Nowe początki…

   Oto zaczęła się nasza szósta wiosna na Pogórzu Dynowskim. Inna trochę ta wiosna niż poprzednie, ale jednocześnie podobna. Sił w nas zdecydowanie mniej, niż niegdyś, jednak nadal potrafimy cieszyć sie drobiazgami i prostym życiem Pogórzan.  Dobrze, że przez te kilka lat daliśmy radę coś tutaj zrobić. Doprowadzić do lepszego stanu nasze siedlisko. Wciąż jeszcze dużo roboty przed nami, ale teraz zabierać się do niej będziemy spokojniej, bez pośpiechu i przymusu. Bez rzucania się z motyką na słońce. Wiek i stan zdrowia robią swoje. I godzimy się już z tym, że trzeba będzie teraz mniej intensywnie żyć, pracować, marzenia niektóre zrewidować. Trudno. Jednak mimo wszystko radujemy się kolejną wiosną, bo ona jak zwykle przynosi nadzieję, impuls do otrząśnięcia się z zimowego zastania, do ponownego wzięcia się z życiem za bary.

   Wiosna nieśmiała u nas jeszcze bardzo. Gdzież jej tam do jakiegokolwiek kwitnienia?! Górski klimat sprawia, że wegetacja roślin się opóźnia. Pojawiają się gdzieniegdzie pojedyncze żółte kwiatki podbiału. Pąki na dzikim bzie coraz większe. Jednak na kurzym wybiegu brak na razie świeżej zieleni. Dlatego i kurki niosą się nie najlepiej. Zresztą jakże mają się dobrze nieść, skoro większość z nich to już kilkuletnie staruszki? Ponadto jastrzębie oraz Jacuś walnie przyczyniły się ostatniej jesieni i zimy do zmniejszenia stanu liczebnego naszego zielononóżkowego stadka.  Wiemy już, że Jacusiowy morderczy instynkt jest nie do przezwyciężenia. Niech no tylko jaka nieświadoma zagrożenia ptaszyna wyleci ponad płotem i spróbuje przespacerować się na trawniku czy pośród grządek nasz biały zbój od razu to zauważy i nim zdążymy dobiec już jest po wszystkim. Na nic łajania i nauki. Cóż, chyba przyjdzie się nam z tym pogodzić, że nie dla nas już hodowla kur.  Jednak nie martwimy się tym tak bardzo, bo i tak zamierzaliśmy zrezygnować z tej działalności. Człowiek z czasem widzi, co mu się opłaca a co nie, co go po prostu przerasta. 

   A wracając do Jacusia, to ma on tyle zalet i uroku, że jesteśmy w stanie wybaczyć mu jego łowieckie zapędy. To pełen energii i radości sympatyczny piesek, uwielbiający spacery, pieszczoty, zabawy, nas i oczywiście Zuzię. Dzięki niemu Zuzia zdecydowanie odmłodniała. Teraz obserwujemy jak piesunie godzinami uganiają się po podwórku. Obłapiają się, przewracają i tańczą. Pyski mają szczęśliwe a apetyty ogromne!

   Ano właśnie! Wraz z wiosną, jak zwykle ujawniły się na ogrodowych trawnikach zbiorowiska ogryzanych przez nasze psy kości oraz wielkie ilości psich kupek. Wzięłam ostatnio wiadro i poszłam zbierać to pozimowe bogactwo. W krzyżu coś kłuło od tego schylania, stopy pulsowały boleśnie od dreptania i po pół godzinie takiej roboty musiałam przysiąść na ławeczce w słońcu i odpocząć. Psy natychmiast ułożyły się przy mnie, wystawiając zadowolone mordki do głaskania. Ja natomiast przymknęłam oczy i łapczywie chłonęłam całą sobą te pierwsze, wiosenne promienie. Wzdychałam błogo. Mogłabym tak siedzieć i siedzieć. Jak babuleńka…

  Tydzień temu nasza Brykuska powiła parkę koźląt. Ogromnie podobnego do niej samej, czarnuszka Kleksika oraz ciemnoszarą, urodę dziedziczącą po ojcu Łobuzie Kurdybanku, Kruszkę. Maleństwa mają ogromny apetyt i bardzo dobrze, bo dają radę spijać duże ilości mleka produkowane przez wielkie, Brykuskowe wymiona. A Bryskuska jest wspaniałą, bardzo czułą i zazdrosną o swoje maleństwa matką. Tak zazdrosną, że dopiero przedwczoraj daliśmy radę wziąć jej maluchy na ręce by stwierdzić, jakiej są płci.

   Ciekawskie siwe kozule - Popiołka i Szarka chętnie obejrzałyby z bliska koźlęta. Jak tylko mogą wyciągają ponad bramką pyski by wypatrzeć co tak pomekuje cienkim głosem w Brykuskowym boksie. Na razie jednak muszą poczekać na bliższe zapoznanie. Znając charakterki naszych kóz pewni jesteśmy, że z zazdrosci mogłyby pobóść te bezbronne maluchy a Brykuska miałaby problemy z obronieniem swych dzieci przez zakusami złośliwych ciotek. Koźlaczki muszą nabrać siły i rozumu by dać radę umknąć przez ewentualnymi atakami niedobrych kozulek. Potrzeba na to czasu i serdecznej matczynej opieki. Na tym im, na szczęście, nie zbywa.

   Na razie na dworze jest zbyt zimno by Brykuska mogła wyjść ze swoimi koźlętami na spacer. Codzienne nocne przymrozki sprawiają, że ziemia jest twarda a kałuże pokryte lodem. Wieje wiatr polarny i podczas spacerów przenika nas na wskroś. To jednak nie przeszkadza, by od czasu do czasu na te przechadzki się wybierać. Psy i siwe kozy szaleją ze szczęścia, gdy tylko otworzymy bramę i zawołamy je za sobą. Zwierzaki biegną na wyścigi! Skaczą, robią dzikie susy, mkną przed siebie opętane wolnością, słońcem i przestrzenią. Uśmiechamy się na ich widok. Uśmiechamy do siebie. Słonko rozświetla myśli, nasze włosy i zwierzęcą sierść. A rozchichotany, marcowy wiatr pcha nasze stado uparcie do przodu.

   A więc idziemy powoli, pod rękę – w kolejną wiosnę, w życie, które woła nas i śpiewa, że jeszcze może być dobrze i pięknie. Od wschodu do zachodu słońca...