Zimowe gospodarstwo

    Dawno nie pisałam tu niczego o naszej codzienności a przecież ona istnieje i wciąż dopomina się o swoje. Codzienność zimowa to wczesne wstawanie, ubieranie się na cebulkę, w piecu rozpalanie a potem szykowanie jedzenia dla kur oraz domowników. Piec nie zawsze ma dobry cug. I czasami sporo czasu wymaga aż któraś szczapka wreszcie załapie porządną iskrę i zarazi swym rozpłomienieniem inne kawałki drewna.

    W tym roku pierwszy raz ogrzewamy nasz dom przy pomocy brykietów. To takie kostki zrobione z drewnianych wiór, popakowane w dziesięciokilowe worki. Jak na razie sprawdza się to nam znakomicie. Brykiety długo trzymają ciepło a poza tym są bardzo wygodne i czyste w obsłudze. Gdybyście widzieli jak jesienią na własnych rękach przez cały dzionek wnosiliśmy do domu pięć ton brykietów, to byście się chyba zdziwili, że dwoje niedawnych miastowych i włóczęgów ma w sobie tyle siły! Oczywiście potem przez kilka dni poruszaliśmy się jak Zombie, czując w każdym mięśniu ten brykietowy wysiłek. Ale jednocześnie byliśmy z siebie dumni, ze daliśmy radę. 

   A czemu wnieśliśmy te brykiety do domu, zamiast do budynku gospodarczego? Dla wygody, rzecz jasna, żeby nie musieć po nie wychodzić daleko! Ponieważ nasz remont domowy się przeciąga i jak wesoło zauważyła ostatnio Mirka, będzie nam chyba towarzyszył już do końca życia, to mamy w domu dużo pustego miejsca. Mamy pomieszczenia, w których są zrobione tylko porządne wylewki a poza tym stoją puściutkie. I tam właśnie oraz w kotłowni umieściliśmy tę masę brykietów, myśląc optymistycznie, ze starczy nam to do końca zimy.

   Oj, naiwni, naiwni! Zapomnieliśmy o tym, że jesteśmy bardzo ciepłolubni zatem brykiety idą u nas jak woda. Do tej pory ta masa bardzo znacząco się zmniejszyła i pewnie w ciągu dwóch miesięcy nie pozostanie po niej ani śladu. Poza brykietami mamy trochę cienkiego drewna liściastego na podpałkę oraz niewielki zapas dużych kawałków drewna z naszych drzew owocowych. Może jakimś cudem wystarczy nam to do wiosny?! A przecież i potem trzeba palić czymś w piecu na ciepłą wodę. Będziemy musieli, niestety, coś dokupić, ale w ogrodzie jest na szczęście jeszcze kilka na poły uschniętych śliw do wycięcia. To nasz żelazny zapas na czarną godzinę!

   Nasze zimowe gospodarstwo to oczywiście głównie kurki zielononóżki. Kiedyś gdzieś przeczytaliśmy o nich ciekawą informację, że to stworzenia odporne na mrozy i lubiące sobie po śniegu wędrować. No cóż! Nasze kury zaraziły się chyba od swych gospodarzy zamiłowaniem do ciepła i bardzo rzadko wychylają dzioby z kurników. Nie za bardzo przepadają za łażeniem po śniegu. Wychodzą na ten biały świat tylko wtedy, gdy wysypię im na dworze ścieżkę z popiołu. Wtedy chętnie spacerują sobie po niej wyjadając ów popiół i gawędząc głośno o urokach zimy. Czasami po to, by wywabić je z kurnika specjalnie sypiemy im na śnieg trochę pszenicy. I kury, chcąc nie chcąc, wydziobują ją spomiędzy zimnego puchu...

   Ponieważ kur mamy sporo, to zrobiliśmy jesienią dodatkowy kurnik tylko dla młodych kurek oraz dla naszych pięciu panienek – czubatek polskich. Siedziały tam sobie grzecznie póki nie przyszło kilkudniowe ocieplenie. Wówczas wyszły do ogrodu, przemieszały się z innymi kurami a wieczorem powędrowały do tego kurnika, który odpowiadał im najbardziej. W efekcie mamy dwa kurze pomieszczenia pełne mieszanego towarzystwa w różnym wieku. A kiedy pogoda na dworze znowu zachęca do wędrówek kurki chętnie odwiedzają się po sąsiedzku, ciekawskie czy może tamte nie mają czegoś lepszego do jedzenia.

   Zielononóżki znajdują dziwaczną przyjemność w ukrywaniu swoich jajek! Chociaż mają porobione porządne gniazda, w których jest zacisznie, ciepło i miękko od świeżego siana, którym są wyścielone, to z uporem maniaków znoszą jaja w miejscach najmniej się do tego nadających! A ja, podejrzewając je o to, że w ogóle przestały się nieść narzekałam raz po raz, że tyle mamy z tych kur, co kot napłakał. I tylko karmić dwa razy dziennie trzeba to kapryśne, leniwe towarzystwo! 

Tymczasem w ciągu ostatnich dwóch tygodni ze zdumieniem oraz z radością udało mi się natknąć zupełnie przypadkiem na kilka mniejszych i większych kopców jaj zielononóżek. Znalazłam je w idiotycznych miejscach. W skrzyni z cieniutkimi szczapkami drewna na rozpałkę. W wiadrze, pełnym gruzu. Niektóre z kur upodobały sobie do składania jajek budę Zuzi! Inne lubią to robić między workami z ziemniakami ulokowanymi w jednym z pomieszczeń budynku gospodarczego oraz na strychu tego budynku, gdzie dostać się można tylko po dość stromej drabinie. Znalezienie jajek na tym strychu graniczy nieomal z cudem albowiem całą przestrzeń zajmują tam dziesiątki albo i setki kostek siana. Są to istne góry i piramidy, między którymi mają swoje tajemne schowki nasze koty i czasami, gdy nie wracają do domu na noc, właśnie tam sobie smacznie śpią. Niestety, także i kury skorzystały z owych schowków. A jest ich tak dużo, że nie da się sprawdzić wszystkich i nie do każdego da się po prostu dotrzeć. Pewnie więc kiedyś tam, gdy już nasze siano będzie się miało ku końcowi odkryjemy tam kopy zzieleniałych ze starości jaj, które z chęcią podarowalibyśmy wówczas jakimś Chińczykom, którzy jak wiadomo, gustują w dziwacznie pachnących smakołykach!

   Mam też sto światów z naszą Zuzią! Otóż to ona pierwsza znajduje owe jaja i potem na naszym podwórzu widzę tylko smętne resztki pozostałości po jej jajczanych ucztach. Czasami jednak udaje mi się ją zdybać na gorącym uczynku. Wówczas widzę, jak moja kochana psina układa delikatnie jajko na śniegu i patrzy wesoło i wyzywająco w moje oczy, czekając na jakąś reakcję z mej strony. Wówczas proszę zdecydowanym głosem, by mi oddała swój łup. I moja kochana Zuzieńka bierze bardzo ostrożnie jajko w paszczę i przynosi mi je zdrowe i całe. Potem, w nagrodę za jej grzeczność częstuję ją w domu jakimś jajkiem, żeby zrozumiała, że nie powinna częstować się sama i tylko jej pani może ją uraczyć tym smakołykiem. Chyba to mądra psinka dobrze rozumie do czasu, gdy znajdzie następne jajko i jeśli nie ma mnie akurat w pobliżu zmuszona jest je spożyć, niestety…

   Jedno z pomieszczeń w naszym domu nazywam kurzym pokojem. Późną jesienią, gdy na dworze zrobiło się już bardzo zimno i kury przestały wychodzić z kurników zauważyłam, że moja biała, kaleka kurka czubatka ma się coraz gorzej. Nie potrafiła wskoczyć na żerdkę, z coraz większym trudem dochodziła do korytka z jedzeniem i wodą. Słabła z każdym dniem. Pewnego dnia, gdy ujrzałam ją taką biedną, bezradną, deptaną okrutnie i dziobaną przez inne kury postanowiłam zabrać ją do domu. 

W jednym z pustych pokoi, w kąciku ustawiłam jej pudło, które wymościłam siankiem, wstawiłam jej tam miseczkę z piciem i paszą a potem umieściłam w tej izolatce biedną kureczkę. 

   Od tej pory kurka mieszka z dala od swoich sióstr i pobratymców. Jest samotna, ale fizycznie czuje się chyba o wiele lepiej. Ma apetyt, cieszy się na mój widok, ilekroć odwiedzam ją w jej pokoju. Lubi, gdy ją głaskam i przemawiam do niej. Staram się jej dogadzać i osładzać jakoś jej samotny los, dając jej takie smakołyki, o których reszta kur może tylko pomarzyć. Dzięki temu kurka przytyła, nabrała sił i czasami nawet wyskakuje ze swego pudełka i nieporadnie przemieszcza się po pokoju, między budowlami z brykietów.

 Na wiosnę planuję przenieść ją do osobnego pomieszczenia z wybiegiem do ogródka, żeby też mogła się nacieszyć słońcem i zielenią. Mam nadzieje, że będzie to już niedługo a kurka dożyje do tego czasu, w jakim takim zdrowiu fizycznym i psychicznym. Chcę także dać jej wtedy do towarzystwa kilka młodych kurek, które na pewno znowu zaczną mi się wylęgać w inkubatorze na wiosnę.

   Z hodowlą kur wiąże się, rzecz jasna, sprzątanie w kurnikach. Produkcja kurzego „guano” odbywa się cały czas pełną parą! A zwłaszcza zimą, gdy kury mało przebywają na zewnątrz jest tego bardzo dużo. Generalne sprzątanie trzeba zrobić nie rzadziej niż raz na dwa tygodnie. Wywozimy wówczas dziesiątki taczek przerobionego przez kury siana i odchodów. Wszystko to użyźnia pięknie nasze grządki, które latem rodzą dla nas dorodną natkę pietruszki, szczypiorek, bazylię, sałatę, szpinak i lubczyk. Same warzywa liściaste! Jakoś nie wiadomo dlaczego, ale nie udają się nam nigdy warzywa korzeniowe. Być może ziemia jest zbyt „bogata”?

Zimowe gospodarstwo to także odśnieżanie, ale tej zimy tak niewiele jest tego śniegu, że nie ma z tym właściwie wielkiej roboty. Ot, machnąć łopatą kilka razy, pozamiatać miotłą i zrobione!

   Teraz na naszych drzewkach owocowych i starej lipie wspaniale utrzymuje się od kilku dni szadź. Wygląda to przepięknie i każdego dnia, idąc do kurek robię obchód całego ogrodu, by podziwiać te niezwykłe, śniegowe rysunki i płaskorzeźby.

   Lubimy zimę, lubimy ten spokój, który ona przynosi, ten czas, którego mamy dla siebie o wiele więcej niż wiosną i latem. Możemy dużo pisać, czytać, słuchać muzyki, eksperymentować w kuchni oraz robić wiele innych ciekawych, przypisanych tej porze roku czynności. A kiedy nadejdą już te zielone miesiące, kiedy słońce zachęci nas do całodziennego przebywania na dworze i do intensywnej pracy w ogrodzie i w obejściu, to na pewno nie jeden raz zatęsknimy za tym nieśpiesznym, mroźnym czasem zimowym, czasem cichych spacerów i zamyśleń nad niewinną urodą tego pokrytego bielą świata…

P.S.

Kochani! Przypominamy, że wciąż trwa nasz konkurs „Z Australią w tle”. Nadal możecie próbować odpowiadać na zawarte w nim pytania, albowiem chociaż mamy kilka zgłoszeń, to nie wszystkie odpowiedzi są poprawne. Jeszcze tylko kilka dni i zamkniemy nasz konkurs.  Ciekawi jesteśmy, kto ostatecznie wygra nasze fotograficzne nagrody!

Pozdrawiamy serdecznie i wszystkiego dobrego życzymy!