Trąc…

   Po wielu dniach pogodnych nareszcie dzisiaj trochę popadało a ja mogłam nieco zwolnić tempo mojej przepracowanej codzienności i znaleźć czas na utarcie ziemniaków na placki. Dawno już miałam na nie ochotę a myśl o tym, że czeka mnie to męczące dla rąk tarcie skutecznie odbierała mi zapał i apetyt. Kilka miesięcy temu posiadałam pewną zmyślną maszynę, która rozdrabniała kartofle na przydatną masę. Wówczas jadaliśmy placki często. Teraz zostały mi do dyspozycji własne dłonie. One zaś straszliwie obolałe są po nieomal codziennym, wielogodzinnym przygotowywaniu drewna na opał.

   Staramy się jak możemy z Cezarym by naciąć i zwieźć teraz jak najwięcej drewna, nie zostać jak poprzedniej zimy bez zapasu i nie musieć potem spod śniegu targać suchych gałęzi i chrustu, by było czym pod kuchnią rozpalić. To najważniejsze. Niedawno napisałam w wierszu, że co dzień się uczę siebie. Ubiegłej zimy nauczyłam się, że potrzeba ciepła jest dla mnie czymś podstawowym. I dla mojego męża też, w związku z czym w styczniu, by ograniczyć palenie w całym domu przenieśliśmy się do nie wyremontowanego pokoiku przyległego do kuchni na parterze. Dokładając suchych gałązek do kuchenki „Jawor” przetrwaliśmy zimowe miesiące. A przetrwawszy tak bardzo przyzwyczailiśmy się do tych skromnych warunków mieszkaniowych, że mimo wiosennego ciepła wciąż jakoś odwlekamy powrót do pokoi na piętrze.

  Trąc ziemniaki rozmyślam o bardzo trudnym roku, który jest przed nami. Mam nadzieję, że ostatnim z serii tych ciężkich. Dzisiaj pada. To dobrze. Można trochę odpocząć albo zrobić coś, na co nie ma się czasu na co dzień. A w porównaniu z przywlekaniem i podnoszeniem ciężkich pni oraz gałęzi, ich cięciem, piłowaniem i rąbaniem nieomal wszystkie czynności zdają się teraz odpoczynkiem. Żebyż tylko móc odetchnąć w sprawie koziołków…

   Ach! Utarłam kostkę kciuka. Krew natychmiast cieknie na ziemniaki. Szybko, szybko. Opłukać ręce. Owinąć palec. Wybrać upapraną krwią pulpę. Kontynuować tarcie. Będzie pyszny obiad.

Mimo tego, że od ponad miesiąca wystawiamy ogłoszenia o sprzedaży nasze trzy koziołki wciąż jeszcze są z nami. A byłaby już na nie najwyższa pora.  Jednak na Podkarpaciu mało jest kozich farm i nie ma chętnych na kupno. Mieliśmy tylko jeden telefon w sprawie koziołków. Pewien facet zrobił nam nadzieję, bo przed świętami był chętny na wszystkie trzy. Chciał je wziąć do dalszej hodowli i jako towarzystwo dla dzieci. Niestety, nie odezwał się więcej.

Mamy znajomego, który chętny jest by rozwiązać w sposób tradycyjny nasz problem. Wciąż się jeszcze przed tym wzdragamy, ale jak nie da się inaczej, to będziemy zmuszeni. Jednak samo wyobrażenie tego rozwiązania…Dyskusja o sposobach uśmiercania zwierząt na forum „kozolin” wytrąciła mnie z równowagi. Oto kolejna, bolesna lekcja. Przekonuję się na własnej skórze, że jestem za miękka do pewnych, zwykłych w gospodarstwie wiejskim spraw. 

   Och! Znowu skaleczenie! Tym razem środkowy palec. Z braku plastra szybko owijam go papierem toaletowym. Na szczęście tarcie skończone. Jeszcze tylko trzeba przyprawić masę i już można smażyć.

   Przychodzi Cezary i na szczęście wyręcza mnie w tej czynności. Nie tracąc czasu przygotowuję więc jedzenie dla zwierząt. Wkrótce wynoszę do kurników wiadro tłuczonych ziemniaków wymieszanych ze śrutą. Dzisiaj biedne kury z powodu deszczu zmuszone są do siedzenia w zamknięciu. Właśnie mija rok od pamiętnego ataku lisa na nasze zielononóżki kuropatwiane. Ten rudy zbir zabił nam wtedy i ranił ponad 20 ptaków. A od paru dni znowu kręci się wokół naszego gospodarstwa. Widocznie lisica powiła maleństwa i potrzebuje większej ilości pokarmu. Dlatego nie pozostawiamy w ogrodzie kur bez opieki i nadzoru a w ostateczności nie wypuszczamy tak jak dzisiaj z kurników. Zeszłoroczny, lisi pogrom podkopał w nas wiarę w sens prowadzenia w naszych okolicach kurzej fermy. Podkopał i znacznie zmniejszył dochody z jajek. Jeszcze się to jakoś kręci, ale bardziej siłą rozpędu niż realnych korzyści. 

   Wchodzę do koziarni. Wszystkie kozule rozmeczały się na mój widok rozpaczliwie. Z powodu deszczu nie wychodziły dziś na pastwisko. Znudzone maluchy dokazują…Kroję suche bułki i buraki. Karmię całe towarzystwo. Na strychu budynku gospodarczego pakuję do worków siano dla nich. Kicham raz po raz. Ten sianowy kurz jest lepszy od każdej tabaki! Siano powpadało mi za golf i w buty. Wszędzie mnie coś uwiera. Trę i drapię się ile wlezie. Lewy nadgarstek i prawe przedramię przypominają o niedawnym urazie. To parę dni temu capek Łobuz Kurdybanek, odpinany na łące z postronka bodnął mnie ni z tego ni z owego. Nie dawał podejść do siebie. Zazwyczaj tak przyjazny i łagodny bardzo przeraził mnie swoją nagłą agresją. Rozpłakałam się wówczas i pomyślałam w panice:
 – Jakże ja będę się zajmować zwierzakiem, którego się boję? Trzeba chyba sprzedać capka. Nie ma rady! A poza tym nie ma sensu rozmnażanie kóz w sytuacji, gdy nie wiadomo co począć z koziołkami. Gdy nieuchronność ich losu tak boli!

   - Ha! Łatwo powiedzieć sprzedać, kiedy chętnych brak!

   Przystaję nad naszym oczkiem wodnym. Deszcz pięknie je przepłukał, oczyścił. Obrastają je malownicze chaszcze, nieznane z nazwy kwiatki i łubiny. Na te to łubiny właśnie uparła się ostatnio kózka Majka. Ilekroć wybiega z koziarni na łąkę nie omieszka zawadzić o ten uroczy zakątek i skubnąć sobie co nieco. Mimo jednak poczynionych przez nią zniszczeń nadal jest tam bujnie i dziko. Obok oczka wodnego jest wiata ze zgromadzonym pod nią drewnem. Patrzę na tę ilość i wiem, że chociaż wydaje się tego dużo, to potrzeba jeszcze co najmniej drugie tyle, by nie drżeć zimą z chłodu.  A więc sporo jeszcze roboty przed nami. Ale nie dzisiaj. Na szczęście, nie dzisiaj! Dopiero w poniedziałek kołowrotek tej gospodarskiej machiny rozkręci się ze zwykłą mocą. Teraz czas na naoliwienie przetartych nieco śrubek. Na konieczny oddech. 

   Korzystając z tego, że przestało padać po obiedzie postanawiamy wybrać się z kozami i Zuzią na spacer do lasu. Deszcz spłukał z ziemi brud i wszystko wspaniale zalśniło w wyglądającym spomiędzy chmur słońcu. Kałuże jak krystaliczne, małe jeziorka. Świeże listki jak szmaragdy. Pozbawione srebrzystego odcienia ciemne pnie buków stały się cudownie kontrastującym tłem dla młodej zieleni krzewów, kwiatków i traw, dla ubiegłorocznych, rudo-bordowych liści.

- A świat potrafi być taki piękny, prawda? – szepnęłam do męża, gdy staliśmy na leśnej ścieżynce wpatrując się w beztrosko pasące się kozy.

- No właśnie – westchnął i zerwał dla maluchów wysoko rosnące gałązki wierzby Iwy – Patrz Oluś, jak zajadają ze smakiem! Jakie wszystkie zadowolone z życia!

A ja nic nie odpowiedziałam. Odwróciłam się trąc szybko oczy i nos. Tyle jest wiosną natrętnych muszek w lesie…