Eliksir młodości, czyli jajcarska rozmowa

   W pobliskim miasteczku mamy z Cezarym pewien ulubiony sklep spożywczy, w którym zawsze robimy zakupy i rozmawiamy żartobliwie ze sprzedawczyniami.

Dzisiaj pakując tam wątróbki i kości dla naszych zwierzaków ekspedientka zapytała nagle:

- A nie mielibyście państwo jajek na sprzedaż?

- Mamy! Czemuż by nie?! – zakrzyknęliśmy ochoczo – A ile by pani chciała? Sześćdziesiąt, czy może sto dwadzieścia? – zapytaliśmy konkretnie myśląc, że kobiecie chodzi o większą ilość jaj.

- E, nie! Najwyżej trzydzieści! – zawołała nieco spłoszona naszą ofertą kobieta

- Kury mi się przestały nieść i nie mam z czego upiec dzisiaj placka, nie mówiąc już o pączkach! – wytłumaczyła, ładując wciąż do worka kurze porcje rosołowe.

- Ale my nie mamy takich zwykłych jajek, tylko jajka od zielononóżek – uważałam za stosowne objaśnić to tej miłej pani – One są trochę droższe, niż zwykłe jajka, ale i dużo lepsze, niż wszystkie, które do tej pory pani jadła – dodałam śmiało albowiem, jak wiadomo, reklama dźwignią handlu.

- No to po ile byście mi je sprzedali? – zapytała tamta, lekko już jakby zniechęcona

- A ile byłaby pani skłonna zapłacić? – odbił piłeczkę Cezary

- No nie wiem, po ile chodzą takie jajka w sklepie… - ociągała się z odpowiedzią zaczerwieniona ekspedientka, jak gdyby poczuła się zawstydzona tą swoją niewiedzą.

- W sklepie to są i po złotówce, ale pani sprzedamy oczywiście taniej. Ale niechże pani weźmie trochę więcej niż trzydzieści, bo z małą ilością, to prawdę mówiąc, nie opłaca się nam specjalnie tu przyjeżdżać – kontynuowaliśmy z mężem omawianie ewentualnego interesu. A rzeczywiście, żeby dostać się do tego sklepu musimy zjechać wąskimi, stromymi, krętymi, śliskimi i oblodzonymi drogami z wysokich, odludnych gór. Nie za często wiec pojawiamy się w miasteczku, a jak już tam jesteśmy staramy się robić zakupy na zapas.

- A to są te zielone jajka, tak? – pytała ekspedientka, podliczając już nasze zakupy przy kasie.

- Jajka są białe albo jasnobeżowe, natomiast kury zielononóżki mają zielone nogi i stąd ich nazwa. A te zielone jajka to znoszą araukany, kury bez ogonów! – wytłumaczyłam. A widząc, że zainteresowanie naszymi jajkami wyraźnie spada postanowiłam jeszcze opowiedzieć o ich szczególnych właściwościach.

- Wielkość jajek od kur zielononóżek jest zupełnie przeciętna, natomiast żółtka są nieproporcjonalnie duże i niezwykle żółte. Mają bardzo dobry smak i zapach. A sąsiadki, które hodują zwykłe kury wiejskie i spróbowały jajek od naszych kur jednogłośnie orzekły, że są lepsze w smaku, a upieczone z nich placki wychodzą pyszne i żółte, jakby z dodatkiem szafranu.

- I mają obniżoną zawartość cholesterolu i podwyższony procent wielu pożytecznych pierwiastków mineralnych. Można je jeść bez lęku o miażdżycę czy sklerozę! – włączył się w rozmowę Cezary.

- A może by państwo kupili pączki? Są przepyszne, z marmoladą różaną! – zmieniła nagle temat ekspedientka i przerzuciła piłeczkę na swoją stronę – Mamy też tani a dobry tonik i chleb pasterski! – kontynuowała, z wdziękiem góralki spod Gubałówki zachwalając nam swoje towary.

- No dobra! Weźmiemy dwa pączki, skoro dzisiaj tłusty czwartek, ale co będzie z tymi jajkami? – nie dawał za wygraną Cezary a potem wypalił nagle:

- A myśli pani, że czemu my tak młodo wyglądamy? To wszystko od jedzenia naszych jajek! No, ile by nam pani dała lat? Na pewno pani nie zgadnie! – zakrzyknął tryumfalnie i z tajemniczym uśmiechem, patrząc intensywnie w jej oczy szepnął :

- Ja mam osiemdziesiąt dwa lata a żona siedemdziesiąt trzy. I co?!

   Cezary na stronie puścił do mnie oko a ja wprawiona w świetny nastrój powiedziałam zupełnie poważnie.

- To pani nie słyszała, że te jajka to prawdziwy eliksir młodości? Zjadamy codziennie kilka i proszę, jakie są tego efekty! Góry możemy przenosić, na twarzy jesteśmy czerstwi i rumiani i wciąż udaje nam się robić to wszystko, co młodym! A przecież ludzie w naszym wieku to już tylko na ławeczce siedzą, albo o lasce chodzą! – mówiłam, z trudem powstrzymując wybuch śmiechu. A obojgu chciało nam się śmiać tym bardziej, że ekspedientka wcale nie załapała żartu. Spoglądała na nas z konsternacją czy zmieszaniem i szeptała:

- Ale ja bym nigdy państwu tyle lat nie dała! Gdzież tam siedemdziesiąt, osiemdziesiąt?! – jej błękitne oczy wyrażały takie zaskoczenie i niedowierzanie, że aż nie chciało nam się wierzyć, że ona bierze na poważnie naszą naprędce stworzoną historyjkę.

   W końcu pożegnaliśmy się serdecznie, wytaszczyliśmy ze sklepu zakupy i w świetnych humorach wsiedliśmy do naszego dziesięcioletniego jeepa.

- Co Ty na to Oleńko, byśmy przy okazji naszego następnego wyjazdu do miasteczka wzięli ze sobą z dziesięć jajek i zawieźli tej sympatycznej ekspedientce? – zapytał Cezary zaciągając się z lubością dymem z papierosa

- Pewnie! Możemy wziąć i więcej żeby dać też trochę właścicielowi sklepu. Coś mi się wydaje, ze póki nie spróbują tych jajek, to nie uwierzą w ich nadzwyczajne właściwości i smak – odrzekłam, zakładając rękawiczki i przecierając nimi zaparowaną przednią szybę.

- A poza tym, może będziemy mieć jakieś chody w tym sklepie? – dodał Cezary, uśmiechając się szelmowsko

- No pewnie! Jakieś chody zawsze się przydadzą! – odrzekłam zgodnie i przytrzymałam się uchwytu przy drzwiach, bo właśnie wjeżdżaliśmy w cieniutką niteczkę, śliskiej jak lodowisko dróżki, wiodącej w nasze górskie pustkowia.

- A wiesz Cezary, czemu nasz stareńki, trzydziestoletni jeep tak dobrze się trzyma?

- Bo jajcami z olejem jest karmiony! – odrzekł mój mąż i pokonaliśmy kolejne wzniesienie z fantazją i z ryzykownym poślizgiem na zakręcie, chichocąc jak para nastolatków…..