Prawdziwy smak życia, czyli nasze spotkania z Eulalią i Wojtkiem...

   Z Wojtkiem i Eulalią poznaliśmy się kiedyś przypadkiem. Dzięki papierosom. I był to, co muszę przyznać Cezaremu, jeden z wielu ważnych i pozytywnych faktów w naszym życiu, które nie zaistniałyby gdyby nie owe nieszczęsne papierosy. Czemu nieszczęsne? Ano, bo stale obecne. We władzy absolutnej mego małżonka trzymające. Z kasy nas nieustannie dojące. Jednak dla marnego pocieszenia dodam, tak dziwnie się jakoś składa, że większość przesympatycznych ludzi, których znamy i wciąż poznajemy jest namiętnymi palaczami. Zazwyczaj ja w ich gronie trwam samotnie niby dziwaczna jakaś persona z innego świata. Zupełnie obojętna wobec uroków dymka! Wdychająca mimochodem szare opary nikotyny, ale nie wytwarzająca ich w kole wzajemnego zrozumienia i adoracji. Może więc w końcu powinnam i ja zasmakować w tymże niezrozumiałym zupełnie nałogu aby zbliżyć się bardziej do moich interlokutorów i przyjaciół? Ech, na szczęście zdarzają się jeszcze rodzynki, które nie palą a poza tym chyba finansowo byśmy tego podwójnego kurzenia nie wytrzymali…Prawda, Czaruś? Wobec tego pozostanę chyba przy moich niewinnych słabostkach, albowiem, jak prawie każdy, nie jestem wszak od nich wolna. Chociaż tutaj, w blogowych kręgach, większość z nas wydaje się być posągowa i niepokalana. Lekko odrealniona i bez wad. Będąca ponad wszelkie zgubne nałogi i obsesje. Ach! Swoją drogą, jakże łatwo wykreować swój wizerunek w internetowej przestrzeni lub też niechcący popaść w jakiś schemat czy konwencję. Oddalić się od zwykłego życia. Ale potem bardzo za nim zatęsknić, albowiem nie masz to jak serdeczny dotyk, szczere spojrzenie, ciepły uścisk, swojski zapach, wspólny śmiech i łzy. Zupełnie zawierzenie i otwarcie, gdy na wprost stoi zwyczajny i jakże bliski człowiek z krwi i kości. Tak, najważniejsza jest prawda naszych codziennych słabości, wielkich porażek i małych zwycięstw…Akceptacja tego wszystkiego. I smak prawdziwego życia! (Och te moje przydługawe wstępy i dygresje! Niech mnie koza bodnie! Czasem tak się w tych wtrętach rozpędzę, że aż zapominam, o czym to ja mianowicie chciałam napisać…).

   Był to środek zimy. Pierwszej zimy po naszym zamieszkaniu na Pogórzu. Zasypało nas wówczas śniegiem tak dokumentnie, że do najbliższego, odległego ok. 4-5 km sklepu nie dało rady dotrzeć samochodem. Wracając do domu z wyprawy do posiadającej sklepik spożywczy wioski dzielnie wydeptywaliśmy między zaspami wąskie ścieżynki. Zdobni w krwistoczerwone rumieńce brnęliśmy uparcie po wzgórzach i dolinach, po zlodowaciałych i zasypanych białymi pierzynami leśnych dróżkach, na plecach niosąc wyładowane wiktuałami plecaki a u boku mając radosną, pełną niezmordowanej energii, kilkumiesięczną Zuzię.

   Ledwo zaczęliśmy się wspinać pod górę, będącą ostatnim etapem naszej drogi, gdy zdyszanemu Cezaremu strasznie zachciało się dymka (a były to jeszcze czasy, kiedy usiłując jakoś zmniejszyć ilości wypalanych papierosów starał się nie zabierać ich ze sobą na żadne spacery ani wyprawy). Jednak wówczas tak się zmęczył, tak zziajał, że nagle naszła go ogromna, przemożna wręcz potrzeba palenia, tak jak spragnionego wędrowca na pustyni nachodzi moment, gdy bez kropli wody ani rusz! Wówczas jakimś szóstym zmysłem wyczuł w pobliżu błogi zapach smolistych wyziewów i zapominając zupełnie o zmęczeniu niczym rączy konik pognał w stronę ostatniej przed bukowym lasem chaty. Tam napotkał szczuplutkiego, ubranego w ciepłą kufajkę, nieznajomego, starszego mężczyznę raczącego się właśnie na stronie nikotynowym źródłem rozkoszy. Cezary, nie bacząc na moje sarkanie oraz nie bawiąc się w żadne ceregiele wyżebrał natychmiast od owego człowieka wytęsknionego papieroska. Następnie, jak na ceniącego bezpośredniość Australijczyka przystało w try miga przeszedł z owym mężczyzną na „ty”. I w ten właśnie sposób poznaliśmy naszego kochanego acz wielce skromnego Wojciecha. Chwilę potem, słysząc wesołe pogwarki i obce głosy z chaty wychyliła się przemiła gospodyni – maleńka, korpulentna, jasnowłosa Eulalia. Uśmiechając się od ucha do ucha oraz głaszcząc namolnie domagającą się pieszczot Zuzię z ciekawością i humorem wypytywała nas o to, kim jesteśmy, gdzie mieszkamy i dlaczego po idylli w upalnej Australii zdecydowaliśmy się osiąść na tym prawie syberyjskim końcu świata!

   Chociaż gorąco zapraszała nas do siebie na herbatę, to nie zdecydowaliśmy się wówczas wejść w jej gościnne progi, wiedząc, że jeszcze trochę wspinaczki przed nami a zimowy dzień właśnie dobiegał końca i zamglone słońce szybko chowało się za najbliższym wzgórzem. Serdecznie więc pożegnaliśmy się z nowopoznanymi sąsiadami i zapraszając ich w nasze progi zniknęliśmy w głębi lasu unosząc ciężkie plecaki oraz dzieląc się entuzjastycznymi uwagami na temat Eulalii i Wojtka. Oboje byli od nas dużo starsi, ale pełni młodzieńczej energii, szczerego uśmiechu i życzliwości. Kilkanaście lat temu przeprowadzili się z miasta na wieś i teraz wiedli pod lasem prosty, pracowity żywot, mając swoje radości i troski. Spodobali się nam ogromnie! Tak dobrze im z oczu patrzyło! Tak niepowtarzalnym ciepłem emanowali! A czując, iż ta sympatia jest obustronna ciekawi byliśmy, jak też w przyszłości rozwinie się nasza znajomość.

   Rozwinęła się i to bardzo! Od tamtej pory zaprzyjaźniliśmy się prawdziwie. Odwiedzamy się wzajemnie o każdej porze roku, pomagając sobie w wielu sprawach oraz spędzając razem dobry, nieśpieszny czas. Obdarowujemy się plonami naszych ogródków i pól, dzielimy przepisami na ulubione potrawy i napoje, ufamy sobie i zwierzamy z naszych zmartwień. To wszystko pogłębia się i wzbogaca z każdym kolejnym spotkaniem. Niedawno znowu u nich byliśmy. Wpadliśmy na parę chwil a posiedzieliśmy kilka godzin, zaczarowani ich ciepłem, gościnnością i bezpośredniością. Daliśmy im w prezencie słój mrożonego lubczyku z naszego warzywnika a oni piękny, wiklinowy koszyk i wielką butlę swojskiego wina z malin. Pomogliśmy im zresztą w cedzeniu i przelewaniu z wielkiego baniaka do butelek tegoż amarantowego, aromatycznego napoju. Ileż przy tej okazji było przekomarzań, opowiadania dowcipów i dykteryjek, radosnej degustacji, wesołych spojrzeń, wariackiego śmiechu!

   Eulalia, chorująca na płuca pokasływała od czasu do czasu, ocierając przy tym łzy szczerego rozbawienia. Jej mąż, mający problemy z sercem, niekiedy oddychał ciężko i na moment zasępiał się, spoglądając z troską na ukochaną żonę…

 Cezary i Wojtek nie bacząc na porywisty wiatr i mglistą wilgoć panującą na dworze kilka razy wychodzili z ciepłej izby pod pretekstem mycia butli po winie, jednak głównie po to, aby zażyć rozkoszy wspólnego palenia. W tym czasie obie z Eulalią sączyłyśmy z przyjemnością malinowy napitek, pogryzałyśmy kruche ciastka z marmoladą i narzekałyśmy na paskudny nałóg naszych mężów zapewne bardzo skracający im życie.

- Nie mam już do niego siły! Tyle razy prosiłam! Tyle obiecywał! I co? I dalej kurzy, jak kurzył! A tabletek na serce coraz więcej łyka! – utyskiwała, dorzucając drew do pieca i nasłuchując przy tym dochodzącego z sieni kaszlu Cezarego połączonego z głośnym śmiechem i chorobliwym pochrząkiwaniem Wojciecha.

- To samo mam z Cezarym! – dopowiadałam – Już straciłam nadzieję, że kiedykolwiek zdoła te okropne papierosiska rzucić. Ale wiesz, co kochana Eulalko?

 -Wiesz, do czego doszłam w końcu? – zapytałam, przysunąwszy stołeczek do przyjaciółki i ucałowawszy ją siarczyście w gorący policzek.

- Do czego, moja Oluniu? – uśmiechnęła się kobieta a tuląc mnie jak córkę podsunęła mi bliżej talerz z ciastkami i dolała do mego kieliszka jeszcze trochę wina.

- Ach, nie martwmy się tymi papierosiskami dzisiaj, bo przecież nie można się cały czas stresować czymś, na co i tak nie ma się wpływu. A przecież poza zdrowiem liczy się też smak życia. Swoboda i beztroska radość…„Tak szybko mija życie, jak potok płynie czas” – zanuciłam spontanicznie a ona potakując mi dopowiedziała dalej chrypliwym, lecz mocnym głosem:

- „Za rok, za dzień, za chwilę razem nie będzie nas…”

- A wy, co tak sobie tu śpiewacie? – z łobuzerskim uśmiechem chłopca, który właśnie coś przeskrobał, ale udaje niewinnego baranka zapytał Cezary wkraczając wówczas do izby z zarumienionym od zimna Wojciechem. Tupiąc rozgłośnie roztaczali wokół intensywny zapach nikotyny a stawiając na podłodze porządnie wypłukany z osadów kolejny baniak po winie na nasz widok zgodnie zawołali: 

- Ale Wam dobrze, dziewczyny!

- A pewnie, że dobrze! – odrzekłyśmy chichotliwie i patrząc na siebie porozumiewawczo stuknęłyśmy się kieliszkami, na których dnie błyszczało jeszcze trochę magicznego napoju…