czwartek, 26 lutego 2015

Zmiany w koziarni!





   Kiedy wczoraj publikowałam posta o skomplikowanych relacjach między moimi kozami nie przypuszczałam, że sytuacja w koziarni zmieni się tak szybko. A przecież Popiołka polegiwała cały dzień i nie miała apetytu…To były znaki. Teraz to wiem. Bo gdy zajrzałam wczorajszego wieczora do niej okazało się, iż dzielna koza właśnie przed chwilą urodziła dwójkę koźląt! A skąd wiedziałam, że przed chwilą? Jej maleństwa były jeszcze mokre, posklejane śluzem i wodami płodowymi, leżące z nieporadnie rozłożonymi na boki nóżkami. Także sama Popiołka była jeszcze pod ogonem umazana wymieszaną ze śluzem krwią. Stała rozkrokiem nad swymi dzieciątkami i wylizywała je bardzo intensywnie. Aż maluchy pobekiwały od tego…



  A co działo się wówczas z Majką? Stała cała napięta i zalękniona w rogu boksu, dzielonego z Popiołką i wpatrywała się jak zaczarowana w ten cudowny spektakl narodzin. Pewnie zastanawiała się, co się dzieje? I co będzie jej teraz wolno a czego nie? Czym może się niechcący narazić ogarniętej matczynymi uczuciami Popiołce? Co ma ze sobą począć? Podeszłam do niej by ją pogładzić, pocieszyć. A ona zrobiła coś, czego jeszcze nigdy nie robiła. Schwyciła mój kciuk i zaczęła ssać…



  Ciężko spałam tej nocy. Pełna niepokoju o Majkę wierciłam się i przewracałam z boku na bok. Przed oczami miałam jej przerażone oczy. I czekającą na uprzątnięcie komórkę w drewutni. Ten stos wielkogabarytowych gratów, mogących się przydać maneli, zwykłych rupieci i masę drobiazgów, które muszę wynieść i nie wiadomo gdzie umieścić…Aż wreszcie nad ranem wymyśliłam, że przecież o wiele łatwiej będzie wybudować dla Majki nowy boks, niż niczym Herkules sprzątać stajnię Augiasza. Wszak mieliśmy kilka starych, drewnianych palet, trochę desek a nawet lekko uszkodzoną bramkę do zewnętrznego wybiegu dla kur. Wszystko to da się wykorzystać. I Majka będzie miała w try miga swój własny domek!
   Nie mogłam się doczekać by powiedzieć o tym Cezaremu.  Bałam się, iż zaprotestuje, wyśmieje mój pomysł, że nie będzie miał siły na taką budowę (nadal cierpi na dotkliwe bóle ramion). Ale mój kochany mąż stanął na wysokości zadania. Spięliśmy się oboje i po kilku godzinach ciężkiej pracy boks dla Majki był gotowy. A wszystkiemu przyglądał się nasz nasz ciekawski capek i nadziwić sie nie mógł tym wszystkim stukotom, wierceniom, piłowaniom, stękaniom i zgrzytom, wydawanym przez mocowane po wielekroć zawiasy bramki wejściowej do boksu.


   A śpieszyliśmy się bardzo, ponieważ Popiołka po chwilowej, związanej z wczorajszym porodem słabości odzyskała wigor i widać było, iż Majka swoją obecnością coraz bardziej działa jej na nerwy. Popiołka niby to karmiła swoje maluchy, ale cały czas bacznie obserwowała białą kózkę. Majka stała nieruchomo na żłobie i bała się zejść, bo gdy tylko schodziła Popiołka bodła ją, szczypała i podgryzała.



   Jeszcze tylko Zuzia wypróbowała miękkość posłania w nowym domku Majki a potem wyprowadziliśmy od Popiołki opierającą się rozpaczliwie białą kozę i umieściliśmy ją w jej własnym, bezpiecznym boksie. Na początku widać było, że wcale nie jest z tej przeprowadzki zadowolona. Zaglądała tęsknie przez oddzielające ją od Popiołki żerdki i cichutko, żałosnie meczała. Pewnie gdybym potrafiła zrozumieć jej płaczliwą przemowę usłyszałabym coś w tym stylu:

- Katuj, tratuj, ja przebaczę wszystko Ci jak bratu! A raczej jak siostrze! Bo chociaż Ty mnie siostro nie lubisz, to ja lubię Cię bardzo! A nawet kocham! I wszystko wybaczam! I nic nie mogę na to poradzić, że lepiej mi z Tobą, nawet jak mnie bijesz, niż tutaj, znowu samej…



   Majka przestała rozpaczać dopiero wtedy, gdy Popiołka zaczęła wściekle uderzać w owe żerdki, czym dała białej kozie do zrozumienia, że nie życzy sobie żadnych powrotów. A może oznajmiała w ten sposób swą złość, iż ofiara znowu umknęła jej sprzed nosa? Po Popiołce można wszak wszystkiego się spodziewać. I dobrego i złego. A dlaczego dobrego? Bo w każdej kozie, prawie tak jak w każdym człowieku jest mieszanina pozytywnych i negatywnych cech. Bo często ktoś zdawałoby się antypatyczny, zamknięty w sobie czy nawet złośliwy skrywa pod spodem wrażliwe, zranione serce. I być może potrzebuje tylko chwili, czy też osoby, przed która mógłby znowu przestać sie bać i pokazać znowu swoją prawdziwą twarz? A nasza śliczna, popielata koza, nasza złośnica i zazdrosna pieszczocha okazała się teraz cudowną matką! Liże swoje pociechy, karmi co chwilę, spogląda na nie z ogromną czułością i pomekuje do nich z troską, gdy maluchy za bardzo się oddalą czy wlezą pod żłób. A kozie dzieciątka wesołe i skoczne już bawią się ze sobą, podskubując wzajemnie ogonki i uszka. A potem zmęczone i szczęśliwe przybiegają do mamusi i zasysają z rozkoszą jej pełne słodkiego mleka sutki.




   Co do Majki to wydaje się nam, iż zamieszkała u siebie w samą porę. Brzuch ma już bardzo duży i widocznie obniżony. Chce jej się tylko leżeć i odpoczywać. Potrzebuje spokoju i snu. Zbliża się jej czas. Kto wie? Może lada chwila i ona doczeka się potomstwa?



   A co tam u Brykuski i jej córeczki? Malutka dokazuje coraz bardziej. Potrafi już wskakiwać swojej mamie na grzbiet. Stojąc na tylnych nóżkach zagląda z ciekawością do boksu Łobuza Kurdybanka. Próbuje jeść sianko. I coraz bardziej jest ciekawa świata, chociaż na widok uśmiechniętego pyska Zuzi ucieka z meczeniem i chowa się w swój ulubiony kącik pod żłobem. Mała, słodka dzikuska.



   Za oknem tymczasem wilgotny, nieprzyjemny chłód, błoto, monotonny deszcz i mgła wczesnego przedwiośnia. I tak już któryś dzień z rzędu. Czekamy na cieplejsze i pogodniejsze chwile.  Znowu zielona nadzieja królować będzie wówczas po lasach, parowach i łąkach. A wszelka urodzona zimą młodzież wylegnie z hałaśliwym, beztroskim entuzjazmem na spotkanie nowego. Ależ będzie się wtedy działo!:-)

39 komentarzy:

  1. Gratulacje!!!!!!!!!!!!!!!!!!! Zaglądam tu kilka razy dziennie w nadziei, że coś się urodziło!!!!!!!!!!!!!!!! Aż dwa maluchy! No to Popiołka jest na pewno szczęśliwą mamuśką. Oba podobne są do tatusia. Pewno Łobuz Herbu Bluszczyk Kurdybanek jest dumny. Ciekawa jestem jak na wybiegu zachowa się wobec małych. Trzymam kciuczki za Majki poród. Całuski

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Popiołka jest szczęsliwą i dumną mamusią. Widać, że opieka nad maluchami daje jej duzo przyjemności. A Majka obserwuje wszystko z boku i czeka na swoje maleństwo...
      Fajnie, ze tu zaglądasz Nolu. jesteś w ten sposób na bieżąco z rodzinką!
      Ściskamy Cię gorąco!:-))

      Usuń
  2. Super wieści :))) Tak myślałam sobie dzisiaj, że pewnie kolejna koza została mamą i masz, Olu ręce pełne roboty :)) Stawiałam, co prawda na Majkę, ale jak piszesz i ona niedługo urodzi małe. Żal mi tej kózki i to bardzo :(
    A maluchy słodkie są :)
    Buziaki dla Was wszystkich :*******

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Miejmy nadzieję, że jak Majka urodzi to i do niej nareszcie szczęście sie usmiechnie. Zasługuje na to bardzo, To takie łagodne i miłe stworzenie.
      Maluchy Brykuski i Popiołki rozrabiają ile wlezie!
      Buziamy Ci serdecznie Lidusiu!:-)***

      Usuń
  3. Babciu, Dziadku - gratulacje! Wnuki Wam sie sypia jak z rogu obfitosci. :))))
    Biedna Majka. Ciekawe, czy kiedy wyjda na pastwisko, beda zyc ze soba w wiekszej zgodzie, czy tez pozostana im stare animozje.
    Moja Ty biedna akuszerko, buziam. :***

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Tak, jeszcze tylko Majka urodzi i na ten rok plan urodzin będziemy mieć wykonany! Też jestem ciekawa jak to będzie na pastwisku. Niech no tylko sie trochę ociepli, Niech słonko te mokradłą i błota to wyruszymy z całą czeredą na poznawanie świata.
      Rzeczywiscie teraz czujemy sie troche z Cezarym jak babcia z dziadkiem. I jest to bardzo fajne uczucie!
      Ściskamy Cię gorąco Anusiu!:-))***

      Usuń
  4. Mamuśku, cześć!
    Cieszę się, że Majka ma znowu swój własny boks. Jest wprawdzie bardzo towarzyska, ale jak się stadko wciąż powiększa...
    Ciekawe jakiej płci są te bliźniaki? I jakiej będzie potomstwo Majki?
    Pozdrawiam serdecznie!

    Anita

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Cześć córuńku! Nie wiem jeszcze, niestety, jakiej płci są maleństwa Popiołki, bo jak tylko próbuję je wziać na ręce by im zajrzeć pod ogonki to drą sie jakby je ze skóry obdzierali i Popiołka sie bardzo niepokoi. Musze poczekać z tym jeszcze, żeby sie dzieciątka mnie nie bały, bo na razie są takie ufne.
      Ściskam Cię mocno, kochana moja, i duzo tęsknych mysli zasyłam!:-))***♥

      Usuń
  5. Gratulacje! ;))) ależ u Was piękny czas nastał! ;)
    Trzymamy teraz kciuki za Majeczkę ...
    :******

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Tak, to dla nas piekny, radosny czas. W koziarni pełno słodkich pobekiwań hasających maleństw. Majka jeszcze czeka na swoje...
      Ciepłe myśli zasyłam Emko!:-))***

      Usuń
  6. Ależ piękne opowieści snujesz Olu. Poznaję coraz bliżej Twoje Kozy i już się z nimi zżyłam. To Popiołka, matką podwójną, widać, że władczyni! Piękna kozia rodzina, a maluchy cudowne:-) Wspaniale sobie radzicie z Cezarym, pozdrawiam!

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Radzimy sobie tak, jak umiemy, ucząc sie wciąz wszystkiego, uzupełniając sie wzajemnie i pomagając w czym sie da.Nasze kozy zyją sobie wygodnie i mam nadzieję, że szczęsliwie. Popiołka spełnia siew roli matki. Mam nadzieje, że podobnie będzie z Majką.
      Pozdrawiamy Cię gorąco Basieńko!:-))***

      Usuń
  7. Nie wiem co napisać. Tylko patrzę w zachwycie!

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Bo to ciekawie popatrzeć na takie fajne zwierzaki i podejrzeć troszke ich zycie, ich uczucia i wzajemne relacje.
      Usmiech zasyłam serdeczny Gosiu!:-))*

      Usuń
  8. Czytam z zainteresowaniem kozie blogi, zachwycam się maleństwami, przychodzącymi na świat ... dobrze, jeśli to dziewczynki, bo koziołki czeka niezbyt przyjazny los; patrzę na te maleństwa u moich sąsiadów, są przesłodkie, brykają, bawią się z dziećmi ... ale cóż, taka kolej rzeczy, wychowałam się na wsi, i wiem, jak to wszystko wygląda; chciałam kiedyś mieć kozy, ale coraz mniej we mnie entuzjazmu, i chyba zostanie na tym, że będę patrzeć na Twoje stadko, narodziny, mleko, sery... niech rosną zdrowo, Olu, pozdrawiam Cię serdecznie.

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Miałąm podobne do Twojego podejście Marysiu...Nadal właściwie mam, bo z wieloma rzeczami pogodzic się nie umiem i nie chcę. Zrobię wszystko, by dzieci naszych kóz miały dobre życie - nawet jeśli pójdą w cudze ręce. Ale wiadomo, nie na wszystko mam wpływ. Na razie cieszę sie tym, co jest. Macierzyństwem moich kóz, szczęściem ich maleństw. Chwilo trwaj!
      Zaglądaj do nas i ciesz sie razem z nami tą kozią sagą. Postaram sie pisać o nich jak najczęsciej, bo kozy wciaz dostarczają mi nowych tematów do pisania.
      Pozdrawiam Cię gorąco Marysiu!:-))*

      Usuń
  9. Wasza koziarnia tętni życiem! To przepiękny czas i trzeba się nim nasycać ile wlezie!
    Niesamowicie podobne są Wasze koźlątka do naszych zeszłorocznych, mimo, że po czarnym koźle były.
    Oleńko, sorrki, że tak Ci tu nadaję, ale przypilnuj wymionko Brykuski, bo jeden maluszek nie spije jeszcze wszystkiego z dwóch strzyków. Żeby się tam jakiś stan zapalny nie wdał.
    Podziwiam Wasze pierwiastki, że takie cudownie bezproblemowe w rodzeniu!
    Gratuluję jeszcze raz i buziaki ślę!

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Madziu kochana! Wielkie dzięki za podpowiedź w sprawie wymionek. rady takiej jak Ty doświadczonej hodowczyni kóz są dla mnie bezcenne. Sprawdzam jej wymionka codziennie i oba są miekkie i maja taką samą temperature. Tylko na drugi dzień po porodzie jedno było twardsze, wiec kilkukrotnie udoiłąm z tego wymiona mleka i wszystko sie wyrównało. A propos - mam pytanie Madziu! - Kiedy mam zacząc doic tak na powaznie moje kozy? Czy wtedy, kiedy maleństwa zaczna juz jeśc inne poza mlekiem rzeczy?
      Tak, moje kozy urodziły prosto - a tak sie bałam! Moze pomogło im ich wygimnastykowanie? wszak prawie codziennie biegały na długie spacery! Czekam jeszcze na Majkę. Mam nadzieje, ze w jej przypadku poród przebiegnie równie bezproblemowo.
      Całusy zasyłam serdeczne i podziękowania za Twoją zyczliwosć!:-))***

      Usuń
    2. Oo, w kwestii o którą pytasz, jestem dziwakiem i ciężko mi coś doradzać. Ja po prostu oddaję mleczarnię małym użytkownikom i doję tylko interwencyjnie. Poza tym często się zdarza u niektórych moich kóz, kryzys mleczności (tak ok. 3 tygodnia) i mleka brakuje, o nadmiarze nie ma mowy. Za sery biorę się tak na całkiem poważnie dopiero po sprzedaży przynajmniej części koźlątek, czyli po upływie minimum 2 miesięcy. Wcześniej, jak jest możność, to coś tam czasami podbiorę, ale na 1 kg sera potrzebuję 10, 11 litrów mleka, więc to tylko takie zabawy.

      Usuń
    3. Dziekuje za podpowiedź Madziu! Też mysle, że na prawdziwe dojenie przyjdzie czas za mniej wiecej dwa miesiące. Niech sie na razie maleństwa zdrowo chowają. To najwazniejsze!:-))*

      Usuń
    4. Wiem, że większość zaczyna doić wcześniej. Może doradzą zupełnie inaczej.

      Usuń
    5. Madziu droga! Od tylu lat hodujesz kozy, że znasz się już na nich. A ja Ci ufam i już!:-))

      Usuń
  10. "Smutek może trwać całą noc ale nad ranem zawsze przychodzi radość". Taki cytat mi się przypominał i widzę że nie tylko radość ale i dobre pomysły. Bo nie tylko nie trzeba uprzątać przydasiów w komórce ale i wykorzysta się inne drewniane przydasie zalegając zwykle gospodarskie obejście. Potrzeba mi teraz takich porannych olśnień. Majeczka ma swój kąt i niebawem swoje maleństwo, Popiółka swój apartament tylko dla swojej rodziny. Wszystko jest dobre w Twoim świecie Olu :-)

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Z tego, co wiem, to własnie wiekszosc odkrywczych pomysłow napada człowieka nad ranem. I nie dziwota. Po całej nocy natrętnego myslenia i niespokojnych snów coś powinno sie w końcu w łepetynie wykluć. Pewnie w przyszłosci nie raz jeszcze spedze w ten sposób noce, bo ja już tak mam, ze czasem nawet drobiazg wybija mnie z rytmu i żadne liczenie baranów, czy też kóz nie pomaga!
      W moim świecie jest bardzo skromnie i prosto. A jedynym naszym bogactwem jest miłosc wzajemna i miłosc naszych zwierząt. I tak właściwie, to niczego wiecej nam nie trzeba. No chyba, że wygranej w Lotto!:-))
      Uściski gorące zasyłam Krystynko!:-))*

      Usuń
  11. Czekałam na te wieści niecierpliwie! Koźlątka cudne, przesłodkie... przypomina mi się nasza maleńka owieczka - tak szybko urosła... No cóż, może będą nowe niebawem? A na kozie dzieci przyjdzie nam poczekać do przyszłego roku.
    Oby teraz Majka urodziła równie łatwo. Tak się cieszę, że ma swoje bezpieczne lokum ;-))
    Wieczorem napiszę liścik ;)

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Inkwi kochana! A sprawdziłąm niedawno płec maleństw Popiołki. Czarny z białą grzywką to chłopaczek a popielata ślicznotka to dziewczynka.Są takie cieplutkie, mieciutkie i wzruszające...
      A Majka nadal nic. Czekamy.
      Tak, dzieciństwo tak szybko mija. Twoja Agnieszka dopiero co była maleńkim jagniątkiem, nasz capek slicznym, słodkim koziołkiem...Zycie pędzi naprzód. Nasze tez. trzeba cieszyc sie dobrymi chwilami, póki są.
      Całuje Cię gorąco. Cieszę się, że zamierzasz napisać mi liścik!:-))*

      Usuń
  12. Ależ się martwiłam co będzie na szczęście dobrze wymyśliłaś. Uff.
    Są takie stworzenia jak popiołka. Niestety nie nadają się do grupy. Dziadek miał taką klacz, kupił tanio i był bardzo zadowolony piękny dorodny koń. Ale kobyłka kopała, stawała dęba, gryzła i trzaskała kopytami. Dziadek chłop duży i silny i spokojny, nie nerwus, tu mu nerwy puściły, wyrwał dyszel z wozu i zaczął tłuc, chyba by zabił, gdyby nie babcia. Gdy kobyłka wstała, większej miłości nie było do końca życia pomiędzy nią a dziadkiem, kochali się bardzo. Pierwsze kroki do stajni do powrocie, najlepsze jedzenie, woda czysta ze źródła i wyczesana aż lśniła. Ale gryzła wszystkich i kopała dalej tylko dziadek mógł do niej dojść. Niedawno natomiast leśniczy musiał zrezygnować z pięknej kobyłki. Tylko on mógł ją dosiąść a przecież dzieci i dorośli tam przyjeżdżają bo prowadzi stajnię, Gryzła i kopała na wszystkie strony, inne klacze też. No cóż przez moją głupotę mnie ugryzła w ramię, zdążyłam się odsunąć gdy trzasnęła kopytami na cztery strony świata. :) Sprzedał takiemu mężczyźnie który tylko ma ją jedną i tylko on na niej jeździ. Jest szczęśliwa wreszcie.
    Są takie stworzenia które do grupy nie nadają się, umęczą wszystkich ich ego jest potężne..

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Czyli solidne bicie dobrze zrobiło tej kobyle. Zrozumiała kto tu rządzi i podporzadkowała się. Ale paskudny charakter jej został i okazywałą go innym w dalszym ciągu.
      Moja Popiołka nie była do tej pory tak nieznośnie agresywna. Dokuczałą wprawdzie Majce, ale to nie były jakieś przerażajace rzeczy. Dopiero teraz widze, że po porodzie nabrałą jakiejś złosci. Najbardziej wścieka sie na Brykuske. Dzisiaj nawet wyłamała bramkę swego boksu, by dopaśc czarną kozę!Oj, co to będzie w przyszłosci? jak one sie na pastwisku dogadają? Pogoda zrobiłą sie ładna, mozna by próbowac wyjśc a tu taka diablica!
      Udanego weekendu Eluś!:-))♥

      Usuń
  13. Witam;) jak tam u was cudownie :) przydałby sie tez post o kurkach. A ja zakladam mala pasieke:D pozdrawiam Jonatan

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Pasięke? Och, to widać Twoje gospodarstwo cudownie sie rozwija Jonatanie. Gratulacje!
      O kurkach tez pewnie cos napiszę niebawem. Na razie kozy rządzą!
      Pozdrawiam serdecznie!:-))

      Usuń
    2. Olu ja już pielegnuje stadko kurczatek. A nastepne juz w drrodze :D karmazyny i leghorny. Pozdrawiam:)

      Usuń
  14. Znalazłaś świetne rozwiązanie :)! Gratuluję :)!. A koziątka są takie słodkie :D... :)!!!
    I też mam już dość tej pogody... W niedzielę ma być więcej słońca, przynajmniej u nas :)...

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Koźlatka sa przeurocze - a w dotyku mięciutkie i miłe, jak kocięta. Popiołka nadal rozrabia.
      Pogoda zaczyna sie polepszać. Słonko sie własnie ukazało. Trza iśc na spacer!:-))
      Pozdrawiam Cie ciepło Abi i duzo słonka posyłam!:-))*

      Usuń
  15. :):):) Jak miło cieszyć się z Wami. Fajne zwierzaki:) Tyle małych koźląt na raz i jeszcze będą. Prawdziwy urodzaj. Oby się wszystkie nadal świetnie hodowały..

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Dzisiaj była ładna pogoda, wiec bylismy z Brykuską i jej dzieciatkiem na łące. Ale sie maleństwo wybrykało na trawce!:-))
      Dobrego wieczoru jaskółko!:-))

      Usuń
  16. Kozule tociekawskie stworzenia,zdjęcia super.

    OdpowiedzUsuń

Serdecznie dziękujemy za Wasze opinie i refleksje!

Etykiety

Aborygeni afirmacja życia agrest apel apel o pomoc asymilacja Australia autoanaliza bajka bal ballada baśń Beksińscy Bieszczady blackout bliskość blog blogi bór cenzura Cesarzowa Ki Cezary chleb choroba ciastka czarny bez czas czerwiec człowieczeństwo człowiek czułość Dersu Uzała deszcz dieta dobro dom dorosłość drama drama koreańska drewno droga drzewa trawiaste Dubiecko Dwernik Kamień dwudziestolecie międzywojenne dystopia dzieciństwo dzikie bzy ekologia elektryczność erotyk eutanazja fajka fantazja film flash mob fotografie fotoreportaż glebogryzarka głodówka głód gospodarstwo goście góry Góry Flindersa grass tree grill grudzień grzyby Gwiazdka historia historie wędrujące horror humor humoreska idealizm ideologia II wojna światowa informacja inność inspiracja internet jabłka Jacuś Jacuś. gospodarstwo Jacuś. lato jajka Jane Eyre Jawornik Polski jesień jesień życia kalina Kanada kanały kangury kastracja kiełbasa klimat klimatyzm koala kobieta koguty kolędy komputer komunikacja konfitury konflikt koniec świata konkurs konstrukcja kosmos kot koziołek kozy Kraków Kresy kryminał kryzys książka kuchnia kulinaria kury kwiaty kwiecień las lato legenda lęk lipa lipiec lis listopad literatura los ludzie luty łąka maciejka macierzyństwo magia maj malarstwo maliny mantry marzenie maska metafora mgła miasteczko odnalezionych myśli Michael Jackson Mikołaj miłość Misia mit młodość moda mróz mróż muzyka muzyka filmowa nadzieja nalewki nałóg natura niebezpieczeństwo niezapominajki noc nowoczesność Nowy Rok obyczaje ocean odchudzanie odpowiedzialność odrodzenie ogrody ogród ojczyzna opowiadanie opowiastka opowieść Orzeszkowa osa Osiecka owoce pamięć pandemia Panna Róża park pasja patriotyzm pejzaż pierniki pies pieski pieśni pieśń piękno piosenka piosenki pisanie płot początek podróż poezja pogoda Pogórze Dynowskie polityka Polska pomidory pomysł poprawność polityczna porady postęp pożar praca prawda prezent protest protesty przedwiośnie przedzimie przemijanie Przemyśl przepis przetrwanie przetwory przeznaczenie przygoda przyjaźń przyroda psy psychologia ptaki radość recenzja refleksja relatywizm remont repatriacja reportaż rezerwat Riverland rodzina rok rośliny rower rozmowa rozrywka rozum rymowanka rzeka samotność San sarny sąsiedzi sens życia siano sierpień silna wola siła skróty słońce słowa słowa piosenki słowianie smutek solidarność South Australia spacer spiżarnia spokój spontaniczność spotkanie stado starość strych susza susza. upał szadź szczerość szczęście szerszeń śmiech śmierć śnieg świat święta świt tajemnica tekst piosenki teksty piosenek tęsknota tragikomedia trauma truskawki uczucia Ukraina upał urodziny uśmiech warzywnik wędrówka wędrówki węgiel wiatr wierność wiersz wierszyk wieś wigilia Wilsons Promontory wino wiosna wiosnaekologia wirus woda wojna wolność Wołyń wrażliwość wrotycz wrzesień wschód słońca wspomnienia wspomnienie współczesność Wszechświat wychowanie wycieczka wypadki wypalanie traw zabawa zabawa blogowa zachód słońca zapasy zaproszenie zbiory zdjęcia zdrowie zielarstwo zielononóżki zielononóżki kuropatwiane zima zioła zmiany zupa Zuzia zwierzęta zwyczaje żart życie życzenia Żydzi żywokost