaniem i zdumieniem. Pewnie nie gustowała w czarnym humorze. A może pożałowała, że jej własna kostka zniknęła na zawsze, bo może wcale nie była taka zła…? Tak czy siak czułam, iż ośmielona powstałą konwersacją szukała między nami jakiejś wspólnoty. Ot tak, z tego poczucia skazania na siebie oraz z konieczności wypełnienia czymś czasu. Zaczęła opowiadać o swoich bolących stawach, o problemach z chodzeniem, o nawale roboty, do której od dzieciństwa jest przyzwyczajona i żyć bez niej nie potrafi a tymczasem człowiek coraz starszy, coraz mniej innym przydatny. Na dowód zaraz wstała i zaczęła nieco teatralnie kuśtykać tuż przede mną. Żebym się użaliła. Żebym swoimi bolączkami się też podzieliła. Żebym choć głową pokiwała. No cóż…Każdy z nas nosi w sobie wszak chęć skupienia na sobie czyjejś uwagi, cudzego zrozumienia czy odrobiny współczucia. Każdy wprzęgnięty w swój codzienny kołowrotek ma nieraz wrażenie, iż przeźroczysty jest dla bliskich, że codzienna rutyna wysysa z bliźnich prawdziwe zaangażowanie, ciepło i serdeczność. Nieraz zostaje tylko taka obca poczekalnia, gdzie przez chwilę można poczuć się kimś ważniejszym niż pyłek, niż ten świst mroźnego wiatru za oknem…

   A tymczasem kolędy nadal niezauważone przez nikogo płynęły poprzez korytarz poczekalni. I proste słowa o malutkim dzieciątku, co to nie miało kołdereczki a matula swoją chustką je okryła…I jeszcze o tym maluśkim, maluśkim, kiejby rękawicka… Pacjenci pogrążeni między sobą w szeptanych zwierzeniach o dolegliwościach, zmartwieniach i frustracjach głusi jednak byli na dźwięki delikatnych pastorałek. Ich naznaczone trudami życia oraz boleściami twarze zupełnie zamknięte były na pozytywne wibracje z zewnątrz. Pewnie święta kojarzyły im się już li tylko ze zmęczeniem, przymusem, przykrą koniecznością działania wbrew malejącym z roku na rok siłom ducha i ciała, wbrew mizernym możliwościom finansowym. Chyba znużeni już byli wszechobecnymi reklamami gwiazdkowymi, natrętnymi promocjami i sztucznie optymistycznymi, nadmiernie migotliwymi ozdobami świątecznymi. Pewnie na dobre wyrośli już z naiwnej, dziecięcej radości. Wypaleni, zgaszeni, zniechęceni…Czując to mocno westchnęłam bezradnie sama osuwając się pomału w obezwładniającą beznadzieję, w jakąś głęboką studnię bez dna.

   Ocknęłam się z letargu, gdy po godzinie niemego oczekiwania w końcu mój mąż został zawołany przed oblicze szacownej pani doktor. Westchnąwszy głęboko rozejrzałam się wtedy raz jeszcze po twarzach zebranych. Poczułam się jak na obcej planecie albo w rzeczywistości rodem z powieści Kafki. Wokół mnie było smutno, szaro i żadne żywsze emocje nie poruszały siedzących obok, skazanych na swe towarzystwo bliźnich.  Wielobarwne lampeczki na choinkach migotały niezauważone. Kolędy grały niesłyszane. Wtedy coś we mnie pękło a może wręcz przeciwnie, posklejało się nagle do kupy. I nie wiem skąd mi się to wzięło – taka chęć, taka odwaga, takie wariactwo nieledwie. Zaczęłam nucić kolędę. Najpierw cicho, potem coraz głośniej. Zerkałam przy tym serdecznie w twarze zgromadzonych chcąc znaleźć w nich jakiś oddźwięk, obudzić a może nawet jakimś cudem zachęcić do wspólnego śpiewu. Niektórzy ze zgromadzonych spojrzeli na mnie z zawstydzonym uśmiechem, ale zaraz potem odwrócili się jakby mieli do czynienia z jakąś niespełna rozumu istotą. Inni wzruszyli ramionami i pokiwali głowami z dezaprobatą. No bo jak to tak wypada śpiewać w poczekalni lekarskiej? Idiotyzm i dziecinada! Tylko pani obok spojrzała na mnie z mieszaniną podziwu i zażenowania. I jeszcze jeden pan spod ściany błysnął okiem pełnym aprobaty oraz pozytywnego zdumienia. A ja nie przejmując się niczym po prostu odśpiewałam odważnie kolędę do końca, dziwiąc się samej sobie skąd we mnie taka śmiałość i potrzeba. Chwilę potem z gabinetu lekarskiego wyłonił się mój mąż. Pozostało nam już tylko ubrać się i życząc zgromadzonym wesołych świąt wyjść na zewnątrz. Żegnały nas zaciekawione spojrzenia zebranych, słowa zwyczajowo w takich okazjach wypowiadanych życzeń świątecznych, skonsternowane szepty i dziwne, spłoszone uśmieszki…

                                                                            * * *

   Kochani, przed nami kolejne Święta Bożego Narodzenia! Życzymy Wam i sobie samym żeby potrafiły one raz jeszcze obudzić w naszych sercach coś z dziecka i żeby raz jeszcze chciało nam się chcieć, bo od tego chcenia najwięcej przecież zależy. I żeby choć na moment ogarnęło nas podczas śpiewania kolęd autentyczne wzruszenie. Bo czymże byłoby życie bez pozytywnych wzruszeń, bez dziecięcych zachwytów, bez radosnych chwil, które po latach miło jest wspominać? Spróbujmy raz jeszcze rozdmuchać w sobie tę zaczarowaną iskrę! 

                      Jaworowie życzą Wam Wesołych Świąt pod tym samym niebem!:-))