Końcówka sierpnia żegna nas pogodą pod psem – jest zimno, mokro i mgliście. I nawet przebijające się przez malownicze chmury promienie słońca, nie ogrzewają szykujących się już do jesiennego spoczynku pól i lasów. Aura w sam raz dobra do siedzenia w domu, palenia pod piecem kuchennym, sprzątania, robienia kolejnej partii przetworów, czytania albo tworzenia czegoś ciekawego. I właśnie włączywszy komputer zabierałam się do pisania na bloga pogodnego w zamierzeniu tekstu o moich pieskach, gdy zupełnie przypadkiem i niepotrzebnie mój wzrok padł na taki oto szokująco brzmiący tytuł artykułu w Rzeczpospolitej: „Nowy projekt rządu. Pracownik bez szczepienia nie dostanie pensji”!
Od razu mój dobry nastrój prysł, raptownie uciekło z przekłutego balonika wszelkie powietrze.
- Osobnikom, którzy wymyślają tak horrendalne rzeczy przydałby się solidny kubeł lodowatej wody na głowy! - parsknęłam oburzona. Albo i dwa kubły!
Akcja szczucia, poniżania, dzielenia ludzi i robienia z nich groźnych dziwaków trwa w najlepsze. Czy coś zatrzyma tę machinę zła? Mam nadzieję, że kolejny pisowski, podły pomysł pozostanie tylko projektem a jeśli nawet ktoś zechciałby wprowadzić go w życie, opór społeczny będzie tak duży, że rządzącym się to po prostu nie uda. Mam tę nadzieję, chociaż bardziej są to pobożne życzenia, dziecięce, naiwne pragnienia, albowiem tyle już bezprawnych decyzji zostało podjętych przez nasz rząd oraz rządy całego świata, że nic mnie już nie zdziwi. I wszelkie społeczne protesty zdają się na nic. Pozostaje bezradność i niemoc, złość, lęk, frustracja i strach, chęć ucieczki przed obecną rzeczywistością, schowania się gdziekolwiek przed koszmarem, matrixem, w którym normalność zdaje się irytującym dziwactwem, w którym należy ją bezzwłocznie ośmieszyć, zakrzyczeć a najlepiej zagryźć…
Czy to wszystko dzieje się naprawdę? Czy może to jednak tylko dziwaczny sen, który lada chwila się skończy i obudzę się w dawnych, lepszych realiach? Ech! Ciężko w dzisiejszych dziwacznych czasach wrażliwcom i idealistom. Ciężko wierzyć w dobro i pozytywne zakończenie tej coraz bardziej ponurej, przerażającej historii, jaka toczy się już od prawie dwóch lat.
Ale mimo to, co wmawiają nam media, co narzucają politycy, celebryci i wszelkiej maści trolle w głębi serca czuję, iż dobro, normalność, wolność i honor jednak istnieją i istnieć będą. Przetrwają. Choćby w podziemiu. Choćby w jednej, jedynej ukrytej na końcu świata nie dającej się zgnębić duszy. I odrodzą się dając nową siłę. Howgh!
Dobro mam zawsze wokół siebie. W przeróżnej postaci a przede wszystkim w bliskości natury. Więc doświadczam go, wierzę w nie i nie dam go sobie odebrać ani zaburzyć. Ot, chociażby moje psy! To istne kaczki – dziwaczki. Jest z nimi masa kłopotów i trosk, ale też śmiechu, wygłupów, zabaw, wzruszeń oraz głębokich, pełnych wzajemności uczuć. Spróbuję zatem napisać cokolwiek o jaworowych psiakach. Może nie będzie ta opowieść tak pogodna jak pierwej zamierzałam, ale prawdziwa i jak zawsze prosto z serca pisana. Przecież poza tym, co wmawiają nam środki przekazu cały czas toczy się zwyczajne życie. Ważniejsze, bogatsze i bardziej zajmujące niż kolejne newsy oraz projekty psychopatycznych polityków. A zdarza się też, iż w zwyczajnym życiu znaleźć można niekiedy sporo analogii do zewnętrznej sytuacji czy też podpowiedzi, jak radzić sobie z owym światem…
Największą kaczką dziwaczką w jaworowej paczce okazuje się być Misia. Tak, ta wrażliwa, mądra i pieszczotliwa, biała jak śnieg niewidoma Misia. Otóż psina ta miewa swoje humory i zachowania, w których w danym momencie trudno doszukać się logiki, natomiast po czasie można co nieco z nich zrozumieć, usprawiedliwić je a nawet się z nimi utożsamić. Uparta szczekaczka i ostrzegaczka, podczas gdy innym psom ani się śni szczekać, bo niczego na widnokręgu nie widzą. Zawzięta wąchaczka, kiedy pozostali członkowie jej rodziny niczego szczególnego nie czują. Wspinaczka po drabinie – akrobatka bez lęku wysokości. Zakopywaczka kości w najbardziej wymyślnych miejscach ogrodu. Prosidło by wleźć na moje ręce, gdy wystraszy się czegoś – a waży ten słodki maluch ok. 25 kg! Przykłady można by mnożyć w nieskończoność.
Parę dni temu Misia bardzo pokłóciła się ze swą siostrą Hipcią. A może bardziej Hipcia z Misią, gdyż z tego, co oboje z Cezarym zaobserwowaliśmy to właśnie ta druga, szaro-miodowo-biało umaszczona suczka napadła na niczego nie spodziewającą się białą psinę. Stało się to wieczorem w progach naszego domu, podczas gromadnego marszu udających się na zasłużony odpoczynek wszystkich naszych psów.
Ni stąd ni zowąd Hipcia wskoczyła na Misię i dalejże szczerzyć kły, gryźć biedaczkę po szyi, łapce i tuż pod okiem. Pewnie był między nimi wcześniej jakiś zatarg, jakieś animozje, alem tego niestety, nie zauważyła. Inaczej wyczułabym niebezpieczne napięcie i jakoś siostry od siebie separowała. Już nieraz przecież dochodziło między nimi do swarów, zatem nic mnie już nie zdziwi. Obie psiny choć widać, że kochają się bardzo, to równie mocno są o wszystko zazdrosne i byle kość, byle patyk czy też okazanie przeze mnie albo Cezarego którejś z nich większej ilości serdeczności może takie wybuchy złości wywołać. A tego wieczora Hipa tak była zajadła i zapamiętała, że będący bezpośrednim świadkiem tego zdarzenia Cezary ani prośbą ani groźbą ani nawet klapsem czy potrząsaniem nie mógł napastniczki od ofiary odegnać. Widząc, co się wyprawia bez namysłu złapałam czajnik z wodą (na szczęście zimną) i wylałam zawartość na głowę spiętych w walce psin. Od razu podziałało! Zszokowana, mokra zupełnie Hipa natychmiast uciekła pod kuchenny stół, natomiast Misia usiadła w przedpokoju i zaczęła za zapałem wylizywać swoje rany. Krew sączyła jej się z łapki oraz spod oka i w tamtym momencie wyglądało to dla mnie naprawdę przerażająco. Szybko zmoczyłam kuchenny ręcznik i obmyłam pogryzioną psinę, owinęłam go jej wokół łapy aż przestała krwawić . Ledwo to zrobiłam Misia pokuśtykała na swój ulubiony fotel i tam przy pomocy własnego języka umiejętnie dokończyła opatrunek. Zaraz potem zasnęła. A co z Hipcią? Och! Dobrze wiedziała, że źle zrobiła. Z podkulonym ogonem i położonymi po sobie uszami położyła się w najbardziej odległym od fotelu Misi kącie pokoju i stamtąd łypała na mnie skruszona. Dla pewności i przykładu pokazałam jej pusty już czajnik i ostro postraszyłam, że jeśli jeszcze raz napadnie na siostrę znowu zostanie szczodrze oblana. Chyba zrozumiała moje słowa i gesty, bo skuliła się jeszcze bardziej i odwróciła głowę jakby sam widok owego czajnika stał się jej wstrętny.
Na drugi dzień po owym zajściu rany Misi świetnie się goiły. Nie kulała ani nie widać było by czuła jakąkolwiek urazę względem swej agresywnej siostry. Razem biegały po ogrodzie i wwąchiwały się w te same, interesujące miejsca. Zjadały swoje kości i żadna drugiej nie zabierała. Tak przynajmniej wyglądało to z mojego punktu widzenia. Niestety, coś tam chyba jednak między nimi dalej niedobrego było, jakaś rana w serduszku ślepej suni nadal się jątrzyła bo pod wieczór Misia wlazła do budy i za nic wyleźć nie chciała. Nie reagowała na nawoływania i prośby. Na kuszenie ulubionymi smakołykami ani spacerem do lasu. Najwidoczniej postanowiła zostać w budzie sama. Samotna nocą w ciemnym ogrodzie. Bez reszty swej psiej rodzinki. Nigdy dotąd jeszcze tak nie bywało. Ale trudno. Nie było rady. Musieliśmy jej wybór uszanować. Skoro się uparła, to tak musiało być. Widocznie tylko tam czuła się bezpieczna.
Niestety, taki stan rzeczy trwał przez kilka następnych dni. Misia tkwiła uparcie w budzie i wychodziła stamtąd tylko za potrzebą albo do miski z jedzeniem czy piciem. Na dodatek robiła to jakby po kryjomu. Tylko wówczas, gdy nikogo nie było w pobliżu. Nie przybiegała jak zawsze na czułe miziania i prawie wcale nie szczekała, podczas gdy pozostałe psy ujadały pod płotem na jakiegoś rowerzystę czy psa z sąsiedztwa. Jakby się w sobie zapadła. Jakby stępiały jej zmysły. Dziwne to było i coraz bardziej nas oboje z Cezarym martwiło.
A już najbardziej się zaniepokoiliśmy, gdy pewnego popołudnia wracaliśmy samochodem z zakupów w pobliskim miasteczku. Otóż zwyczajem wszystkich chyba psów jest, że bardzo entuzjastycznie reagują na powrót swoich opiekunów. Szczekają radośnie, łaszą się, witają, zaglądają ciekawsko do toreb, obwąchują dłonie. Tak właśnie zrobiły i tym razem wszystkie jaworowe psy. Ale nie Misia. Nie Misia. Ona nadal tkwiła w budzie i niczym kompletnie głucha na nic nie zwracała uwagi. Oj, tego już było za wiele! Tego nie można było tak zostawić. Trzeba było jakoś pomóc nieszczęsnej psinie. Tylko jak?
Postanowiliśmy zabrać ją do naszego zaprzyjaźnionego weterynarza. Stary doktor, choć to specjalista od krów, świń i koni znał się nieźle także na psach. Wszakże nie kto inny a właśnie on naszą kochaną Zuzię wyciągnął parę miesięcy temu z choroby. A wcześniej woziliśmy tę suczkę do specjalistów w mieście. Ci, nie umiejąc właściwie zdiagnozować jej choroby przez długi czas ordynowali jej leki i kroplówki. A nie przynosiło to żadnych rezultatów poza coraz większym cierpieniem i osłabieniem Zuzi. Poza coraz większymi wydatkami z naszej strony. Zrozpaczeni zawieźliśmy wtedy w końcu Zuzię do starego doktora w pobliskim miasteczku i to okazało się strzałem w dziesiątkę. Podał jej właściwe antybiotyki, sterydy oraz środki przeciwbólowe i Zuzia w kilkanaście dni doszła do siebie. Wówczas oboje z Cezarym uznaliśmy to niemalże za cud i odtąd jesteśmy pełni wdzięczności oraz podziwu dla naszego znajomego doktora.
Skorzystawszy z tego, że w końcu Misia wyszła z budy na siusiu capnęłam ją czym prędzej, ubrałam obróżkę i smycz, wzięłam na ręce a potem w try miga zapakowałam psinkę do samochodu, na tylne siedzenie. Zamknęłam resztę psów w domu. Usadowiłam się obok Misi a Cezary zasiadłszy za kierownicą powiózł nas w stronę miasteczka, gdzie miał swój gabinet nasz ulubiony weterynarz.
Ojej, jej! Ależ to było dla Misi przeżycie! Wszak od wczesnego dzieciństwa (a tego pamiętać nie mogła) nie jechała samochodem! I pewnie nawet dotąd nie wiedziała, że istnieje jakiś świat poza dotąd jej znanym i oswojonym. I nie miała pojęcia do czego może służyć owa wielka, stojąca na podwórku maszyna, poza chowaniem się w jej cieniu. Wszak nigdy samochodu nie widziała, bo widzieć nie mogła. Nie miała też potrzeby jazdy autem, gdyż dotąd weterynarz na obowiązkowe szczepienia i wszelkie porady sam przeważnie do Jaworowa przyjeżdżał. Tym razem jednak przyjechać nie mógł, bo bardzo miał terminarz zajęć napięty. I dobrze się stało, jak się stało, czego dowodem niech będzie dalszy ciąg opowieści.
Misia na początku mocno przeżywała niespodziewaną przejażdżkę. Wierciła się, ziajała, obwąchiwała wszystko, nasłuchiwała, oblizywała się nerwowo i śliniła. Jednak nie wyrywała się i nie wymiotowała, jak zwykła niegdyś czynić jej mama – Zuzia, cierpiąca na niedającą się opanować chorobę lokomocyjną. Słuchała mojego uspokajającego głosu. Z wdzięcznością przyjmowała me pieszczoty. Nastawiała brzuszek do głaskania. W końcu całkiem się odprężyła i wyglądała jak zwyczajny pies, dla którego jazda samochodem nie stanowi specjalnego zaskoczenia ani stresu.
Aż dojechaliśmy do domu weterynarza. Wzięłam Misię na ręce i wyniosłam z auta na pobliski trawnik żeby sobie spokojnie pochodziła, obwąchała wszystko i ewentualnie zrobiła siusiu. A traf chciał, że z gabinetu wychodzili akurat jacyś państwo z uroczym, łaciatym kundelkiem. Ależ się nasza Misia od razu rozszczekała! Ależ groźnie najeżyła! Nie widziała tamtego, za to świetnie wyczuła jego zapach i postanowiła oznajmić, kto tu rządzi. Bardzo mi się jej zachowanie spodobało, ponieważ było normalne, świadczące o tym, że psina umie i chce reagować jak na czujnego psa przystało a to dziwne wycofanie oraz otępienie, którego doznawała w Jaworowie najwidoczniej przejściowe było i odwracalne.
Chwilę potem Misia zaparła się jak osioł, gdy trzeba było przekroczyć progi gabinetu weterynaryjnego. Och, ileż z jego wnętrza dobiegało dziwnych, podejrzanych zapachów! Jakież tam się kryły pułapki i zagadki Co strasznego czaiło się wewnątrz? – takie zapewne myśli przetaczały się po białej głowinie nieszczęsnej psinki. Ale cóż! Na nic wszelki opór! Niedobra pani wespół z niedobrym panem wciągnęli albo raczej wepchnęli bezradną Misię do środka. Drzwi się zamknęły i nie było jak uciekać. Ani nawet gdzie, bo świat otaczał ją nieznany, tajemniczy, dziwaczny i wielce odpychający.
Ale oto na powitanie wyszedł stary, znany od dawna, dobry doktor. Zaczął mówić coś uspokajająco a nawet śmiać się i opowiadać po swojemu jakieś dykteryjki, coś tłumaczyć cichym głosem. Na spiętą Misię wcale nie zwracał uwagi ani niczego od niej nie chciał. Z jej państwem sobie tylko rozmawiał. Żadnych podejrzanych ruchów nie wykonywał. Z głębokim westchnieniem ułożyła się zatem psina obok moich nóg i wkrótce potem zupełnie rozluźniła. I wcale nie oponowała, gdy kilkanaście minut potem weterynarz obejrzał ją, osłuchał dokładnie oraz wetknął termometr w zadek aby sprawdzić, czy jej niedawne, dziwaczne zachowanie ma podłoże wyłącznie psychiczne czy także fizyczne.
Okazało się, że Misia jest zdrowa jak koń! Rany na szyi i na łapie po niedawnym pogryzieniu przez Hipcię pięknie się zagoiły. A i psychika wydawała się być w zupełnej normie. Pies na wszystko reagował normalnie. Ja i Cezary odetchnęliśmy głęboko. Postanowiliśmy jednak po powrocie do domu bardziej niż zazwyczaj uważać na psy aby zapobiec ewentualnym dalszym zatargom między siostrami. Trzeba też nam powstrzymywać dominujące zapędy Hipy. Tego naszego gagatka o jakże niewinnym, uroczym spojrzeniu niewiniątka. Bo ona nie tylko Misię chciała sobie podporządkować, ale i własną matkę – łagodną Zuzię oraz nazbyt potulnego ojca - Jacusia. Nie raz byliśmy tego świadkami. Wszak w stadzie każdy powinien znać swoją pozycję i nie łamać panujących w nim reguł. Tylko wówczas przecież panować może spokój, dobro, szacunek wzajemny. Dotyczy to zarówno świata zwierząt, jak i ludzi. Co do tego chyba nikt nie ma żadnych wątpliwości.
A gdyby Misia mogła zrozumieć opowieść weterynarza, wówczas pojęłaby, że jej niedawne uparte, kilkudniowe tkwienie w budzie było jak najzupełniej usprawiedliwione i zrozumiałe. Otóż mówił on nam o tym, że zimą, podczas częstych napadów wilków na gospodarskie psy w naszych okolicach zdarzyło się, że wilcza sfora chciała zagryźć pewną starą, mądrą sukę. Ta jednak weszła do swojej ciasnej budy i stamtąd broniła się tak długo i zajadle, aż z domu wyszedł jej pan i wiatrówką odgonił napastników. Po tym wszystkim jednak dzielna psina przez omal miesiąc nie chciała swej budy opuszczać. Tylko tam czuła się bezpiecznie. Potrzebowała czasu by dojść do siebie…
A tymczasem nasza droga powrotna do domu przebiegała bez żadnych kłopotów. Misia położyła główkę na moich kolanach i nawet nie dyszała nerwowo. W Jaworowie od razu zrobiła siku na trawnik przed domem a potem spotkawszy członków swej psiej rodziny, machając wesoło ogonem na powitanie weszła do domu i jak gdyby nigdy nic położyła się na swoim ulubionym fotelu. Tam zapadła w głęboki sen i spała bardzo długo. A nazajutrz po prostu cieszyła się życiem i swobodą, nie stroniąc jakoś szczególnie od Hipci ani nie przejawiając swoich niedawnych dziwactw. Choć wiadomo, że żaden stan nie trwa wiecznie i pewnie jeszcze nie raz przyjdzie nam rozdzielać zwaśnione psiny albo mitygować ich nastroje. W razie czego czajnik z wodą mam zawsze pod ręką!:-)
Jakież z tego zdarzenia wysnuwam wnioski? Ano, jest ich wiele, ale pierwszy, najważniejszy jest taki, że dobrze jest niekiedy podziałać klin klinem. Tak się stało w przypadku Misi, która stres po pogryzieniu z Hipcią przełamała przy pomocy stresu jazdy samochodem i wizyty u weterynarza.
Dobrze jest się też czasem ruszyć z miejsca. Poszerzyć perspektywy. Odetchnąć innym powietrzem i nabrać dystansu do codzienności. Odpętlić ze swego zapętlenia.
Kolejny wniosek nasuwa się taki, że wiele jeszcze nie wiemy o naszych psach i uczyć się nam tego przyjdzie jeszcze bardzo długo. Jako i o sobie samych.
I wreszcie końcowa konstatacja brzmi: dobro ostatecznie zwycięża. Choć może być strasznie, smutno czy beznadziejnie nie należy się załamywać i bać ani tym strachem nakręcać. Bo gdzieś na dnie jest w zwierzętach i w nas jakaś siła, jakaś busola, która pozwala wrócić do normalności, zapomnieć o tym, co bolało i dręczyło, żyć jak gdyby nigdy nic. A nawet jak ktoś sprawi, że schowamy się do budy, to nie dlatego, że się poddaliśmy, ale dlatego, że potrzebujemy czasu na nabranie sił, na wygojenie ran, na ponowne uwierzenie w siebie…
A podsumowując: każda kaczka-dziwaczka ma takie samo prawo do życia po swojemu i cieszenia się nim jak pozostałe kaczki. Howgh! A właściwie kwa-kwa!:-)
