Szaleństwo wiatru…

 

   Oj, chyba zezłościł się na mnie wiatr, że tak lekceważąco napisałam ostatnio o jego sile, a właściwie o jej braku w przypadku zaginionej, różowej miski. Zirytowany moim niezamierzonym wszak szyderstwem postanowił pokazać na co naprawdę go stać. Udowodnić, że w jego mocy jest nie tylko zabawa liśćmi, trawami i dmuchawcami czy też tak marnym przedmiotem jak miska, ale i większym niż nasz dom. A jak to było? O tym właśnie traktuje poniższa opowieść.

   Wiać zaczęło mocno już w czwartek. Przeginało gałęzie, konary drzew i kwiaty łubinów we wszystkie strony. Targało i nami. Zabierało nam raz po raz czapki z daszkiem. Przeczesywało futra psów. Miotało parasolem przeciwsłonecznym i stojącym pod nim lekkim stolikiem. Rozsypywało wszędzie trociny zalegające na podwórzu. Przez to nie dało się długo w ogrodzie wytrzymać. Człowiek miał wrażenie, że dech mu zapiera a wpadający do oczu i nosa kurz utrudnia widzenie i oddychanie. Po tym wietrznym dniu z ulgą udaliśmy się na nocny spoczynek, choć i on był przerywany szczekaniem psów na dworze, łoskotem blach na dachu i dzikim poszumem wichury dobiegającym zza okna.

                                          * gałęziasto

   Około piątej rano Cezary umęczony codzienną pracą przy cięciu drewna oraz nieomal bezsenną nocą z głuchym jękiem podniósł się z łóżka i poczłapał do kuchni. Ja natomiast westchnąwszy głęboko przewróciłam się na drugi bok mając nadzieję podrzemać jeszcze trochę zanim kolejny dzień porwie mnie znowu w kołowrotek swojego nieustępliwego dziania. I już owładnęła mną fala porannego, dziwacznego śnienia. Już wzbijałam się w powietrze i niby motyl szybować zaczynałam ponad meblami sypialni, gdy wtem ze świata jawy dobiegło mnie niepokojące nawoływanie męża:

- Ola! Chodź tutaj szybko. Musisz coś zobaczyć!

- Co tam znowu? – sapnęłam pod nosem.

-  Czemu nie dają człowiekowi pospać? Pewnie jakieś tam z igły widły a ja tu fruwać właśnie miałam! – jęknęłam półprzytomnie. Jednak ponaglona dziwnym tonem głosu Cezarego niechętnie wstałam i podreptałam do kuchni.

  Tam moim oczom przedstawił się kompletnie odmieniony a przy tym niepojęty i fantastyczny, choć w pewien sposób piękny widok. Otóż znany od czternastu lat pejzaż za kuchennym oknem przedstawiał się tego ranka zgoła inaczej. Większość trawnika przed domem pokrywała jakaś ogromna i bujna zieloność. Tajemnicza gęstwina liści wyrosła widocznie tej właśnie nocy. Targał nią z całej siły wicher tak, że wydawało się, iż to wzburzone, szmaragdowe morze owładnięte groźnym sztormem. Z trudem dostrzegłam tuż za owym morzem fragment naszego srebrzystego autka, co to niby bezbronny jacht prawie zupełnie przez ową groźną zieleń był okryty.

- Co to jest? – szepnęłam zastanawiając się, czy to się dzieje na jawie, czy może jeszcze śpię.

- To nasza stareńka lipa się złamała! – odrzekł zmartwiony Cezary po czym ubrał się pośpiesznie i wyszedł z domu żeby oszacować rozmiary zniszczeń. Ja włączyłam czajnik żeby zagotować wody na kawę a potem wdziawszy na siebie ciepłe ciuchy pobiegłam za mężem.

   Złamał się ogromny konar lipy zwieszający się dotąd nad naszym podwórkiem i samochodem. A bujne listowie wraz z licznymi gałęziami zajmowało dużą połać podwórka. Lipa wprawdzie już kilka razy w przeszłości gubiła gałęzie, ale nigdy jeszcze tak wielkie jak teraz. Przed kilkunastoma laty musieliśmy poprosić gminę o sprowadzenie do nas ekipy drwali ze specjalnym wysokościowym wysięgnikiem. Podcięli wówczas lipę dość drastycznie, ale wbrew naszym obawom nie zaszkodziło to jej a chyba wręcz pomogło. Wiekowe, bo prawie trzystuletnie drzewo wypuściło mnóstwo drobnych gałązek, które w krótkim czasie wzmocniły się, zgrubiały i okryły bogactwem liści. W ubiegłym roku natomiast Cezary zauważywszy, iż jedno z ramion lipy spróchniało przystawił do niej naszą najwyższą drabinę i wlazłszy na samiuteńki jej szczyt z trudem ściął owo ramię.

   Wydawało się, iż od tamtej pory nasza lipa miała się całkiem nieźle. Co więcej, właśnie okryła się zielonymi pąkami i lata chwila miała bujnie zakwitnąć. Już się cieszyłam na to kwitnienie, na wspaniałe aromaty unoszące się wówczas dookoła, na buczenie uszczęśliwionych owym kwieciem os, trzmieli i pszczół. A tu bach! Wielki konar złamał się niby zapałka. A pozostałe dwa konary też wyglądały podejrzanie.

   Nie było rady i brać się musieliśmy z mężem za uprzątanie tych wszystkich liści i gałęzi. Najważniejsze było uwolnienie spod nich samochodu i oszacowanie ewentualnych uszkodzeń. Po kilkunastu minutach intensywnej pracy udało się odsłonić tylną maskę auta i odjechać nim w  inne miejsce podwórka. Okazało się, że nic mu się nie stało! Impet uderzenia konaru oparł się tuż za autem a pomniejsze, silnie ulistnione gałęzie opadły na bagażnik i dach, okrywając go miękką, zieloną falą, ale nijakiej szkody przy tym nie czyniąc.

- To ten wiatr! – wyszeptałam – On chciał nam w ten sposób dać do zrozumienia, ze nie powinniśmy go lekceważyć, ale nie miał zamiaru nikogo ani niczego krzywdzić! – orzekłam i uniósłszy wysoko głowę, przekrzykując poświsty nadal nieustępliwie wiejącego wichru pełna wdzięczności i respektu zawołałam ile sił w gardle:

- Dzięki ci wietrze!

  On zaś chyba usłyszał moje zawołanie, bo na chwilę uspokoił się  a potem figlarnie zdmuchnął obojgu nam z Cezarym czapki z głów i rozczochrał czupryny, upodobniając je do spłowiałych, suchych traw.

    Potem mimo mało nieustających, wyszukanych figli upartego wietrzyska cięliśmy piłami gałęzie i konary. Wynosiliśmy na bok cieńsze gałęzie z liśćmi. Tworzyły się z nich ogromne stosy czekające na zmielenie w maszynie do robienia zrębków. Wywoziliśmy taczkami pocięte, grubsze drewno pod wiatę oraz na miejsce, gdzie czekać będzie na połupanie. Takie majowe, lipowe drewno jest bardzo mokre a przy tym mało kaloryczne, dlatego nie będzie z niego pożytku przy paleniu. Może za jakiś czas nadałoby się do rzeźbienia, ale nasz znajomy rzeźbiarz nie ma w tym roku czasu ani zapotrzebowania na lipowe dłubanki.

   Przez kilka godzin krążyliśmy po podwórzu i robiliśmy co w naszej mocy by doprowadzić je do porządku. A wiatr cały czas nam towarzyszył. Podobało mu się widocznie miotanie lipowymi liśćmi. Dmuchanie nam w spocone twarze. Zawiewanie kolejną falą kurzu w oczy.

   W pewnym momencie, gdy zajęci byliśmy cięciem przy pomocy sekatorów cieńszych gałęzi usłyszeliśmy dziwne skrzypienie. To wicher uznał, że dzieło z lipą jeszcze jest nieskończone. Ledwo zdążyliśmy odbiec parę kroków do tyłu, gdy kolejny, tym razem o wiele mniejszy konar runął na ziemię. Część gałęzi spadła na dopiero co uprzątnięty placyk przed domem. Większa zaś część wylądowała za bramą a kawałek sporej gałęzi zwisał i gibał się tuż nad drogą tarasując ewentualnym samochodom przejazd.

   Cóż było robić? Podążyliśmy i my za bramę by jak najszybciej uprzątnąć drogę,  złamać albo obciąć ów zwisający konar. Nieco pomógł nam w tym uczynny kurier, który akurat wtedy podjechał pod nasz dom z pilną przesyłką. Potem znowu zostaliśmy sami z całym liściasto-gałęziowym dobrodziejstwem inwentarza i działaliśmy dalej mimo obolałych od wysiłku rąk, ramion i nóg.

   Ponad dwanaście godzin zajęło nam uprzątanie zielonego pobojowiska na podwórzu (z przerwą na kawę, kanapki i nakarmienie psów). A gdy krańcowo znużeni skończyliśmy wreszcie dzieło, popatrzyliśmy z troską na rany lipy pozostałe po opadłych konarach, na podejrzanie teraz wyglądające pozostałe dwa konary.

 - Obawiam się, że nasza lipa straciła nie tylko urodę, ale i równowagę – westchnął ze smutkiem Cezary.

- I może się okazać, że konieczne będzie drastycznie skrócenie, podcięcie owych konarów żeby uratować drzewo i żeby nie stanowiło zagrożenia dla nas i dla przejeżdżających obok samochodów – dodał a mnie zrobiło się przykro, bo wyobraziłam sobie taką oszpeconą lipę. Taki ponury pień z dwoma grubymi, sterczącymi z niej jak rogi kikutami. A taka była piękna, gdy się tu sprowadziliśmy czternaście lat temu! Dostojna, niesamowicie rozłożysta,  bujna i ogromna. Dająca schronienie wielu tutejszym ptakom. Żywiąca całe pokolenia owadów. Otulająca życzliwym cieniem połowę podwórza i pozwalająca na błogi wypoczynek w jej pobliżu. Zachwycająca o każdej porze roku. Latem poprzez obfitość liści i kwiatów. Zimą poprzez delikatne koronki szronu, błyszczące w słońcu diamenty szadzi, bielusieńkie czapeczki śniegu.

   - Zadzwoń Oleńko do gminy i poproś ich o radę i pomoc. Niech przyjadą, popatrzą i oszacują co da się zrobić z naszą lipą. Bo przecież i im chyba zależeć powinno na bezpieczeństwie przejeżdżających pod nią ludzi. A poza tym to bardzo stare drzewo. Pewnie nawet zabytek przyrody. Należy mu się troska i uwaga – orzekł mój mąż z pewnością i nie dającym się podważyć rozsądkiem. Tak też uczyniłam. W przyszłym tygodniu pojawi się tu pewnie ktoś z Urzędu Gminy i wówczas okaże się, jakie działania zostaną podjęte w najbliższym czasie. Miejmy nadzieję, że do tej pory szalony wiatr nie zdecyduje się załamać kolejnego konara, że usatysfakcjonowany jest na razie dotychczasowymi efektami swoich beztroskich igraszek…

P.S.

I jeszcze jedna ciekawostka, która rzuciła nam się w oczy w trakcie oglądania zdjęć zrobionych w dzień lipowego Armagedonu. Otóż na jednej fotografii powyżej  (podpisanej "gałęziasto")widać u góry dziwny, nie dający się wytłumaczyć w logiczny sposób mały prostokąt. Wygląda to tak, jakby w powietrzu zawisł geometryczny w kształcie fragment innych zdjęć albo …kawałek innej rzeczywistości. Nie wiemy co to jest, ale do głowy przychodzą od razu dziwne, fantastyczne wyjaśnienia. Jak np. takie, że żyjemy wszyscy w wirtualnej rzeczywistości. W jakiejś grze, gdzie poruszamy się po wyznaczonych przez kogoś obszarach i planszach. Ale czasem, jak w prawie każdej grze zdarzają się błędy twórców. I widać coś, czego widać być nie powinno. I włazi się tam, gdzie teoretycznie wleźć się nie da. W jakieś poboczne plansze, w jakieś zbiory oderwanych od reszty pikseli. I może to, co widać na owym gałęziastym zdjęciu jest właśnie taką błędną planszą? A szalony wiatr tak naprawdę wcale nie jest szalony a mądry i po prostu w ten nietypowy sposób pokazać nam chciał kawałek intrygującej tajemnicy istnienia, o której inaczej nie mielibyśmy bladego pojęcia…?